Room 364 \\ Don't skin the bear until it's been shot

Met een zucht en een fermere grip op haar telescoop liet Carina haar ogen over de traptreden glijden. Het zou een hele klus worden, dat was één ding dat in ieder geval zeker was. Hoewel ze ook wel zag dat het onmogelijk zou zijn, was ze koppig genoeg te geloven dat ze al haar spullen en zichzelf in een keer lopen omhoog zou kunnen krijgen. Well, good luck with that. Het gesproete meisje pakte met volle moed haar koffer in de ene hand en haar map met losse aantekeningen -die inmiddels rijkelijk goedgevuld was- in de andere nadat ze de telescoop onder haar arm had geklemd. Vastberaden begon ze aan haar klim. Het duurde niet lang voor de bladeren zich los begonnen te maken van het bundeltje, en ze een voor een langzaam naar beneden dwarrelden als stervende bladeren. Vluchtig maakte ze het besluit haar apparatuur in ieder geval veilig te stellen, en haastte zich de volgende treden op. In de gang schoof ze de telescoop tegen de muur aan zodat deze niemand in de weg zou staan en plaatste haar koffer erbij alsof deze op wacht stond alvorens ze achter haar papierwerk aanging. Tegen de tijd dat alles weer netjes in het mapje zat (wel, netjes was een groot woord voor het nog altijd ongeorganiseerde bij elkaarraapsel van fladderen van ingevingen en berekeningen) was ze lichtelijk buiten adem. Maar hé, het was haar gelukt. Een soort van. Ze besloot een andere aanpak en haakte het mapje in het handvat van haar koffer. Opgelucht zuchtte ze, waarom had ze daar niet eerder aan gedacht? Gelukkig had ze het kamernummer al in haar hoofd geprent, want ze kon het zich niet permitteren om de sleutel ook nog in haar hand te moeten houden. 364. Het was gelukkig niet zo'n eind lopen als het hoge kamernummer Carina had voorgekomen. Ze loosde haar bezittingen voor de deur en ging toen op zoek naar de sleutel.

Met haar rug eerst, schoof ze de telescoop op zijn uitgeklapte poten door de deur naar binnen, hem met kleine schuifelpasjes over de vloer slepend. 'Ehh...' Bij het horen van deze verschrikte toon draaide het meisje zich eveneens geschrokken om en hapte naar adem. 'Het is niet wat het lijkt! Ik had niet verwacht dat ik een nieuwe kamergenoot zou krijgen.' Ze liet haar adem ontsnappen en bestudeerde de jongen die overduidelijk zojuist nog de twee bedden tegen elkaar had geschoven. Zijn blauwe ogen priemde onder zijn donkere haar vandaan en leken haar een schuldbewuste blik te gunnen. 'Ik ehm... ook niet bepaald,' sprak ze met grote, bruine ogen. Sterker nog, het was ontzettend lang geleden dat ze met iemand had gesproken, liet staan een kamer gedeeld. Ergens had ze verwacht dat ze een kamer voor zichzelf zou krijgen, aangezien er zoveel van leken te zijn. Het beangstigde haar, hoeveel kinderen woonden hier dan wel niet? 'Wacht, nieuwe? Wat is er gebeurd met de vorige?' Haar stem was schor en haar toon verontrustend. Om de een of andere reden kreeg ze het plotselinge gevoel dat de twee complete tegenpolen waren in zo'n beetje alles. Dit was verre van ideaal. Maar goed, het was beter dan haar ogen uitgestoken hebben door de vreemde monsters uit haar visioenen. Dacht ze dan tenminste. Hier moest het veilig zijn volgens haar grootmoeder. Zelfs als dat betekende dat ze haar kamer moest delen met iemand die een stuk duisterder leek dan Carina zelf.

