Niet alleen had Alyssa het voor elkaar gekregen om verdwaald te raken in het enige bos dat zich letterlijk aan de rand van de kliffen bevond, ook was ze onhandig over een dikke stronk gestruikeld en liep ze daardoor al een tijdje hinkend rond. Haar knie, die ze goed kon zien omdat ze een kort shortje droeg, begon steeds dikker en blauwer te worden en inmiddels moest ze bij elke stap haar tanden op elkaar klemmen omdat lopen zo’n pijn deed. Ze vervloekte zichzelf echter niet en de situatie ook niet. Ze had er zelfs wel om kunnen lachen als haar knie niet zo’n verdomde pijn deed. Het was dan ook weer typisch iets voor haar om in het enige kleine bos in Inndyr, ook nog eens gelegen aan de zijkant van de klif wat haar genoeg uitgangspunten zou moeten geven om de weg terug te vinden, verdwaald te raken. Maar ja, wat verwachtte je dan ook van iemand die een auto na hem vierhonderd meter verderop te hebben geparkeerd niet meer terug te kunnen vinden? Ze grinnikte bij die herinnering en merkte dat de pijn daardoor ietsje verlicht werd, al was het niet veel. Het donkergekleurde meisje hinkte nog wat voort en voelde haar hart sneller slaan van opwinding toen ze eindelijk een uitweg in het zicht begon te krijgen. Ze probeerde sneller te lopen, maar haar knie begon weer op te spelen en dus moest ze het rustiger aan doen. Ze leek wel een oud wijf, op de manier hoe zij voortkwam. Ze giechelde om die gedachten, maar dat kwam vooral omwille van de opluchting die ze voelde. Het duurde niet lang eer dat ze het pad terug had gevonden waar ze van af was geweken en ze keek naar de lucht die langzaamaan donkerder begon te worden. Hoe lang was ze eigenlijk verdwaald geweest? Alyssa wilde net bepalen waar ze nu het beste naartoe kon gaan toen ze een stem hoorde. En het klonk dichtbij. Inschattend dat het vast geen persoon kon zijn met verkeerde bedoelingen omwille van het positieve gevoel dat ze nu in hevige mate ervaarde, draaide ze zich snel naar de stem en begon richting hem te hinken. “Hello!” zei ze opgewekt. “Do you by any chance know the way back to the centre?” Ze liep dichterbij zodat ze hem kon zien, maar kon hem niet goed onderscheiden in de duisternis en dus glimlachte maar opgewekt naar hem en wachtte op zijn antwoord.

De persoon die zich daar in de duisternis verschool, was overduidelijk een jongen. Hoewel het donker was, Alyssa net een flinke poos in het bos rondgezworven had en ze dus eigenlijk bang zou moeten zijn, stond er nog steeds een brede glimlach om haar lippen en die werd enkel maar breder toen de jongen naar voren kwam lopen. De jongen had iets positiefs over zich hangen en straalde iets uit waardoor Alyssa zich nog opgewekter voelde dan normaal. Ze mocht de jongen dan ook meteen en kon zich niet voorstellen dat hij iets kwaads in de zin had. Haar spieren ontspanden zich dan ook helemaal en ze bleef rustig staan terwijl de jongen zich kenbaar maakte. De jongen was van haar leeftijd, leek donker haar te hebben en was groter dan haar. Er was vriendelijkheid op zijn gezicht te bespeuren en Alyssa bleef rustig wachten tot de jongen dichtbij genoeg was gekomen zodat ze fatsoenlijk met elkaar konden praten zonder dat ze steeds moesten roepen naar elkaar. “That’s acutally not far from the path that I was following,” grinnikte ze. “I decided to take a twist while being in the woods and it didn’t work out well. It was a bit after noon when I got lost, so you can imagine how glad I am that I see a road.” Ze moest zelf lachen met haar incidentje en richtte haar blik weer op hem. “I haven’t seen you around here. Are you new here or did I just happen to be very blind?” Ze grinnikte opnieuw om haar woordkeuze en wachtte vervolgens op het antwoord dat hij zou geven.

