My universe will never be the same

Slechts één dag langer was Judas hier nog niet. Zijn groene ogen gleden over het nog groenere gras terwijl een zucht zijn mond ontsnapte. Hoe moest hij in godsnaam in dit gehele gebied Rinzler zien te vinden. Vermoeid wreef de jongen door zijn ogen waarna hij verder begon te wandelen. Deze wereld verschilde in zo veel verschillende aspecten van de zijne. Het leek hier veel meer vredelievender dan aan de andere kant. Zoals het vroeger onwaarschijnlijk omgekeerd was, al had hij dat jammer genoeg niet super lang mogen mee maken. Nee, het enige wat Judas in zijn leven had gedaan was vechten en trainen. Al bestond het leven vast uit meer, daar was hij haast zeker van. Een koud briesje verbaasde hem. Zijn ogen gleden kort naar de hemel, eentje die niet zo heel blauw gekleurd was als hij zou wensen. Nee, de kleur van de hemel was eerder dreigend grijs alsof er een storm op til was. Great, echt zijn eerste dag hier kon echt niet beter want natuurlijk was het principe van een jas mee nemen niet bij hem doorgedrongen. Een nog diepere zucht dan eerst gleed over zijn lippen.

De eerste druppels hadden jammer genoeg al een plekje gevonden in zijn haren voor aleer hij de houten deur van de schuur open duwde. Kort keek hij rond, niets speciaal aan alleen was dit blijkbaar de plek waar de boiler stond. Koeltjes trok hij de deur weer achter zich dicht en wandelde verder naar binnen waarop hij toch gelukkig enkele stoelen vond en daar maar op ging zitten. Wachtend tot dit rot weer een beetje zou opklaren zodat hij weer naar binnen kon. Man, wat wenste hij nu dat hij een fles drank of zo mee had. Dan had de jongen zich toch nog eventjes kunnen amuseren. Maar nee dus. Judas legde zijn voeten op een andere stoel en leunde achterover in degene waar hij op zat. Hier in slaap vallen leek hem niet super moeilijk, maar hij was het echt niet van plan. Veel te koud hier als je het hem vroeg.

 

Judas had er geen eens erg in dat iemand hem in de gaten hield puur omdat hij te hard bezig was met zichzelf nog een beetje droog te houden. Want als er een ding was waar hij een hekel aan had dan was het wel aan het feit dat zijn haar nat kon worden. Echt no thanks hoor. Het kleine beetje warmte dat de schuur bood deed hem wel goed, dat moest hij heel eerlijk toegeven. Maar toch verlangde hij eventjes naar een warm bed of op zijn minst een warm vuurtje. Yeah, meer had hij echt niet nodig hoor. Een pijnscheut schoot kort zijn rug heen, alsof er een spier gekneld zat. Niet dat het werkelijk zo was. Zijn rug was hem gewoon parten beginnen spelen sinds hij enkele dagen geleden uit een boom was gedonderd. Don’t even ask over hoe hij daar in terecht was gekomen, maar hij ging er maar vanuit dat het daardoor kwam dat hij pijn had of zo.

Door dat hij zo lag te dromen had hij echt geen tijd meer om te reageren op de binnenstormende knul. De deur was opengeknalt, en letterlijk 15 seconden later sprintte er iemand op hem af en sprong ook nog eens letterlijk op hem. De stoel waar hij op zat flipte natuurlijk helemaal omver, net zoals Judas zelf dus. ‘What?’ Bromde hij geïrriteerd. Pas wanneer hij werkelijk de tijd kreeg om te zien wie er in godsnaam op hem was afgekomen hoorde hij zijn naam vallen op een wel heel bekende toon. Judas zijn ogen werden groot, deed niet eens de moeite meer om de andere knul van zich af te werken. Zijn hart verzakte zo’n beetje toen zijn blik op Rinzler zijn gezicht viel. Dat zijn maatje zijn vuist balde merkte hij niet eens op. Nee voor hij het goed en wel wist nam bezorgdheid het van hem over omdat Rinzler in tranen uitbarstte. Dit was letterlijk de eerste keer dat hij de jongen zag huilen in al die tijd, en het choqueerde hem zo fel. Judas kwam wat omhoog, werkte met zijn voeten de stoel onder hen weg. Dat lag al wat comfortabeler. Hij sloeg zijn armen om de jongen heen en trok hem dicht tegen zich aan. ‘It’s okay. I’m here now. Everything is going to be fine.’ Fluisterde hij zachtjes in het oor van de jongen.

