Oh Shiz [MC]

Sinds de terugkeer van z'n beste vriend was Rinzler's humeur amper aan kapot te krijgen. Met nadruk op ámper. Er was nog altijd één ding dat hem vrij pissig wist te maken, zo nu en dan. Gerome. De naam bleef maar in zijn hoofd malen. Ze wisten elkaar precies op te fucken wanneer ze dat nodig vonden maar dat was nog niet eens het ergste. Oh nee. Na hun gevecht leek zijn hiel moeite te hebben met helen. Ja hij had enkele behandelingen ondergaan maar hij gunde zich geen tijd om het dicht te laten groeien. Wat? Er was geen tijd. De druk om de missies te voltooien was immens. Hij wilde graag presteren, hij wilde Jeremy tevreden stellen. Zeker na het akkefietje met zijn collega. Maar voordat hij überhaupt serieus actie kon gaan ondernemen, besefte Rinzler dat hij moest leren omgaan met deze tijdje pijn. De balans herstellen, iets wat hij nodig had.
Gekleed in slechts een lange, losse trainingsbroek en wat sneakers was de jongeman naar buiten gewandeld. Dat er gestaard werd deed hem weinig. Hadden ze nog nooit iemand in een ontbloot bovenlichaam gezien? Rinzler negeerde het volledig, wetende dat hij doelgericht moest blijven. Presteren, presteren, presteren. Eenmaal buiten zocht de jongen een rustige plek op, met voldoende lege ruimte om vrij te kunnen bewegen. Hij begon rustig. Kalme arm bewegingen en niet veeleisende posities. Stukje bij beetje begon hij met de warming up, wat bestond uit correcte push ups, squats, stretchen. Vervolgens voerde hij het tempo op. Begon hij verdedigingsposities uit te oefenen op niet bestaande tegenstaanders. Vanaf een afstandje zou het er vast raar uit zien. Of op een soort dans. O ja, dansen dat kon hij wel. Pas na een tijdje kwam hij volledig los, waarin hij vooral oefende op trappen, draaien en balans. Dingen die hem niet geheel vlekkeloos af gingen, wat hem frustreerde.
Maar lang hoefde Rinzler niet gefrustreerd te wezen. Uit het niets gebeurde er ineens vanalles wat. Iemand dat uit het raam kwam springen maar opgevangen werd door elektriciteit. Fronsend draaide hij zich er naartoe, zachtjes hijgend met net genoeg beetje zweet wat zijn bovenlichaam deed glanzen in het zonlicht. De onbekende naderde. "You like to fight?" Hij lachte zachtjes om die woorden. ,,Do you expect a fair answer or do you wish me to lie?" Hij zette een steunende hand op zijn heup terwijl hij zwak glimlachte. ,,If so; yes, I lóve to fight." Het was niet zozeer dat hij ervan hielt. Nee, hij móest. Het was voor hem de enigste manier geweest om te overleven. En dat was het nu nog.

Mood: Focused|| Extra: x || Tag: Laxus

De entree van de ander had enige schade aan de grond toegebracht. Rinzler moest eerlijk toegeven, het had er spectaculair uit gezien. Naast dat bracht het nog een hele andere statement; dat deze wereld niet zo gemakkelijk was zoals hij in het begin gedacht had. Er liepen sterke peculiars hier rond, die moeilijk uit te schakelen waren mocht het nodig zijn. En dus was hij tot de conclusie gekomen dat trainen lang niet zo slecht was, zeker na een paar jaar laks erin te zijn geweest. Want waarom zou hij in zijn wereld hebben moeten trainen als toch niemand het tegen hem op durfde te nemen? Soms was een beruchte naam al genoeg. Dat had hij hier niet, wat inhield dat hij geheel overnieuw moest beginnen. Startend bij de basis.
Hij vroeg zich af wat de jongen precies van hem moest hebben. Wat aan hem had de jongen aangetrokken? Gauw genoeg zou hij er antwoord op krijgen. Kinda. Soort van. Daar ging hij maar eventjes vanuit. Met een vriendelijk glimlachje keek Rinzler de ander aan, terwijl deze diens woord deed; ”I jus saw you training out here and I wondered if I could help you out. Y’know, fight a bit so you can see if you can launch some kicks.” Hey, dat was nog best een goed idee. Het stond hem aan. Maar voordat hij erin mee kon stemmen, ging de jongen verder; ”But if you don’t want that, then we can have fun in another way." De manier waarop deze sprak ontging Rinzler niet. Een dingetje wat hij had geleerd te herkennen sinds hij hier in de lus was. ,,Names first," reageerde hij met een lachje. ,,I'm Rinzler." Wat dat betreft had hij een ouderwets systeem. Eerst namen en wat leren kennen, dan kwam later de rest wel. Hij liet de hand van zijn heup afglijden en stak die naar de ander uit. ,,We could spar a bit if you want? Or do you really want a fíght?" Er zat immers een verschil in. Daarbij had Rinzler geen behoefte aan om iemand pijn te doen. Een beetje sparren was oké. ,,After that we will see what we can do."

