Black hole

Onderwerp: Black hole wo aug 23, 2017 9:27 pm

You’re so delusional.

Zwijgend keek Jinn naar de deur waar hij voor stond. Zijn blik gleed af naar het naamplaatje dat er naast hing. Zijn blik bleef hangen bij die ene naam. Typhon Reinswald. Hij stond al een paar seconden stil voor de deur. Het was maar goed dat het laat in de avond was, anders hadden mensen vast al raar opgekeken. Er was in de spelkamer een filmavond georganiseerd waar de kamergenoot van Typhon heen was gegaan, maar Typhon zelf -volgens Jinn’s slangen- niet. Het perfecte moment dus om met Typhon te praten. Jinn was nog in een halve shock van die dag. Er was zoveel gebeurd en de achtbaan leek maar door te gaan. Hij had het gevoel alsof zijn hoofd nog steeds told en zijn lichaam nog steeds allemaal emoties naar boven bracht die hij nog nooit had gevoeld. Jinn was dan ook nog nooit verliefd geweest en had dan ook niet door dat dat hetgene was wat hem overkwam. Hij had net zo verbijsterd gekeken als Typhon zodra hij hem had gekust. Voor een moment had Jinn niks kunnen doen. Hij kon geen woord uitbrengen en geen spier aanspannen. Hij ging er vanuit dat hij ziek was geworden. Dat het een bijwerking van de medicijnen was geweest. Welke andere verklaring was er voor deze vreemde gevoelens? Jinn had dan ook geprobeerd om de bijwerkingen tegen te gaan. Hij had onderzoek verricht en probeerde een antidote te maken, maar het enige waar hij op uit kwam was dat hij geen bijwerkingen had, want ook de antidote hielp niks. Uiteindelijk besloot hij maar naar de persoon te gaan die deze kettingreactie leek te hebben veroorzaakt.

Jinn trok zijn blik af van het naamplaatje en legde de hand op de deurklink. Wacht. Kloppen. Hij zou leren van zijn fouten. Hij wou Typhon immers niet weer halfnaakt tegen het lijf lopen. Hij voelde hoe zijn wangen al warmer werden bij die gedachten. Wat was er toch mis met hem?! Jinn nam een hap lucht en klopte zachtjes op de deur. Hij hoopte maar dat Typhon in staat was om met hem te praten, want Jinn kon dit niet nog langer volhouden. Hij moest een verklaring krijgen voor deze rare gevoelens die in hem omgingen en wat Typhon daar mee had te maken. Straks had Typhon nog de peculiarity om Jinn ziek te maken met een ongeneeslijke ziekte, misschien was dat hetgeen wat hem overkwam. Maar dan weer.. Het voelde op zich niet verkeerd aan. Was het dan de bijwerking van de ecstasy die Jinn in de grote hoeveelheid had ingenomen? Al met kon Jinn het niet aan dat hij geen antwoorden had op die vragen en hoopte daarom dat Typhon de deur zou openen en met hem wou praten.

{OOC: beetje flut sorry, hoop dat je er toch wat mee kan ^^

Onderwerp: Re: Black hole vr aug 25, 2017 10:39 pm

TAG: Jinn

Zijn gedachtes raasden door zijn hoofd heen terwijl hij op zijn buik op zijn bed lag. Zijn ogen waren gefocust op de videogame op het tv-sherm die hij de afgelopen dagen iets te veel had gespeeld. Hell, hij had amper zijn kamer gelaten. Typhon had er wel een tijdje over nagedacht om naar de filmavond te gaan zodat hij niet de hele dag door aan het verrotten was op zijn bed. Het probleem was dat hij eerlijkgezegd bang was om Jinn tegen het lijf te lopen. Niet dat hij verwachtte dat Jinn aanwezig zou zijn, hij was nou niet het sociaalste persoon dat in deze lus rondliep—maar je zou maar net zien dat hij er wel was. Typhon wist niet goed wat hij tegen Jinn zou moeten zeggen als hij hem tegen het lijf aan zou lopen. Gewoon doen alsof hij een paar dagen geleden helemaal niet zijn lippen op de zijne had gepland? Of er juist over beginnen? Misschien zou Jinn wel straight langs hem heen lopen, hem verafschuwend om zijn acties. Daarnaast had Jinn niet eens een reden meer om met hem om te gaan, hij had de xtc, zijn medicijn en zijn huid was weer terug de oude. Typhon zou hem niet eens veroordelen als de kille emotieloze blik van Jinn de zijne zou ontmoeten en door zou lopen zonder hem ook maar één woord te gunnen. Misschien was hij nu zelfs vies van hem, hij wist niets eens of Jinns interesse wel bij jongens lag—of hij überhaupt een interesse had. Steeds meer begon hij te denken wat er in hemelsnaam door zijn hoofd heen ging toen hij een duikvlucht maakte naar Jinns lippen. Het was een domme impulsieve actie.

