♡ You cannot hide from your friends

Een van haar nieuwe taken als mentor was er ondere andere voor zorgen dat de andere peculiars in het huis lekker in hun vel zaten. En als ze dat niet waren, wilde Olivia ervoor zorgen dat ze dat wel waren. Ze nam haar taak serieus – en bovendien had ze een bijzonderheid waarmee ze er voor kon zorgen dat mensen zich goed voelden. Olivia had haar bijzonderheid al een tijd niet gebruikt, maar ze wist zeker dat ze het nog kon: het was net als fietsen. En dat verleerde je niet. Olivia had iemand gezien die niet lekker in haar vel zat, iemand die dicht bij haar stond. En zij wist precies hoe dat ze diegene moest opvrolijken. Waarschijnlijk niet voor altijd, want Olivia was ook wel weer realistisch: ze kon niet de problemen van iemand oplossen. Soms was het makkelijk, zoals bij haar, als je een gebroken hart had moest je proberen door te gaan. Maar sommigen hadden diepe, mentale problemen. Dan was het belangrijk dat je een luisterend oor bood. Olivia had geen idee wat het bij deze Peculiar was, maar dat ze een luisterend oor zou bieden, dat was een ding dat zeker was.

En daarom had ze in de keuken twee flinke glazen witte wijn ingeschonken. Met ferme passen liep ze over de gangen van het huis. Ze voelde zich zelfverzekerd, dit was iets waar ze goed in was. Zodra ze voor de deur van kamer 370 stond, schopte ze zachtjes met haar voet tegen de deur en wachtte ze netjes tot de deur open gedaan zou worden. Zodra deur open ging, glimlachte ze liefjes: “Hey, queen.”

Met een lichte kater lag Chloé op bed. Het was Halloweenmaand en er werden feestjes gegeven in de Halloweentoren. Gisteravond had ze weer zo’n feestje gehad en daar zat ze nu op de blaren van. Maar dat maakte niet uit, het feestje was leuk geweest. Chloé liet haar ogen door de kamer gaan. Nadat Hunter weg was, had ze de kamer een eigen “touch” gegeven: er hingen kerstlichtjes boven het licht, er hingen verschillende posters van zangeressen die Chloé leuk vond en alle meubels stonden op een andere manier ingericht. Het had veel voordelen, zo had ze bijvoorbeeld meer ruimte om haar kleding kwijt te kunnen, wat meer privacy en daardoor kon ze dus doen wat ze wilde. Maar het was ook wel wat eenzaam. Daarom was haar plan om er meer op uit te gaan. Iedereen had opgesloten in dit huis, dus iemand tegenkomen zou niet zo lastig zijn. Een roffel op haar deur deed haar even opkijken en Chloé fronste even. Wie kon dat zijn? Moeizaam stond ze op van haar bed, trok haar grote trui aan en liep naar de deur. Ze liep naar de deur en deed deze open. Met een verbaasde frons tussen haar wenkbrauwen keek ze naar Olivia, die voor haar neus stond. Het meisje begroette haar en Chloé glimlachte voorzichtig. Dit was raar – ze kon zich niet herinneren dat ze met Olivia had afgesproken. Ze keek naar de twee glazen wijn in haar hand. Lekker, vuur met vuur bestrijden. “Hey girl” begon Chloé toen langzaam en deed een stap opzij, zodat Olivia naar binnen kon lopen. Met dezelfde frons tussen haar wenkbrauwen ging ze op haar bed zitten en keek het meisje aan: “What are you doing here?”

Met een dankbare knik liep Olivia de kamer van Chloé binnen en liep naar het midden van de kamer. Chloé had de deur dicht gedaan en was met een verbaasde blik in haar ogen op haar bed gaan zitten. Olivia liep naar haar toe en reikte haar het glas wijn aan. Ze stak haar eigen glas even naar haar op, als wijze van een proost, en liep toen verder door de kamer. Haar ogen gleden door de kamer. Het was zo…Chloé. Het was schattig. “I love what you did with the room” zei ze, terwijl ze zich naar het blonde meisje draaide “Smart to put that other bed next to your own, extra space in these small beds is always comfortable.” Maar Chloé had gevraagd wat ze hier kwam doen, dus het gezicht van Olivia werd serieus. Nu ze zo bij het meisje was vond ze het lastig. Wat als Chloé niet op haar steun en vriendschap zat te wachten? Dan was dadelijk haar vriendin kwijt en dat wilde ze niet. Maar Olivia had het gevoel dat ze dit moest doen, niet alleen omdat ze nu een mentor was, maar ook omdat ze haar vriendin was. “How are you?” vroeg ze, terwijl ze naast Chloé op het bed ging zitten en haar eigen lange, blonde haren eventjes over haar schouder sloeg en met een bezorgde frons naar Chloé keek.

Chloé had het glas wijn van Olivia aangenomen en nam een klein slokje. Ze smakte zachtjes even met haar lippen, de koele wijn voelde prettig aan, wat verrassend was, aangezien ze een kater had. Haar ogen volgden Olivia door de kamer, zich nog steeds afvragend wat het Italiaanse meisje kwam doen. Ze knipperde eventjes met haar ogen toen ze complimenten kreeg over de inrichting van haar kamer. Chloé knikte eventjes. “Thank you” zei ze toen zachtjes. Olivia haar blik werd serieuzer en ze ging naast haar zitten. Chloé draaide zich naar Olivia toe en keek haar aan. Olivia vroeg hoe het met haar ging en ze sloeg haar ogen even neer. Vervolgens keek ze het meisje weer aan. Ze wilde haar eigenlijk vertellen hoe het ging. Maar ergens voelde dat niet juist. Ze had een belofte gemaakt, ze zou niemand meer vertrouwen. “I’m fine” zei Chloé uiteindelijk met een glimlachje “Just having a little hangover, that’s all.” Chloé nam nog een slokje van haar wijn, ergens had ze het gevoel dat ze dat wel nodig ging hebben. “What about you, how are you doing? Congrats on being a mentor though, that must feel pretty great” zei Chloé toen, om het onderwerp van haar af te laten gaan.

Zoals verwacht vertelde Chloé haar een hoop smoesjes. Olivia zag het meteen op het moment dat Chloé haar ogen neersloeg. Afkeurend schudde ze haar hoofd terwijl Chloé meer smoesjes ophing. “Yeah…and you know, one of my duties as a mentor is to make sure all the residents are feeling well. Sadly for you I have a sense for liars and you’re really bad at it, sweetie.” Met een zachte grinnik nam ze nog een slokje van haar wijn, maar al gauw was haar sfeer weer serieus. Ze pakte de hand van Chloé beet en kneep er zachtjes in. “But I’m not here as a mentor. I’m here as your friend. And you’re one of my girls and…I hate to see the people I love being in pain. So please, tell me what’s going on.” Ze gaf Chloé tijd om een antwoord te formuleren, maar wel maakte ze een afspraak met zichzelf dat ze niet eerder de kamer zou verlaten voor dat ze zou weten wat er met Chloé aan de hand was.