Mood: Focused|| Extra: x || Tag: Laxus

Dat het besef er was wat deze jongen precies bedoelde, en dat hij er amper op reageerde, betekende niet dat Rinzler zich er super comfortabel mee voelde. Of in ieder geval voelde hij zich niet geroepen om er vrolijk in mee te gaan. Maar om dan meteen van de ander weg te draaien en volledig te negeren, nee. Dat ging hem net eventjes te ver. Straks kregen ze wel een klik, werden ze vrienden, wist hij veel. Hij zou het jammer vinden om dat mogelijk mis te lopen. Dus hij deed simpelweg alsof er niets aan de hand was. Om verder te kunnen met het gesprek wilde hij graag een naam weten. En oh wat zou die naam als donderslag bij hemel vallen. ”Laxus Dreyar." Het kwartje viel meteen. Laxus. Dé Laxus. Waar al tijden naar gezocht werd, haast onvindbaar was en nu in levende lijve voor hem stond. Zonder enige moeite te hoeven doen. Hoe goed kon de dag wel niet beginnen?! Rinzler glimlachte terwijl hij zijn hand weer terug trok, nadat deze geschud was. ,,Nice." In de tussentijd waren de tandwieltjes in z'n hersenen aan het kraken geslagen. Want hoe ging hij dit precies aanpakken? Zijn voorkeur ging uit naar meteen knock out slaan en meezeulen naar Jeremy maar Rinzler wist dat dat té radicaal zou zijn. Tenslotte moest hij heel wat geluk hebben, wilde hij Laxus in één keer tegen de vlakte werken. Ze waren teveel op elkaar gefocust. Er gebeurde te weinig om hen heen waardoor de jongen afgeleid kon worden. Sowieso dat dat plan in duigen zou vallen. Plotsklaps sprong er een lampje aan. De oplossing lag al vlak voor zijn voeten, toegegooid door de jongen zelf. ”We can sparr. I wouldn’t dare to fight you. I wouldn’t be able to forgive myself if I hurt your pretty face,” hoorde hij Laxus zeggen. ”So let’s just spar. Only using our body and not our powers.” Rinzler lachte kort, waarna hij zijn armen even losjes heen en weer bewoog. ,,Don't worry. This pretty face handled a lot. Just take care about your own." Gevolgd door een knipoog. Nu gingen ze dan niet vechten, dus opzich was zijn opmerking wat overbodig maar ook tijdens een spar-ronde kon er genoeg mis gaan. ”Ready?” Hij balde zijn handen tot vuisten en tilde deze omhoog tot kin hoogte. ,,Yes, always." Slechts een paar seconden bleef hij stilstaan, om zeker te weten dat Laxus de aandacht erbij had. Toen pas bewoog Rinzler zich naar voren. Lichtvoetig, vastberaden. Zodra hij genoeg afstand had afgelegd trok hij meteen een been, de slechte, omhoog. Balancerend op de ander maakte hij wat schijnbewegingen, waarna hij z'n been weer neerzette en afwachtte wat Laxus zou doen.