Ruw werd Typhon uit zijn piekerende gedachtes gewekt door het welbekende deuntje dat hij weer was gesneuveld in zijn videogame. Een diepe zucht verliet zijn longen tegelijkertijd met het gehoor van gebonk op hout. Argwanend hief de getatoeëerde jongen zijn hoofd terwijl hij deze in de richting van de deur draaide. Zijn roomie had zonder twijfel zonder te kloppen de kamer binnengelopen, het was ook diens kamer after all. Met een vaag vermoeden kwam Typhon overeind van het bed nadat hij het spel had gepauzeerd. Twijfelend liep hij naar de deur toe, niet goed wetend of hij wel open wilde doen. Hij had zo’n gevoel dat Jinn had was, wie zou er anders hier aan de deur staan? Al liep Jinn de vorige keer zonder schaamte zijn kamer binnen zonder te kloppen terwijl Typhon er nog met een ontblootte torso bij lag. Nu had hij echter wat simpele comfortabele kleren aan. Een zachte sweater en sweatpants. Waarom oncomfortabele kleren aandoen als je toch de deur niet uitkwam? Hij had zelfs een licht stoppelbaardje omdat hij de reden niet had ingezien om zich te scheren de afgelopen dagen. Kort pauzeerde Typhon voordat hij met zijn hand naar de deurklink reek en deze overhaalde met enkele twijfels. Met een frons deed hij de deur deels open en stak zijn hoofd door de opening. Hij kon niet ontkennen dat hij toch eventjes schrok toen hij het welbekende gezicht voor zich zag. Zijn gezicht verzachte ietsjes, eventjes stil blijvend. “Uhm, hello Jinn,” sprak Typhon op een licht vragende toon. Moest hij de deur wat meer open houden om Jinn uit te nodigen om binnen te komen, of had hij weer wat van hem nodig? Typhon hoopte dat Jinn van goede aard kwam, maar wist het niet zeker waardoor hij wat besluiteloos in de deuropening stond. Zijn hart ondertussen bonkend als een gek terwijl de welbekende vlinders begonnen op te hopen in zijn buik. Die verdomde gevoelens ook.

circe

Onderwerp: Re: Black hole vr aug 25, 2017 11:58 pm

You’re so delusional.

Jinn had expres de hoeveelheid slangen rond zijn lichaam wat lag gehouden. Er lagen enkel vijf slangen in totaal rond zijn lichaam. Het liet dezelfde zwarte trui als eerder tevoorschijn komen. Hij had niet veel kleren dus deed meestal een paar weken met dezelfde kleren. Hij had geluk dat zijn huid slangenhuid had, waardoor hij niet zweette. Jinn had ervoor gekozen om minder slangen met zich te dragen, om het praten met Typhon gemakkelijker te maken. Ondanks alles ging hij er vanuit dat Typhon het nog steeds niet had met de slangen door hun eerste ontmoeting. Jinn snapte daarom ook niet waarom hij nog hunkerde om bij hem te zijn. De jongen mocht slangen niet. Jinn was deels slang. Dus met die logica zou Typhon hem ook niet mogen. Jinn zag het dan ook wel gebeuren dat Typhon hem weg stuurde zodra hij erachter kwam dat Jinn degene was die had aangeklopt of gewoon de deur in zijn gezicht smeet. Op het moment dat Jinn daar niet over na. Hij wou weten wat er met hem gebeurde en op het moment leek enkel Typhon de persoon te zijn die het antwoord wist.

Even bleef het stil, maar uiteindelijk werd de klink omlaag geduwd en werd de deur geopend. Jinn keek op en ontdekte Typhon. Door de kier heen zag Jinn nog net de trui en jogging broek die de jongen aan had. De stoppelbaard was hem ook niet ontgaan. Jinn vond dat Typhon het goed kon hebben. Maar waarom dacht hij daar in hemelsnaam aan? Het had opnieuw met die gevoelens te maken. Die gevoelens die overigens weer keihard begonnen op te spelen bij het zien van enkel zijn gezicht. Een gezicht die een frons droeg. Typhon’s blik verzachte iets, maar een stilte volgde. Jinn keek hem licht nerveus terug aan. Het was in zijn ogen te zien dat hij ergens mee zat. Hoe kon het ook anders. “Uhm, hello Jinn,” begroette Typhon hem uiteindelijk zacht. Zijn stem klonk vragend. Natuurlijk. Hij zou zich natuurlijk ook afvragen wat Jinn hier deed. Jinn week zijn blik af naar beneden. Hij begon wat onzeker met de rand van zijn te grote sweater te spelen.