Zachtjes streelde hij over Rinzler zijn rug heen. ‘I almost died. But before they got to me, and minutes apart from when I pusht you, I created another portal. I wish I could’ve taken the others with me but there was no time. I landed somewhere in Sweden and it took one hell of a time for me to get here.’ Mompelde hij zachtjes. Judas wilde de jongen niet los laten, maar het was de geur van bloed die alarmbellen in zijn hoofd liet afgaan. Het was Rinzler’s bloed dat stond vast. Voorzichtig legde hij de jongen neer op de houten vloer van de hut en keek hem met een bezorgde blik aan. ‘What in the name of god happend to you?’ De toon in zijn stem was zo overvol van emotie, blijheid, bezorgdheid en slightly ook woede omdat hij hem niet veilig had kunnen stellen.  

 

Judas kon het niet aan om zijn vriend te zien huilen. Bij elke traan die over Rinzler’s wang gleed brak er een stukje van zijn hart af als het ware. Van zodra hij hem tegen zich aan had getrokken en hij het geschok van zijn schouders voelde sloot hij voor even zijn ogen. Voelde hoe de vingers van de jongen naar zijn kledij grepen. Iets waardoor Judas zijn grip om de ander enkel en alleen nog maar versterkte. Hij kon hem niet meer laten gaan. De volgende keer dat hij Rinzler zou verliezen zou de dag zijn dat hij te sterven kwam, vroeger mocht het niet gebeuren. Dat kon hij fysiek en mentaal niet nog een keer aan. De woorden die klonken sneden door zijn hart. Ergens wist hij dat de andere het niet meende, maar toch. Het deed hem zichtbaar geen goed. Door de schokgolf van de woorden had hij hem iets losser gelaten, een beetje maar want hij had hem nog steeds in een stevige grip. In stilte wachtte hij tot de volgende woorden. Woorden die er voor zorgde dat hij binnenmonds gromde. ‘How could I? Do you even remotely think of the things that passed in my head when I pushed you? I couldn’t bare losing you out there on that battlefield. I died when pushing you through, but if I didn’t do it I would’ve died anyway cause losing you would’ve struck me down.’ Judas onderdrukte de woede in zijn stem, waardoor alles er op een wanhopig toontje leek uit te komen. Het brak hem vanbinnen om zijn vriend zo te zien, om te horen dat hij dacht dat hijzelf was overleden. Moeizaam slikte hij het wanhopige gevoel weer weg. Keek Rinzler recht in de ogen aan, maar voelde hoe zijn emoties zelf alle kanten begonnen uit te schieten. Iets wat meestal niet goed kwam als hij zich niet kalm kon houden. Maar die betraande hertenogen deden zijn hart helemaal verzakken. Waardoor er zelf tranen in zijn ogen verschenen. ‘Do you really think I could cope with leaving you again?’ Judas bracht zijn trillende hand naar de wang van Rinzler en probeerde de tranen weg te strijken.

Hoeveel emoties er ook door hem heen raasde, vanaf het moment dat hij het bebloede been van de andere jongen zag stopte zijn hart voor de zoveelste keer op minuten tijd. Natuurlijk wilde hij weten wat er gebeurd was, ging ook meteen die persoon wat aandoen die hem had pijn gedaan. Judas zijn gezicht verstrakte toen Rinzler zijn verhaal deed. Stelselmatig trok Judas zijn hemd uit, om dat vervolgens in repen te proberen scheuren. ‘This is gonna hurt.’ Mompelde hij kort wanneer hij een reep stof rond zijn been begon te binden zodat het uiteindelijk zou ophouden met bloedden. Zoals het hem geleerd was maakte hij het goed strak zodat het zeker niet los zou komen of whatever en bond hij er nog extra bescherming rond. ‘You are going to give me a name now.’ Klonk het duidelijk terwijl hij bezig was met het verdere verzorgen van de wonde aan zijn been. Kort wreef hij door zijn blonde haren waarna hij naast de knul ging neerzitten en naar de muur voor hem staarde. Bij het horen van zijn vraag haalde hij zijn schouders op. ‘I went through hell, it was a close call or else they would’ve captured me too. But I got out.’ Voor een moment bleef hij stil. Zijn blik stond somber voorzich uitgericht. ‘I think we’re the only ones left.’ Dit keer was het Judas zijn stem die duidelijk oversloeg. Het laatste beetje familie dat hij had gehad, zou tegen nu wel dood zijn. Al was het voor zijn vriend erger, die had nooit het principe gekend om familie te hebben. ‘I still hear the screams everytime I close my eyes. I can still smell the blood that was spilled. At night, I get nightmares, so I don’t even sleep at all.’


