A closed book with a nice cover

Het was al de vierde keer deze week dat ze op weg was naar de bibliotheek. De eerste keer was ze op zoek gegaan naar informatie over lussen en alle bijzondere wezens die zich hier schuilhielden, maar al snel raakte ze verstrikt in alle informatie. Gretig had ze meer en meer boeken op haar lijstje gezet. Het afkickproces dat haar sinds het ontsnappen uit het gesticht had beziggehouden leek bijna afgelopen te zijn. Ze durfde dit echter nog niet helemaal zeker te zeggen. Het full-time thee drinken om rustig begon al te minderen alhoewel het natuurlijk een liefde van haar zou blijven. De drukte in het huis was echter nog wel een minder puntje. Peculiars waren overal en dus had Laurice er vandaag voor gekozen om de drukke lunch te skippen en een fijne zitzak in de bieb te dipsen. Met de minderende stress door de gewenning begon ze zichzelf ietsjes beter te verzorgen dan toen ze hier voor het eerst kwam. Haar joggingbroeken en oversized, lekker zittende truien hadden plaats gemaakt voor een paar jeans en leukere topjes. Ze was maar wat gaan uitproberen qua outfits, want de laatste keer dat ze voor de lus haar kleren had mogen uitkiezen was ze twaalf geweest. Met haar zachte bruine muts met pompon op, haar comfy spijkerbroek met gaten en alsnog een best knuffelige trui aan liep ze vandaag weer de bieb in. Ze vond het tijd om aan wat zelfstudie te beginnen. Toen ze in de lus aankwam had ze nog steeds niet geloofd dat haar vermogen om geesten te zien en voelen een gave was geweest ipv iets wat betekende dat ze een total psycho was. Ze vroeg zich af of ze die laatste gedachte ooit nog van zich af zou kunnen laten glijden. Om er eventueel over te lezen kon daarbij vast geen kwaad. Een beetje in haar eigen wereldje ging ze er van uit dat ze alleen in de ruimte was. Ze schrok dus even bij het horen van een warme vrouwenstem met een apart accent. Was dat Frans ofzo? Ze keek er snel van op, maar zag niemand. Hè? Was het een geest? De meeste doden die ze nog niet kende hadden echter vaak niet door dat Laurice ze waarnam. Verward bleef ze om zich heen kijken of ze iets over het hoofd had gezien totdat haar ogen uiteindelijk op een witte kat in de vensterbank viel. Lag het nou aan haar of staarde het dier nou even aandachtig naar haar terug? Toen ze had gelezen over de magische wezens in deze wereld had ze het bijna niet durfen geloven, maar met alles wat ze nu al gezien had, kon dit er toch eigenlijk ook nog wel bij? Een beetje ongemakkelijk schraapte ze haar keel ehm... wat moest je zeggen tegen een pratende kat? Zelf had ze nooit een huisdier gehad. De ' behaarde, vieze wezens', zoals haar ouders ze noemden, kwamen het huis niet in. Ze had wel eens de kat van de buren geaaid? "Ehm, Hey.. I'm Laurice" Okej, en dan? Ze dacht aan de vraag die de kat gesteld had. Maar keek nog even om zich heen of er echt geen andere personen aanwezig waren. "I think I can find my way, thank you," glimlachte ze beleefd. Alhoewel ze misschien beter haar geleende boek kon terugzetten, kon ze het met haar nieuwsgierigheid niet laten om nog een vraag te stellen. " Are you like a magical cat or something?" Het was misschien een brutale vraag zo uit het niets, maar haar lieve glimlach nam hier misschien iets van weg.

Op Laurices eerste woorden gaf de poes een knikje. Ja toch? Zie je wel dat het de poes was! Deze plek, echt. Wie had ooit kunnen denken dat Laurice in een sprookje terecht zou komen. Te veel moest ze er niet over na denken. Dan begon ze toch weer lichtelijk te twijfelen of het allemaal echt was. Of het geen rare trans van haar was, terwijl haar echte lichaam zich nog in het gesticht bevond. Hoe kon je het ooit zeker weten? Ze genoot in ieder geval van de droom en het voelde aan de ene kant allemaal zo onrealistisch en aan de andere kant zo echt. Toen de poes dit keer weer op haar reageerde met woorden, kwam er een lichtelijk opgeluchte, maar vooral vriendelijke glimlach op Laurice haar gezicht. ”I’m glad to hear that,”
Zie je wel, ze had het wel goed gehoord! Even was ze de kat aan het bewonderen voordat ze haar lichtelijk brutale vraag stelde. De witte poes had opgekeken en was met een kleine luchtvlaag opgestaan. Wow wacht... Laurice deed moeite haar gezicht in plooi te houden en haar ogen niet uit te kijken. Ze moest nu toch echt eens wat beter gaan wennen aan al die magische dingen. Daar gingen de meeste mensen die ze al ontmoet had al vanuit. Maar toch, moest je dit dier zien. Ze zweefde! ”My name is Kyteranne Nuntissa, but you may call me Tissa. I am a Peculiar Animal and I have the gift to bend air and to talk yes.” Als ze de laatste tijd niet al zoveel had meegemaakt en als ze niet al meer van deze magie geproefd had, was ze misschien op haar knieën gevallen om deze heilige kat te aanbidden. Haar verwondering beperkte zich nu echter tot een glinster in haar verschillend gekleurde ogen. Dit was echt zo cool! Ook een klein koninklijk buiginkje moest ze onderdrukken. " Excuse me for my rudeness, you're the first Peculiar animal I've met. What a wonderful gift you have!"
Laurice kon wel netjes zijn als ze er aan dacht. Haar ouders waren rijke en chique mensen geweest naar de buitenwereld. Alles ging om status, als je dat maar wist. Het koppel Andersson waren schone en welvarende mensen. Alles was op en top perfect, totdat ze hun aparte kind kregen dat niet alleen uiterlijke afwijkingen had in de ogen, maar ook zelfs op haar elfde nog 'denkbeeldige' vrienden had. Ze was simpelweg een wild, losgeslagen kind geweest in hun ogen.
Tissa leek haar een nette poes, zo wit als ze was en met toch wel een chiquere manier van praten.
”You come here often, right?” Laurice besefte dat ze inderdaad al eens eerder een glimp van de witte poes had opgevangen. Ze keek even liefdevol om zich heen voordat ze antwoord gaf. "Yes, I guess hehe, it was a long time ago I last read a book before I came here and well... I guess I missed it more than I thought. Do you like reading Tissa?"