Het gedrag van Jinn was opmerkelijk. Normaal gedroeg hij zich nooit zo. Hij zou zweren dat hij zich nog nooit zo had gedragen in zijn hele leven. Hij stond altijd zeker in zijn schoenen en wist altijd een goede houding aan te nemen, maar nu leek het plots onmogelijk te zijn. Opnieuw door die verdomde gevoelens! Uiteindelijk keek hij op naar Typhon. ”L-listen,” begon Jinn. Darn, nu begon hij ook nog te stotteren! Zijn stem klonk dan ook klein en kwetsbaar. Hij sloot kort gefrustreerd zijn ogen in een poging tot rust te komen en zijn eeuwige kalmte te hervinden, maar die leek ver weg opgeborgen te zijn. Uiteindelijk probeerde Jinn het opnieuw en opende hij zijn ogen weer en richtte hij zijn blik terug op Typhon. ”Something happened. We need to t-talk,” maakte Jinn vluchtig duidelijk. Misschien zou het stotteren weg blijven als hij snel praatte, maar ook dat faalde. Hij week zijn blik af zodra hij zich dat besefte. Hij kon zichzelf wel vervloeken voor zijn frustrerend gedrag.

Onderwerp: Re: Black hole za aug 26, 2017 7:26 pm

TAG: Jinn

Twijfelend had Typhon de deur opengedaan, niet wetend of hij de confrontatie aan wilde -of durfde- aan te gaan als Jinn erachter zou staan. Zijn vermoedens bleken al snel juist te zijn nadat zijn ogen contact hadden gemaakt met het welbekende gifgroene paar en de diverse zwarte kraaloogjes van de slangen die zijn lichaam omhelsden. Na een korte tamelijk ongemakkelijk stilte besloot Typhon hem toch maar te breken door Jinn te begroeten met een vragende ondertoon. Hij wilde weten wat hij hier kwam doen, of hij met goede intenties kwam. Typhon wilde het niet eens weten als Jinn hem de grond in kwam trappen omdat hij zijn lippen op de zijne had geplant. In dat geval had hij liever dat hun verhaal een open einde had. Hij had geen zin in onnodige negatief gedoe. Het zou het alleen maar moeilijker maken om over hem heen te komen. Dat knagende gevoel zou het onverdraagzaam maken. Alhoewel, het feit dat Jinn er verdacht onzeker en onrustig bijstond was Typhon meteen opgevallen. Normaal liet Jinn geen emoties zien, in ieder geval geen lichamelijk. Wellicht zo nu en dan wat emotie wat door zijn kille gelaat heen glipte, maar echt emotie dat hij met zijn lichaamstaal uitdruk was schaars geweest in de relatief korte tijd dat hij hem kende. Zelfs al leek dat veel langer dan het eigenlijk was. Het gaf Typhon wat meer hoop dat Jinn met de goede intenties kwam. Anders was het vrijwel zeker geweest dat Jinn wederom zijn keiharde pantser dat niet permeabel voor emoties was had gedragen.

”L-listen,” begon Jinn stotterend, zijn stem klein en kwetsbaar overkomend. Typhon voelde voor de zoveelste keer het warme gevoel omhoogkruipen in zijn torso. Het liet het instinct om hem te beschermen in hem borrelen, om hem in zijn armen te nemen en te vertellen dat het allemaal goed was. Maar hij hield zich in. Wie weet was Jinn wel helemaal niet hier om datgene te bespreken. Hell, misschien had hij nog meer drugs nodig en schaamde hij zich om het weer aan hem te vragen na wat er tussen hen gebeurd was. Misschien kwam hij alleen hier om hem wederom te gebruiken. ”Something happened. We need to t-talk,” vervolgde de blonde slangenjongen waarna er een stilte tussen hen beiden viel. Typhon keek hem rustig aan. Doelde hij op de kus die tussen hen plaats had gevonden? Of was het misschien een gebeurtenis wat omtreft zijn vader waar hij over wilde praten. Met heel zijn hart hoopte hij op het eerste, hopend op een uitkomst dat zijn dag zou maken. Hell, misschien was de jongen wel zo nerveus omdat hij bang was alleen met hem in een kamer te zijn na hun kus, bang dat hij het weer zou flikken. Kort zuchtte Typhon, hopend dat Jinn niet weg zou gaan en hem met rotgevoel achter te laten.

