Promise me, no promises

Onderwerp: Promise me, no promises zo aug 27, 2017 5:14 pm

There's Nothing Holding Me Back
Een zucht rolde over haar lippen terwijl ze met haar vingers door het groene gras ging. Het leven in de loop was zo anders. Het was vreemd. Freyja had nog nooit iets als dit meegemaakt. De hoeveelheid mensen gaven haar nog elke dag opnieuw een beknelt gevoel. Maar wat had je verwacht na al die tijd alleen te zijn geweest? Daarom zat ze hier in de weide, gewoon omdat het hier rustig was. Hier kon ze even in veiligheid terug grijpen naar haar dagen in de bossen. Het half jaar dat ze hier zat, s al een hele reis geweest. Merendeels omdat ze alles gewoon weer opnieuw had moeten leren, praten onder andere want dat was voor ze in de loop was gekomen iets wat ze totaal niet deed. Het waren meer dierlijke geluiden die ze produceerde, omdat het meisje het ook niet nodig had gehad om met andere mensen te communiceren. Op vele manieren was ze nog steeds zo wild als voorheen. Het zou waarschijnlijk nog wel een tijd duren voor ze zelf zou weten hoe ze zich hier normaal moest gedragen. Een warme wind streelde over haar gezicht terwijl ze zich iets dieper in de hoodie liet duiken.

Languit lag ze daar, starend naar het hemelrijk waar talrijke geesten voor haar ogen leken te dansen. Hier zou ze dagen kunnen blijven liggen als het mogelijk was, maar in de loop was het anders. Daar kon ze niet dagenlang op een plek blijven liggen. Er waren hier nog altijd regels van kracht, regels die ze zo nu en dan duidelijk nog niet snapte. Een vreemd gevoel bekroop haar, het gevoel dat iemand leek te naderen. Iets wat ze enkel en alleen kon opmerken door dat een van de geesten van daarboven haar wees op het feit dat er iemand een precious grassprietje had plat getrapt. Alarmbellen gingen af in haar hoofd. Hoe moest ze dit aanpakken? Ze had hier nog niet echt met mensen gepraat buiten dan zo nu en dan eens een simpele hallo of vaarwel maar daar bleef het dan ook bij.

& Adonai

Onderwerp: Re: Promise me, no promises di aug 29, 2017 2:37 pm

CONTROL.

IN A PERFECT WORLD I WOULD BE A THUNDERSTORM. RAIN FALLING EVERYWHERE AT ONCE, LIKE BIG DIAMONDS ON MY SKIN MELTING INTO REVERIE. LIGHTLY MAKING ITSELF PRESENT, COLOR BOWING BENEATH THE CLOUDS, BEING AFFECTED, BEING TRANSPOSED.

After the last time they had done some little experiment, they had decided to move their practise outside. Maybe they could ask to use the training room, if there were no duels going on. But for now, they had settled with just doing it outside. It would be another couple of hours before the rain would start, so they had just enough time to set up a new experiment and figure out some new tricks. After their conversation with Mindo, they saw new opportunities everywhere. Pranking opportunities, that was. But they were too pussy to actually follow through on their prank-plans, so they would keep it harmless as usual. With loads of measuring cups, dropper pipets and some basic elements like citric acid and copper sulfate, they were walking towards the meadow.

As expected, there were some people already present in the garden. It was, as it was every day, sunny and not that cold. They were on their way to a spot that seemed empty and away from most people, when suddenly someone popped up out of the grass. The girl, who was staring at her with big brown eyes, kind of surprised them and startled them at the same time. For a moment, they had no idea how their feet were supposed to work, which made them trip and drop some of the items they were holding. ”Oh fuck oh no fuck me”, They said, not that loud but certainly loud enough for the stranger to hear them.

Onderwerp: Re: Promise me, no promises di aug 29, 2017 3:26 pm

There's Nothing Holding Me Back
Freyja ging er niet om liegen. Het meisje wist niet hoe ze met andere mensen om moest gaan. Dat bepaalde aspect van het leven in de loop, daar had ze letterlijk nog niets van ervaring mee opgedaan. Hoe moest ze gaan reageren op mensen die met haar wilde praten? Haar ademhaling werd iets zwaarder, maar eveneens ook sneller. Dit mocht nog niet gebeuren, al was het langs de andere kant ook misschien wel goed dat het net nu gebeurde. Want tja, als het nu niet gebeurde wanneer dan wel. Hier had ze het geluk dat ze nog buiten zat, al hielp dat haar momenteel niet. Nee, momenteel had het meisje last van een paniek aanval. In haar vuisten had ze een hoopje gras geklemd, omdat ze toch ergens een bepaalde houvast zocht. Momenteel voelde het aan alsof ze zou ontploffen door de druk om iemand te ontmoeten. Door haar hele toestand was ze wel gedwongen om overeind te gaan zitten, mainly zodat ze ook kon zoeken naar de persoon die naar haar op weg was. Al was dat niet het meest makkelijkste om te doen in haar toestand.

