Een gewone voorbijganger zal het niet merken, maar er is iets vreemds aan de hand met het rode gebouwtje bovenop de kliffen in het kleine kustdorpje... Wat op het eerste gezicht een normale vuurtoren lijkt, vormt namelijk de ingang tot de tijdslus van Miss Bluebonnet. Niet iedereen kan de zich steeds herhalende dag in juli van 2011 binnentreden. Enkel zij die drager zijn van een recessief gen dat zich in hun DNA heeft gemanifesteerd en wat door hun aderen stroomt, zullen toegang krijgen tot de lus. Zij beschikken over een gave. Hun 'bijzonderheid' maakt het dagelijks leven voor hun niet gemakkelijk, en er ligt constant gevaar op de loer...
Lees verder!
Alle codes, teksten en afbeeldingen behoren tot de rechtmatige eigenaar of eigenaresse en mogen daarom nooit zonder toestemming gekopieerd of overgenomen worden. De site is gecodeerd en vormgegeven door Vera en wordt gehost op Actieforum. Het idee van deze RPG is gebasseerd op de boekenreeks Miss Peregrine's Home for Peculair Children van Ransom Riggs. Dit forum is getest in de volgende browsers:
Character sheet Bijzonderheid: Salt King Uiterlijke leeftijd: 19 Quote: Whatever
Onderwerp: Feeling salty . zo aug 20, 2017 4:31 pm
HAZARD TO MYSELF
Hij was wel pissed off geweest. Na een bijna dood ervaring was dat kreng, Mindo, zijn handschoenen verloren op het strand. Zijn krachten leken ook na de aanval plots een eigen willetje te hebben en dan niet te vergeten dat de plotse inslag van herinneringen van de cult hem zeker niet goed deden. Hij was confused, heel erg confused. Maar hij hield zijn nuchtere gedachten op een rijtje en wist precies wat te doen nu. Hij zou het stadje intrekken en kijken of hij ergens een kerk ofzo kon vinden, iets dat hem een beetje op weg kon helpen. Stil liep hij hier dan ook weer. Een eenzame sigaret was tussen zijn lippen geplaatste. Dankzij zijn salt bending kon hij nog roken, want alls dat hij momenteel aanraakte veranderde in zout. Hij werd er echt gek van en het moest stoppen, onmiddellijk! De jongen knarste even op zijn tanden waarna hij even gefrustreerde zijn hand balde en zich even draaide en even tegen de muur sloeg, zachtjes... Maar eh... geen muur eigenlijk meer... Wel meteen verkruimelde het steen in zout waarna een gat was gemaakt in het huis... De kleine man staarde even binnen in de woonkamer van het ding, voordat hij zich grommend omdraaide en verder liep. Als hij naar het strand zou gaan was er een kans dat hij de dingen terug vond, maar hij vertikte het daar terug te gaan. Zijn hoofdpijn was verschrikkelijk en daarbij wist hij niet zeker of dat beest er nog was... En alleen leek hij het niet meteen aan te kunnen. Hij was onzeker, ja, voor het eerst in zijn leven over wat hij moest doen. Hij kon alternatieven gaan zoeken maar het was allemaal zo'n grote omweg! Hij moest die handschoenen terug hebben! Het was al erg genoeg dat hij niemand gewoon kon aanraken, nu kon hij helemaal niks meer doen! Rook steeg langs zijn lippen op waarna wat zoutkorrels de peuk even onder controle hielden en het aftikte, zoals een zwevende zouten hand eigenlijk. Het ding werd weer tussen zijn lippen geplaatst door zijn bending skills... Hij haatte het... hij haatte het zo hard. En waar de fuck was die kerk? Hij was zo done met alles.
Character sheet Bijzonderheid: Dark warlock || Grim reaper Uiterlijke leeftijd: 21 Quote: Goodnight, sleep tight, don't let the dead bite.
