Seeing red, feeling blue

Stupid fucking game. Het zou illegaal moeten zijn voor cipherrush om zo snel te gaan zelfs wanneer je een directe counter speelde. Connor had een hekel aan het spel en yet was het zijn vermaak van de afgelopen weken geweest. Vooral omdat je de survivors zonder consequentie kon vermoorden. Naast alle stress en drama en cocaine was dit vooral waar hij zich gefocust op had wanneer hij afleiding nodig had. Inmiddels had hij weinig afleiding meer nodig, alles ging geweldig tussen hem en Zeal, maar de verslaving aan zijn mobile game was al ontstaan. Over Zeal gesproken, zijn vriendje was niet op hun kamer, maar misschien was dat maar beter ook. Er zaten wat nieuwe gaten in de muur van Connor die in woede op het oneerlijke spel zijn mes naar de muur geworpen had. De twee eenden waren ook al een paar keer opgeschrokken, al was alles nu weer rustig. Met eend Connor bij zijn voeten en een Laxus op zijn buik lag hij op zijn rug op bed de zoveelste ronde te spelen. Niks anders hield zijn gedachten bezig, Victor al helemaal niet. Zodra iemand op de deur klopte was dat ook de laatste persoon die hij verwachtte. Eerder Hunter of Cyrek als hij al moest voorspellen wie er voor de deur stond. Met een zucht kwam hij overeind en sloot zijn telefoon af. Deze ronde viel toch niet te redden, dan kon hij net zo goed zijn minpunten krijgen voor het afk zijn. Met Laxus, de eend dan, onder zijn rechterarm liep hij naar de deur toe om die te openen. ”Victor?” De verbazing overstemde de rest van de emoties die hij voelde. Van alle mogelijke opties was dat een van de laatste die Connor had verwacht. Het haar verven was niet bepaald positief uitgelopen. Zijn woede op de ander was hij ook nog niet vergeten omdat hij het waagde om naar Zeal uit te halen. Al vloog Connor hem niet meteen aan, dus kon het nog goed komen. ”What do you want?” vroeg hij gelijk argwanend door. Weinig kans dat Victor langskwam om gezellig thee te drinken.

Blijkbaar was hij niet de enige in de lus die langzaam compleet gestoord aan het worden was aangezien Victor nu voor zijn deur stond. Na de laatste moordpoging was hij een van de laatste mogelijkheden geweest die Connor had verwacht. Toch schoot hij niet meteen in de aanval. Het principe was simpel: als de jongen Zeal aanraakte kon hij een moordpoging verwachten, al het andere was goed. Dat maakte Connor niet minder argwanend terwijl hij vroeg wat hij hier kwam doen. Voor de gezelligheid kon het niet zijn. Er moest een goede reden zijn dat de ander hem gedwongen had om zijn spel af te sluiten en de deur te openen. De ander wees naar zijn muts waar prachtig rood haar onder zat. Fronsend keek Connor hem aan. Na alle moeite die hij en Zeal hadden gedaan ging hij zijn haar doodleuk verbergen. ”You did this, you can fix it.” Woah. Snel plaatse hij de eend achter zich neer zodat het dier weer naar het bed kon lopen. ”Fix what?” vroeg hij terug. Voor zover hij wist was alles prima, inclusief Victor’s haarkleur. ”Dye it whatever colour you like. Just, please, help me,” ging hij door, bijna wanhopig klinkend. Een toon die Connor wel aanstond. Welke kleur hij dan wilde was ook een aantrekkelijk aanbod, aantrekkelijk genoeg om naar voren te stappen en de deur van zijn kamer achter hem dicht te doen. ”Learn to appreciate effort next time,” mompelde hij alsnog onder zijn adem voor hij zich volledig tot de jongen richtte. Hij zag er miserable genoeg uit om toe te geven. ”If you promise to never touch Zeal again,” stelde Connor zijn deel van het deal op.