Mood: Focused|| Extra: x || Tag: Laxus

Nervositeit sloeg genadeloos toe nadat Rinzler besefte wat voor plan hij zélf bedacht had. Zijn maag leek erdoor samen te knijpen, wat een extra onprettig gevoel met zich mee bracht. De jongen tegenover hem knock out slaan was haast geen doen. Zeker niet nu ze gingen sparren. Men zou denken dat de kans juist groter werd om daarin te kunnen slagen, alleen vond hijzelf van niet. Bij een gevecht, en zelfs tijdens een spar, kwam adrenaline vrij. Iedereen veranderde in een superheld wanneer dit goedje de vrije hand kreeg. Natuurlijk kon hij Laxus in de rug aanvallen wanneer hun wegen gingen scheiden maar dat ging tegen zijn principes in. Niet dat dit plan heel veel beter was. Hij ging gebruik maken van Laxus' reputatie. Wat min of meer inhield dat hij de ander richting het bed moest gaan werken.  Het idee maakte hem misselijk. Niet omdat het aan Laxus lag. Nah, met de jongen was niks mis. Maar meer omdat hij totaal 0,0% ervaring had en hij nu moest gaan spelen alsof hij er alles vanaf wist. Afgaand op theorie en niet op ervaring moest hij het voor elkaar gaan krijgen. En daarin was hij behoorlijk sceptisch.
Overduidelijk dat zijn gedachten afdwaalden in plaats van alert te blijven op het gevecht. Als gevolg daarvan had hij Laxus geraakt, wat niet helemaal zijn bedoeling was geweest. Al leek dat zijn tegenstander niet te deren. Rinzler voelde een grip rondom zijn been. Oeps. Gevolgd door een trap tegen zijn andere enkel, die diende als een steunpilaar. Hij voelde hoe zijn lichaam voor een moment leek te zweven, waarna het aangetrokken werd door de zwaartekracht en tegen de grond keilde. Er was geen tijd te verliezen. Nadat zijn been was losgelaten door zijn tegenstander, maakte hij een vlugge koprol naar voren. Terwijl Rinzler recht kwam, grepen zijn handen de middel van Laxus vast. Deze tilde hij op, waarna hij de jongen over zijn schouder heen gooide. Letterlijk er óverheen. Niet eventjes laten rusten op zijn schouder, nee, gewoon door. De jongeman eindigde daardoor op diens rug op de grond. Gunde hij hem de tijd om bij te komen? Nee. Meteen stortte hij zich meteen op Laxus. Zijn knieën lagen strak langs diens heupen terwijl zijn ene hand een pols van Laxus vast hield en deze boven Laxus' hoofd tegen de grond aan pinde. Zijn vrije hand legde hij losjes, net eronder, tegen diens keel. ,,Checkmate," grijnsde Rinzler, heel zacht hijgend. Zijn bruine kijkers keken degene onder hem recht aan. ,,Do you surrender?"

