ღ But daylight is so close, so don't you worry 'bout a thing

De reis was ontzettend snel gegaan. Het leek wel gisteren alsof ze in Italië op het vliegtuig was gestapt, en naar Noorwegen was gevlogen. Dat kwam ook vooral omdat dat moment gisteren was geweest, maar het leek in ieder geval korter geleden. Ze had snel afscheid genomen van haar grootmoeder – van haar ouders had ze niet eens de kans gehad om afscheid te nemen. Ze had hen, in het vliegtuig, een hele lange e-mail geschreven, via haar telefoon. In Noorwegen had ze gebruik gemaakt van de wifi, en de mail verzonden. Gecheckt of er een reactie was binnengekomen, had ze nog niet gedaan. Deels omdat ze bang was voor de reactie van haar ouders (“bijzonderheden” werden niet echt geaccepteerd in het streng katholieke Italië, en zeker niet in de maffia familie waarin Olivia was opgegroeid. Ze zou nooit vergeten hoe haar neef uit de familie was verbannen, omdat hij op mannen viel, schandalig!), deels omdat ze simpelweg geen tijd had gehad om te kijken. Alles was in een ontzettende “rush” gegaan, de reis naar de lus, alle indrukken die op haar af waren gekomen. Het zorgde ervoor dat ze heel erg moe was, veel te moe. Ze zou eerst wat gaan uitrusten, voordat ze haar e-mail zou checken.

Maar om te kunnen rusten, zou ze eerst haar kamer moeten vinden. En ze had geen idee waar dat was. Daarom stond ze nu een beetje plompverloren in de ontvangsthal van Miss Bluebonnets Abode. Haar knalroze koffer stond voor haar, beplakt met vrolijke stickers, zodat hij op het vliegveld er flink uit zou springen. Onzeker keek Olivia om zich heen. Er was niet echt iemand die ze kon aanspreken. Daar was een simpele reden: er was niemand in de buurt. Als er iemand in de buurt was geweest, had ze heus wel the nerve om iemand aan te spreken. Maar dat was niet het geval. Ze schraapte haar keel. Olivia wist niet goed wat ze moest doen. Misschien kon ze hier eventjes wachten tot er iemands langs kwam gelopen? Ja, dat kon ze wel eventjes doen. Daarom deed Olivia de hendel van haar koffer terug in de gleuf, en ging ze op haar koffer zitten.

Helaas was Olivia een ontzettende kluns, dus kukelde ze achterover, van haar koffer af. De koffer rolde, door de wieltjes, naar voren en lande hard op de grond. De koffer had al redelijk strak gestaan door het aantal spullen erin, dus het slot ging met een klik open. De koffer vloog open en de kledingstukken die bovenop hadden gelegen vlogen overal naar toe. “O nee!” piepte Olivia, want het meisje was niet in staat om te schelden. Met een bezorgde frons in haar ogen keek ze hoe haar kleding door de ontvangsthal vloog en kwam tot de realisatie dat ze haar kleding niet zomaar in haar koffer had moeten gooien, maar netjes had moeten opvouwen. Zelfs haar knuffelkonijn “Bunny” was uit haar koffer gevlogen. Maar die mocht de grond niet raken, die knuffel was heilig, dus die moest en zou ze vangen. Olivia vloog open, ontweek wat van haar kledingstukken en alsof dat het in slowmotion gebeurde rende ze op Bunny af. Ze greep de knuffel tussen haar armen beet en viel ondertussen van de schok weer op de grond. Zo, die was veilig. Ze knuffelde de knuffel eventjes en bekeek hem. Het konijn was wit en aan alle kanten versleten. Het was Olivia’s favoriete knuffel geweest, en soms als ze verdrietig was, knuffelde ze er nog wel eens mee. Daarom had ze hem niet thuis kunnen achterlaten. Toch moffelde ze hem onbewust een beetje achter haar rug, als mensen zagen dat ze met een knuffeldier aan het knuffelen was, zou dat misschien toch een bepaald soort beeld over iemand oproepen. Niet bepaald een goede.

Olivia legde Bunny voorzichtig terug in haar koffer, waar nog een klein gedeelte van de kleding en spullen in zat die ze had meegenomen. De rest lag verspreid door de ontvangsthal. Ze zette haar handen in haar zij. Oké, hoe ging ze dit snel oplossen, zonder dat er iemand achter zou komen? Zachtjes beet ze op haar onderlip, tot de realisatie komend dat ze misschien best wel in de problemen zou zitten. En ze was nog geen vijf minuten in de lus!

Het was al laat in de avond en nadat Laurice zorgvuldig had geluisterd of iedereen in bed lag was ze stilletjes onder haar dekens uit gekropen. Ze was nu net een paar daagjes in de lus en begon steeds meer aan alles te wennen. O wat had ze het eng gevonden om al die mensen te leren kennen! Toen ze uit het gesticht was ontsnapt was de lus haar enige hoop en hoewel ze onderweg wel wat levenden was tegengekomen, had ze de laatste vijf jaar bijna alleen maar met geesten gecommuniceerd. Toen ze uiteindelijk bij de lus was aangekomen had het haar opeens naar de keel gegrepen en was ze zo onzeker en schuw geworden dat ze zich de eerste dag en nacht van iedereen in de lus verborgen had gehouden en alleen had toegekeken hoe alles er aan toe ging. Toen ze uiteindelijk mevrouw Bluebonnet ontmoette had alles gelukkig heel erg meegevallen. Iedereen was super aardig tegen haar geweest en ze was steeds meer over de wereld van lus te weten gekomen. Ze moest toch ook nog wel aan veel dingen wennen. In het gesticht hadden de artsen haar altijd beschouwd als een doorgedraaide gek en hadden haar volgestopt met rare pillen. Verder waren de andere opgenomen mensen daar maar raar en soms ook gevaarlijk, dus was Laurice daar maar uit de buurt gebleven. Ze was hierdoor heel erg gewend om haar eigen weg te gaan en niemand te vertrouwen.

Na lang te zoeken deze avond had Laurice ergens in de bovenste kastjes in de keuken een fles wijn gevonden en had deze mee naar buiten genomen, waar ze op het strand even naar de sterren had gekeken. De nacht had iets magisch, vond het helderziende meisje. Het was zo stil en vredig...
Ze had niet heel veel van de wijn gedronken, maar net genoeg om het een beetje te voelen hoe de alcohol begon te werken. Het was fijn om een beetje te ontspannen. Iets wat Laurice de laatste weken zo weinig had kunnen doen.