 

Dat Rinzler had gedacht dat hij dood was, was logisch. Maar hij had hetzelfde gehad. Judas had op dat moment niet geweten naar welke plek in deze wereld hij de jongen had gestuurd. Voor hetzelfde geld had hij hem van de ene oorlog in de andere gestuurd zonder het ooit te beseffen. Maar het geluk had aan zijn kant gestaan. Gelukkig maar, want hij wist niet hoe hij het ooit onder ogen moest komen als hij de jongen al dan niet in zijn dood had gestuurd. Judas moest er niet aandenken wat er mogelijk gebeurd zou kunnen zijn, dus besloot hij het van zichzelf af te schudden. Die gedachten mocht hij gewoon niet hebben. Bij de vraag van de jongen gleed er een zucht over zijn lippen. Waarom? Een echt antwoord op die vraag had hij niet, of misschien wel. Zachtjes begon Judas zijn hoofd te schudden. De woorden die Rinzler sprak waren alles behalve waar. Oké, hij mocht verkeerde zaken gedaan hebben. Maar die had hij niet uit zichzelf gedaan. Zijn blonde haren schudde heen en weer, bleven heen en weer schudde alsof hij zo een antwoord duidelijk maakte. ‘Stop saying you deserved less.’ Fluisterde hij zachtjes. ‘You deserve everything in the world,and I wish I could give it to you.’ Ging de jongen op een iets luidere toon verder. ‘You didn’t choose to do those bad things. You were forced. My life wouldn’t mean anything if I was alive and you weren’t you hear me.’ Sloot Judas op een zelfverzekerde toon af. Wat hij ook mocht zeggen, van zijn besluit zou Rinzler hem niet meer afbrengen. Terug draaien kon hij het niet, maar dat wilde hij niet. Hell, hij zou het keer op keer net op die manier doen. ‘I won’t ever leave you again.’ Bevestigde hij het antwoord dat de knul gaf waarop er toch een kleine glimlach doorbrak bij hem. Al ging die glimlach nog steeds gepaard met de tranen in zijn ogen.

Judas negeerde het wispelturige gedrag van zijn vriend. Wat dacht hij nu wel? Dat hij hem gewoon zo buiten ging laten gaan? Nee, echt helemaal niet dus. Rinzler wist goed genoeg dat Judas er niet tegen kon dat iemand van zijn naaste gewond was. ‘Just as you’re not gonna give me a name. So we tied on that.’ Bromde hij op een geïrriteerd toontje tegen de jongen die hij aan het verzorgen was. En natuurlijk had hij gelijk, de naam die er over zijn lippen rolde deden hem zuchtte. ‘Fine, I’ll find it out myself.’ Oh trust me, dat was echt niet heel moeilijk hoor. Hij had de verschillende geuren op zijn lichaam al geïsoleerd van elkaar. Nu was het gewoon nog een kwestie van tijd voor Judas zijn woede op die onbekende kon uitoefenen. Want no way dat hij dit zo maar ging laten? Nee, daarvoor was Judas hier niet.

Tijdens zijn hele beschrijving van wat er gebeurd was in hun wereld had hij voor zich uit gestaard. Wilde ergens niet dat Rinzler de pijn in zijn ogen zag, puur omdat die echt wel aanwezig was. Hoeveel pijn het ook gedaan mocht hebben toen hij zijn vriend hierheen had gestuurd, het deed nog meer pijn om te vertrekken. Maar hij moest wel, anders was hij nu of dood of gevangen genomen. Dat laatste kon misschien nog wel erger zijn dan het eerste, net omdat hij zoveel mensen die onder Clu stonden had uitgeschakeld over de jaren heen enkel en alleen om andere te beschermen. Het was de hand van de jongen naast hem die hem deed opschrikken. Judas richtte zijn groene ogen weer op die van Rinzler, voelde zelf de neiging om zich nu in een bolletje op te rollen en tegen hem aan te kruipen maar weerstond er aan. ‘It’s not what I deserved, nor what you deserved that matters. The only important thing now is, that we are here together.’ Probeerde hij de boel een beetje luchtiger te maken. Al wist hij dat met alle laaiende emoties van nu het waarschijnlijk toch niet zou gebeuren. Toen de ander opstond vertrok zijn gezicht van bezorgdheid. Hij hoopte zo hard dat hij geen pijn had. Het idee van eten stond hem anders wel aan tho, vandaag had hij alle maaltijden gemist puur omdat hij niet gewend was aan het hele systeem. Dus tja, veel had hij nog niet binnen gekregen vandaag. ‘I’m not gonna take your bed mate.’ Mompelde hij kort waarna hij zijn hand nam en overeind kwam. Meteen sloeg hij zijn arm om Rinzler zijn middel heen zodat hij kon steunen op hem als dat nodig was.