“Sure, come on in,” nodigde Typhon Jinn uit om zijn kamer binnen te komen terwijl hij de deur wat verder opentrok. Zelf draaide hij zichzelf al om en liep richting de plek waar hij zonet nog had gelegen om te gamen, ervan uit gaand dat Jinn de deur achter zich zou dichtdoen. In plaats van op het bed te gaan liggen kroop hij naar het semi-midden om daar te gaan zitten in de kleermakerszit met zijn handen in elkaar verstrengeld verstopt in het kuiltje tussen zijn benen. “I'm sorry, I shouldn't have done that, I don't know what I was thinking honestly” sprak hij zachtjes nadat hi had besloten zich maar gelijk te verontschuldigen voor zijn actie een paar dagen geleden. “Hell, I could even have burned you on accident with any acid residue in my mouth, it was stupid and irresponsible. I'm sorry,” zuchtte hij diep terwijl hij hem even aankeek om vervolgens zijn blik weer van hem af te wenden. De zenuwen en vlinders gierden tegelijkertijd door zijn lijf. Een uitbarsting van teveel gevoelens tegelijkertijd. Typhon werd er onderhand misselijk van.

circe

Onderwerp: Re: Black hole za aug 26, 2017 9:42 pm

You’re so delusional.

His fingers played with the cord of his thick sweater. He was clearly nervous, uncomfortable and not his usual self. He knew this and yet he couldn’t change his behaviour like he usually could. Normally he would just put the emotionless and cold mask on his face and all the emotions would fade away, but ever since that kiss it seemed an impossible task. He avoided talking to people more than normal. He was afraid of showing too much emotion to them. He didn’t want anyone else to get closer to him, because, again, it showed how many problems it gave him. It felt like had a disease. No he was quite sure Typhon gave him a disease when their lips touched. That heartache wouldn’t go away. That burning feelings through his veins kept going and going, waiting to be extinguished. But it didn’t matter how long he wait; it didn’t go out by waiting. It needed something else to stop the everlasting burning in his body. Jinn didn’t know what that thing was, but the only one he could ask for help was Typhon. It would seem more than logical that Typhon would have the answer to all of this. He was the one who had put this virus in his body in the first place.

Thus Jinn knocked on his door, which eventually opened. Typhon greeted him. An awkward silent was surrounding the two. If none of them spoke it wouldn’t go away. Thus Jinn decided to try to explain why he was here. But his words didn’t flow like they usually did. Again, his emotions were too busy flying around and berisping his mind. Clouding his thoughts, causing him to stutter and almost misspell some words. Something that never happens to him. He’s always a person who has his words ready. Someone who always has the best arguments and knowledge on certain situations. He would observe and conclude, but he couldn’t observe himself. He tried it, but he couldn’t. Neither his snakes could tell him what the matter was. If someone else would observe him for the last few days they would’ve simply said that Jinn was in love for the first time in his life, but Jinn couldn’t conclude that. He wasn’t the person who could look at himself.

Typhon looked at him with a calm expression on his face. Jinn glanced at him, but it was merely a second before he perked his eyes at his sweater. Yes that was very interesting to look at, he thought frustrating. He heard Typhon sigh. “Sure, come on in,” Typhon said, inviting Jinn into the room. Jinn nodded and slowly entered the room while Typhon went ahead. Jinn slowly tilted his head and looked around. Why did he even do that? This wasn’t the first time he was here! Again, his behaviour frustrated him. Why couldn’t he just act normal?! His eyes got stuck at the television. He noticed the pause screen of a game. He almost dared to smile. It gave him a nostalgia feeling. If it wasn’t so awkward between the two he would’ve told Typhon about his childhood, before it all went to shit. The good old days. But now he just smiled to himself.

He wiped his face clean of the smile and perked his eyes at the boy that had sit down on his bed. The boy had crossed his legs and held his hands between them. Jinn set a few steps in his direction, but halted at an appropriate distance. He was already thinking up the words to say, but Typhon was ahead of him. “I'm sorry, I shouldn't have done that, I don't know what I was thinking honestly” the boy softly apologized. Jinn’s eyes widen. Why did Typhon apologize? Jinn didn’t experience it as something bad at all. Actually.. it had felt pretty nice. Only thinking about it made his stomach tickle again. He could almost imagine the soft lips on his, but he didn’t, because now he also felt a heavy ache upon his stomach when he thought of it. Because; did Typhon apologize because he didn’t feel the same? Hadn’t he experience it the same way Jinn did? Was it all just a mature misunderstanding?