Toen de brunette iets later terug naar het huis was gewandeld zag ze door het kleine raampje langs de voordeur iemand in de hal staan. Shit! Met haar iets langzamere hoofd wist ze eventjes niet wat ze met de wijn aanmoest tot haar oog op een iets loszittende trede van het trappetje voor de deur viel. Behendig wrikte ze hem nog iets losser zodat er net genoeg ruimte ontstond om de fles door het gat tussen de twee planken te krijgen. Ze gooide er eerst wat blaadjes overheen voordat ze de plank goed terug duwde en er voor de zekerheid nog even op sprong om zeker te weten dat niemand zou merken dat hij los lag. Laurice wilde nu net weer de deur open maken toen ze door het raampje ernaast zag dat het meisje in de hal haar koffer omstootte en al haar kleren door de lucht vlogen. Laurices hand op de deurknop bleef daar rusten terwijl ze de gebeurtenis binnen het huis als een komediefilm gadesloeg. Behalve kleding vloog ook een wit knuffelkonijntje uit de koffer die Laurice niet eens had opgemerkt totdat het meisje binnen een gracieuze sprong maakte om het knuffeldiertje te vangen voordat het de grond raakte. De toeschouwende brunette kneep haar ogen wat samen en raakte even in de war. Ze had toch echt gezworen dat ze niet zo veel gedronken had, maar nu begon ze er een beetje aan te twijfelen. Ze moest ook wel een beetje haar lach in houden. Het meisje had het konijntje even vastgehouden en toen ze hem terug in de koffer stopte besloot Laurice dat ze het arme meisje maar snel moest gaan helpen voordat mevrouw Bluebonnet naar beneden zou komen.
Proberend haar grote grijns te verbergen deed ze dus de deur open en probeerde eruit te zien alsof ze het meisje nog niet van buiten het huis bekeken had, om het meisje niet te verlegen te maken. 'Hey,' zei ze terwijl ze het meisje met een schuin lachje vriendelijk aankeek. Ze besefte dat het meisje er best knap uitzag met haar diepbruine ogen en haar lange donkerbruine haren. Laurice wendde haar ogen toen af en liet ze over de puinhoop in de hal glijden. 'Zal ik je helpen?' Terwijl ze dit zei ging ze al op haar hurken zitten om wat kleren op te rapen. Toen besefte ze dat ze zich nog helemaal niet had voorgesteld en ging dus snel verder. 'Ik ben trouwens Laurice...' zei ze terwijl ze haar hand naar het meisje uitstak.

Waarom had ze geen “ik knip in mijn vingers en alles is opgeruimd” bijzonderheid? Dat zou in dit geval heel goed van pas komen. Het was best wel veel kleding dat eruit was gevallen. De jonge Italiaanse had zoveel mogelijk spullen in haar koffer gepropt, in de meest onlogische volgorde. Normaal gesproken had ze het wel wat netter gedaan, maar hé, ze moest nu hals over de kop uit Italië vertrekken, dus ze had een goed excuus. Dat dit er aan had zitten komen, had ze misschien van te voren moeten bedenken. Het glipte niet Olivia’s gedachte binnen om daadwerkelijk te gaan opruimen, in plaats van te gaan staan filosoferen over het leven, met haar handen nog steeds in haar zij geplaatst. “Help, wat sta ik te doen?” zei Olivia hardop tegen zichzelf “Dadelijk ziet iemand mij nog.” Ze bukte door haar knieën en pakte een shirtje van de grond op. Vervolgens hield ze het voor zich. Het was een wit shirt, met allemaal zeesterren met gezichtjes erop. “Serieus?” zei ze nogmaals hardop tegen zichzelf. Had ze dit serieus ingepakt? Ach, het zou vast en zeker wel leuk staan met een kort broekje ofzo. Ze vouwde het netjes op en legde het shirtje in de koffer.

Dat de deur open was gegaan, had Olivia niet apart geregistreerd, puur om het feit dat ze met haar rug naar de deur zat. “Hey” hoorde ze opeens achter zich en Olivia schrok zichtbaar. Ze had geen stem verwacht. Met een ruk draaide ze zich om. Met een lieve glimlach keek Olivia naar het meisje dat was verschenen. “Hoooi” zei ze met haar zangerige stemmetje. Het aura van het meisje knipperde zachtjes om haar heen. Olivia kon geen specifieke kleur aflezen, puur om het feit dat ze nog niet heel erg bedreven was in haar bijzonderheid, maar haar aura gaf Olivia geen vervelend gevoel. Het meisje had waarschijnlijk geen kwade bedoelingen. Dat zorgde ervoor dat Olivia zich een beetje ontspande, het was namelijk altijd spannend om nieuwe mensen te ontmoeten en zeker als je koffer net ontploft was.

“Zal ik je helpen?” had het meisje gevraagd. Met open mond staarde ze eventjes naar het meisje, die haar kleding begon op te rapen. Wauw, dat was lief! “Graag, wat lief van je” complimenteerde Olivia het meisje en haar ogen begonnen te stralen. Inwoners van Palermo hadden haar waarschijnlijk uitgelachen als dit was gebeurd, dus het was fijn dat het meisje zo aardig was. Het meisje stelde zich voor als Laurice, en kwam met uitgestoken hand op haar af, samen met een paar van haar kledingstukken. Enthousiast schudde Olivia de hand van het meisje. “Ik ben Olivia” stelde Olivia zich voor “Zal ik die vast van je aannemen?” Ze nam de kledingstukken van Laurice over en legde ze netjes in haar koffer. Ondanks dat Olivia Italiaans was, had ze niet echt een accent. Met een verontschuldigend gezicht keek ze het meisje aan. “Ik-ik w-weet niet wat er gebeurde” stotterde het meisje verlegen “Ik dacht, ik ga eventjes wachten tot iemand langskomt, om te vragen waar mijn kamer is. Misschien was jij dat wel geweest…nou ja, dus ik dacht ik ga eventjes op mijn koffer zitten, want een gebrek aan stoelen. En toen viel ik zo achterover, en was er een soort regenbui van kleding.” Bezorgd fronste ze haar wenkbrauwen. “Ik ben blij dat jij langskwam” zei ze toen met een stralende glimlach. Olivia had de gewoonte om een waterval aan woorden op mensen af te vuren die aardig bleken. En voor Olivia leek Laurice aardig, dat stelde ze meteen vast. Soms was dat een goede eigenschap, maar soms was haar inschattingsvermogen niet zo goed, en dan kon het haar best in de problemen brengen.

Olivia bukte weer om wat kledingstukken op te rapen: een skinny jeans, een hempje, haar knalroze pantoffels. Vervolgens legde ze deze weer netjes in de koffer, probeerde nu daadwerkelijk een beetje ruimte vrij te maken voor andere kledingstukken. “Waar kwam jij vandaan? Vond je het niet koud buiten?” vroeg Olivia met een nieuwsgierige twinkeling in haar ogen.