 

Dat de jongen toe gaf was voor hem echt eeen perfecte situatie hoor. Al wist hij evengoed dat de  knul misschien geen ander antwoord zou willen geven. Hell, als hij nu in Rinzler zijn schoenen stond zou hij het misschien ook nog wel hebben gezegd. Of Judas zou kwaad zijn geworden dat was natuurlijk de andere optie, al wenste hij daar niet aan te denken en ook vooral niet aan de afloop daarvan. ’You better.’ Grijnsde hij heel even kort. Maar goed, voor de rest moest hij het maar laten voor wat het was. In de loop van de tijd dat hij hier in de loop zou gaan zitten, wou hij er het beste van maken met de andere jongen. Gewoon weer wat zaken uitsteken die ze vroeger ook deden, minus dan de oorlog. Maar dat was iets waar hij zelf persoonlijk nog wel een tijd last van zou hebben. Elke nacht was het wel weer van dat als hij ging slapen, elke nacht een ander gezicht, een andere persoon die hij aan zijn einde had zien komen. Gelukkig kon de glimlach van de andere die beelden weer uit zijn hoofd laten verdwijnen.

Judas wist niet dat Rinzler dit niet kon verdragen. Maar zelfs als hij het wist zou hij hetzelfde hebben gehandeld als nu. ‘You sure about that?’ Vragend trok hij zijn wenkbrauw op. Die twee dingen kon hij perfect vergelijken. Omdat het beide zaken waren die te maken hadden met de koppigheid die bij beide jongens overduidelijk aanwezig was. Het was voor Judas zelfs niet mogelijk om dit ongestraft te laten voorbij gaan. Daarvoor was hij te rechtvaardig aangelegd, daarvoor voelde hij zich te schuldig. Er was maar een reden waarom hij Rinzler naar hier had gestuurd, en dat was puur omdat hij wilde dat zijn vriend nooit meer pijn moest leiden niet fysiek, maar ook niet mentaal. Natuurlijk was juist het tegenovergestelde nu gebeurd, dus hoe zou Rinzler zelf zijn als hij dezelfde gedachtegang had als Judas? Juist ja, exact hetzelfde. Het feit dat hij zich nu zo onschuldig gedroeg maakte het er voor Judas echt niet beter op, eerder het tegenovergestelde. ‘Even you begging me, wouldn’t help.’ Bromde hij kort. Zelf al was het niet met de toestemming van zijn vriend, dan ging hij er nog steeds naar op zoek. ‘I’m not the type of guy that waits around.’ Dat wist de andere goed genoeg. ‘So either you are going to tell me his name, or you’re gonna tell me why that punk did it to you.’ Judas kruiste zijn armen over elkaar en keek Rinzler een lange tijd recht in de ogen aan. Nee, zelfs als er geen hulp kwam van hem kon hij hier perfect zijn eigen onderzoek gaan starten hoor. En als er een ding was waar hij op gebrand was, was dat hij de andere persoon ging vinden maakte niet uit ten koste van wat.

De blonde jongen rolde kort met zijn schouders, die behoorlijk vast zaten gewoon door het feit dat hij zo gestrest was. Al had hij momenteel geen reden meer om zo gestresseerd te zijn. Nee, hij had de persoon gevonden die hij wilde vinden. Heel veel meer moest er voor hem zelfs niet meer gebeuren. Zijn dag was helemaal perfect geworden van zodra Rinzler hier was innen gestormd. Judas had zijn hand om de warme hand van Rinzler gesloten en zich zo overeind gehesen, al had hij eigenlijk net zo veel zin om de ander terug tegen de grond te trekken. Maar hij kon zich nog net op tijd beheersen, al was dat meer omdat zijn maag toch zachtjes begon te grommen. ‘Sure you even know how to throw a good party?’ Klonk het op een uitdagende toon. Echt no way in hell dat hij niet ging slapen in het bed van zijn amigo hoor. Wat dacht deze jongen wel niet? Dat ging net een stapje te ver, een goed plekje op de grond zou hij ook nog perfect kunnen verdragen hoor. Hij had al op ergere plekken geslapen, like. Nee, Rinzler kreeg het bed. Zelf al moest hij hem daarin vast binden of wat dan ook. Als antwoord stak hij enkel en alleen zijn tong uit naar de kerel, hoe volwassen dat ook weer mocht lijken. Zijn arm rustte rond de heup van de andere, iets wat aangenaam aanvoelde. Vertrouwd. Het plaatje was helemaal compleet toen ook hij zijn arm rondom hem had geslagen. Al kon hij hem werkelijk wel op de grond leggen sinds hij door zijn haar woelde. Tss, daar ging zijn perfecte coupe! Lachend trok Judas zijn hoofd weg. ‘You’re paying my next haircut.’  Lachte hij vrolijk.

‘I could basicly eat a horse right about now.’ Sprak hij bedenkelijk. ’Well, if I die from your food atleast I died with hopefully a full stomach.’ Judas kon het echt niet laten om de andere te plagen hoor. Kort schonk hij de knul een knipoogje waarbij hij de deur opened met het nodige gekraag. Gelukkig was de regen gestopt, anders moest hij Rinzler nog gaan gebruiken als paraplu of zo.  


