♡ Can't keep my hands to myself - I mean I could, but why would I want to?

OOC: Ik heb aan Bootje gevraagd wat er allemaal in Matthews kamer staat dus het is geen powerplay <3


Met een tevreden gezicht stond ze in het midden van de slaapkamer. Een glimlach speelde rond haar lippen. De kamer binnen komen was extreem makkelijk geweest – het slot van de deur was gewoon open gelaten. Dom vond Raven dat, iedereen kon zomaar je kamer binnenlopen. Om die persoon te straffen, was zij maar gewoon lekker de kamer binnen gelopen. Raven kon, zeker als ze in haar avond persoonlijkheid was, best wel stalkerig en obsessief overkomen soms. Zeker als ze in deze bui was. Daarom was het plan niet om alleen in te breken, maar ook om eens flink te gaan neuzen in de spulletjes van deze persoon. Waarom? Omdat ze het kon. Ze was fucking Raven Woods en ze wist dat ze er mee weg zou komen. Het eerste dat haar opviel aan deze kamer, was het aantal spiegels. Met opgetrokken wenkbrauwen keek Raven in een paar spiegels, maakte rondjes, zodat ze zichzelf vanuit verschillende oogpunten kon bekijken. “This person got taste” mompelde Raven zachtjes. Spiegels vond Raven alleen maar fijn om te hebben. Je kon makkelijk achter je rug kijken, terwijl je aan het kijken was of je lipstick nog goed zat. Dat was in ieder geval een pluspunt.

Maar Raven wilde niet alleen maar naar de spiegels kijken, ze wilde meer te weten komen over deze persoon. Daarom liep ze door naar het bed. Het bed kon veel geheimen vertellen over iemand. Wat Raven nu al wist, was dat de persoon geen kamergenoten had, want het was slechts een enkel bed. Ze ging op het bed zitten en liet haar rug in het bed zakken. Mmm. Het bed rook naar mannen. Leefde hier een man? Raven hield van de geur van mannen, ze was er gek op. Voorzichtig kwam ze weer overeind en ontdekte foto’s op het nachtkastje. Ze reikte er naar en bekeek de personen op de foto’s. Twee jongens keken haar aan. Raven glimlachte. Het was dus waarschijnlijk een van de twee jongens. Mmm. Ze vond ze allebei even knap, dus het maakte haar niet uit wie. Raven zette de foto weer terug en pakte een andere foto, van een van de jongens die ze ook op de foto had gezien. Of de persoon die hier leefde was heel narcistische en had een foto van zichzelf neer gezet, of het was de vriend van de andere jongen op de foto. Dat zou betekenen dat de andere jongen hier leefde. Raven wilde het graag uitzoeken. Haar ogen gleden van de foto’s naar het nachtkastje zelf, waar laatjes in zaten. Met een glimlach keek ze naar de laatjes en liet ze zichzelf op de grond glijden, op haar knieën, een positie waar ze vaker in zat.

Haar hand gleed naar het bovenste laatje. Ze opende het laatje en ging door de spullen. Papieren die haar niets zeiden, verzorgingsspullen, en dat soort shit. Teleurgesteld deed ze het laatje dicht en ging naar het volgende laatje. Daar vond ze een heel stel telefoons. Grinnikend pakte ze een paar van de telefoons en drukte op de “Home button”. Vanuit het beginscherm kon je foto’s maken en bij een paar van de telefoons maakte Raven een selfie. Natuurlijk vanuit een schuin hoog oogpunt, zodat de decolleté die haar jurk zich om haar borsten vormde, goed zichtbaar was. Met een grijns legde ze de telefoons weer weg en stond ze op. Nu ze een beetje hiervan had geproefd, wilde ze meer. Haar ogen gleden door de kamer en ontdekten een kledingkast tegenover haar. Zachtjes beet ze op haar onderlip. Het moment van de waarheid: beide jongens waren extreem knap geweest op de foto, maar aan een knappe kop had je niets, hadden de heren ook style? Daar ging Raven nu achter komen.