Laurice had gemerkt dat het meisje een beetje van haar begroeting was geschrokken toen ze net het huis binnen was gekomen. Ze was misschien ook wel een beetje stilletjes de hal binnen gekomen. Toen het meisje haar zag verscheen er echter een lieve glimlach op haar gezicht en merkte ze dat het meisje net iets langs haar af keek en hier iets leek te zien. 'Hoooi' zei ze nog iets afwezig maar met een sirene stemmetje. Terwijl Laurice wat kleren van de grond had gepakt glimlachte ze een beetje in zichzelf. De laatste dagen was ze elke keer zo verwonderd geweest over de bijzondere kinderen. Stuk voor stuk hadden ze zo'n speciaal en vaak ook best heftig verhaal en toch waren ze zo sterk en mooi! Het samenhorigheidsgevoel had haar vanbinnen een warm gevoel gegeven terwijl het zo nieuw voor haar was. Het waren best veel nieuwe gevoelens om te verwerken, maar het riep binnen in haar stiekem zoveel vreugde op! 'Graag, wat lief van je' had het meisje op Laurices aanbod om te helpen gereageerd, waarop Laurice zichzelf voorstelde. Ze merkte hoe de ogen van het meisje tegenover haar schitterden terwijl ze enthousiast Laurices hand schudde. 'Ik ben Olivia. Zal ik die vast van je aannemen?' Ze nam de kleren die Laurice had opgeraapt van haar over. Het helpende meisje glimlachte en plukte een verdwaalde sok van de grond terwijl Olivia de kleren terug in haar roze koffer stopte. Toen ze weer omdraaide keek ze het meisje verontschuldigend aan.
'Ik-ik w-weet niet wat er gebeurde, ik dacht, ik ga eventjes wachten tot iemand langskomt, om te vragen waar mijn kamer is. Misschien was jij dat wel geweest…nou ja, dus ik dacht ik ga eventjes op mijn koffer zitten, want een gebrek aan stoelen. En toen viel ik zo achterover, en was er een soort regenbui van kleding.'
Het verhaal overdonderde Laurice een beetje als een weerwar van woorden. Was ook niet zo raar was als je bedacht dat ze toch best wel een beetje aangeschoten was. Als Olivia het al aan haar gezien had had ze niets laten merken. Laurice onderdrukte de neiging om zichzelf daarvoor een klopje op haar schouder gegeven. Ze was echter te druk bezig deze schijn op te houden en zich dus te concentreren op wat het meisje allemaal te zeggen had. Het meisje was zo schattig, zoals ze een beetje verward met een gefronste blik vertelde wat er allemaal was gebeurt. Uiteindelijk sloot ze haar verhaal af met een grote lach op haar gezicht ' Ik ben blij dat jij langskwam'. O dat was zo lief! Dacht Laurice die het meisje met haar hoofd een beetje gekanteld meelevend aankeek. Olivia stopte nog wat meer kleren in haar koffer toen ze vroeg ' Waar kwam jij vandaan?'. Laurice die ook weer was begonnen met het oprapen van de kleren schrok een beetje van die vraag. Snel! Je bent gesnapt! Ren voor je leven! siste een schil en panisch stemmetje in Laurices hoofd. Dronken als ze was overweegde ze deze optie serieus even. Als ze heel onverwacht weg zou sprinten zou ze het meisje misschien nog af kunnen schudden en ze had nog altijd een sok in haar hand om naar Olivia's hoofd te gooien als deze verdediging nodig zou zijn. Al deze rare shit vloog in minder dan een seconde door Laurice haar brein toen ze besefte dat dit zo belachelijk en paranoia was dat ze zichzelf bijna uitlachte. Het meisje had haar een hele logische vraag gesteld en bovendien was ze van plan het schattige meisje te helpen om een slaapplek te vinden. ' Ik eh...' zei ze terwijl ze even nadenkend aan haar hoofd krabde. ' Ik was de eendjes voeren' was het eerste wat er in haar opkwam. Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan. In de lus waren echt nul eendjes aanwezig. Stomkop! Snel probeerde ze het een beetje te verbeteren. ' Ik bedoel, ik was gewoon eh, een snelle avondwandeling aan het maken'. In alle macht probeerde ze er zo onschuldig mogelijk uit te zien en voegde snel de laatste spullen aan de koffer toe. ' Hé, ben je moe? Als je wilt kun je vannacht wel in mijn kamer slapen? Iedereen ligt namelijk al te slapen en ik heb een extra bed? Dan zal ik je morgen aan mevrouw Bluebonnet voorstellen en kunnen we de rest regelen?' ze keek het meisje enthousiast en vragend aan. De laatste nachten had ze in haar eentje geslapen, alhoewel ze natuurlijk altijd wel een paar geesten om zich heen had die leuk gezelschap waren. Het zou wel leuk zijn om voor een nachtje wat gezelschap te hebben. Bovendien hoefde ze op deze manier mevrouw Bluebonnet niet te wekken en ontweek ze zo de mogelijkheid om alsnog gesnapt te worden.

Olivia was best wel opgelucht dat haar eerste menselijke contact op haar nieuwe verblijfplaats een positieve was geweest. Het meisje, dat Laurice bleek te heten, bleek vriendelijk en behulpzaam. Het was altijd pas achteraf dat Olivia realiseerde dat het ook heel anders had kunnen aflopen. Voor hetzelfde geld was het meisje een vervelende etter geweest en had ze Olivia het leven zuur gemaakt. Dat was niet de eerste gedachte die in Olivia was geschoten. Het liefste zag ze alleen maar positieve dingen in de mensheid, en dat noemden sommigen misschien een goede eigenschap, maar het kon haar ook aardig in de problemen brengen. Gelukkig was dit nu het geval geweest, Laurice wilde haar helpen en daar was Olivia meer dan dankbaar voor. Het was verdomd lastig om je meteen thuis te voelen op een nieuwe plek, en dit soort acts of kindness hielpen daar heel goed bij. Terwijl het meisje wat dichterbij was gekomen, had ze een lichte alcoholgeur geroken. Olivia was zelf geen zuipschuit, maar mensen in Italië dronken om 10 uur ’s ochtends al, dus wie was Olivia om haar te veroordelen? Bovendien merkte Olivia niet echt iets bijzonders aan haar, puur om het feit omdat ze niet wist hoe het meisje was voor dat Olivia haar had ontmoet.

Nieuwsgierig had ze haar gevraagd waar ze vandaan was gekomen. Haar vraag bleek het meisje een beetje van haar stuk te brengen. O jee, had ze iets raars gevraagd? “Sorry, ik wilde je niet-“, maar Laurice onderbrak haar al. “Ik was de eendjes voeren.” De ogen van Olivia werden groot en schitterde van enthousiasme. “Eendjes?” herhaalde ze blij. Olivia was gek op eendjes. Ze waren zó schattig, en ze kwaakte zo lief en ja, Olivia was helemaal fan. Laurice herstelde zichzelf al echter gauw, en zei dat ze een avondwandeling aan het maken was. “O” zei Olivia, en kon een teleurgestelde toon in haar stem niet onderdrukken. Ze trok eventjes een pruillipje. Het feit dat eendjes voeren in de avond vreemd was, was totaal aan haar voorbij geglipt. Olivia werd gewoon zo blij en enthousiast over het verhaal van de eendjes, dat ze die tijd-gebeurtenis verhouding helemaal niet had waargenomen. De koffer was uiteindelijk weer helemaal vol en Olivia deed haar koffer dicht en veilig op slot. “Zo, die is weer vol” stelde ze vast en zette de koffer weer recht. “Note to myself: niet meer op de koffer gaan zitten” zei ze met een grijns naar Laurice.

