P l o t ; Een gewone voorbijganger zal het niet merken, maar er is iets vreemds aan de hand met het rode gebouwtje bovenop de kliffen in het kleine kustdorpje... Wat op het eerste gezicht een normale vuurtoren lijkt, vormt namelijk de ingang tot de tijdslus van Miss Bluebonnet. Niet iedereen kan de zich steeds herhalende dag in juli van 2011 binnentreden. Enkel zij die drager zijn van een recessief gen dat zich in hun DNA heeft gemanifesteerd en wat door hun aderen stroomt, zullen toegang krijgen tot de lus. Zij beschikken over een gave. Hun 'bijzonderheid' maakt het dagelijks leven voor hun niet gemakkelijk, en er ligt constant gevaar op de loer...
Lees verder!
|
C r e d s ; Alle codes, teksten en afbeeldingen behoren tot de rechtmatige eigenaar of eigenaresse en mogen daarom nooit zonder toestemming gekopieerd of overgenomen worden. De site is gecodeerd en vormgegeven door Vera en wordt gehost op Actieforum. Het idee van deze RPG is gebasseerd op de boekenreeks Miss Peregrine's Home for Peculair Children van Ransom Riggs. Dit forum is getest in de volgende browsers:
15 oktober 2016
|
| | | Auteur | Bericht |
|---|
Haythel Devonshire
Deceased
Aantal berichten : 1514 IC-berichten : 130 Leeftijd : 26 Accounts : ~ Haythel, Tissa, Elesis, Jinn, Zeal, JR, Seji, Gerome, Namida, Link, Jeremy, Penelope, Laxus, Jake, Jackie Character sheetBijzonderheid: HellhoundUiterlijke leeftijd: 19Quote: Feisty. | | Onderwerp: Hide and Seek vr jul 14, 2017 3:24 pm | |
|
Haythel and Seji
”Seji! No, don’t touch that!” sneerde Haythel terwijl ze in haar ene hand een pak vleeswaren vasthield en met haar andere hand haar zoon van het aanrecht probeerde te werken. Jammer genoeg was Seji erg behendig en moeilijk te pakken te krijgen. Gelukkig was zijn moeders boze stem genoeg om hem te laten afspringen van het aanrecht. Iedere andere moeder was bang geweest dat haar zoon ongelukkig terecht zou komen, maar Haythel wist dat Seji op zijn voeten terecht zou komen. Daar zorgden zijn katten instinct wel voor. Het stelde Haythel echter niet geheel gerust. Ze voelde veel bezorgdheid tegenover haar zoon. Hoe groeide je immers op in een lus? Ze kon zich niet herinneren dat ze eerder een bevalling in de lus had meegemaakt en nu stond ze er alleen voor. Ze had geen informatie kunnen vinden uit de bibliotheek en durfde niet om hulp te vragen bij anderen. Daarbij kwam het probleem dat Seji razendsnel groeide. Hij was nog geen jaar oud en had nu al de lengte, spraak en hersenen van een vierjarige. Als dit zo doorging was hij 100 als hij nog maar 20 was. Haythel hoopte dat de groeispurt daarom zou stoppen, maar niks had nog geholpen. Daarbij vroeg ze zich af of het een deel van zijn krachten was of dat het iets te maken had met het feit dat hij was geboren in een lus.
Haythel zette Seji terug op zijn stoel en maakte met een blik duidelijk dat de jongen moest blijven zitten. Hij was onrustig. De jongen wou graag spelen en vrienden maken, maar zijn moeder hield hem dicht bij zich. Logisch. Buiten waren er Hollows en Haythel zou hem daarom zeker niet naar buiten laten gaan. Dat betekende niet dat het binnen veilig was. Haythel wist dat er genoeg gevaarlijke Peculiars rondliepen, daarvan was zij er één van ook al hield ze dat nog altijd achterwege voor haar zoon. Seji wiebelde wat heen en weer op de stoel. Het enige wat hem tegenhield van wegrennen was zijn honger. Hijzelf kon waarschijnlijk wel wat eten bijeen sprokkelen, maar het was nog altijd handiger als zijn moeder het voor hem maakte wat ze op het moment aan het doen was. Zijn blauwe kijkers richtte zich op zijn moeder die een witte blouse aan had en zwarte broek. Behoorlijk ingetogen voor Haythel, maar daar was Seji zich niet bewust van.
”There you go,” klonk het, waarna een bord met twee broodjes belegd met vleeswaren naar hem toe werd gereikt. Met een brede glimlach pakte Seji het bord aan. ”Thanks mom!” bedankte Seji zijn moeder enthousiast, waarna hij zich stortte op het eten. Haythel slaakte een lichte zucht om het feit dat Seji er een totale slachtpartij van maakte, maar hield verder haar mond. Ze at in stilte haar eigen brood op. Zodra ze beiden hun brood op hadden, zette Haythel de borden weg en verlieten ze de keuken. Toen duurde het niet lang of Seji zette het op een rennen. ”Seji!” riep Haythel hem nog waarschuwend na, maar hoe maar dat meneer naar haar zou luisteren, met een gefrustreerde zucht zette ze achtervolging in.