Binnen een paar seconden stond ze voor de kast en trok ze deze open. Haar hand ging langs de overhemden, vesten, shirts, van alles dat er lag. Nieuwsgierig haalde ze een overhemd eruit, wit gekleurd, met brede schouders. Het zag er goed uit. Ze hing het eventjes aan het handvat van de kast en maakte haar jurk open. Deze viel langs haar lichaam naar beneden, onthulde een zwarte bh en een high waisted broekje, dat dus ongeveer tot haar middel kwam. Haar hoge hakken liet ze aan. Ze deed het overhemd aan en liep naar een van de spiegels. Nieuwsgierig draaide ze af en toe in het rond, ze zag dat haar billen net onder de rand van het overhemd uitkwamen. Oeps! Plagend nam ze wat poses aan. Ja, hier kon ze wel aan wennen. Morgen de volgende kamer?

Morgen zou ze misschien nog meer kamers kunnen ontdekken? Raven was niet het type meisje dat zou stelen uit andere kamers, oh hell no, maar ze zou er zeker voor zorgen dat anderen wisten dat zij in hun kamer was geweest. Misschien wat dingetjes verplaatsen. Dat wilde ze hier eigenlijk doen, dat leek haar wel grappig. Via de spiegel keek ze rond in de kamer. Misschien kon ze de fotolijstjes op een andere plek neerzetten, of de telefoons opeens allemaal op het bed gooien? Raven grinnikte. Ze wilde het gezicht van de bewoners wel eens zien als zij dat ging doen. Maar op het moment dat Raven zich wilde omdraaien, ging de deur open. "Shit, busted" fluisterde ze zachtjes. En er kwam een hele grote jongen, nee, een man binnen. Zijn lengte was misschien wat intimiderend – ik bedoel, als alles in verhouding stond? – maar hij was waanzinnig knap. “Well well” hoorde ze hem zeggen met een zware stem. Die stem zorgde voor positieve kippenvel over haar armen, het was best wel sexy. “What do we have here…” Raven keek hem recht aan in zijn ogen, via de spiegel, en ontdekte een litteken bij zijn oog. Damn. Dat vond ze nog veel meer sexy. Nog steeds had ze geen woord gezegd, ze was simpelweg bevroren en keek hem aan via de spiegel.

“Is it fun?” vroeg hij nogmaals en hij kwam wat verder de kamer in. Dat was op het moment dat Raven weer tot leven kwam en ze draaide zich om naar de jongen, glimlachte naar hem. “It is really fun indeed, I would ask you if you’d join me, but breaking into your room is really weird, right?” Inbreken in een random kamer was ook vreemd Raven, but still. “You have a nice room” vertelde Raven hem, totaal niet verontschuldigend waarom ze in zijn kamer had ingebroken. Raven redeneerde namelijk zo: hij had de deur niet op slot gedaan, dus had hij dus geaccepteerd dat iedereen zomaar binnen kon lopen, dus ook Raven. Bovendien had de kick, het spannende gevoel dat het haar had gegeven, ook heel erg meegespeeld. Dat ze betrapt werd, maakte het alleen nog maar interessanter voor haar. Zachtjes streek ze over de stof van zijn overhemd. “I would wear this everyday if you’d let me” grijnsde ze naar hem en kwam nog iets verder op hem af. Hoe dichter bij ze kwam, hoe minder zijn lengte haar afschrikte. Sterker nog, ergens vond ze het aantrekkelijk. Ze hield er wel van als een man dominanter en langer was dan haar.

Ze bleef een paar centimeter voor hem staan en ze kantelde haar hoofd iets, zodat ze hem aan moest kijken. “I’m sorry” loog Raven en beet zachtjes op haar onderlip “I’ve been a real bad girl, I should have never walked into your room.” Leugens, leugens, leugens, het was voor Raven bijna een tweede natuur. De enige tegen wie ze niet loog was Rafe en zelfs daar had ze moeite mee de waarheid niet af en toe te verdraaien. “If you step aside, I will take this thing off and just…leave, I guess? Unless you wanna drag my ass to miss Bluebonnets office…” Schattend keek ze hem aan. Wat zou zijn volgende stap zijn?