Toch had Freyja de persoon weten te vinden die op haar af kwam. Haar ogen stonden angstig, alsof ze een rendier was dat over enkele seconden zou aangereden worden door de auto, in dit case de persoon met een hele hoop spullen in haar armen. De andere persoon struikelde er dan ook nog eens bij, wat het er niet bepaald beter op maakte. Freyja was bezorgd om de andere, maar was nog te hard onder de indruk van het hele moment dat ze zich niet kon bewegen. Nog steeds was haar ademhaling niet in orde, die leek zelf steeds sneller te gaan. Jezus, she needed to man up. Maar het lukte haar niet om haar kalmte terug te vinden. Terugvallen op de geesten zat er ook niet in, want daarvoor moest ze gefocust zijn. ‘Help.’ Kwam er haast onhoorbaar uit. Echt zo meteen dreigde het lichtje in haar hoofd uit te gaan hoor.

Onderwerp: Re: Promise me, no promises wo aug 30, 2017 3:59 pm

CONTROL.

IN A PERFECT WORLD I WOULD BE A THUNDERSTORM. RAIN FALLING EVERYWHERE AT ONCE, LIKE BIG DIAMONDS ON MY SKIN MELTING INTO REVERIE. LIGHTLY MAKING ITSELF PRESENT, COLOR BOWING BENEATH THE CLOUDS, BEING AFFECTED, BEING TRANSPOSED.

If they hadn’t been focusing on the huge pile of equipment in their hands, they probably had noticed the fear and panic in the girls’ eyes. But right now, they weren’t paying attention at all. Normally their peculiarity would have warned them about the rapidly changing composition of the hormones, and they would realise it came from stress. But nope, instead they managed to trip over their own feet and drop all the stuff. They let out some bad words in the meantime, which made them miss the quiet call for aid. It was the climbing heart rate that finally alerted them. The few things they had picked up already, were dropped into the grass again, after which they approached the brunette.

They kept their distance, though they didn’t plan on just ignoring the issues she was having. Quickly they used their gift to slow down the hormones that were causing the panic attack the girl was suffering from. They tried to open up their respiratory system as well, so she would be able to breathe again. ”Relax, everything will be okay”, They said, with a reassuring smile. Then they proceeded to sit down, so both of them would be at the same eye-level. Maybe that would calm her down even more.

Onderwerp: Re: Promise me, no promises vr sep 01, 2017 10:45 pm

There's Nothing Holding Me Back
Hoe ze hier zelf uit moest redden was de grootste vraag. Freyja kon dit niet aan. Iedereen verwachtte hier teveel van haar, iets waar ze helemaal niet aan kon ontsnappen. Net zoals aan deze situatie. Die niet goed dreigde af te lopen als zij haar shit niet together kreeg. Het meisje begon zich ijl te voelen in haar hoofd, alsof ze zuurstof tekort kreeg, alsof dat ze niet elke kaar zuurstof binnen kreeg als ze naar adem hapte. Het zou nog slechts seconden duren voor ze haar bewustzijn zou verliezen, dat voelde ze aankomen. Maar dat wilde ze niet, niet voor deze vreemdelinge. Het instinct om achteruit te deinzen wanneer de blondine naar haar kwam leek volledig te zijn uitgeschakeld. Freyja zou het anders namelijk nooit hebben toegelaten dat iemand dichter bij kwam dan twee meter.

Wat er gebeurde wist ze niet, maar door dat de vreemdelinge dichter bij was gekomen voelde zich na een tijdje beter. Toch tenminste dat ze niet meer ging flauw vallen. Ze wende haar blik af naar het gras. Voelde hoe de schaamte langzaam maar zeker naar boven kwam, naarmate ze zich weer bewust werd van alles wat rondom haar gebeurde. De warme glimlach die ze mocht ontvangen van het meisje dat inmiddels op ooghoogte was komen zitten deed haar kort fronsen. Waarom hielp ze haar eigenlijk? De brunette probeerde diep adem te halen, iets wat haar ook nog leek te lukken tot haar verbazing. ‘W-‘ Bedenkelijk staarde ze naar voren. Zoekend naar het woord. ‘Waarom?’ Klonk het hees, waarop ze haar een tijdlang aankeek. Waarmee ze zichzelf dan weer verbaasde dat ze dit aan durfde. Al kwam dat door haar gevoel van onwetendheid, en misschien wel gevaar. Al snapte ze dan weer niet waarom ze dat kon denken, de vreemdeling had nog niets anders gedaan dan haar te helpen.