 

Koeltjes keek hij de jongen aan. Een of ander onbenullig verhaaltje moest Rinzler hem niet gaan vertellen, nee zoiets had hij maar al te snel door. Toch zeker als het op de jongen aankwam die voor zijn neus stond. Nee, eronderuit komen ging de knul zeker niet doen. Daarvoor was Judas momenteel veel te hard gefixeerd op de veiligheid en het welzijn van de andere. Twee zaken die duidelijk van zich af lieten weten. Ergens had hij het toch wel verwacht dat er uiteindelijk iets zou gaan gebeuren met Rinzler in de tijd dat hij niet hier was geweest. Het leven van het Program was gehaal op zijn kop gezet toen hij bij hun was aangekomen, om het daarna nog eens vollledig door yours truely op zijn kop te laten zetten doordat hij hem naar een volslagen vreemde wereld te sturen. Zijn maatje was het gewend geweest om onder invloed te staan van iemand, of dat hier ook het geval was wist hij niet. Maar het feit dat Rinzler zaken voor hem leek te verzwijgen deed hem pijn, al kon hij daar ook niet zeker van zijn natuurlijk. Met een neutrale blik luisterde hij naar wat de andere te vertellen had. Rinzler werkte dus voor iemand? Alweer? Bij elk woord wat de jongen verder over zijn lippen liet rollen dwaalde Judas af naar het moment dat hij voor het eerst bij de iso’s kwam. Hoe verloren de knul ergens wel niet had geleken. Het had toen op hem ingehakt, en nu leek de jongen weer hetzelfde pad op te gaan. Iets wat hem ergens nog meer pijn deed dan hij zichtbaar wilde toegeven, iets wat hem vanbinnen zo kwaad maakte dat hij zijn groene ogen even op de grond richtte. Wanneer hij uiteindelijk was uitgepraat bleef Judas zwijgzaam staan, hij stak zijn handen in de zakken van zijn jeans en liet een zucht weerklinken. Een zucht die gepaard ging met zoveel verschillende gevoelens. Maar hij kon hier niet kwaad worden op hem, Rinzler zou het niet aankunnen en zelf zou hij zichzelf niet in de hand kunnen houden en wie weet deed hij de andere wel pijn. Daarom slikte hij zijn woorden in. Dit zou hij zelf wel gaan oplossen. Over de moeite die hij had om de ander niet meteen een klap langs zijn oren te geven ging hij niet uitbreiden, waarom zou hij ook? Rinzler had hem ergens diep teleurgesteld, maar anderzijds wist hij niet anders dan wat hij nu mogelijk aan het doen was.

Lachend schudde hij zijn hoofd toen de jongen hem die typische blik schonk. Tss, please. Als er een iemand hier gelijk had was hij het wel, dat wisten ze beide stiekem ook wel. Maar om de vrede te bewaren en niet verder uit te breiden naar de andere emoties die Judas wijselijk in zich hield, besloot hij het voor nu te laten gaan. Al wist hij dat het vannacht toch weer zou opsteken. Iets wat ook niet geweldig goed zou zijn aangezien hij blijkbaar ging slapen op de kamer van Rinzler. Wanneer de ander over heliumballonen begon kon hij het zijn gelach echt niet meer inhouden. ‘You know nothing mate, nothing.’ Echt hoor, hij ging bijna huilen. Zag je het al voor je, gewoon een hele party met alleen helium? Nee, zo deden ze dat dus echt niet. Gelukkig voor zijn maatje kende Judas er het fijne wel van om eens lekker los te gaan, alleen moest de ander hem ook even toe laten om het voor te doen maar ja. De blonde knul schudde zijn hoofd nadat de ander zijn hand erdoor had gegaan, zodat het toch nog een beetje terug in model ging vallen. Maar helaas. Zijn dos was mooi verpest en daar was hij echt niet blij mee hoor. ‘You’re not even coming near my hair with a scissor!’ Klonk hij geschockeerd. Nee nee, als hij zo nodig iemand zijn haar wilde knippen mocht hij dat van zichzelf onder handen nemen. Heck, Judas vertrouwde niemand met zijn haar. Zelf al mocht je de beste kapper van de wereld zijn. Dat was net een van de redenen waarom het nu best lang was, maar hey hij kon die look echt nog wel pullen. ‘Don’t you dare. Cause by, I’m gonna make u a baldie.’ Waarschuwde hij de knul met een speelse ondertoon in zijn stem. Al meende hij het ook wel!