Onderwerp: Re: Feeling salty . zo aug 20, 2017 8:36 pm
In een trage pas liep Jeremy door het dorpje heen. Hij bevond zich nu al een paar dagen in Inndyr. Hij had ondermeer zijn zoon gesproken, die zijn werk niet goed had gedaan, en hij had een nieuwe werknemer verworven, ook al zou de jongeman met die beslissingen niet instemmen. Jeremy had een tijdje vrij genomen van zijn baan in de hel. Het rijk moest weer even in rechten lijnen worden geleid. De persoon die het op het moment deed, bezat te weinig dominantie om het goed aan te kunnen. Zijn zoon was ervandoor gegaan, zijn andere zoon was ingezet om de eerste zoon terug te halen, maar ook deze bleef verbijsterend lang weg. Daarbij was een ontsnapte gevangen nog steeds niet gevonden terwijl de huurmoordenaar al een paar maanden bezig was met zijn zoektocht. Had hij al zijn mensen echt zo slecht getraind? Jeremy had uiteindelijk maar besloten het heft in eigen handen te nemen. Hij kon de boel wel weer makkelijk in de goede banen leiden.
Zijn plan was om het dorp Inndyr over te nemen, maar voordat hij dat ging doen, moest hij weten wie zich precies op de plek bevonden. Hij wist dat zich er al genoeg van zijn mensen bevonden, maar het viel hem op dat hij ze nog niet had gevonden. Het was alsof iedereen zich verborg in een verblijf waar hij niks vanaf wist. Hij zou zijn zoon er wel naar vragen zodra hij hem had gevonden. Die jongen zou ervan langs krijgen.
Plots viel zijn blik op een bekend persoon. Voor een moment bewoog Jeremy mee met de groep mensen die langs de jongen heen liep. Hij merkte het zout op. Zonder twijfel dat dit de jongen was geweest die hij in hel was tegengekomen. Kennelijk was hij één van de zonen van Satan. Hij had hem geprobeerd te vermoorden, maar door de jongste broer was het hem dat niet geluk. Werd hem nu een nieuwe kans gegeven om het toch nog te doen? Of was er een andere reden waarom het lot hen weer samen bracht? Jeremy stapte uiteindelijk uit de massa tevoorschijn en kwam voor de jongen tot halt. ”Good day,” begroette Jeremy hem met een lichte grijns.
In zekere zin was Levi gewoon zo fucking pissed off omdat hij gewoon niemand kon aanraken. Hij haatte het echt zo erg en kon er niks aan doen. Hij moest er maar vrede mee sluiten maar dat kon hij niet. Nu kon hij zelfs niet eens eten vastnemen zonder dat het zout werd. Hij kon geen water aanraken, hij kon geen deur openen. Alles werd gewoon zout. Op een bepaald punt in je leven werd je er gek van. Alles dat je aanraakte werd zout, alles dat je aanraakte werd maar een iets, zout, zout, zou, zout! Was het een grappig zicht, God? Om dit mens helemaal te zien flippen over zijn stomme kutgave. Grommend was hij bezig gewesst, hij haatte zichzelf zo hard. Nja, het viel nog mee en al maar het was gewoon zo immens dom en onhandig, wie was hier ooit op gekomen en wie had gedacht dat hij dit had gewild, dat iemand dit had gewild? Okay hij was wel redelijk sterk opdat zout best frequent voorkwam zonder dat iemand het wist maar nog steeds, waarom? Dit moest een of andere kutgrap zijn, niet? Ja, dat kon niet anders, het kon gewoon niet anders. Snuivend had hij dan ook gewoon een peuk opgestoken en was hij aan het smoren gegaan, gewoon fuck the world. Toen hij in zijn ooghoek beweging zag keek hij even strak op. Zijn blauwe ogen meteen gericht op de ander. De kleine man spande meteen zijn spieren aan. Hij was sterk genoeg een normale persoon neer te halen maar hij was niet sterk genoeg en bijzonder iemand hand to hand aan te gaan, niet als ze tegen zijn burning skin konden. Het was het enigste dat hem nog hielp in close combat maar goed, daar moest hij nu niet zijn nek over breken hmn. ”Good day,” sprak de man en wel meteen herkende hij hem. Het was de man die hem had proberen te vermoorden. Waarom had hij zijn hoofd terug? "Oh hello there," zei hij dan ook op een verschrikkelijke droge manier. "I see you got your head back, GOOD FOR YOU." sprak hij even op een botte toon. Yea hij groeide gewoon lichaamsdelen terug en shit. Ugh, irritant en alles. "Now leave me the fuck alone," zei hij even terwijl hij met zijn hand wuifde in een teken dat hij weg moest. Hij was nog steeds niet gediend met het feit dat e ander hem dood had willen doen. Als hij weer zoiets flikte zou hij hem afmaken en dat meende hij.