Alyssa werd heel even stil van zijn woorden en keek naar de grond, alsof ze nog maar een klein meisje was die streng toegesproken werd door haar ouders. Ze wist dat het een slecht idee was geweest en dat ze beter had moeten opletten, maar aan de andere kant had ze een nieuwe ervaring erbij, had ze haar spieren getraind én wist ze haar weg in de lus van Noorwegen nu beter te navigeren. Ongeveer dan. “I know,” lachte ze toen hij zei dat ze gewond was. Het zorgde ervoor dat ze de flinke steken in haar knie weer voelde en het meisje liep al hinkend langs hem zodat ze op het muurtje kon zitten dat zich aan de flank van de kapel bevond. Zo. Dat luchtte op. Ze twijfelde tussen het opgetild houden van haar been of het gestrekt houden en was daarmee bezig toen de jongen voor haar weer opnieuw begon te spreken. “I’m as new as you are,” lachte ze op een vrolijke toon naar hem. “I’ve only been here for a few days, so I guess you were right earlier. I like to on an adventure and I wasn’t really thinking about the consequences.” Tja, die voelde ze nu natuurlijk wel. “I just like to explore my environment, so I can’t really do anything about it.” Ze grinnikte. “What about you?” vroeg ze op een vrolijke toon. “Is this your first time in a loop? And what’s your character like?” Ze wilde graag meer van hem weten en was er vrij zeker van dat ze wel vrienden konden worden.

“Yeah, that’s probably a good idea,” lachte ze toen de jongen aangaf dat ze de volgende keer beter een kaart mee kon nemen. Ze wist dat ze de raad in de wind ging slaan vanaf het moment dat ze de volgende keer het huis weer verliet. Alyssa wilde avontuur in haar leven hebben en als ze een kaart mee zou nemen, zou ze precies zijn waar ze zou zijn en wat er nog allemaal op haar pad lag. En het leuke aan een expeditie was dat je dat juist allemaal voor jezelf kon ontdekken. De jongen leek te willen antwoorden, maar opeens begon hij te schreeuwen en naar zijn oog te grijpen. Er verscheen een blik van ontzetting op Alyssa’s gezicht en er ging een huivering door haar heen toen ze de schreeuw hoorde, haar voor heel even terugbrengend naar het moment in de auto dat ze dat auto-ongeluk meemaakte. Haar vader had toen ook zo geschreeuwd, dat kon ze zich nog herinneren. Het was als de schreeuw van iemand die ontzettend veel pijn had. Alyssa kon echter niet zien wat er aan de hand was, enkel de jongen die naar zijn gezicht greep en iets uit zijn oog leek te willen trekken. Alyssa’s maag draaide om terwijl ze naar het zicht van zijn oog keek, maar ze schudde het van zich af en sprong moeizaam van het muurtje af. Meteen begon haar knie warm te worden en hevig te kloppen, maar ze negeerde het en pakte de jongen stevig bij zijn hand vast. “I… I don’t know what do to!” bracht ze paniekerig uit. Iets leek de jongen aan te vallen, maar ze had geen idee wat het was. Ze wist dat het zich echter ergens achter de jongen moest bevinden, dus trok ze de jongen met een ruk naar voren zodat ze hem hopelijk kon bevrijden uit wat het dan ook was dat hem in zijn greep hield en concentreerde zich op de hevige pijn die ze in haar knie voelde, waarna ze zich fixeerde op een punt achter de jongen en de energie naar daar liet gaan, maar het dan door het hele lijf zou laten gaan van wat zich dan ook achter de jongen bevond. Ze kon echter niet zien waar ze richtte en dus moest ze maar hopen dat ze de juiste richting opkeek. Inmiddels gaf ze weer een harde ruk aan de jongen zijn hand zodat ze hem hopelijk los kon rukken en ze konden beginnen met rennen.