Mood: Nervous|| Extra: godmod toegestaan || Tag: Laxus

Dit moest hoe dan ook snel achter de rug zijn. Zo ver was Rinzler al wel. Normaal gesproken zou een gevecht, of een spar in dit geval, hem aardig weten te kalmeren. Puur omdat het hem bekend was. Een natuurlijke omgeving voor hem. Het plan wat hij in gedachten had, was echter alles behalve natuurlijk. Twintig jaar -officieel ouder- en nog geen enkel spoortje ervaring op dat gebied. In tegendeel met Laxus, diens geschiedenis kennende. En deed er nog even een extra schepje bovenop. Rinzler voelde zich niet gauw geïntimideerd maar nu hij er over nadacht voelde hij zich heel klein vergeleken met de ander. Een schaap dat het ging opnemen tegen een leeuw. Iedereen wist hoe dat verhaal afliep.
Ondanks zijn onzekerheden en alle andere emoties dat een muurbloem met zich meedroeg, zette Rinzler de eerste stappen. Bewust maakte hij zoveel mogelijk fysiek contact met Laxus, die onder hem lag. Zijn grip rondom diens pols was zwak maar aangespannen genoeg voor als de jongen wat bedacht. Terwijl hij toekeek hoe de blik van de goudkleurige ogen over zijn lichaam trok, voelde hij een onaangenaam gevoel op komen. Het liefst trok hij zich volledig terug, aangedreven door meerdere redenen. Haast begon Rinzler zichzelf te voelen als een lust object. Niets was minder waar, want wat op het punt stond te worden geserveerd zou niets meer zijn dan slechts "lust". Langzaamaan begon het hem te dagen dat hij geen geschikt persoon hiervoor was. Dat hij nooit of te nimmer het voor elkaar zou boksen om zich oké te voelen bij een one night stand. Er lagen gevoelens verscholen waarvan hij niet eens wist het te kon hebben. Maar toch. De wil om Jeremy te helpen was groter en belangrijker dan wat hij zelf wou. Dus hoe dan ook, dit ging door.
”Yeah sure. For you anytime babe.” Zacht lachend sloeg Rinzler zijn blik neer, waarna de grip om de pols verzwakte. ,,Good, then I can let you go now." Traag streek zijn vingertoppen over Laxus arm, terug naar beneden richting diens bovenlichaam. Op zijn lippen sierde een charmante glimlach. Hij hoopte sterk dat het werkte. Momenteel handelde hij slechts uit de kennis die hij bezat. Of het daadwerkelijk goed was, was een heel ander verhaal. In ieder geval zou hij het gauw genoeg merken. Wanneer Laxus de neiging zou krijgen weg te lopen kon hij hem altijd nog neer halen. ”So what are you gonna do now hm?” Bedenkelijk keek Rinzler naar degene onder zich. Strelend draaide hij met een vinger vanaf diens hals naar beneden, richting de borstkas. ,,Hmn..." Zijn ogen volgden de bewegingen die zijn vinger maakte. ,,How about we find ourselfs some privacy?" Plots lag zijn hand stil terwijl hij de jongen een ondeugende twinkeling gunde. ,,So we can make a little... Fun." Vastbesloten kwam Rinzler overeind, waarna hij van Laxus afstapte. Glimlachend stak hij een hand naar hem uit. Het was alles of niets.