Vluchtig keek Seji over zijn schouder. Zijn moeder was hem achterna gekomen. Een lach verliet zijn lippen. Dit keer ging het hem lukken! Dit keer zou hij haar kunnen afschudden en eindelijk alleen zijn! Seji maakte een paar schijnbewegingen en maakte gebruik van zijn behendigheid, maar zijn moeder wist hem nog te volgen. Uiteindelijk keerde Seji terug met een draai in de woonkamer en verschool zich achter de eerste de beste persoon die hij daar zag. Haythel kwam hijgend tot een stilstand. Haar blik ging de woonkamer rond. Hij moest hier zijn. Toen zag ze zijn welbekende staart achter een persoon tevoorschijn komen. Haythel wou erop af gaan, maar zag toen wie die persoon was. Thomas. Haythel slikte eens, maar ze kon nu moeilijk weg lopen. Ze zette een paar stappen in zijn richting. ”Uh.. I’m sorry but my son is hiding behind you,” maakte Haythel duidelijk met overduidelijke ongemakkelijkheid in haar stem.
|
|  | | Thomas Shelby
Aantal berichten : 201 IC-berichten : 23 Leeftijd : 26 Character sheetBijzonderheid: Fast healingUiterlijke leeftijd: 20Quote: Do I look like a man that wants a simple life? | | Onderwerp: Re: Hide and Seek ma jul 31, 2017 4:56 pm | |
| Business were booming. Thomas had zich volledig hersteld na de tweede breuk van zijn hart en hij was twee keer zo hard teruggekeerd. Intussen had de man een heel bedrijf, een heel "nieuw" leven, buiten de lus opgezet. Hij had potentiele criminelen bij elkaar gesprokkeld. Zowel binnen als buiten de lus. En ze werkten voor hem. Binnen een hele korte tijd waren ze groot uitgegroeid, met als resultaat dat er flinke zaken gedaan werden. Thomas had wederom drie racepaarden aangeschaft; Little Boy Charles, Grace's Love en als laatste The Past is not The Past. Ze liepen als maniakken. Verloren op hun beurt, maar wonnen ook- wanneer Thomas dat plezierde. Wat hem betreft was dit een ideale situatie: Geld stroomde binnen, de Blinders waren back in business en niemand in de buitenwereld wist wie die organisatie leidde. Regelmatig trad Thomas buiten de lus om zaken op orde te stellen en steeds meer bij te leren over de nieuwigheden in deze eeuw. Maar hij bleef net niet lang genoeg om in beeld te komen bij de opsporingsdienst.
Voldaan drukte de man op het rode knopje van de tv. Grace's Love had een race gewonnen, net na 4 wedstrijden te hebben verloren. Er was een hoop geld gewed, dat nu in zijn zakken was gerold. De sigarettenlucht die in de kamer hing -na intensief aan die stinkstokken te hebben lopen lurken- liet hij ontsnappen nadat hij het raam open had gezet. Voor een moment bleef zijn blik hangen op het landschap voor hem. Een lichte irritatie weerspiegelde in zijn ogen. Deze lus begon hem de keel uit te hangen. Afkeer had hij ervoor ontwikkeld en Thomas was meer dan klaar hier te vertrekken. Toch mocht hij niet te overhaastig zijn. Het moest delicaat en met precisie gebeuren.
Na enkele uren zonder voedsel te hebben gezeten, had hij toch wel aardig honger gekregen. In stilte verliet hij de kamer, op weg naar de keuken. Tijdens zijn tripje gunde hij geen mens een blik. Geheel op zichzelf gesteld wandelde hij verder, tot een klein individu aan hem voorbij kwam rennen. Thomas hield stil, zijn handen in de smalle zakken van zijn gilet stoppend, wetende dat deze individu achter hem schuilhield. Echter deed degene die daar achteraan kwam hem verbazen. Innerlijk dan. Want van buitenaf verstrakte zijn gelaat enkel. Onaangedaan keek hij Haythel aan. ”Uh.. I’m sorry but my son is hiding behind you.” Kort knikte Thomas, eventjes de hal doorkijkend. ,,I noticed," reageerde de Brit kort. Dus dat was wat ze in die tijd had gedaan. Met haar benen spreid gelegen. Die bittere gedachte schudde de man van zich af. Ze hadden immers geen relatie gehad. Haythel kon doen en laten wat ze wou. En dat had ze gedaan. Thomas zette een kleine stap opzij. ,,Go with your mom, boy." Hij wierp een scherpe blik terug op haar. ,,She has better stuff to do."
