[TW] ♡ The final act of life will be in my own hands to do

Leave the coffin open when I go, leave my pearls and lipstick on so everybody knows
Pretty will be the photograph I leave, laying down on famous knives so everybody sees
Bleach out all all the dark, I'll swallow each peroxide shot, someone I know could love and save me from myself
Or maybe I'll just clean the shit off of these fancy shoes, I'll be a Princess Die and die with you

Een simpele brief op haar kussen was genoeg. Genoeg om te verantwoorden waar ze was, wat ze zou gaan doen. Waarschijnlijk zou de eerste persoon die het zou lezen al te laat zijn. In principe was dat wat Olivia zou willen, want ze wilde niet dat iemand haar tegen zou houden. Ze had niemand iets gezegd. Want als ze het zou zeggen tegen iemand, wist ze dat iemand haar tegen zou houden. Met nog een laatste blik keek ze eventjes haar kamer rond. Ze klikte de feestlampjes uit, voor een laatste keer. Olivia haalde diep adem en deed uiteindelijk haar deur dicht. Haar ogen waren dik. Tranen liepen nog steeds over haar wangen. Wie moest ze nou vertellen hoe dat ze zich voelde? Niemand wist het en niemand zou het boeien. Olivia voelde zich zo verschrikkelijk alleen. Alleen in deze kamer, alleen in dit huis, alleen op deze wereld. Ze had het gevoel geen enkele toevoeging op deze aarde te hebben. Dat zij maar moest geven. Mensen moest helpen, doen wat anderen wilden. Drugs innemen, drinken, dansen zingen, er voor anderen zijn. Maar wie was er dan voor haar? Wie zorgde ervoor dat zij zich goed zou voelen? Ze was niet in staat om het allemaal in haar eentje te doen.

I wish that I was strong, I wish that I was wrong, I wish that I could cope, but I took pills and left a note
I'm hungry from an anorexic heart, I've been trying to tell you how I feel, but was never very smart
I'm wrapped in silks made for Egyptian queens, I'll do it in the swimming pool, so everybody sees

Buiten was het koud. Kouder dan ze zich kon herinneren. Kwam dat omdat ze wist wat ze ging doen? Maar daar kwam het niet alleen door. Ze voelde wind. Wind? Was dat iets wat ’s nachts voorkwam? Olivia wist het niet. De vorige keren dat ze buiten was, was ze te ver van de wereld om ook nog maar iets te weten van de wereld om haar heen. De drugs. De alcohol. Alles wat ze had gedaan. It was innocence lost. Ze kneep in haar huid. Door haar huid voelde ze haar botten heen. Alles waar ze in Italië voor gevochten had, was weg. Verloren gegaan door alles wat ze hier had geslikt. In Italië had ze gestreden om aan te komen. Om meer op gewicht te komen. Hier was dat allemaal misgegaan. Nog iets waar in ze was gefaald. Olivia begon harder te huilen. Waarom deed het gevoel van falen haar nog wat? Waarom deed het gevoel van alleen zijn haar nog wat? Was ze niet eigenlijk altijd al alleen geweest? Had ze nooit iemand gehad die er voor de volle honderd procent voor haar was? Een snik kon ze niet onderdrukken. Het deed pijn. Een steek in haar hart, puur om het feit ze had gefaald in het leven. En ze was pas zestien. “Het is maar goed ook. Anders had je misschien nog meer fouten gemaakt” zei het stemmetje in haar hoofd. Olivia knikte. Als iemand het had gezien, zouden ze waarschijnlijk gedacht hebben dat ze gek was. Misschien was ze dat ook wel. Misschien was ze wel niet helemaal goed in haar hoofd. Olivia wist zeker dat het niet zo was, maar hoe kon iemand bij wie zo veel mis ging gezond zijn?

Bleach out all the dark, I'll swallow each peroxide shot, someone I know could love and save me from myself
Maybe I'll just keep clean the shit off of these fancy shoes, I'll be a Princess Die and die with you
Princess die, I want to see her cry, princess die, princess die, we want to watch her cry, princess die

Uiteindelijk kwam ze aan bij de kliffen. Hier zou ze het doen. Ze wist alleen nog niet op wat voor manier. Automatisch liep ze door naar de rand. Een paar weken eerder had ze hier ook gestaan, had ze geplaagd dat ze er misschien wel in zou vallen. Misschien was dit nu wel het geval. Ze slikte. Olivia keek naar beneden, naar de woeste golven die tegen de rotsten aan knalden. Had ze wel de ballen om naar beneden te springen? De pillen in de zak van haar vest brandden. Ze had genoeg van Clarke gepakt. Zou die het missen? Waarschijnlijk. Kon het haar wat schelen? Niet echt. Uit haar andere zak brandden nog wat anders. Olivia pakte het uit haar zak en keek recht in het gezicht van haar knuffelkonijn, Bunny. Ze kon dit niet zonder Bunny. Bunny had ze altijd bij zich gehouden. Het interesseerde haar niet dat knuffels voor kinderen waren. Ze pakte het knuffeltje op en legde het tegen haar wang aan, sloeg haar armen eromheen alsof het haar laatste levensbehoefte was. Olivia begon harder te huilen, hartverscheurend, en er leek geen einde aan te komen. “I just…can’t do this…anymore” snotterde het meisje huilend. Ze zakte op haar knieën neer. Olivia sloot haar ogen. Kon ze maar gewoon weg zijn hier. Verdwijnen. De ruimte in. Achter zich hoorde Olivia geluid. Het interesseerde haar niet wie er kwam. Al was het iemand die kwaad in de zin had. Het boeide haar niet meer.

But I took pills and left a note, I wish that I could go in my rich boyfriend's limo,
Right after he proposed with a 16-carat stone wrapped in rose gold, the final act of life will be in my own hands to do,
I'll be a Princess Die and die with you, applaud, pour vous.