Het was vreemd; het was zo lang geleden dat ze met iemand had gesproken en nu werd ze daar min of meer tot gedwongen. Zelfs de huisbazin had ze nog niet gezien, enkel over brief had ze haar komst aan kunnen kondigen. Achteraf vroeg ze zich af hoe deze was aangekomen, maar ze nam aan dat de zogeheten mevrouw Bluebonnet een bezoekje buiten de lus bracht om haar postbus te checken. De jongen leek ook nogal wat weerstand te voelen, vooral omdat het nogal intiem was om een kamer te delen en de twee op het eerste gezicht niet iets leken te hebben waarover ze het samen zouden kunnen hebben. Hoewel, misschien had ze te snel geoordeeld. De ogen van haar kamergenoot die over de telescoop gleden wakkerde een enthousiasme in haar aan. Misschien was dat een raakvlak? Voor ze ernaar kon vragen realiseerde Carina zich dat ze een vraag had gesteld. Betreffende het verontrustende feit dat zijn oude kamergenoot er plots niet meer leek te zijn. Ze merkte dat hij dichterbij was gekomen, en als ze eerlijk was maakte dat haar oncomfortabel als maar zijn kon. 'Oh niks bijzonders. Maak je geen zorgen,' sprak hij. 'Ik heb haar enkel opgeofferd. En vervolgens haar bloed gedronken.' Even kneep ze haar ogen halfdicht. Als ze hem door haar wimpers bekeek leek hij zo angstaanjagend nog niet als voorheen. Toen haalde ze haar schouders op. Het klonk best aannemelijk. Tenminste, het was iets waarover ze had gelezen. Misschien was het overmoedig, maar Carina wist dat ze op haar bijzonderheid kon vertrouwen en dat ze niet bang hoefde te zijn dat ze 's nachts plotseling ten prooi viel aan een oud Noorse traditie. Plotseling barstte hij in lachen uit. 'Het spijt me, dat was uiterst slecht van me,' gaf hij toen prijs. Even draaide Carina verbaasd haar hoofd. Dus hij had het níet gedaan? 'Mijn naam is Ivar.' Ze grijnsde naar zijn uitgestoken hand en pakte deze aan. 'Carina,' stelde ze ook zichzelf kort voor. De R in haar naam gaf direct ook haar accent prijs, mocht hij het nog niet gehoord hebben. 'Je naam, dat offeringsritueel... Noors, toch?' gokte ze. Ze wist inmiddels een beetje dat de lus de dag steeds herhaalde. Met die logica kon iemand voor eeuwig leven, toch? Ze probeerde in zijn blauwe ogen te lezen hoe oud hij was, zonder al te veel succes. Natuurlijk had ze zijn sterrenbeelden al wel achterhaald, maar het enige waaraan ze zijn geboortejaar af zou kunnen lijden was zijn Chinese dierenriem, wat dus alsnog uitwees op gokken. 'Hoe dan ook; je bed is al half opgemaakt.' Carina volgde zijn blik naar het bed toe en moest even een gegrinnik onderdrukken. Half, dat kon je wel zeggen ja. 'Mits je vies van me bent, dan zal ik het er voor je af halen. Ik heb er hoogstens 3 seconden op gelegen, én vanochtend een douche genomen but it's up to you.' Ze trok een mondhoek omhoog, en terwijl hij naar het bed toeliep om het weer terug te schuiven naar waar het vandaan kwam, besloot het meisje haar koffer de kamer binnen te slepen. Toen het werk gedaan was zette ze haar handen in haar zij en deed vervolgens eindelijk de deur dicht. Ze gunde hem een dankbaar knikje alvorens ze haar handen tegen de koffer zette en deze tegen het voeteneinde van haar bed schoof. 'Ik weet dat het een hele teleurstelling is de kamer te moeten delen met mij, maar hopelijk krijg je het wel naar je zin.' Het verwarde haar wel een beetje, zijn grijns, maar zijn oprechte toon in combinatie met elkaar. Alsof ze een code moest kraken om het aan elkaar te koppelen. 'In dat geval hoop ik dat je ermee kunt leven dat ik je tweepersoonsbed heb ingepikt,' sprak ze, terwijl ze haar handen over het desbetreffende object liet glijden. De lakens waren zo zacht dat ze een zucht van genoegen slaakte. Hoe lang was het wel niet geleden dat ze had geslapen op iets dat zo zacht was? Lang. Erg lang. Toch kon ze het niet laten dat het kreukelige overtrek een kleine doorn in het oog was. Ze stond op, trok de dekens van het bed en begon de hoeken los te haken om het overnieuw te doen. 'Ik ben echt niet vies van je hoor,' glimlachte ze zijn richting in.