“Hé, ben je moe? Als je wilt kun je vannacht wel in mijn kamer slapen? Iedereen ligt namelijk al te slapen en ik heb een extra bed? Dan zal ik je morgen aan mevrouw Bluebonnet voorstellen en kunnen we de rest regelen?” Weer werden haar ogen groot van enthousiasme. Oké, dat het hier zo fijn zou zijn, nú al, dat had ze gewoon niet verwacht. Haar ogen straalden van enthousiasme. “Zou dat kunnen? Dat zou zo fijn zijn! Ik heb namelijk geen idee waar ik naar toe moet, en als ik bij jou zou kunnen slapen, zou dat echt geweldig zijn. Ik ben best moe, het was een lange reis…” Ze liep eventjes naar het meisje toe. “Dankjewel dat je me zo geweldig goed hebt geholpen en dit aanbied, ik was super nerveus om hier te komen, maar je hebt me nu al een fijne indruk gegeven.” Ze schonk het meisje een stralende glimlach. Onschuldig spreidde ze eventjes haar armen. “Mag ik je een knuffel geven?”

Laurice was blij dat het meisje tegenover haar niet door leek te hebben dat ze maar wat had geluld over die eendjes. Technisch gezien was het wel de waarheid dat ze een avondwandelingetje had gemaakt... Olivia leek eerder een beetje teleurgesteld over het feit dat er misschien toch geen eendjes in de buurt waren. Ze had er zelfs nog een pruillipje bij getrokken. Laurice voelde zich er al bijna een beetje schuldig over.  'Zo, die is weer vol. Note to myself: niet meer op de koffer gaan zitten' zei Olivia toen ze de koffer had gesloten en naar Laurice grijnsde. Op haar voorstel of het nieuwe meisje bij haar in de kamer wou slapen vannacht reageerde Olivia ook heel enthousiast. 'Zou dat kunnen? Dat zou zo fijn zijn! Ik heb namelijk geen idee waar ik naar toe moet, en als ik bij jou zou kunnen slapen, zou dat echt geweldig zijn. Ik ben best moe, het was een lange reis…' Laurice kreeg een brede lach op haar gezicht 'Gezellig!'

'Dankjewel dat je me zo geweldig goed hebt geholpen en dit aanbied, ik was super nerveus om hier te komen, maar je hebt me nu al een fijne indruk gegeven.' zei Olivia met een lieve glimlach op haar gezicht en kwam wat dichter bij het meisje voor haar staan. 'Mag ik je een knuffel geven?' vroeg ze toen een beetje onzeker. Laurice wist even niet wat ze moest zeggen. Er vlogen zoveel verschillende herinneringen van vroeger en gevoelens door haar heen door wat het meisje zei. Ze dacht aan haar tante die haar vroeger altijd zulke fijne knuffels had gegeven. Haar moeder die toen ze nog heel klein was weleens trots op haar was geweest. De ouders van Laurice waren heel rijk geweest en hadden hun kind altijd ontzettend verwend met alle spullen waar een meisje van haar leeftijd van droomde. Ze hadden echter nooit echt naar haar omgekeken en echt gemeende interesse in haar getoond. Ze waren altijd bezig met zaken en 'grotemensendingen' die niet bestemd waren voor een klein hummeltje. Alles draaide voor hun alleen maar om hun perfecte imago en het was dan ook niet raar dat ze hun dochtertje met twee verschillende ogen en een te levendige 'fantasie' zoveel mogelijk achterwege probeerden te houden. Ze hadden haar ook nooit echt gesnapt. Gelukkig had Laurice altijd haar geestenvrienden gehad  en soms kwam ook haar tante langs, al had zij niet zo'n goede relatie met de rest van haar familie omdat ze zo'n andere kijk  op het leven had en de rest niet zo openminded was...  
Het was zo lang geleden dat Laurice een knuffel had gehad dat ze er bijna een beetje nerveus van werd. Geesten kon je immers niet aanraken en haar tante was er al zo lang niet meer...

Een beetje verlegen wende Laurice haar blik even af en knipperde met haar ogen. Dat meisje was zo ontzettend lief!  'Ja tuurlijk' zei ze met een verlegen lachje en gaf het meisje een een beetje onhandige knuffel. Stiekem voelde het wel zo fijn! Ze was echt dankbaar dat ze vannacht uit bed was gegaan en nu dit veel te aardige meisje was tegengekomen. Toeval?

Ze keek het meisje nu met een warme glimlach aan. 'Ik vind het ook heel leuk om jou te ontmoeten! Welkom in de lus!'
Terwijl ze Olivia hielp haar koffer naar de trap te tillen vroeg ze 'heb je trouwens een fijne reis gehad? Waar kom je eigenlijk vandaan?'

Dus dat was dan geregeld, Olivia zou die avond bij Laurice op de kamer blijven slapen. Het was een perfecte oplossing. Ze zouden niemand wakker hoeven te maken, en Olivia had een slaapplek geregeld. Olivia was heel erg blij met deze oplossing. Ook vond ze het stiekem wel fijn dat ze niet alleen hoefde te slapen vanavond. Het was natuurlijk toch een nieuwe locatie waar ze sliep en een nieuwe plek om te slapen was altijd spannend. Het was er anders, je hoorde er andere geluiden, het bed waar ze zou slapen was anders. Alles was anders dan je eigen vertrouwde ruimte en om dan helemaal alleen te zijn, zou Olivia waarschijnlijk niet als prettig ervaren. Maar nu hoefde ze gelukkig een avondje niet alleen te zijn en dat vond ze heel fijn. Om Laurice te bedanken, had ze haar een knuffel willen geven. Ze zag dat het meisje even twijfelde en dat vond Olivia niet gek, niet iedereen was van de knuffels en dat was prima. Als ze het niet zou willen, zou Olivia dat ook niet gek vinden. Laurice wende haar ogen af, maar stemde uiteindelijk toch toe. Met een stralende glimlach gaf Olivia het meisje tegenover haar een dikke Oliviaknuffel, gevuld met al het goede in de wereld!

Nadat ze haar had losgelaten, keek ze haar met een lichte grijns aan. “Dat is mijn manier om mensen te bedanken” zei ze opgewekt en pakte haar knalroze koffer beet. Deze koffer alleen naar boven dragen zou best nog wel een klus worden. Olivia was niet al te breed, sterker nog, ze was best wel tenger en de trap was best wel hoog. Ondanks dat Laurice haar zo had geholpen de afgelopen minuten, kon ze niet zomaar van haar verwachten dat ze haar zou helpen met het tillen van de koffer. Met een brede glimlach keek ze Laurice aan, die haar welkom heette in de Lus. “Dankjewel, ik heb in ieder geval het beste comité om mensen te verwelkomen ontvangen” zei ze met een grijns. Ze begon een beetje met haar koffer te rommelen en probeerde hem omhoog te krijgen. De koffer was echter veel te zwaar en flink onhandig. Tot haar vreugde zag ze dat Laurice haar toch besloot te helpen met de koffer en hem omhoog begon te sjouwen. “Dankjewel, again, serieus, je bent veel te aardig voor little old me” zei ze met een lief stemmetje en begon Laurice te helpen met de koffer omhoog te sjouwen.