Mood: Nervous|| Extra:  || Tag: Laxus

Uiteraard had Laxus zijn hand vast gepakt. Uiteraard stemde deze met zijn voorstellen in. Rinzler had het al voorspelt, mede dankzij de grijns die op de ander z'n gezicht had gelegen. Goed, het echte werk ging nou beginnen en hij merkte op hoe onnatuurlijk snel zijn hart tekeer ging. De zenuwen gierden door zijn lijf heen, gepaard met een hoop spijt die hij ongetwijfeld achteraf krijgen zou. En het was nog niet eens echt Laxus schuld. Verrassend genoeg bleek de jongen heel aardig en even vroeg hij zich af waarom Jeremy er zo op gebrand was zo'n persoon in handen te krijgen. Wat was in godsnaam de motivatie daarachter? Maar lang de tijd hebben om daar over na te denken was er niet, want zijn razende gedachten werden verstoord door de stem van de jongeman. ”Sure darling. We can go to my room. I doubt it that my roommate will mind it." Rinzler toverde een grijns op zijn gelaat, terwijl zijn ogen op Laxus gericht waren. ,,Even if he díd mind," reageerde hij wat nuchter. Wat dat betreft was hij opgelucht naar diens kamer te gaan en niet naar zijn eigen. Hallo, daar stonden vier bedden -wat dat betreft keuze genoeg- maar het betekende ook dat er ieder moment nieuwe kamergenoten binnen konden vallen. Als hij iets niet wilde dan was het dat zijn briljante -kuch- plan aan duigen werd geholpen. Er werd een arm om zijn schouders geslagen, waarna Rinzler zich liet begeleiden richting de slaapkamers.
Elke stap leek er één teveel te zijn. Hij zwoor haast dat hij op het punt stond een hartaanval te krijgen, al betwijfelde hij of dat überhaupt wel mogelijk was met zijn lichaam. Immers was deze verre van menselijk dan dat het eruit zag. Eenmaal in de hallen kwam ze stil te staan voor de desbetreffende deur. ”If I knew you were into this I would’ve approached you sooner.” Het zachte kusje in zijn hals kwam totaal onverwacht. Hoewel Rinzler wist dat dit eraan zat te komen, overviel hem dit toch. Iets wat hij probeerde te maskeren met een scheef lachje. ,,Imagine all the stuff that we've already missed."
De welbekende 'klik' achter hem bevestigde dat de deur gesloten werd. Voordat hij zijn aandacht op Laxus richtte, schoot zijn blik nog even vlug de kamer door. Opzoek naar... Iets. Een mogelijke snelle uitweg. Voorwerpen die hem zouden kunnen helpen. Wist hij veel. Al gauw eindigde zijn blik op de jongeman, die in een vlugge beweging diens shirt had uitgetrokken. Oké, wauw. Grijnzend keek hij hem aan. Overduidelijk dat er weinig tijd was om dingen kalm aan te doen. Was dit de manier waarop het er aan toe ging? Afwachtend keek hij Laxus aan terwijl deze voor hem kwam staan. Voor even dwaalden zijn ogen af naar diens borstkas, simpelweg om het signaal te geven gedreven te worden door opkomende verlangen. Voordat Rinzler er erg in had voelde hij de zachte lippen van de ander tegen de zijne. Zacht zoals ze waren, zo was de kus niet. Meteen ging hij daarin mee, wetende dat er geen tijd was om niets te doen. Anders had Laxus hem zo door. Vurig zette hij de kus voort, zijn handen die zich langs de heupen van Laxus vleiden. Dit was niet zijn allereerste kus ooit. Oh nee. Eén iemand was voor geweest en dat had oh zo fijn gevoelt. Destijds bezat het emoties die Rinzler pas op dat moment leerde kennen. Zo... Liefdevol. Deze keer, echter, was hele andere koek en voor een even was hij compleet overwelmd. De hand die over zijn borstkas trok liet zijn huid in vuur en vlam achter. Als reactie daarop sloeg hij een arm rond diens onderrug, waarna hij Laxus dichter tegen zich aantrok. Het was ongelooflijk lastig; met alles rekening houden. Met zijn plan en tegelijkertijd meedraaien op Laxus' tempo terwijl hij er geen snars van wist. Maar ook persoonlijke emoties die een grote rol speelden. Want hoe ging hij het voor elkaar krijgen sterk te blijven staan tegenover zo'n leeuw als Laxus. Momenteel had deze overduidelijk de bovenhand en dat moest Rinzler zien terug te winnen. Zijn vingers streken over diens rug heen, de contouren van het lichaam volgend. Zachtjes maakte hij gebruik van zijn nagels, net zacht genoeg om geen krassen te veroorzaken maar net hard genoeg om voor een aangename tinteling te zorgen. Hij loste zijn lippen en verplaatste deze naar de hals. Hier en daar plantte hij wat kusjes neer. Bij sommigen zoog hij wat huid op, maar net niet lang genoeg om er daadwerkelijk een zuigzoen van te maken. Intussen lagen zijn handen wederom op Laxus heupen, die hij lichtelijk vastpakte en langzaamaan achteruit begon te dwingen, richting het bed.

