No rush

Met een zucht gooide Oliver zich toch maar uit bed. Hij had het beloofd en hoewel het nu net zo lekker lag, wilde hij wel weten hoe de persoon aan de andere kant van al die sms-jes eruit zag. Als hij het uit de berichten moest opmaken, zou heel deze expeditie, goed bezig met overdrijven Oliver, het wel waard zijn. En om eerlijk te zijn, Oliver voelde zich vandaag wel een beetje sociaal. Een klein beetje maar hoor, hij wilde niet te hard van stapel lopen en de ander hoge verwachtingen van hem geven. Want eigenlijk moest je bij hem helemaal niets verwachten. Hij was een pessimistische chagrijn waar je niets goed bij kon doen. Bijna niets dan. Toen hij zijn blik even uit het raam verplaatste, zag hij dat het inderdaad gestopt was met regenen. Tot zover had hij op deze dag dus nog niets gedaan dan in bed liggen en de meest droge en rude-ass berichten sturen naar iemand die hij eigenlijk niet kende. Alsof dat zo bijzonder was bij hem. Het liefst had hij de rest van de dag ook niets gedaan, maar de plicht riep.
Oliver haalde zijn broek van de stoel af, trok hem aan en vond nog ergens in een hoek zijn afgetrapte gympen en trok die ook maar aan. Zo kon hij tenminste nog een beetje voor de dag komen. Nog snel een hand door zijn haar en hij liep zijn kamer uit. Zijn telefoon zat vertrouwd in zijn kontzak en de jongen slofte met alle gemak de trap af naar beneden, naar de plek waar Hayden had gezet dat ze was. Als hij nu voor helemaal niets het bed uit was gekomen om beneden een lege bank aan te treffen zou hij niet alleen heel teleurgesteld zijn, al die hype voor niets, maar ook nog eens pittig pissig. Want het lag nou net zo lekker. De jongen slofte de keuken door en kwam uiteindelijk uit waar hij moest zijn. 'Surprise, I actually made it.' Sprak hij niet al te enthousiast, terwijl hij met zijn schouder tegen de deuropening aanleunde en zijn armen over elkaar sloeg. Wat een feest.