Vanaf het moment dat Victor schreeuwend ontwaakt was wel duidelijk geweest dat het rode haar een hele shock was, maar Connor had niet verwacht dat het zo ver ging. Duidelijk was hij er nu nog niet tevreden mee, hoe goed het hem ook stond. Dan had het verven ook geen nut als het dingen niet eens verbeterde. Uiteindelijk, hoe moeilijk om het te geloven het ook was, had Connor het gedaan om zijn leven te verbeteren, niet om het te verslechteren. Hun band was al slecht genoeg met het wisselvallige gemoed van poging tot moord tot semi vrienden en hollow fun. ”My hair,” gaf Victor het verklarende antwoord. Zolang hij een nieuwe kleur mocht kiezen was het aanbod niet het slechts. Op een rare manier kon het zelfs een bonding experience zijn. Zolang de ander eindelijk van Zeal af bleef zodat Connor niet steeds een poging to moord hoefde te doen. Zo moeilijk was dat concept niet. ”I promise,” stemde Victor tenminste in. Dan was dat ook weer geregeld. Zijn wantrouwige houding viel nog niet helemaal weg, maar ze konden focussen op waarom hij hier verschenen was. Een nieuwe haarkleur was niet al te moeilijk. Er waren nog genoeg kleuren om uit te kiezen. De korte tijd waarin Vic’s haar blond was geweest voor Connor het rood erin had gedumpt was ook niet al te slecht geweest, voor zover hij dat in het halfduister van de kamer had kunnen bepalen. ”Where do we get the hair dye?” vroeg hij. Connor hield zijn hand uit naar Victor zodat ze weer handen konden vasthouden. Alleen had hij dit keer wel het plan om los te laten zodra ze bij de bestemming waren, het hand in hand lopen verdiende hij niet meer. ”Depends,” sprak hij schouderophalend. ”They have some options here, which is where I got everything so far.” Gestolen natuurlijk. Het was veel te lang geleden sinds hij voor het laatst voor iets betaald had. ”But if you want even more options we could leave the loop too,” bood hij verder aan. Met zijn teleporteren was het toch makkelijk te doen. Bovendien zou hij zich gedragen, hij ging Victor niet ergens midden in Amerika achterlaten, hoe verleidelijk het idee ook was.

De belofte dat Connor de nieuwe kleur mocht kiezen was genoeg om hem te overtuigen, soms was hij heel eenvoudig. Samen met de afspraak dat Victor eindelijk van Zeal af ging blijven was hij al helemaal overtuigd, zelfs enthousiast, om dit te doen. Het enthousiasme onderdrukte hij nog. Dat kwam vanzelf wel. Er waren twee mogelijkheden. Ze konden in de lus blijven om daar kleuren te vinden of ze konden het beste gebruik van zijn peculiarity maken en uit de lus gaan voor zo veel meer mogelijkheden. Allebei zou hij wel overleven. Of Victor het ook overleefde gingen ze wel achter komen. ”We can leave the loop if you know a place,” besloot hij. Connor knikte ”I think I do.” In zijn verveling was hij vaak genoeg naar allerlei plekken geweest, waarbij hij genoeg soorten winkels tegen gekomen was. Anders konden ze altijd nog naar Rusland waar hij sowieso een wist, alleen moest hij dan aan Victor uitleggen wat ze in Rusland deden. Liever probeerde hij het met Amerika. Hand in hand begon hij de reeks aan teleporteren. Het enige echte obstakel aan zijn teleporteren naast het totaal niet dronken kunnen doen was dat hij er ook niet tijd mee kon gaan reizen, de rede dat hij eerst naar de vuurtoren moest teleporteren. Waar hij nu nog Victor’s hand vasthield, omdat het geen nut had om voor zo’n klein stuk los te laten. Zonder verdere uitleg teleporteerde hij verder naar de deur, waardoor ze alleen nog maar naar buiten hoefde te stappen om in 2020 te eindigen. De ander kon vast wel bedenken waarom het process van teleporteren extra stappen had, zodat Connor het niet allemaal uit hoefde te leggen. ”Welcome to the great outside,” sprak hij vrolijk. Alright, misschien was hij toch ergens enthousiast om een keer met iemand de lus uit te gaan.

Uit de lus gaan om haarverf te halen voor Victor’s haar nadat hij in het in zijn slaap rood had geverfd was bij verre nog niet het raarste wat Connor ooit gedaan had. De vele voordelen van geen impuls controle hebben en kunnen teleporteren. Met de bevestiging dat hij wel een plek wist teleporteerde hij hun naar de vuurtoren toe. Heel moeilijk was het niet en Connor voelde zich er enthousiast genoeg over. Er waren genoeg momenten waarop hij naar buiten ging, maar het was niet vaak dat hij de kans kreeg om iemand mee te nemen. Natuurlijk hoefde hij zich ook minder zorgen te maken over op tijd terug zijn dan de gemiddelde persoon. De grip op zijn hand leek opvallend strak terwijl hij naar Victor keek. ”Let’s go,” sprak hij ook. Heel overtuigend was de glimlach die hij droeg niet. De deur werd geopend en Connor volgde hem braaf naar binnen. Blijkbaar gingen ze ook nu hand in hand rondlopen. Een contrast tegenover het laatste afscheid waar hij boos met Zeal was verdwenen en Alicia en Victor had achtergelaten om wat dan ook te doen. Zijn eerdere plan om in Amerika te eindigen had hij weer opzij gelegd. Als hij daar heen wilde kon hij er zelf ook wel heen gaan. Ze moesten ook nog effectief zijn zodat Victor zijn nieuwe haarkleur kon krijgen. De nieuwe bestemming was Oslo zelf, een zijstraatje dan om niet meteen in de problemen te komen. ”I figured they probably have way more options here in Oslo,” legde Connor uit zodra ze er stonden. Bovendien kwam hij hier niet vaak wat het veel interessanter maakte. Om niet te lang stil te staan sleurde hij Victor al mee aan zijn hand. ”Even if I still don’t get what’s wrong with red,” voegde hij eraan toe met een zijdelingse blik.