“Heb je trouwens een fijne reis gehad? Waar kom je eigenlijk vandaan?” Als Olivia eventjes aan de reis dacht, voelde ze een vlaagje van verdriet. Door de afleiding had ze eventjes niet aan thuis gedacht, maar nu ze er weer mee werd geconfronteerd, kwam alles weer terug. Zachtjes beet ze eventjes op haar onderlip, maar liet Laurice niet lang op een antwoord wachten. “Ik kom uit Italië, van het Italiaanse eiland Sicilië, uit Palermo” begon Olivia haar verhaal. Ze hoopte maar dat Laurice haar niet meteen zou koppelen aan de maffia. Haar familie was natuurlijk wel betrokken bij de maffia, maar dat was Olivia absoluut niet. “De reis was ongeveer zes uurtjes, en ik vond het best wel spannend, want het was de eerste keer dat ik vloog.” Haar wangen werden eventjes rood, voordat haar gezicht weer op serieus stond. “Ik moest best wel hals over de kop weg, dus ik had niet echt veel tijd om afscheid te nemen. Mijn ouders wisten niet van mijn bijzonderheid, dus ik heb ze onderweg in het vliegtuig een hele lange mail geschreven. Dat is inmiddels alweer een paar uur geleden, maar ik durf hem niet te lezen…als ze al gereageerd hebben natuurlijk.” Olivia wendde eventjes haar blik af, maar herstelde zichzelf al weer gauw.

“En jij? Jij moet hier natuurlijk al veel langer zijn dan mij? Waar kom jij vandaan, en hoe lang ben je hier al überhaupt” vroeg ze enthousiast, terwijl de twee meisjes verder gingen met het tillen van de koffer de trap op. “Jij moet trouwens dadelijk de weg maar wijzen, ik huppel vrolijk achter je aan” zei ze met een grijns.

Stiekem had de knuffel van Olivia best veel in Laurice los gemaakt, maar ondanks haar onhandigheid was de knuffel toch heel fijn. Ze rook de zoete geur van Olivia's haar en het gaf haar een bijna veilig gevoel. Door de laatste dagen iedereen in dit huis zo mooi en open te zien was Laurice zich er steeds meer van bewust geworden dat zij daar zelf best veel moeite mee had. Ze vond het super leuk om met mensen in contact te staan, maar daarin had ze vooral veel gehouden van de verhalen van anderen. Haar eigen verhaal maakte haar zo onzeker en kwetsbaar. Of en hoe ze dit aan anderen zou durven laten zien wist ze nog niet zo goed. Ze had de levenden in haar leven tot nu toe nooit kunnen vertrouwen en haar gevoelens waren ook het laatste geweest waar zij geïnteresseerd in waren. Daardoor had Laurie automatisch geleerd om al die gevoelens tussen haarzelf en de geesten te houden. Ze wist nog niet zo goed of ze deze beschermende eigenschap in de lus misschien kon laten varen? Olivia's knuffel maakte een beetje het gevoel bij haar los dat ze dit heel misschien wel zou kunnen?

Toen het meisje haar losliet keek ze Laurice met een kleine grijns aan. 'Dat is mijn manier om mensen te bedanken'.
Laurice grinnikte. 'That's the true way' zei ze toen grappend maar gemeend.

Het meisje bedankte haar nogmaals en probeerde toen haar grote koffer mee te krijgen, wat niet zo goed lukte als ze waarschijnlijk gehoopt had. Laurice grinnikte weer en schoot haar meteen te hulp. 'Kom maar, ik help je wel.' De koffer was inderdaad zwaar, maar Laurice was wat groter dan het meisje en was best sterk waardoor het haar gelukkig wat beter afging. Op weg naar boven vroeg ze het meisje naar haar reis en afkomst. Ze was zo gefocust op het tillen van de koffer dat het een beetje aan haar voorbij ging dat het meisje door deze vraag een wat sombere uitdrukking op haar gezicht kreeg. 'Ik kom uit Italië, van het Italiaanse eiland Sicilië, uit Palermo' zei ze en stopte haar verhaal even. 'Wow,
Palermo, dat is echt vet' zei Laurice half kreunend toen ze de koffer weer een trede hoger trok. Ze was wel eens met haar ouders mee op een business trip in Italië geweest. Het land waar het voor haar gevoel altijd mooi weer was.
'Ik moest best wel hals over de kop weg, dus ik had niet echt veel tijd om afscheid te nemen. Mijn ouders wisten niet van mijn bijzonderheid, dus ik heb ze onderweg in het vliegtuig een hele lange mail geschreven. Dat is inmiddels alweer een paar uur geleden, maar ik durf hem niet te lezen…als ze al gereageerd hebben natuurlijk.'
Laurice keek het meisje meelevend aan. Ze was even vergeten dat dit meisje natuurlijk ook een bijzondere gave had. Daar was Laurice zo nieuwsgierig naar geweest bij iedereen die ze tegenkwam. Het was nog zo wennen dat er zulke coole mensen bestonden die wel uit een boek leken te komen! Allemaal hadden ze ook zo'n spannend verhaal! Ze wou net iets zeggen toen Olivia al verder ging. 'En jij? Jij moet hier natuurlijk al veel langer zijn dan mij? Waar kom jij vandaan, en hoe lang ben je hier al überhaupt? Jij moet trouwens dadelijk de weg maar wijzen, ik huppel vrolijk achter je aan.'
Laurice glimlachte. 'Is goed. Mijn kamer is straks boven naar links...' beantwoordde ze de laatste vraag eerst terwijl ze met haar rechterhand in de richting wuifde die ze straks op moesten. Ze was echter even vergeten dat de koffer veel te zwaar was voor haar linkerarm alleen, dus vloog ze opeens een stuk achter de koffer aan naar beneden. Gelukkig bleef hij een paar treden lager even in de hoek van de trap haken wat Laurice net genoeg tijd gaf hem weer op te vangen en zelf grip op de trap te vinden voordat ze verder naar beneden flikkerde. 'hoeoeoepsiepoepsie!' flapte ze er uit waarbij haar stem lichtelijk omhoog schoot. Een beetje half dronken grinnikte ze een beetje dom in zichzelf toen ze de koffer met een verontschuldigende blik weer omhoog trok. Morgen ochtend zou ze zichzelf wel voor haar kop slaan voor alle domme acties van deze avond. Toen ze weer om de hoogte was waar ze Olivia had achtergelaten bedacht ze dat het meisje naar haar afkomst en haar verblijf hier gevraagd had. Wel meerderen in de lus hadden haar naar dat eerste gevraagd, maar Laurice vond het zo raar om mensen die ze net pas had ontmoet te vertellen dat ze uit het gesticht kwam. Wat zouden ze dan wel niet voor beeld van haar krijgen? Het feit dat ze door de lus was gekomen was eigenlijk bewijs dat Laurice een bijzondere gave had en niet gek was, maar in haar onzeker periodes was ze er nog niet helemaal van overtuigd. Ze was zo lang tot psychisch gestoorde gek verklaard dat ze er bijna in was gaan geloven...
'Ik ben hier eigenlijk ook nog best nieuw. Drie dagen geleden ben ik aangekomen.' antwoordde ze met een glimlach en hield maar achterwege dat ze hier daarvoor al een dag in haar eentje had rondgedwaald omdat ze te onzeker was geweest om iedereen te ontmoeten, dat was immers maar raar... 'Ik kom uit Zweden, ben je daar wel eens geweest?'

Inmiddels hadden de meisjes de tweede verdieping bereikt en wees laurice de weg naar haar kamertje. Het was vrij eenvoudig met een stapelbed, grote kledingkast en een klein bureautje in de hoek. 'Ik wil het nog een beetje beter in gaan inrichten, maar ik moet nog even bedenken hoe ik het het liefste wil hebben. zei ze een beetje verontschuldigend toen ze haar nederige maar gezellige kamertje liet zien.