Mood: Nervous|| Extra:  || Tag: Laxus

Er was geen ruimte meer om kalm aan te doen. Laxus leek er behoorlijk vaart achter te willen zetten, gezien het feit dat deze diens eigen shirt had uitgetrokken. In één keer gebeurde alles in een sneltrein. De ontmoeting tussen hun lippen schakelden voor een moment zijn drukke gedachten uit, waardoor Rinzler niets anders kon doen dan op zijn intuïtie af gaan. Prikkels en signalen gaven door hoe te reageren en hoewel hij het zelf wat rustiger aan wou doen, was hem daar geen kans voor gegeven. In plaats daarvan begon hij mee te draaien op Laxus' tempo. Intens, vurig. Geautomatiseerd kwamen ondertussen zijn handen in beweging. Wellicht was zijn eerdere nervositeit onnodig geweest, want tot nu toe ging het wel aardig. Althans, als je het aan Rinzler vroeg. Hij begon het wat zonniger in te zien, tot plots de tong van Laxus vragend over zijn lippen streek. Er ontstond een seconde paniek, wetende dat het de kus zou verdiepen. Maar hij kon Laxus moeilijk weigeren, wilde hij zijn doel behalen. Als reactie bracht hij zijn eigen lippen gewillig uit elkaar, waardoor er vrije entree ontstond voor de jongen. Om zijn gedachten te verleggen, focuste hij zich op hun lichamen. Op de strelende vingers die zijn borstkas verkenden. Vlammen sloegen hem aan alle kanten uit. Hoewel Rinzler weigerde te genieten van al deze onbekende aandacht, had hij moeite met zijn lichaam onder controle houden. Tegen alle wil in reageerde deze heftig op de aangename aanrakingen van Laxus.
Ineens kwam hij op het idee om zijn lippen te verplaatsen naar de ander z'n hals. Gewillig ging hij daar te werk terwijl hij aanvoelde hoe de jongen zijn bruine lokken vastgreep. Overduidelijk dat wat hij deed voldoende werkte. Goed, bedacht Rinzler zich, dit moest hij vol blijven houden. Hij moest en zou Laxus een stap voor blijven, wilde hij niet overrompeld worden. Strelend gleden zijn vingers richting de heupen naar de jongen, waar hij lichtelijk tegen begon aan te dringen. Gericht op het bed. Rinzler grijnsde tegen het zachte huid van de jongen aan, er vanuit gaande dat hij bovenaan zou eindigen. Een gunstige positie.
Daar kwam echter al gauw verandering in. Laxus leek niet zo gecharmeerd van zijn plan. Een warme arm sloeg rondom zijn middel en hij merkte op hoe de rollen omgedraaid werden. Onverwacht ontstond er een ruimte tussen hen terwijl hij zelf de lakens van het bed tegen zijn ontblote rug aanvoelde. Haastig schoof Rinzler achteruit, in een poging overeind te komen voordat Laxus bij hem was maar daar was hij te laat mee, mede dankzij dat hij weinig grip had op het gladde stof. Voordat hij er erg in had, hadden hun lichamen alweer contact met elkaar. Hulpeloos voelde Rinzler aan hoe zijn polsen boven zijn hoofd werden vastgehouden. Trillerig blies hij zijn adem uit. ”Well look who’s in a tight spot now,” sprak de ander grijnzend. Een zachte grom ontsnapte aan zijn stembanden. ,,Not for long," reageerde hij, alsof hij werkelijk een idee had om te kunnen ontglippen aan deze grip. Heel eerlijk; dat had Rinzler niet. Niet zonder Laxus pijn te doen. Zijn bruine ogen hielden deze strak in de gaten, maar verwijdden al snel nadat hij het elektriciteit opmerkte rondom de zachte lippen, die hij zojuist gevoeld had. Vanaf het moment dat Laxus' lippen contact maakte met zijn borst, begonnen zijn spieren zich aan te spannen. Elk spiertje dat in zijn bovenlichaam zat stond gespannen, probeerde hij op z'n minst een arm los te trekken uit de ferme grip. Een wanhopige poging. Rinzler wilde hier niet van genieten. Uit alle macht probeerde de plezierige impulsen te negeren, maar hoe verder Laxus statische lippen over zijn lichaam trokken, hoe harder dat werd. In een laatste poging zijn positie te kunnen her-claimen trok hij zijn benen iets op, straks langs Laxus lichaam. Hij probeerde de jongen terug omhoog te dwingen, tot er ineens een knopje bij hem om ging. Alsof een bliksemschicht dwars door hem heen trok. Een deur leek open te waaien en een overweldigd gevoel aan genot overviel hem. Zijn ademhaling versnelde terwijl zijn spieren begonnen te ontspannen. Langzaam zakte zijn benen terug in het bed. Genietend sloot Rinzler zijn ogen, waarna hij zich overgaf aan lust. Onbewust holde zijn rug wat, waardoor zijn bovenlichaam gedeeltelijk van het bed af kwam. Alsof het bedelde voor meer. Oh... Ja hij wilde meer. Hij merkte hoe handig Laxus z'n broek los maakte, wat hem op deed kijken. Zijn kijkers waren gericht op zijn tegenspeler daaronder, ze stonden verlangend, haast smekend om meer. Ondanks dat zijn mond dienst weigerde, moest zijn blik meer dan genoeg zeggen. Het was dat hij vast gehouden werd maar anders had hij nu zoveel meer gedaan.

Mood: Nervous|| Extra:  || Tag: Laxus