Character sheet Bijzonderheid: Dark warlock || Grim reaper Uiterlijke leeftijd: 21 Quote: Goodnight, sleep tight, don't let the dead bite.
Onderwerp: Re: Feeling salty . ma sep 04, 2017 9:05 am
Jeremy kon het niet helpen om de jongen aan te spreken zodra hij hem had gezien. Hij herkende hem nog. Hij had hem nog zo geprobeerd te vermoorden, maar hij had het overleefd. Maar weinig mensen konden dat zeggen. De jongen had waarschijnlijk niet door wat voor geluk hij had gehad. Jeremy zou hem dat geluk niet nogmaals geven. Echter bracht hij de jongen niet tot een halt om hem alsnog te vermoorden. Nee daar zag Jeremy geen baat meer bij. "Oh hello there," begroette de jongen hem terug op een droge toon. Het liet Jeremy licht grijnzen. Het was duidelijk dat de jongen hem nog altijd onderschatte en geen angst voor de man voelde. Jeremy vond het niet erg. Hij was hier niet om de jongen tot zijn slaaf te maken. Dat zou wel gebeuren als hij eenmaal de plek had gevonden waar al deze lus mensen verbleven. Nu was hij om een totaal andere reden op de jongen afgestapt. "I see you got your head back, GOOD FOR YOU." zei de jongen. Jeremy knikte eens. ”Thank you,” reageerde hij al net zo droog erop. Two can play it that way. "Now leave me the fuck alone," sprak de jongen en wuifde hem weg. ”Uhm no thank you,” sprak Jeremy met een o zo vriendelijke glimlach rond zijn lippen. ”I’ve noticed that you have a little trouble touching stuff. Everythings turns into salt, right? I gave your brother a little gift to compensate for the fact that you ruined his weapon and now I can give you something as well,” sprak Jeremy en haalde twee handschoenen tevoorschijn. Gemaakt van materialen uit de hel en bestendig tegen het zout. Het was echter de vraag of Levi koppig en dom genoeg was om het te weigeren. Jeremy zou het geen tweede keer aanbieden. Hij was bijna nooit zo ‘aardig’, opnieuw zou Levi zich behoorlijk vereerd mogen voelen, maar dat zou de jongen waarschijnlijk niet weten.