Dromend staarde hij voor zich uit. Dat was zeker een geweldige manier om te gaan. Met een lekker volle maag van eender wat voor eten. Yeah, dat zou nog iets zijn wat er mocht gebeuren met hem hoor. Nu nog niet tho. Nee, nu moest hij Rinzler nog even wat gaan lastig vallen in de komende jaren. Misschien wanneer hij eindelijk rimpels begon te krijgen of zo, yeah dan mocht hij echt wel gaan aan over eating of zo. ‘Nah, not yet. I still need to make your life a living hell don’t I?’ Uitdagend wiebelde hij even met zijn wenkbrauwen, waarbij hij hem ook nog even een verassingspor gaf in zijn zij. Want tja, wie zou hij anders zijn als hij dat niet deed yk. Dat Rinzler niet om hem durfde te leunen, of toch niet heel veel maakte hem kinda gefrustreerd. Hij was gewond, hij moest zijn been zo veel mogelijk ontzien. Maar deed hij dat? Natuurlijk niet, even koppig als altijd.

In de keuken verbrak de ander hun lichaamscontact, wat er voor zorgde dat er een pruillip op zijn gezicht ontstond. Nu kreeg hij het kinda koud. Dus in plaats van wat onwennig te blijven staan, kwam hij voorzichtig wat naar voren om zijn armen vervolgens terug rond hem te leggen en met zijn hoofd te steunen op de schouder van Rinzler. Wat goedkeurend mompelde hij iets in diens oor. Echt, op dit moment kon hij zichzelf echt gewoon verliezen aan de andere.



 

Het besluit om er niet meer op in te gaan, hield ook in dat zolang Rinzler hem aanstaarde dat hij neutraal naar de grond staarde. Zwakte laten zien in de buurt van de ander was een no go zone voor hem. Dat was het altijd al geweest, al van zolang het duo elkaar kende. Judas liet niet zien hoe hij zich echt voelde, om zo veel verschillende redenen. Maar vooral om de andere te sparen. Iets wat hij ook nu weer probeerde. En waar hij hopelijk ook gewoon in slaagde. Maar aangezien de andere niets meer zei of wat dan ook betekende het ergens dat hij deze strijd had gewonnen. Het betekende dat hij er als het ware alleen voor stond als hij de persoon wilde confronteren die hem had pijn gedaan en daar was hij meer dan oké mee. Het enige wat hem werkelijk parten speelden was dat Rinzler niet de volledige waarheid liet blijken, Mogelijk loog de andere waarschijnlijk niet helemaal, maar het feit dat hij kostbare info voor hem achterhield was iets wat hij moeilijk kon verdragen.

Ergens snapte Judas het idee wel dat het leuk kon zijn om met helium te fucken, maar evengoed vond hij het nog altijd grappig dat de andere nu net daarmee kwam aanzetten. De beteuterde blik op het gezicht van de andere liet hem als het waren nog harder lachen, zo hard dat hij letterlijk tranen in zijn ogen had oh boi. Rinzler was echt wel de grappigste dude ever. En het meest geweldige van al soms had die er zelfs werkelijk geen idee van. Uitdagend keek hij hem recht in de ogen aan. ‘Oh, so you do know? Prove it!’ Grijnsde hij breed. Dat zullen ze nog wel eens zien. Misschien was Rinzler momenteel wel gewoon all talk, al kon het ook wel zijn dat het dus degelijk waar was. Maar alsnog, eerst zien dan geloven! De grijns werd vervangen door een flirterige blik. ‘Well, except from some parts I am showing you all that I got mate.’ Die was gewoon eventjes los binnen gooien hoor, letterlijk een open goal. Arme knul, Rinzler zou waarschijnlijk niet eens weten waar hij tegen op was gewassen. Judas kon geweldig los gaan, hij had gewoon de juiste crew nodig om plezier mee te maken. Rinzler voldeed wel aan die beschrijving, misschien dan. Maar om even alles in perspectief te zetten, Judas was echt wel blij dat zijn comrad dingen leerde waar hij vroeger de kans niet toe kreeg. Dat wilde natuurlijk nog altijd niet zeggen dat hij zo maar alles van hem ging accepteren. Nee, dat hele dilemma van zo juist kon echt niet en daar bleef hij rotsvast van overtuigd. Kort vernauwde hij zijn ogen en greep naar de hand van de ander. ‘Be carefull what you wish for mate.’ Knipoogde hij uiteindelijk speels. Nee, hij ging echt berserk hoor als de knul met zijn haar ging fucken. Zo’n geweldige bos haar creëerde je niet op een, twee, drie hoor.

Porren was toch lekker geweldig hoor, zeker als de persoon waarbij je het deed sensitive was daarvoor. Daarom moest hij ook even grinniken toen Rinzler een spast move deed. Ach, dit was echt veel te gemakkelijk hoor. Bedenkelijk keek hij de ander aan na zijn opmerking. ‘What’s the prize? It better be something good tho.’ Grijnsde hij breed naar de kerel, waarop hij toch nog stiekem een extra por bewegeing maakte want tja. ‘And off course I’m on the right track. I am the champ in annoying you.’ Grijnsde hij vrolijk. Niet geheel waar, normaal was hij gewoon heel leuk en alles. Dat is dan leuk zonder te plagen en zo. Maar nu kon het er wel net vanaf vond hij zelf, tot de ander zou aangeven dat het genoeg was hoor dan ging hij wel ophouden.