Onderwerp: Re: Promise me, no promises di sep 05, 2017 1:43 am

CONTROL.

IN A PERFECT WORLD I WOULD BE A THUNDERSTORM. RAIN FALLING EVERYWHERE AT ONCE, LIKE BIG DIAMONDS ON MY SKIN MELTING INTO REVERIE. LIGHTLY MAKING ITSELF PRESENT, COLOR BOWING BENEATH THE CLOUDS, BEING AFFECTED, BEING TRANSPOSED.

It was some kind of reflex, they always felt the urge to help out people. They didn’t even think twice when they approached the girl, who was struggling with her breath. It was so easy for them to fix it as well, it didn’t even take much energy or anything. They had helped countless people with asthma and other respiratory conditions. Someone who was getting not enough oxygen was not really a challenge at all. They had the experience, so they helped, it was as simple as that. Adonai sat down while they were clearing the lungs of the other person, noticing they were already breathing more efficiently.

‘W-‘ They mumbled, and Adonai leaned a bit forward to hear her soft-spoken words. ‘Why?’ She then asked. They leaned back again, placing their hands on the soft grass and supporting their upper body with their arms. ”I don’t know? Why not?” They answered, a bit confused. They had not expected this question, so they struggled with giving a clear explanation.

Onderwerp: Re: Promise me, no promises di sep 05, 2017 1:09 pm

There's Nothing Holding Me Back
Hulp. Hoe lang was het wel al niet geleden dat ze dat mocht ervaren? Al schaamde het meisje zich wel om het feit dat ze zich zo leek aan te stellen om eigenlijk niets. Natuurlijk was het niet om niets, maar in haar hoofd leek het zo wel eventjes. Wie schoot er nu in een paniekaanval door iemand die haar ^probeerde te benaderen? De andere persoon moest vast denken dat ze een of andere gek was of zo. Dat zou Freyja in ieder geval over zichzelf denken als ze deze gehele situatie van boven af bekeek.

Iets wat niet verbazend was, was dat het meisje duidelijk niet uit haar woorden raakte. Alsof er in haar hoofd nog een grote wolk aanwezig was die haar woorden gewoon leek op te slokken. Er was zelfs geen andere manier om het mogelijk te kunnen beschrijven hoe dat aan voelde. Dat de vreemdelinge dichterbij kwam omdat ze haar niet leek te verstaan deed haar toch een beetje terug deinzen. Freyja snapte hier helemaal niets van. Zwijgzaam luisterde ze naar de vragen die de andere stelde. Zelf liet ze zich weer neerzakken in het gras terwijl ze haar blik duidelijk op het meisje gericht hield. ‘Because..’ Echt, ze kon zich zelf wel voor haar kop slaan, waarom was ze niet in staat om volledige zinnen te produceren? ‘Don’t deserve it.’ Het kwam er wat hakkelend uit, in haar hoofd klonk de zin wel juist maar ze wist goed genoeg dat er iets niet aan klopte. ‘You not know me.’ Mompelde ze er nog zachtjes achteraan waarna ze haar blik afwende.

Onderwerp: Re: Promise me, no promises do sep 14, 2017 7:40 pm

CONTROL.

IN A PERFECT WORLD I WOULD BE A THUNDERSTORM. RAIN FALLING EVERYWHERE AT ONCE, LIKE BIG DIAMONDS ON MY SKIN MELTING INTO REVERIE. LIGHTLY MAKING ITSELF PRESENT, COLOR BOWING BENEATH THE CLOUDS, BEING AFFECTED, BEING TRANSPOSED.

They had no idea why the girl reacted so strongly to her appearance. They had never labeled themselves as scary or an intimidating person. In fact, they were pretty sure this girl would be taller when she stood up. They were a little frail, not strong at all. A gust of wind could blow them away easily, if they weren’t careful. So they decided to sit down, in an attempt to be less intimidating. Maybe the girl had some kind of trauma they didn’t know about. It wasn’t their business either. They just wanted to help her out. If they had caused the panic attack, it was only normal they would try to stop it again. Although the other didn’t seem to understand why. In return, they didn’t understand why not.

‘Because..’ She started to explain. Patiently they waited for her to finish her sentences. ‘Don’t deserve it.’ She continued. It seemed like English was not her mother tongue, but they didn’t judge. ‘You not know me.’ She concluded. Adonai laughed softly. ”Well then, my name is Adonai. What’s yours”? They asked. If she shared her name as well, they would know each other. Superficially, ofcourse, but that didn’t matter that much, right?

» Olivia Romano ♡ ~ Promise I'll always be there, promise I'll be the cure
» I keep a promise
» [Gezocht] ♡ One more time I promise after that, I'll let you go