Soms vroeg Levi zich gewoon niet af waarom hij niet iedereen in deze stad met een vingerknip even iet exploderen. In zekere zin kon het en blijkbaar was het ook heel erg relaxend. Hij vond het wel een fijn idee, zeker met deze eikel voor zijn neus. Hij wilde deze asshole niet hier hebben en het was dan ook duidelijk in zijn woorden dat hij zo snel weer mocht verdwijnen als dat hij was gekomen. Het was gewoon een plaag als je het zo bekeek man, kon je het hem kwalijk nemen? Het ene moment was hij in hell en het andere was hij hier. Like jezus kon hij zichzelf opsplitsen of was hij gewoon zo'n grote bitch? IN stilte staarde hij dan ook naar de ander met zijn ogen die weinig interesse uitstraalde. Onderliggende haat was genoeg om zijn woorden naar de ander te vuren, ondanks dat hij hem al bijna een keer had vermoord. Levi nam het niet zo lichtjes op mensen die dat probeerden. Maar hij was geen mens en dus moest hij nog minder aardig zijn tegen hem. Geen bloed in zijn aderen, nee, deze persoon was compleet van de kaart af. In zekere zin een uitdaging voor de jongen, maar het enigste dat door hem heen ging was dat hij de ander gewoon weg wilde. dood of gewoon enkele kilometers like.. Weg.. Van hem... Both would be the more preferable option. Well... We can't all have it... Hmmpf. De zoutige boi verwees hem er dan ook naar. Dat hij moest upfucken enzo. Hij wilde nog niet gaan schelden dat hij zijn kop hier niet moest zien. Twas een feit in zekere zin hmn. Maar goed, wat kon je er toch aan doen? Hij had zijn broer en hem in een gevaarlijke situatie gebracht en blijkbaar ook hun vader om het leven gebracht. Het was al moeilijk genoeg voor de zwartharige jongen om de origine en alles daarvan te geloven... Oh well... ”Uhm no thank you,” Klonk er even van de man af. Hij zuchtte even en rolde met zijn ogen. Bitch, luisteren gewoon dit was gewoon kut als je zo bleef doen weet je. Wat een werk was dit nou weer ugh. ”I’ve noticed that you have a little trouble touching stuff. Everythings turns into salt, right? I gave your brother a little gift to compensate for the fact that you ruined his weapon and now I can give you something as well,” Ietwats getriggered door dit kleine feitje klemde hij zijn kaken op elkaar. Het passieve deel van zijn gave was een pain in the ass. Er waren verhalen van mensen geweest die met hun aanraking dingen in goud konden veranderen.. Maar hij...? Hij kon dingen veranderen in zout. In oude tijden zou hij hier rijk van worden, aangezien specerijen alles waren toen. Zout was dat ook right? Dus well... Nu was het niks anders dan een extra bij het eten... althans dat dachten velen. Zout was heel erg dodelijk, te veel of te weinig kon iemand van het leven ontnemen. Iedereen leek te vergeten dat levende wezens waren opgemaakt van zout, deels, en dus ook onderworpen waren aan die regel. De mens was geen uitzondering op die wet. Stilletje keek hij naar de handschoenen van de ander. "It won't turn into salt huh?" zei hij haast spottend terwijl hij de ander kalm aankeek. Hij stak zijn hand uit en keek afwachtend naar Jeremy. Hij geloofde er niks van. Het was nog maar een keer voorgekomen... Dus dit was bullshit. Zijn emoteloze blik straalde dat zelfs uit.
Het was zeldzaam dat iemand die Jeremy voor de tweede keer tegen kwam geen doodsangst uitstraalde. Het was verfrissend en ergens vond Jeremy het ook totaal niet erg. Het zou natuurlijk wel op zijn zenuwen werken als hij iets van de jongen nodig had, maar dat was niet het geval. Hij wou de jongen enkel iets geven en als de jongen daar niet voor open stond, dan zou Jeremy weer weg gaan en moest Levi maar leren met dat hij alles in zout zou veranderen zonder dit te willen. Jeremy zou dan gewoon weer terug teleporteren naar de hel en alles was afgehandeld. Hij leek Levi’s aandacht te hebben getrokken met zijn woorden. De jongen richtte zijn blik even op de handschoenen die Jeremy vast had in zijn hand. Jeremy wachtte geduldig af. "It won't turn into salt huh?" spotte Levi terwijl hij zijn hand uit stak. Hij geloofde Jeremy’s woorden over duidelijk niet. Het maakte Jeremy niet uit wat hij geloofde. Hij zou het tegendeel bewijzen. Hij legde de twee handschoenen in Levi’s handen en keek rustig toe hoe de handschoenen onaangetast bleven. Jeremy richtte zijn blik terug op Levi. ”So, I should be going. If you need anything from me just ask it,” sprak Jeremy. Ergens snapte hij niet zo goed waarom hij vriendelijk was tegen de kinderen van Satan. Waarschijnlijk was het omdat hij wist hoe het voelde om ouders te verliezen en sprak de vader in hem nu tegen Levi. Het maakte hem vrij weinig uit. Een moeite voor de twee zou vast niet zo erg zijn op z’n tijd, toch?