Typhon wasn’t finished talking yet. Maybe that was for the better, because Jinn wouldn’ve known what to say. “Hell, I could even have burned you on accident with any acid residue in my mouth, it was stupid and irresponsible. I'm sorry,” Typhon continued with a sigh. The boy looked at him, only to look away again. Jinn looked at him. His brains were processing Typhon’s second apologie. So Typhon apologized because he could’ve burned Jinn? That was the reason why he apologized in the first place? Jinn looked away, knowing he felt better with those thoughts. And why was that? Jinn shook his head. He didn’t have the capacity to take on more questions than he already had. Jinn took another step towards Typhon to regain his attention. ”T-that’s not why I’m here,” Jinn clarified, stuttering again due the many emotions and to his own frustration. He took a deep breathe. For some reason it felt heavy on his heart to talk about this, but he had to. There was no other way to get the answers on his questions. ”I think you’ve infected me with a virus,” Jinn started. He tried to sound sure, but his voice was wavering again. ”Every since you’ve.. k-kissed me.. I felt really weird. I’m pretty s-sure I got sick,” Jinn continued. He cleared his throat, hoping it would give him the confidence back he used to have. He had to explain what was happening to him. Only Typhon could help him. Typhon made him sick. He would know what to do to get better, right? ”My heart aches since I haven’t seen y-you. My mind seems be poisoned as well; I can only think about you and about.. the k-kiss. And I have this weird feeling in my stomach although that isn’t necessarily a bad feeling. It’s a weird ticklish feeling, like there’s a bug crawling around in it,” Jinn explained while his voice softened while proceeding the explanation. It all sounded very stupid and dumb. He felt so tiny and weak. Why did he even come here? Typhon must’ve think he’s an idiot. Even while explaining his feelings he didn’t recognize the obvious signs that he had just given. The obvious signs of a boy being in love. He really didn’t have a clue.

Onderwerp: Re: Black hole di aug 29, 2017 7:49 pm

TAG: Jinn

Typhon had questioningly invited Jinn into his dorm after an ominous silence between the two had fallen. He wanted to talk; presumably about the kiss that had occurred not too long ago. Typhon had impulsively pressed his lips against Jinn’s, leaving him behind with a thunderstruck and bewildered expression on his face. Typhon could not deny that the lingering thoughts were continuously roaming his mind and his dreams, as well. It was nerve-wracking not knowing whether the kiss was cherished or received with utter disgust. Hopefully Jinn came with positive feelings towards the going-on, or at least tied his words together with grace.

Noiselessly he made his way towards the bed he had just been lying on whilst playing videogames he knew by heart. Instead of positioning himself at the edge of the mattress, he decided on moving himself slightly to the middle and sat down in the well-known tailor’s seat. His hands were held together in-between his legs, somewhat hoping that Jinn would choose to take a seat close to him—perhaps on the edge of the bed. Instead, Jinn made sure to keep his distance, standing straight and refusing to take a seat—as if they were two repelling magnuts who could not come any closer. Typhon peered carefully at the sight of Jinn. His original white skin had replaced the pitch black one within minutes after he had taken the medicine, eradicating any possible evidence of the latter. Despite the scales on the dark skin had been far more prominent, the ones on his healthy skin did not go unnoticed by the hazel colored eyes. The scales partially reflected the feeble sunrays creeping through the curtains, giving them a soft glistening glow. Typhon thought it was hauntingly beautiful. He looked at Jinn quietly after he had made a repentant apology about the impulsively made kiss; he did not want to scare him off. He wanted to reassure Jinn that it was okay if his feeling were not mutual, although he still hoped they were. Typhon yearned for an answer that would fit into the perfect little world in his head, and feared for one that would not—but would take it with respect if it did not.

”T-that’s not why I’m here,” clarified Jinn, which resulted in the hopeful twinkle present in Typhon’s hazel irises vanishing. He was not here to discuss the kiss? Not here for expressing his feelings towards the occurrence? For what else could he possibly have the guts to come by shamelessly without even at least having mentioned what his thoughts were about the inevitable subject? A slight stern expression appeared on Typhon’s face whilst he averted his gaze from Jinn’s, focusing on his anything but state-of-the-art telescreen which had turned black by now due to lack of activity. ”I think you’ve infected me with a virus,” Jinn explained which caused a questionable look to mix with the stern one on Typhon’s face, unsure of what he was indicating. Jinn possibly did not even know if he phrased his words correctly as well, gleaning from the uncertainty in his voice. ”Every since you’ve.. k-kissed me.. I felt really weird. I’m pretty s-sure I got sick,” Jinn continued. Typhon looked at him and took his words with a grain of salt. As far as he knew he did not carry any contagious diseases. It seemed inconceivable to him that Jinn would catch a disease from him; he did not even feel the slightest bit of under the weather himself. Just as he was about the open his mouth to ask Jinn to elaborate on the issue, he continued by explaining the symptoms he was experiencing.

”My heart aches since I haven’t seen y-you. My mind seems be poisoned as well; I can only think about you and about.. the k-kiss. And I have this weird feeling in my stomach although that isn’t necessarily a bad feeling. It’s a weird ticklish feeling, like there’s a bug crawling around in it,” he explained despairingly, undeniably not knowing what to do. Typhon briefly averted his eyes to his hand before he looked back up to lock his eyes with Jinn's remarkable toxic green ones. In the meantime a slightly amused grin had crept upon his face, tugging at the outer corners of his lips. He could not suppress the swarm of butterflies exploding in his abdomen, the exact ‘weird ticklish feeling’ Jinn was referring to. His hands were pressed together a little more firmly whilst his hopes began to rise. Was he playing with his feeling, fooling him? Or did he genuinely not know what was going on?