Hoe stom het ook mocht zijn, het feit dat hij Rinzler zijn lichaamswarmte tegen zich aanvoelde zorgde ervoor dat hij van binnen kalmte vond. Liet voor even gewoon elke emotie die hij vijf minuten eerder had gevoeld verdwijnen. Het maakte hem rustig vanbinnen en vanbuiten, iets wat hij in maanden al niet meer geweest was. Iets wat alleen maar positief leek voor de toekomst in zijn hoofd. Judas liet de andere gewoon doen in zijn handelingen, probeerde hem niet te belemmeren of wat dan ook. Het moment mocht voor hem nog veel langer voortduren zelfs, het liefst van al voor altijd maar dat kon hij uiteraard niet verwachten van de andere. ‘Not really. I just missed you.’ Prevelde hij zachtjes terwijl hij zijn hoofd verder tegen Rinzler zijn hals aan nestelde. Ergens besefte hij dat wel te ver aan het gaan was op dit moment, maar zijn hoofd vertelde hem niet om er mee op te houden. Al besloot hij uiteindelijk toch maar weer een beetje afstand te nemen en op zoek te gaan naar de sausjes die hij graag at. Want wel, dat was echt wel key tot elke goede hamburger hoor. ‘So… Do you like being in the loop? Made any new friends or possible other relationships that I need to know off?’ Smooth hoor. Niet dus. Maar goed, misschien kon je het nog wel zien als de overbezorgde vriend die wilde weten met wie je om ging of iets in die aard. Natuurlijk school het dieper, maar daar repte hij zich nog niet over.

 

‘Just a tiny bit yeah.’ Sprak hij op een zoete ondertoon. Waarbij de jongen Rinzler een vrolijke knipoog schonk. Gewoon een beetje dolle met zijn maatje was echt iets wat hij had gemist, en nog geen klein beetje als het ware. De volgende opmerking zag hij niet meteen aankomen. Voor een moment fronste hij, probeerde duidelijkheid te scheppen of de kerel nu met hem aan het spelen was of niet. Judas besloot het zekere voor het onzeker te nemen. ‘Better would be a small uderstatement, unless you are talking about looks because then I have to say you’re right.’ Grijnsde hij voldaan, ergens hopende dat hij de andere knul nu toch eventjes op zijn plaats had gezet met dat antwoord. Al was het off course echt niet de waarheid hoor. Op vlak van looks kon hij nog wel wat leren van de andere jongen, maar dat ging hij maar even stil houden hij wilde het ego van Rinzler niet al te veel boosten.

‘Well, then you’re telling me bullshit mate. Cause otherwise you would be all over the place by now.’ Sprak hij al lachend. Daar had hij echt wel gelijk in hoor. Misschien een van de voordelen nog dat zijn maatje nog bijlange na niet alles wist wat het leven te bieden had, en dat hij soms gewoon zo zeker was van hoe de knul zou reageren als het wel zo was. ‘And no, you are certainly right. I ain’t no beggar. Just like I know you are talking nonsens right now.’ Soms kon Judas echt zo’n kut joch zijn. Echt hoor, dank on hij zichzelf echt wel gaan haten om eerlijk te zijn. Maar gelukkig voor hem was de andere zijn gedrag wel gewend. Half beledigd keek hij hem aan. Tssk, alsof hij dat werkelijk meende. Hell no. ‘I got a lot more in store.’ Bleef hij vasthouden. Tss, de knul moest eens weten. Het klopje op zijn schouder werkte natuurlijk wel bevestigend hoor, bevestigend in de zin van dat de andere jongen gewoon grapjes aan het maken was waarop Judas een beetje te fel reageerde. Dat hij hem een beetje zijn meester noemde deed hem kort maar oprecht glimlachen. Het deed hem goed om te weten dat hij zo over hem dacht. Judas was dan toch wel een beetje geslaagd in zijn opzet. Of nou ja, opzet was een groot woord maar je snapte het wel. ‘But, I am a fruit ninja.’ Sprak de jongen met een :c-uitdrukking op zijn hoofd.