Mood: Don't care
Tag: Haythel
|
| | | | Haythel Devonshire
Deceased
Aantal berichten : 1514 IC-berichten : 130 Leeftijd : 26 Accounts : ~ Haythel, Tissa, Elesis, Jinn, Zeal, JR, Seji, Gerome, Namida, Link, Jeremy, Penelope, Laxus, Jake, Jackie Character sheetBijzonderheid: HellhoundUiterlijke leeftijd: 19Quote: Feisty. | | Onderwerp: Re: Hide and Seek ma jul 31, 2017 5:45 pm | |
|
Haythel was haar zoon zo snel mogelijk achterna gerend. Hij mocht haar niet ontkomen. Ze moest hem bij haar houden. Ze had er op zich geen moeite mee als Seji alleen rond liep in het verblijf, zolang hij maar bleef waar zij wist waar hij was. Anders dan kon hij overal zijn en er liepen genoeg peculiars rond in dit verblijf met gevaarlijke krachten. Waarvan zij er één was. Gelukkig had Haythel dat echter nog kunnen verzwijgen van Seji. Ze vond het onnodig om haar zoon in te lichten over het feit dat hij werd opgevoed door een mensenetend monster. Haythel keek de woonkamer rond zodra ze hem niet meer zag. Hij moest hier zijn. Maar voordat ze echt kon zoeken, bleef haar blik haken op de welbekende jongeman. Thomas. Hij was geen spat veranderd. Natuurlijk niet. Je werd niet ouder in de lus. Op Seji na dan. Die jongen leek wel met het uur te groeien.
Haythel voelde haar hart sneller kloppen door enkel naar de jongeman te kijken. Ze slikte. Ze was hem zoveel verschuldigd. Ze voelde zich schuldig om het feit dat ze plots was verdwenen. Dat ze plots was weggegaan. Maar had Thomas de situatie begrepen als ze het had verteld? Zou hij dan nog open staan voor een relatie die er in eerste instantie al niet was? Haythel ging er niet vanuit. Ze was er vanuit gegaan dat Thomas haar dan ook al de deur had gewezen. Ze had geen andere keus gehad dan weg gaan. De enige andere keus was om afstand te doen van haar zoon en dat kon ze niet over haar hart verkrijgen.
Al snel bleek waar haar zoon zich bevond. Achter Thomas. Natuurlijk. Seji wist het wel weer uit te zoeken. Met ongemak in haar stem legde Haythel uit dat Seji zich achter Thomas bevond. Thomas knikte enkel na haar woorden. ,,I noticed," sprak de jongeman kort. Haythel slikte opnieuw. Het schuldgevoel stak haar als messen in de maag. Hoe had ze ooit tegen hem kunnen liegen? En nu kwam hij zo achter de waarheid. Nou ja, achter een deel van de waarheid. Haythel besefte zich dat het nu vast moest lijken alsof ze met de eerste de beste man naar bed was gegaan en was geëindigd met een kind. In haar hoofd wou Haythel die beschuldiging al meteen ontkennen, maar het was waar. Ze was met een jongen naar bed geweest die ze nauwelijks kende en nu had ze een kind. Ze onderdrukte een zucht.
Seji keek op zodra hij zijn moeder’s stem hoorde. Zij had hem al snel gevonden. Hopelijk zou de man hem uit het zicht houden. Te vroeg gejuicht. De man zette een kleine stap opzij zodat Haythel in zicht kwam. Seji keek naar zijn moeder en kreeg de neiging om het weer op een rennen te zetten. Maar hij zag het ook in dat het nu een verloren zaak was. ,,Go with your mom, boy." sprak de man. Seji keek kort op naar hem, maar zette vervolgens toch een paar stappen richting zijn moeder. Haythel had zwijgen toe gekeken, maar week haar blik af zodra Thomas haar een scherpe blik toewierp. Dat deed pijn, maar ze had het verdiend. ,,She has better stuff to do." klonk het nog.
Haythel keek langzaam op en pakte haar zoon vast bij de hand. ”I do,” mompelde ze. Nu moest ze weg lopen. Doen alsof het allemaal nooit was gebeurd. Dat was beter voor iedereen. Maar ze kon het niet. Ze had gedacht dat ze met het schuldgevoel kon leven, maar nu Thomas zo voor haar stond kon ze hem niet de rug toekeren. Haythel richtte zich op Seji. ”Go play in the playroom alright? I will pick you up there in a hour,” sprak Haythel Seji toe. Seji keek verbaasd op maar liet hem dat geen tweede keer zeggen. Meteen sprintte de jongen er weer vandoor.
Haythel keek Seji kort na, waarna ze recht kwam en zich op Thomas richtte. ”Thomas.. I.. I’m sorry,” verontschuldigde ze zich stamelend. ”I just..,” begon ze, maar de woorden leken maar niet te willen komen. ”There just happened so much,” vervolgde ze. Ze probeerde haar emotie niet de overhand te nemen, maar toch begon het door te schemeren in haar stem. Het vele verdriet en het gemis kwam ook in een klap terug. ”I didn’t want to leave you, but then Seji was born and I couldn’t go back knowing that you wouldn’t want me anymore,” eindigde ze haar bondige uitleg met tranen in haar ogen.
{OOC: Sheet past er voor geen meter bij lmao xD
|
| | | | Gesponsorde inhoud
| | Onderwerp: Re: Hide and Seek | |
| |
| | | | |
Soortgelijke onderwerpen | |
|
| | Permissies van dit forum: | Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
| |
| |
| |