De magische poes deed Laurice denken aan de leraressen die ze op haar basisschool had gehad. Zoals ze reflecteerde op Laurice haar gedrag en met het vleugje Frans. Zelf had ze behalve Engels nooit een extra taal geleerd. Dat had ze eigenlijk het jaar moeten krijgen dat zij voor het eerst in het gesticht had gezeten. Dat jaar was voor haar nog oké geweest. Er zaten wat verschrikkelijke psycho's tussen, die vrij gevaarlijk kon worden als je ze niet aanstond. Er was in ieder geval wel contact met andere levenden geweest, videogames en zo nu en dan wat andere activiteiten. Heel anders als de geheime, gesloten afdeling...
De leraren vroeger hadden echter nooit zo goed geweten wat ze met Laurice aanmoesten aangezien ze in hun ogen altijd in het niets hele gesprekken voerde en spelletjes speelde met 'denkbeeldige vrienden'. Die eigenschap had Kyteranne gelukkig (nog) niet getoond. Zij zou vast een perfecte leerkracht geweest zijn, alhoewel Laurice natuurlijk nog geen idee had hoeveel kennis het dier had en of het de uitlegskills zou hebben.

Tissa was zwevend gaan zitten en praatte verder. ”I see you’re very passionate about the books. I don’t like to read, but I do like to hear stories,”
Het kon best zijn dat katten helemaal niet het vermogen hadden om te lezen. Had het magische wezen voor haar niet gezegd dat ze het vermogen had om te praten? Dat hield lezen dan waarschijnlijk niet in aangezien de hersenen van dieren anders ontwikkeld waren. Laurice had echter op de een of andere manier toch wel het gevoel dat dieren veel meer wisten dan wat de mensen vaak verwachtten. Al was het dat de dieren veel meer op hun wijze intuïtie afgingen, waar mensen alles met hun hoofd en ego beredeneerden.

De kat stond weer op en kwam nog wat dichterbij. Vroeger was ze nooit zo veel met dieren in aanraking gekomen. Vooral omdat haar ouders er zo'n afkeer tegen hadden gehad. In haar omgang ermee was ze vergeleken met de meeste dierenvrienden dan misschien ook een beetje stuntelig. Vroeger hadden de katten van de buren haar vaker uit het niets gekrabd zonder dat ze het aan had zien komen. Het was allemaal absoluut niet bekent, maar het contact met dit magische wezen voelde tot nu toe verrassend chil aan.

”How long have you been here Laurice?” vroeg het dier nu met een vriendelijke blik aan het meisje. Oef, dat zwas even nadenken hoor. Sinds de zware afdeling van het gesticht was ze het gevoel voor tijd wel zo'n beetje kwijtgeraakt. Dag in dag uit zat ze toen in een klein kil kamertje opgesloten zonder vaak de kans te hebben gekregen om ook maar de buitenlucht te zien. De reden dat ze, voor haar ontsnapping weer bewust werd van tijd, was doordat ze de dagen op de muur had bijgehouden. De dagen en de experimenten, in een poging er een patroon te kunnen vinden. Na de ontsnapping had ze de dag waarop ze leefden wel weer zo nu en dan ergens gehoord. "I think about a month now maybe?"

Zou de poes de vraag hebben gesteld vanwege haar onwetendheid? Het zou niet de eerste keer zijn dat een peculiar ervan had opgekeken hoe onbekend het allemaal nog voor haar was. Nou ja, ze werkte er iig aan en meer kon ze niet doen.

"So I've still got much to learn about this place," voegde ze aan haar eerdere zin toe met een lichtellijk spijtig en verontschuldigend, schreef lachje.
"And you? Have you been here for long? "