Rinzler porren was iets waar hij als het ware voor leefde. De reactie dan toch ehehe. Niet dat de ander het zo geweldig prettig vond, maar daar kon hij op dit moment echt perfect naast kijken hoor bij wijze van spreken. Maar de prijs die de andere noemde deed hem kort zijn hoofd schudden, like bruh meende hij dat nu serieus? Een pluizige eenhoorn? Hell no, dan had hij liever een pluizige leeuw of iets in die aard. Daar werd hij echt niet blij mee hoor. Maar gelukkig volgde er nog wat, waarna hij ook opgelucht uitademde. ‘Pizza is way better than any kind of pluche.’ Stelde hij vast. Zeker wel hoor, met pizza kon je hem elke dag van de week blij maken. Off course had hij het niet zien aankomen dat Rinzler zijn hand ging vast nemen en het op zijn eigen gezicht ging richten goddom. ‘Pff, boring.’ Sprak hij al lachend waarbij hij zijn arm liet zakken en de jongen met een onschuldige blik aan keek. ‘I would rather poke you instead. I got a very sensitive nose you see.’

Het liefst van al bleef hij een hele dag zo staan bij de ander. Gewoon hem in zijn armen hebben was alles waar hij de laatste maanden van had gedroomd, zelf misschien al veel langer dan dat al zou hij dat nooit gaan toegeven aan iemand. Nee, als het op zijn gevoelens neerkwam, zijn gevoelens die nog dieper zaten dan de gewone oppervlakkige was Judas een gesloten boek. Hij liet alles behalve graag in zijn kaarten kijken omdat hij niet wilde dat iemand zijn zwaktes kende, want ja dat was het uiteindelijk. Je binden aan een persoon, zorgde ervoor dat je een makkelijker doelwit werd. Dat was hem geleerd, en hoe. Kleine Judas had veel gegeven om zijn familie, mensen die nu bijna dood waren. En misschien, kon hij zich nu wel anders opstellen in deze wereld maar daar was hij helemaal niet zeker van. Zeker om het feit dat Rinzler had gementioned dat hij voor iemand werkte. ‘Why? It’s kind of a sob story, and we aren’t here for that.’ Besloot hij simpel te zeggen, daarmee het onderwerp ergens wel ontwijkend. Het was niet dat hij het wilde achterhouden voor hem, zeker niet. Maar Judas was nog niet klaar om het proces waar hij nu uit was te delen met Rinzler, zeker en vast omdat het om zo’n grote emoties draaide. Het gesis van het vlees had hem deels in een staat van actie geplaatst, duidende op dat hij op zoek was naar de saus. Deze leek hij dan ook te vinden in dezelfde koelkast als waar het vlees in had gelegen. Echt, de geur van het vlees kon hem op dit moment letterlijk doen kwijlen. Nou ja, dat en de kok die het bereidde maar details.

Judas was blij dat Rinzler toch vriendschappen had lijken te sluiten met bepaalde mensen, ongeacht de ware betekenis daarvan tho. Nee, hij wilde dat zijn vriend met andere mensen in contact kwam maar niet als ze hem fysiek konden schaden of zo. ‘Well, one thing you need to remember is that friendship doesn’t always rely on understanding each other. You and the other persons can be very different, as long as there is some kind of connection between the two of you, good or bad, that’s the most important thing. At least, I think.’ Klonk het terwijl hij een fles mayonnaise en ketchup op het aanrecht plaatste. Speels waren zijn mondhoeken omgekruld, ergens wist hij wel dat de andere het niet van de eerste moment zou begrijpen. Maar dat was gewoon zo aandoenlijk. Gelukkig kreeg hij wel de bevestiging die hij wou horen. Was het gemeen van Judas om te hopen dat de ander zich nog niet verloren had aan iemand van hier? Misschien. Schaamde hij zich ervoor? Nee. 'Hm, too bad they don’t know what they are missing out on.’ Sprak hij met een grijnsje. Een ziek harde leugen hoor, maar wel dat laten uitschijnen zou zijn maatje alleen maar verwarren en dat wilde hij niet. Met zijn handen in zijn zakken leunde hij tegen het aanrecht aan wanneer de ander begon af te steken over cupido. Hoeveel moeite hij momenteel wel niet had om een lach te onderdrukken. Met opgetrokken wenkbrauwen staarde hij naar de spatel die zijn richting uitwees. ‘Jeez, you’re such a dramatic person.’ Grinnikte hij. ‘I do see a resemblance between you and the diaper guy tho.’ Daagde de jongen vrolijk verder uit.

Natuurlijk over viel die vraag hem? Normaal keerde Rinzler zo’n zaken niet zo snel tegen hem. Jeez, dat was ook weer iets nieuw hoor tss. Wat onwennig wreef de jongen met zijn hand over zijn borst. ‘I did my fair share of hunting in Norway. On food tho. Bears, now and then a rabbit but there’s not that much meat on those.’ Smartass antwoord. Niet geheel eerlijk tegenover de andere. ‘I’m not a hunter mate. Those things just happen to me. And well, maybe my hunting days are over, depending on a few factors.’