“I think I might have intoxicated your blood with my acid on accident after all,” he admitted in a slight playful manner. “Creating a chaotic mess in your body,” he continued, fooling with him for a bit. Typhon could not deny he thought Jinn's naivety towards the subject was rather cute. Although, it made him wonder whether Jinn had ever been romantically involved with someone or not—hell, maybe he even was his first kiss. Why else would he refer to a virus whilst summing up those unmistakably distinct ‘symptoms’? Typhon timidly averted his eyes to his hands resting in his laps whilst blood began to rush towards his cheeks, producing a soft pastel shade of crimson red. “Or it might be something else, maybe something a little more pleasant….—romantic perhaps,” he softly finished his words, the last part almost inaudible for someone without a keen hearing.

circe

Onderwerp: Re: Black hole wo aug 30, 2017 10:00 am

You’re so delusional.

Typhon carried a questionable look in his eyes when Jinn started to explain why he was here. It caused Jinn to be even more uncertain about the situation. He wasn’t sure if he should explain it to Typhon. What if it wasn’t him and Jinn accused him of something he didn’t do? No, Jinn was quite sure Typhon caused this weird feeling. It only started to give a pleasant warmth in his body when he only thought of him. He could think about others, but they didn’t seem as important or as.. stunning as Typhon seemed to be. Besisides, how else would Jinn know what to do against the disease if he didn’t explain it? He had to. He couldn’t go to a doctor, since he already has a weird skin. His thick unusually scale skin would prevent the doctor to check him up properly. So Jinn needed to be his own doctor and ‘till know that was pretty easy, thanks to the library and internet, but now.. it just seemed like he had an unknown disease for the very first time. He started to explain the symptoms, although they sounded very odd in his own hearing. He was slightly ashamed of the words he used. Because; what would a ticklish feeling in the belly even mean? Jinn doubted that Typhon would recognize it. He felt stupid. He felt regret. Typhon would probably laugh at him for saying stupid stuff and Jinn wouldn’t even blame him. It was stupid and he did act strange. The disease got him acting weird.

He felt nervous. What would Typhon think of the symptoms he had just explained? Although it was obvious what Jinn was experiencing, he didn’t have a clue himself. He honestly thought he had a disease. He immediately noticed the small, amusing grins lingering around Typhon’s lips. His eyes narrowed. He knew it was a mistake to explain it to Typhon. He knew he shouldn’ve come here. He felt the urge to turn around and leave the room, but he was too stubborn to actually do it. A part of him still wanted an answer on his words. On top of that he didn’t want to seem weak. Although the thought that Typhon would laugh in his face, made him really sad and incredibly disappointed. Why? He didn’t even know why. “I think I might have intoxicated your blood with my acid on accident after all,” Typhon admitted. Jinn looked up, a bit surprised. He didn’t think that Typhon would admit it. But he felt relieve. He wasn’t crazy, his words weren’t crazy, he was right! “Creating a chaotic mess in your body,” Typhon continued. Jinn nodded. ”Exactly!” he responded. He felt the uncertainty fade away. He was right all along. He should’ve trusted that thought. ”We need a way to cure it. I tried taking medicine and making my own, but nothing worked,” Jinn continued explaining. He felt more sure about the situation. He blamed himself for not believing in his own words. Although Typhon’s explanation still sounded a bit off, he believed Typhon and so his words. Why would he lie?

Typhon glanced away. His eyes perked at his hands. A questioning look appeared in Jinn’s eyes. Was there something wrong? Did Typhon feel guilty? Jinn slowly set a step closer. He wanted to take a seat next to Typhon on the bed, but halted when he noticed the slight blush on Typhon’s cheek. Jinn looked surprised at the boy. He recognized it. Jinn had found himself blushing many times ever since the kiss. Another sign that Typhon might have the same disease as Jinn has. Jinn slowly moved closer and took place next to Typhon, with still a decent distance between the two of them. “Or it might be something else, maybe something a little more pleasant….—romantic perhaps,” Typhon softly finished his words. The final words were spoken very softly, but Jinn’s snakes could pick up the words and informed Jinn directly. Jinn’s eyes widen. ”Romantic?” Jinn repeated in disbelief. He didn’t get what Typhon was aiming at. He glanced away. His eyes tried to find something interesting to look at, but only glanced at the boring floor. Thoughts and questions were crawling around in Jinn’s head. New questions and thoughts. He thought that the questions would disappear now that they’ve concluded that Typhon did infect him, but Typhon last words made his heart ache like it always did when he thought of him. Again. All those feelings bursted open. An incredibly warm feeling filled his veins and a warm blush appeared on his cheeks as well.

