Room 366 - Do I wanna know?

Uitgeblust zat Thomas onderuit gezakt op de leren zetel, dat zich in het midden van de kamer bevond. Zijn kleding, met name de blouse en gilet, hingen als losse vodden om zijn bovenlijf. De helft dichtgeknoopt, de andere helft niet. Zijn hoofd had hij naar achteren geknikt, leunend op de rugleuning, blik gericht op het plafond. Tussen zijn lippen hing een half opgebrande sigaret, nonchalant, alsof hij geen behoefte had aan nicotine. Futloos lagen zijn armen over de armleuningen heen terwijl aan de wijsvinger van zijn rechterhand een pistool bungelde. Volledig geladen, op spanning staand. Oftewel; schiet klaar. En oh wat zou Thomas dat ding graag willen gebruiken. In zijn ogen was het klaar. Afgelopen. Afgesloten. Na zoveel jaren stond de man met zijn tenen over de rand van de afgrond. Hij was er niet open over. Geen mens die wist waar hij aan dacht, en misschien was dat maar goed ook. Hij hunkerde niets meer dan naar de liefde van zijn vrouw. Naar de liefde van zijn zoon. Thomas sloot zijn ogen en stelde het zich wederom voor. De herinnering aan hen warmde hem op, maar koelde ook net zo hard weer af. Plaatsvervangend ontstond er pijn, waardoor kleine twinkelende tranen in zijn ooghoeken vormden. Hoe graag hij ook wilde, hoe graag hij ook bij hen wou zijn, was het mission impossible. En dat was nog het ergste van alles.
Sterven was onuitvoerbaar. Keer op keer zou hij terug komen. Het was zijn peculiarity dat de boel uitmaakte. De vooruitzichten waren voor eeuwig. Thomas heropende zijn ogen, veegde de traandruppels af en drukte zich de stoel uit. Vervolgens gooide hij de sigaret via het openstaande raam naar buiten. Nu iedereen vast zat in hetzelfde gebouw had hij moeite met zichzelf te vermaken. Hij hunkerde naar een wandeling. Misschien wel even een tijdje buiten de lus. Alleen daarentegen had hij geen puf sneaky naar buiten te glippen. Want als hij ging, wou iedereen. Kinder logica.  Hoewel hij naar buiten staarde vanuit zijn positie, hoorde hij achter hem de deurklink bewegen. Zacht, steunend gekraak gaf hem de tip dat de deur open zwaaide. Zijn grip rondom het vuurwapen verstevigde en in een flits had hij de loop gericht op de deuropening. Wie het ook was; deze persoon had geen recht deze kamer te betreden. Diegene die dat wel had, en dat was er maar één, zou als begroeting ook de kogel krijgen.

+ Laura