OOC: Worst post ever sorry! :c


Olivia knikte enthousiast en glimlachte breed uit. Palermo was inderdaad heel erg vet. Ze was er graag, en ze miste Italië meer dan alles. Vooral het weer, de lieve mensen, haar familie, ze miste het allemaal nu al en dat was slechts in een paar uur dat ze er daadwerkelijk weg was. Haar eigen keuze om uit Italië weg te gaan was het niet, maar nu ze er eenmaal was, moest ze er maar het beste van maken. En dat leek voor nu door Laurice al aardig goed te lukken. De twee meisjes hadden de koffer beetgepakt en waren bezig met hem naar boven te sjouwen. Het was een zware koffer, dat moest ook wel, want Olivia had er aardig wat spullen in gedaan. Dan had ze ook nog een rugzak aan haar rug, want ze had niet al haar spulletjes in de koffer kunnen doen. Misschien had ze Bunny ook beter in haar rugzak kunnen doen, het arme ding had nu bijna op de grond gelegen! Om maar over de grond liggen te spreken, opeens was Laurice een paar treden naar beneden gekukeld!

Ze sloeg haar handen eventjes voor haar mond en keek met grote ogen naar het meisje, dat nu een paar treden onder haar lag. “O nee!” piepte Olivia, en wilde meteen naar beneden rennen, klaar om het meisje te helpen. Gelukkig krabbelde Laurice overeind. Olivia moest een giechel om haar opmerking onderdrukken, want het was helemaal niet grappig! Dadelijk had Laurice zich oprecht pijn gedaan, en dat wilde Olivia absoluut niet. Ze trok een pruillipje. “Heb je je niet pijn gedaan?” vroeg ze bezorgd en keek naar het meisje, dat de koffer weer oppakte. Zo te zien was ze iemand die erg sterk was, want ze had niet echt een kik gegeven. Misschien zou dat morgen pas komen, het was ook zo dat je met sporten vaak de spierpijn pas de dagen daarna echt goed voelde. Daar zou je het mee kunnen vergelijken. “Als het niet gaat, draag ik de koffer wel alleen hoor!” Het scheen te gaan, want het meisje begon een verhaal over haar aankomst. Laurice kwam uit Zweden. “Nee, daar ben ik nooit geweest…maar het lijkt me heel cool! Het schijnt een van de prettigste plekken op aarde te zijn om te wonen.” Bevestigend knikte ze met haar hoofd.

De twee meisjes waren inmiddels bij de kamer van Laurice aangekomen, voor een avondje ook de kamer van Olivia. Misschien kon ze wel vragen of ze bij Laurice zou mogen slapen. De twee meisjes schenen het goed met elkaar te vinden, en Olivia kende eigenlijk nog helemaal niemand hier. Het was een goed plan om zo snel mogelijk vrienden te maken, dat zou het vast een beetje makkelijker maken. Laurice liet haar binnen in haar kamer en Olivia glimlachte lief naar haar. “Het is een prachtige kamer, ik vind het meteen al helemaal leuk” zei ze met een lachje en liep verder de kamer in. Ze zette haar koffer bij het bureau, deed haar rugzak af en ging op het onderste bed zitten. Olivia keek in het rond. “Ik vind het een leuke kamer” stelde Olivia vast en knikte bevestigend “Ben je van het versieren van je kamer of niet? Anders zou ik al meteen hele hoop leuke ideeën hebben.” Olivia grijnsde vrolijk.

Olivia was blijkbaar nog nooit in Zweden geweest, maar vertelde wel dat ze had vernomen dat het een van de prettigste plekken was om te wonen. Laurice dacht er even over na en besefte dat ze er zelf niet echt over kon oordelen. Toen ze klein was hield ze heel veel van het zwemmen in de meren en het wandelen in de bossen. Niet te vergeten dat het op zoek gaan naar wilde dieren altijd een groot avontuur was geweest. Van de maatschappij had ze echter maar weinig meegemaakt. Gelukkig was ze op school nooit gepest, maar hechte vriendschappen had ze nog nooit gehad. En toen het gesticht... daar had ze niet bepaald goed een beeld van de maatschappij kunnen vormen. Het gaf haar een triest gevoel, maar toch forceerde ze een glimlach naar Olivia. Misschien dat ze hier in de lus wel uit zou vinden hoe het was om echte vrienden te hebben. Zouden mensen haar ooit echt aardig vinden?

Het Italiaanse meisje nam haar onzekerheid over haar kamer weg met een warme glimlach. Terwijl Olivia haar koffer en rugzak weg legde en  op het vrije bed ging zitten sloot Laurice de ramen die ze tot nu toe altijd wagenwijd open had laten staan. Het gaf haar het gevoel van vrijheid, waar ze sinds het gesticht erg aan gehecht was geraakt. Ze kon zich echter voorstellen dat het voor Olivia fijner zou zijn als ze gesloten waren in verband met de kou. Het meisje nam de kamer in zich op. 'Ik vind het een leuke kamer. Ben je van het versieren van je kamer of niet? Anders zou ik al meteen hele hoop leuke ideeën hebben.' Laurice keek zelf ook nog eens bedenkend haar kamer rond. Ze had wel iets bedacht... Iets met veel planten in ieder geval, maar creativiteit was nou niet bepaalt haar sterkste kant, dus daar kon ze wel wat hulp bij gebruiken. Glunderend keek ze naar het vrolijke meisje op het bed. 'Vind je het een leuk idee om dit samen in onze kamer om te toveren?' Normaal had Laurice dit misschien helemaal niet durven vragen. Ze zou het snappen als Olivia na deze avond meer dan genoeg van haar had gehad. Als ze er echter mee in zou stemmen... Laurice probeerde haar enthousiasme nog een beetje in te houden. Ze wou niet pushend over komen. Een paar uur geleden had ze niet eens geweten of ze zelf wel een kamergenootje wilde, maar zover ze Olivia had leren kennen was ze zo lief en vrolijk!

Vanaf het moment dat Olivia Laurice ontmoet had, had ze een fijn en vertrouwd gevoel bij het meisje. Daarom was ze haar braaf gevolgd naar haar kamer. Laurice vertelde haar dat de kamer nog een beetje ingericht moest worden, maar Olivia vond de kamer al meteen geweldig. Olivia hield van de kleine dingetjes in het leven, en de kamer was voor Olivia al helemaal perfect. Ze draaide zich om naar Laurice, ze had vrolijke “sparkles” in haar ogen. “Vind je het een leuk idee om dit samen in onze kamer om te toveren?” vroeg Laurice aan haar en Olivia stuiterde nog net niet door het dak heen van enthousiasme. “Leuk? Dat zou ik geweldig vinden!” straalde Olivia. Wauw, nog nooit was ze gevraagd om vrijwillig bij iemand op de kamer te komen liggen. In Italië had ze niet heel erg veel vrienden, omdat ze haar allemaal een beetje gek vonden, omdat ze kleurtjes om mensen heen zag. Dat was raar voor mensen die geen bijzonderheid hadden. Dat ze nu de eerste tekenen van een opbloeiende vriendschap zag komen, maakte Olivia razend enthousiast. En daarom zei ze volmondig “ja” toen Laurice het aan haar had gevraagd.