Jinn never thought about love or anything romantic for that matter. The only love that he saw was his parents and they betrayed him. You might say that he felt a certain love for his snakes, but that was a different kind of love. Not a romantic kind of love. But the moment that Typhon brought it up, it made him feel even.. happier? It made his heart beat faster and his lips curve into a smile that he was unable to swipe away from his face like he usually did. But why would Typhon say that? A few seconds went by until it suddenly hit Jinn. His eyes widen and he slowly turned his heads towards Typhon. ”Y-y-you mean.. l-love?” Jinn stuttered in disbelief. Jinn has never been in love. In fact Typhon had given him his first kiss. Jinn never really believed in love. It was just another human pathetic excuse for humans to manipulate one another and take advantage of them. Just two people playing with each other feelings. But now that Jinn has said it out loud, it gave him an incredibly feeling. Feeling he would love to feel more often and a feeling he would probably never get used to. A feeling so indescribable that it made him hold is his breath for a moment. He glanced at Typhon. His eyes were stuck at the hazelnut colored eyes. It made that feeling even worse. It made him believe that everything was alright. That it was alright to feel this way. That it was alright to be in love. Jinn couldn’t retain himself the moment that he realized he felt that way. He couldn’t hold in the feelings any longer. He slowly leaned towards Typhon and softly kissed him.

Onderwerp: Re: Black hole vr sep 01, 2017 11:30 pm

TAG: Jinn

Typhon looked slightly askance at Jinn, a questionable expression plastered on his face simultaneously. Jinn behaved erratically, letting his emotions shine through—which provoked Typhon’s suspicion to rise; Jinn’s solemn assertions regarding the so-called virus Typhon had supposedly infected him with, contributing to this. Was the blonde boy behaving this way due to his nerves getting the best of him? Or was he trying to make a fool out of Typhon because he did not approve of him pressing his lips against his without having his consent?

The contrary was proven when a genuine expression of relief appeared on his face after Typhon had speculated what could have happened in order for these specific symptoms to have arisen—indirectly inquiring. With incredulity Typhon peered at Jinn after he continued rambling about the nonexistent disease he conceived to be infected with, confirming he was utterly unaware what these symptoms were indicating. It astonished Typhon. Jinn always seemed to be cognizant of everything. If he was not aware of something himself, his snakes would inform him about the issue. Apparently, this was not the case on this occasion. The slithery animals were as clueless as Jinn himself.

Shyly he averted his eyes to his hands resting in his lap whilst a pastel colored crimson color crept upon his cheeks. Noticing from the corner of his eye he caught Jinn reducing the distance between them, halting for a second, but eventually taking a seat next to him on the bed. Sneakily he peeked at the boy through his eyelashes, beguiled by his features and inquisitive about his response regarding his last remark. Bewildered by his words Jinn repeated the last word in disbelief, romantic—clarifying he had not taken romance into consideration. Presumably not familiar with the feeling. Typhon nodded quietly at the repetition, confirming he did say what Jinn thought he did.

Whilst anxiously twisting his fingers in the dreadful silence that had fallen between them, allowing Jinn to take in the newly discovered information about his ‘disease’. Typhon was rapidly puffing out the redundant carbon dioxide incarcerated in his lungs, mixing with the thick uneasiness in the small dorm. His respiratory rate had increased significantly, petrified by what Jinn might have to say. ”Y-y-you mean.. l-love?” stuttered the scaled boy uncertainly. Typhon glanced up into his toxic green eyes carefully, slighting nodding with a hopeful glimmer glistering in his hazelbrown eyes, hoping he would not run off due to fear or whatsoever. He wanted him to stay, express his feelings about the topic—may they be good or bad. He did not care. Well, in fact he did, but he would rather have the aching and lingering question meandering through his brain folds answered than to leave the blank out. Inevitably, they would be left roaming through his head forever. Typhon’s whole body tensed when suddenly a pair of soft delicate lips were pressed against his. He was thunderstruck—looking with wide-open eyes at the strands of the familiar blonde hair falling against the skin of his face. Did he really? Eventually Typhon closed his eyelids and responded by softly moving his lips against his a little, not excessively to prevent scaring him off, whilst gradually relaxing his tensed up muscles. He raised his hand slightly and placed it gently on Jinn’s jaw, somewhat cupping the side of his face. After a while he slowly detached his lips from Jinn’s and rested his forehead against his carefully, keeping his eyes shut whilst caressing his jaw delicately with his thumb. For a while he remained silent, taking in what had happened and trying to control the sudden unruly burst of bugs in his abdomen—causing the exact ticklish feeling Jinn had referred to in his symptoms earlier. “I-,” he began speechlessly, still flabbergasted by what just had happened; his hot breath fanning against Jinn’s skin due to the mere distance. “I was your first kiss, wasn’t I?”

circe

Onderwerp: Re: Black hole za sep 02, 2017 10:12 am

You’re so delusional.