De schreeuw die ze hoorde, maakte haar ontzettend bang, hoewel het haar ergens diep vanbinnen ook wel een triomfantelijk gevoel gaf omdat ze wist dat ze doel had getroffen. En dus keek ze razendsnel in de richting vanwaar ze de schreeuw had gehoord en concentreerde daar nogmaals energie, een stap zettend en zich fixerend op de hevige pijn die van haar knie door haar hele lichaam leek te trekken. Ze probeerde de gradatie voor het monster achter hun - want dat moest het gewoon zijn: een monster - te verergeren zodat het hopelijk wat in zou tomen. Ze richtte haar blik weer op Melvin en haar maag draaide helemaal om toen ze zag dat hij een oog miste. Bloed droop langs zijn holle oogkas naar beneden en de jongen leek nauwelijks bij bewustzijn te zijn. Een paniekerig gevoel nestelde zich in haar binnenste en ze werd ijskoud bij het idee dat ze dadelijk aan hun lot overgeleverd waren omdat ze niet goed terug kon vechten omdat ze geen idee had waar ze op moest richten. Toen leek Melvin opeens weer bij zinnen te komen en begon hij keihard te rennen. Alyssa draaide zich om en probeerde zijn tempo te volgen, wat haar gek genoeg ook nog lukte. Het kwam waarschijnlijk door de adrenaline en Alyssa was benieuwd hoe lang het zou blijven duren. Van de klif naar huis was een behoorlijk eind en ze wist niet of ze genoeg uithoudingsvermogen had om het te halen. “Whatever happens,” hijgde ze naar de jongen. “Keep running towards the house!” Ze hoopte dat ze hiermee duidelijk maakte dat hij vooral niet op haar moest wachten als ze haar evenwicht zou verliezen of als er iets anders zou gebeuren waardoor ze niet langer bij elkaar zouden blijven. Alyssa probeerde hem zo goed mogelijk te volgen en zijn tempo bij te houden, maar haar knie begon steeds minder goed mee te werken en een wanhopige snik verliet haar mond bij het idee dat ze straks echt overgeleverd was aan het monster achter hun. En terwijl de pijn zich hevig in haar knie nestelde, probeerde zij juist sneller vooruit te komen. Ze moesten dit overleven. Dat moest gewoon.

De brul die het gevolg was van het gebruik van haar gave – of daar ging ze tenminste toch van uit – gaf geen triomfantelijk gevoel aan haar. Nee, het liet haar zelfs sidderen en misselijk worden van angst. Het monster werd enkel bozer door haar pogingen om hem op afstand te houden, maar betekende dat dat ze die pogingen dan maar moest laten? Ze liet haar blik naar voren gaan en hoewel de jongen zijn gezicht van haar afgekeerd was en ze zijn oog niet kon zien, zag ze het bloed wel over zijn wang naar achteren lopen en een nieuw misselijk gevoel drong zich aan haar op. Het leek echter voor een tijdje stil te zijn en Alyssa kon zich daardoor maar al te goed concentreren op de pijn in haar knie dat nog eens verergerd werd omdat ze meer haar best moest doen om vooruit te komen met het zand dat zich onder haar verspreidde. De jongen gaf weer een harde ruk aan haar hand, net op het moment dat Alyssa iets om haar been voelde. Het zorgde ervoor dat ze haar evenwicht verloor en met haar knie niet bepaald zacht het zand raakte. Een hoge gil verliet haar mond toen een hevige pijnscheut door haar heen trok en wanhopig pakte ze de tentakel van de Hollow vast… en probeerde vervolgens iets wat ze nog nooit had gedaan. Ze concentreerde de energie van pijn die ze nu in hevige mate in haar knie voelde en probeerde dit nog eens extra te verergeren, waarna ze weer mikte op het lichaam van de Hollow. Ze had geen idee of haar gave op deze manier ook werkte, maar het was het proberen waard. Kwaad pakte ze een hand zand op en gooide dit blindelings naar achteren toe, naar waar ze dacht dat de Hollow was. Ze had de hand van de jongen inmiddels los moeten laten en probeerde, met trappende bewegingen van haar andere voet, zich te bevrijden uit de tentakelgreep van de Hollow terwijl de tranen van wanhoop over haar wangen stroomden. “Let go of me!” gilde ze kwaad, de tentakel stevig vastgrijpend en de energie opnieuw naar de Hollow proberend over te brengen via die manier.