Voor de tweede keer die avond kwam Olivia op het meisje af en gaf haar een dikke knuffel. Na de knuffel ging ze met haar arm over de schouders van het meisje staan, en keek de kamer rond. “Ik denk dat we hier wel ons plekje van kunnen maken, sterker nog, ik weet het zeker” zei ze met een glimlach en keek toen Laurice aan. Ze grijnsde nog een keertje naar het meisje en liet haar toen los. Olivia ging weer op het onderste bed zitten en keek in het rond, op zoek naar iets van ideetjes voor de kamer. Sowieso zou ze er wel kerstverlichting kunnen ophangen, van die leuke, met verschillende kleurtjes. Alleen was ze wel benieuwd of dat ze dat hier zou kunnen krijgen. Ach, details, details. Dat kwam allemaal nog wel. “Weet je zeker dat je je kamer wilt spenderen met lil’ old me?” zei ze toen met een grijns en keek Laurice aan. “Ik heb gehoord dat ik soms zachtjes snurk in m’n slaap.” Plagend trok ze een pruillipje en trok haar koffer naar zich toe. Was het heel onbeleefd als ze nu al ging uitpakken? Misschien zou Laurice zich op het laatste moment wel bedenken, en dan zou ze flink voor schut staan.

Laurice hoefde niet lang te wachten op de reactie, want de ogen van het meisje lichtten meteen op. 'Leuk? Dat zou ik geweldig vinden!' De brede grijns die Laurice had proberen in te houden verscheen nu op haar gezicht. 'Gezellig!' zei ze met stralende ogen en voelde zich gevleid. Hun beginnende vriendschap was zo soepel gegaan en Laurice begon zich voor het eerst in lange tijd een beetje te ontspannen in het contact met een levend mens. Het meisje gaf haar opnieuw een dikke knuffel en deze keer gaf Laurice ook een fijne omhelzing terug. Ze lachte een beetje toen het meisje met haar arm om haar schouders geslagen de kamer nog eens goed in zich opnam. 'Ik denk dat we hier wel ons plekje van kunnen maken, sterker nog, ik weet het zeker.' Laurice glunderde 'Hou je een beetje van planten?' ze grinnikte even, 'want dat is eigenlijk het enige wat ik tot nu toe eventueel in gedachten had... Oja en misschien kunnen we wel ergens foto's ophangen?' stelde ze enthousiast voor. Zelf had ze helemaal geen foto's, maar die zouden er misschien nog wel komen naarmate ze hier langer zou blijven. Misschien had Olivia nog wel foto's van haar ouders en het mooie Italië waar ze vandaan kwam? 'Nouja we zien het allemaal nog wel' wuifde ze het toen een beetje weg. Het was natuurlijk al laat en voor al die ideeën was er een andere keer nog genoeg tijd. Olivia liet haar los en ging weer op haar bed zitten. 'Weet je zeker dat je je kamer wilt spenderen met lil’ old me?' grijnsde ze toen. 'Ik heb gehoord dat ik soms zachtjes snurk in m’n slaap.'
Hier moest Laurice wel om lachen en liep vrolijk naar de kledingkast waar ze plaats maakte voor Olivia's spullen. Het was nog even de vraag of het allemaal zou passen dacht ze terwijl ze een blik op de enorme koffer richtte. Toen ze zelf in de lus aankwam had ze behalve wat ze aanhad, een kleine dolk en een héle boel pillen uit het gesticht zelfs helemaal niets gehad. Een beetje moe in gedachten verzonken streek ze dankbaar over de nieuwe kleding die ze van mevrouw Bluebonnet had mogen kopen. 'Helemaal zeker!' glimlachte ze toen over haar schouder naar Olivia. Ze was wel wat gewend aan geluiden midden in de nacht. Het gesticht had er vol mee gezeten. Het jammerende gegil en het woedende gekrijs! Laurice voelde een kleine rilling over haar rug lopen bij de gedachte. Toen ze klaar was pakte ze haar tandenborstel en liet ze het Italiaanse meisje het toilet en de badkamer zien. Ze had besloten haar eigen tanden nog maar een tweede keer te poetsen na de wijn vanavond. Stel je voor dat mensen het morgenochtend zouden ruiken. Een klein ondeugend lachje verscheen op haar gezicht. Geen idee hoe ze zouden reageren, maar die nette ymbryne zou er niet bepaald vrolijk van worden. Ze besefte toen dat ze haar nieuwe kamergenootje nog wel iets belangrijks moest vertellen. 'Eh trouwens, over dat snurken...' begon ze toen een tikkeltje onzeker. 'Misschien is het handig om te weten dat ik ehm...' Nadat ze het al aan zoveel mensen in dit huis had verteld, voelde het toch nog raar. 'Mijn "bijzonderheid" is dat ik geesten... of eh... de doden zie.' De twijfel dat het zien van geesten misschien toch een psychische ziekte was ging nog steeds door haar heen. Ze haalde even adem en ging verder. 'Dus als je me tegen de lucht hoort praten dan eh... als je dat vervelend vind moet je het maar zeggen. En ook als je niet meer bij mij in de kamer wilt slapen... Dan moet je het ook echt zeggen oke?' Ze keek even naar Olivia om te controleren of ze het wel echt begreep. Was ze nog iets vergeten te vertellen nu ze toch bezig was? Toen dacht Laurice aan de vreselijke nachtmerries en visioenen die ze de laatste maanden van het afkicken had gehad. Ze had er nog niemand in het huis iets over verteld. Gelukkig hadden de afkickverschijnselen meegevallen na die ene dag bij de kliffen... Ze wou er niet meer aan terugdenken, maar vond dat ze het Olivia verschuldigd was om iets van een waarschuwing te geven... 'En ik heb soms ook nachtmerries.' voegde ze er toen slapjes nog snel aan toen. Met een schuldig gevoel dat ze dit allemaal nu pas aan het meisje had verteld en dan meteen ook in één groot, raar verhaal, wachtte ze Olivia's reactie af.

Dit ging beter dan ze in eerste instantie had gedacht. Ze had gedacht dat ze ergens alleen in een kamertje zou eindigen, maar in plaats daarvan had ze al een soort van nieuwe vriendin gemaakt en dat vond Olivia geweldig. En het meest geweldige hieraan vond ze dat ze zichzelf nu kon zijn, vooral omdat het meisje zelf ook een bijzonderheid had. Ze was dus niet “raar”, net zoals het meisje niet “raar” voor haar was. En dat vulde Olivia met een blijheid, en dat had ze hiervoor nooit gevoeld. Laurice begon ideeën te opperen voor hun kamer en Olivia haar ogen begonnen weer te stralen. “Dat klinkt geweldig!” zei Olivia enthousiast “Maar als we foto’s willen ophangen, moeten we die eerst maken…” Vrolijk liet ze haar wenkbrauwen op en neer gaan en grijnsde naar haar. “Ik bedoel, we zullen hier vast nog wel een tijdje zitten, dus daar komen genoeg momentjes voor. Misschien kunnen we ook een soort van die kerstlampjes ophangen, met verschillende kleurtjes? Dat zie ik altijd op de computer, dat is zo gaaf.” Vrolijk giechelde Olivia. Ze zag het al helemaal voor zich. Misschien kwam de kamer wel zo vol te staan met spulletjes, dat ze niet eens meer erbij konden.