Twee moordpogingen later, beide vanwege Zeal, en ze liepen hier alsnog hand in hand. Nog niet het raarste wat Connor ooit had gedaan. Op een dag moest hij er een lijst van maken om erachter te komen wat dan wel het raarste was. Iets moest het toch winnen van de rest van alle idiote dingen die hij had gedaan in zijn leven. Aan de andere kant wilde hij niet te veel confrontatie hebben met alle dingen die hij gedaan had. Dan was het principe van dingen doen en niet over de consquenties nadenken veel leuker dan de consquenties mee maken en er achteraf op terugkijken. Zoals de consequentie van Victor waarmee hij nu naar Oslo moest om daar nieuwe haarverf te halen om zijn rode kleur weer te veranderen. Heel bekend met de hoofdstad van Noorwegen was Connor niet, maar hoe rampzalig kon het aflopen? Ze konden hier best hand in hand rondlopen en als het allemaal slecht ging had hij zijn teleporteren om hun uit de problemen te redden. Ongeveer gelijk aan ontsnappen van de hollow, met hoop dat meneer Victor deze keer wat meer kon bijdragen aan de situatie. Zijdelings maakte hij een opmerking over het rood terwijl hij de ander al meesleurde om uit de zijstraat te komen. ”It just reminds me of things,” verklaarde Victor vaag. ”Things?” herhaalde Connor vragend. Zoveel wist hij eigenlijk niet van de jongen naast hem. Vooral het oppervlakkige spul van zijn gave en daar eindigde het. Wat niet heel goed was om hun vriendschap op te bouwen, als die nog gebouwd kon worden. ”What way do you want to go?” kwam de belangrijkste vraag terwijl ze bij een drukke hoofdweg aankwamen. Er gingen genoeg blikken hun richting op en Connor was zo aardig om ze allemaal met samengeknepen ogen terug aan te kijken terwijl hij daar naast Victor bleef staan. ”I’m not sure,” gaf hij toe. ”Haven’t been here in a while, but I’m sure they have plenty of options,” ging hij vrolijk door met het laatste stuk van zijn woorden.

Uit alle mogelijke steden was Oslo geen slechte stad. Het was een goede plaats om touristje te spelen en al half te vergeten dat ze hier waren omdat Victor een nieuwe haarkleur wilde. Gelukkig was de jongen daar om Connor eraan te herinneren dat ze nog steeds een doel hadden. Allemaal omdat het rood hem aan ‘dingen’ liet denken, waarop hij de vraag wat de dingen dan waren niet tegen kon houden. ”Yes things,” antwoordde Victor droog. Nu gaf Connor hem ook weer een blik. Hoe moesten ze ooit beste vrienden worden op deze manier? Niet dat hij informatie gaf over zichzelf maar dat waren details. De ander vroeg er niet naar, oké. Verdere tijd om er bij stil te staan was er toch niet omdat ze al bij een veel drukkere hoofd straat aankwamen, vanaf waar hij de weg ook niet zeker meer wist. Wat hij wel wist was dat iedereen die keek een dodelijke blik terug mocht krijgen en daarmee de meesten ontmoedigd werden om verder in hun richting te staren. Vrolijk deelde hij mee dat hij geen idee had waar ze vanaf hier heen moesten. Het was niet alsof hij dagelijks in Oslo kwam. ”Let’s start looking then,” besloot Victor en daarmee werd hij mee naar links getrokken. Haastig liep Connor achter hem aan. Ergens wel blij dat de weg tenminste voor hem bepaald werd. ”Didn’t I say we could go outside the loop if you knew a place?” Oh ja. Connor grijnsde wat schaapachtig terwijl hij de harde blik ontmoette, die trouwens ook van wel heel dichtbij kwam. ”You might have said something alike to that,” reageerde hij nonchalant. ”And I might have forgotten about it,” ging hij even nonchalant door terwijl hij Victor zo onschuldig mogelijk aankeek. Nu liepen ze hand in hand door Oslo, zo’n groot probleem was het niet.