Opeens sloeg de sfeer van het gesprek om, en bezorgd fronste Olivia haar wenkbrauwen. Laurice vertelde over haar bijzonderheid en dat ze nachtmerries had, en dat dit ook soms ’s nachts uitte. Olivia kwam op het meisje af en gaf haar een dikke knuffel. “Natuurlijk wil ik nog bij je op de kamer blijven, gekkie” zei ze, terwijl ze het meisje nog steeds knuffelde “Ik bedoel, we hebben allemaal een bijzonderheid hier en dit is jouw bijzonderheid.” Ze liet het meisje af en keek haar met een stralende glimlach aan. “Los van het feit dat ik vind dat je een hele bijzondere en speciale gave hebt, vind ik jou ook heel bijzonder en speciaal en aardig.” Ze knikte bevestigend. “Je bent vanaf het moment dat ik hier binnen stapte al super aardig voor mij geweest, en ik was doodsbang en nerveus dat het niet zo lukken hier, en je hebt nu al die gedachtes weggevaagd. En weet je, als je je ooit rot voelt en weer beter wilt voelen, dan kan ik je helpen. Ik kan niet de problemen voor je weghalen, maar je wel beter laten voelen, met mijn bijzonderheid.” Olivia glimlachte. Het was lastig om uit te leggen wat een deel van haar bijzonderheid was, omdat het raar was om hier nou opeens te gaan staan zingen, maar ze kon wel een ander deel laten zien.

“Ik weet dat je een goed persoon bent…” zei Olivia en legde haar hand in de lucht, op ongeveer vijf centimeter van het meisje af. Het duurde eventjes, maar na een aantal seconden kwamen prachtige kleuren tevoorschijn, als een soort schild rond Laurice. De kleuren zweefden door elkaar heen, als een soort noorderlicht, en hadden allerlei verschillende kleuren. “Ik kan aura’s zien, en ik kan jouw aura ook laten zien” zei ze met een glimlach “Alle kleurtjes die je ziet betekenen iets. En wat ik bij jou aflees, is dat je het best wel zwaar hebt gehad in je leven. Soms onbegrepen. Maar je hebt een goed hart, en je bent een goed persoon.” Olivia knikte bevestigend en liet het aura van het meisje weer wegvagen. “Dus je bent niet zomaar van mij af” grinnikte ze naar Laurice.

Olivia reageerde vrolijk op Laurice' voorstel voor de kamer decoratie en opperde zelf ook wat ideeën. 'O kerstlampjes is inderdaad zo'n leuk idee! Als je ze hebt en het leuk vind kun je ook foto's van je familie of Italië ofzo ophangen. Kijk maar wat je leuk vind!' zei Laurice enthousiast opweg naar de badkamer. Door haar onzekere gebrabbel dat even later volgde veranderde de sfeer een beetje, maar Olivia wist haar meteen te kalmeren. In plaats van dat het meisje op haar afknapte begon ze haar allemaal complimentjes te geven en verzekerde haar dat ze oprecht blij was dat ze Laurice vanavond was tegengekomen. Laurice hoorde het vertederd aan en wist niet of ze zoveel liefheid wel aankon! Toen het Italiaanse meisje deelde dat ze zelf heel bang was geweest dat ze hier niet goed tussen de andere kinderen zou passen kon Laurice het bijna niet geloven. Iedereen vond zo'n nieuwe start natuurlijk wel spannend, maar het meisje dat nu voor haar stond was zo lief en perfect! Hoe zou iemand haar ooit niet kunnen mogen? Uiteindelijk vertelde het meisje ook haar gave om aura's te lezen. Ze liet het Laurice zelfs zien! Het meisje met de twee verschillende ogen was helemaal onder de indruk. De kleurtjes waren zo mooi en speciaal! Ergens was het ook wel imponerend dat Olivia zo veel van haar kon zien. Het klopte ook gewoon! Nouja, als er al iemand zoveel van haar te weten kon komen was ze blij dat het dit lieve meisje voor haar was. Na een tijdje vervaagden de kleuren van Laurice' aura weer en sloot Olivia haar verhaal af door te grinniken dat Laurice niet zomaar van haar af zou komen. Nog steed helemaal onder de indruk van de speciale gaven en op een goede manier geraakt door de mooie woorden wist Laurice even niet meer wat ze moest zeggen en gaf toen dit keer Olivia een knuffel. 'Dankjewel! Echt heel erg bedankt! Jij ben ook zooo mooi een speciaal en lief! Ik denk dat echt iedereen hier je super aardig gaat vinden! En voor jou geldt hetzelfde hè! Als er iets is mag je altijd naar me toe komen!' Dit meende Laurice ook echt. Alhoewel ze elkaar nog maar net kenden begon ze zich al aan het meisje te hechten.

OOC: can we do our saddy thing we talked about in the pm ;----;


Olivia werd terug geknuffeld door Laurice, het meisje deed dit uit zichzelf. Dat voelde goed voor Olivia. Dat betekende dat ze vertrouwt werd door Laurice, en dat ze niet boos was dat ze zomaar met haar aura had zitten roeren. Natuurlijk had ze niets met het aura van het meisje gedaan, los van het laten zien, maar toch. Ze kon zich goed voorstellen dat iemand zoiets niet fijn zou vinden. Helaas was Olivia het type meisje dat in heel veel situaties gewoon maar wat deed, voordat ze ergens over na dacht. Maar gelukkig pakte het in dit geval goed uit. Met een glimlach luisterde Olivia naar de liefde woorden die Laurice zei. “Dankjewel lieverd” zei Olivia ontroerd en met een brede grijns. Ze was zó blij dat dit meisje haar gevonden had, in plaats van een of andere pestkop, die haar waarschijnlijk een verkeerde weg op had gestuurd. Ja, ze had geluk gehad dat dit meisje haar had gevonden. Met dezelfde grijns nog steeds op haar gezicht, liet Olivia Laurice los. Met moeite onderdrukte ze een geeuw en rekte ze zichzelf helemaal uit. “Mmmm” kreunde ze zachtjes “Vind je het goed als we gaan slapen? Ik bedoel, ik zou het liefste heel de avond nog met je willen en kunnen kletsen, maar ik denk dat ik dan in slaap val en dat is zo lullig.” Zachtjes giechelde Olivia. “Dat zou wat zijn, ben je heel je levensverhaal aan het vertellen, valt diegene tegen wie je het vertelt zomaar in slaap.” Ze trok een pruillipje en ging op het onderste bed zitten. Dit was een lekker bedje, hier zou ze wel haar vaste slaapplekje van kunnen maken. Misschien moest ze haar knuffels dan wel een beetje in de hoek leggen, zodat het niet zo opviel. “Ik ben zo moe van het vliegtuig” zei ze met een pruillipje “De reis was best wel lang, het is best een stukje vliegen.” Ditmaal lukte het niet om een geeuw te onderdrukken, dus die liet ze dan maar gaan.