Jinn voelde opluchting zodra Typhon zijn vermoedens bevestigde en mee speculeerde over wat nog meer in Jinn kon omgaan. Jinn bevestigde de gedachten en vervolgde al snel dat ze een medicijn moesten vinden. Echter begon daar ook de paniek weer toe te slaan, want Jinn had alles geprobeerd, maar niks leek te werken. Hoe zouden ze ooit aan een medicijn komen? Echter werd Jinn’s aandacht getrokken door de toegevoegde woorden van Typhon. Het deed Jinn wat verbijsterd op kijken. Hij dacht bijna nooit na over liefde of romantiek. Hij vond het maar een illusie die zielige mensen zichzelf aanpraten om een rede te hebben om te leven en om anderen te manipuleren. Jinn was natuurlijk nog nooit verliefd geweest. Jinn had voor kort dan ook nog nooit vrienden gehad. Typhon veranderde veel in zijn leven en deed veel met hem, maar Jinn had nog niet helemaal door hoeveel. Jinn probeerde te begrijpen waar Typhon het over had. Om te verwerken wat de jongen bedoelde. Het duurde even, maar uiteindelijk vroeg Jinn de jongen na of hij verliefdheid bedoelde. De jongen knikte. Jinn keek de jongen met grote ogen aan. Bedoelde hij.. dat Jinn verliefd op hem was geworden?! Jinn wou zijn hoofd schudde, Typhon voor gek verklaren en weg stormen. Misschien was dat het beste. Hij wou niet dat iemand dichtbij hem kwam. Maar eigenlijk wist Jinn dat het daar al te laat voor was. Typhon was door zijn dikke muur heen gedrongen en had hem recht in zijn hart geraakt. Voordat Jinn het zelf goed kon bevatten, leek zijn lichaam al in actie zijn gekomen en legde hij zijn lippen op die van Typhon.

Een bom van gevoelens explodeerde in zijn lichaam, maar Jinn voelde juist lichte paniek opkomen zodra hij zich besefte wat hij deed. Waarom dit hij deed?! Ondanks de onwetendheid van zijn actie trok hij niet terug. Typhon zorgde daarvoor. De jongen sloot zijn ogen en kuste hem zachtjes terug. Jinn had niet geweten dat dat gevoel enkel sterker kon worden, maar hij kon het niet langer tegenhouden. Jinn ontspande zich en sloot eveneens zijn ogen. Met een klein glimlachje genoot hij van de overweldigende gevoelens die door hem heen raasde en die Typhon veroorzaakte. Zodra hun lippen zich loste opende Jinn zijn ogen half. Zijn mond hing wat open. Hij kon nog zo moeilijk bevatten wat er in hem omging. Wat er met hem aan de hand was. Jinn hield ervan om alles te weten van een situatie zodra hij precies wist hoe hij er op moest reageren, maar Jinn wist hier niets van en liet zijn gevoelens hem leiden. Iets wat hij normaal nooit toeliet. Met halfopen ogen keek Jinn naar Typhon. De jongen plaatste zijn voorhoofd tegen de zijne. Jinn voelde zijn huid tintelen onder Typhon’s aanraking. Hij sloot zijn mond en slikte. De kriebels leken maar niet af te nemen. Het liet hem glimlachen en hij leek de glimlach niet van zijn gezicht af te kunnen wrijven. Beetje bij beetje probeerde Jinn het los te laten. Hij probeerde de gevoelens te vertrouwen en alles toe te laten wat daarbij hoorde. Het gaf hem een soort van opluchting, maar tegelijk maakte het hem ook bang. Hij wist hoeveel Typhon nu voor hem betekende. Het maakte hem een zwakke plek en Jinn zou dan ook niet weten wat hij zou doen als Typhon plots weg zou gaan of hem zou verlaten. De glimlach verdween stilletjes van zijn gezicht terwijl nieuwe zorgen kwamen opborrelen.

“I-,” klonk het. Jinn keek op van zijn gedachten en keek Typhon aan, voor zover dat mogelijk was. Typhon leek al net zo overweldigd te zijn als Jinn. “I was your first kiss, wasn’t I?” vroeg Typhon. Jinn keek wat verbaasd op van de vraag. Hij slikte eens. ”Yes,” antwoordde hij zachtjes. Jinn week zijn blik af en nam langzaam weer wat afstand. Hij wou vragen stellen aan Typhon. Immers had hij er genoeg. Betekende dit alles dat Typhon zich precies hetzelfde voelde en dat dit dus verliefdheid was wat ze ervaarde? Echter was er andere vraag die op was gekomen door Typhon’s vraag. Een vraag die ervoor zorgde dat zijn hoofd spontaan rood aanliep. ”I-is it n-noticeable? That you were my f-first?” vroeg Jinn stotterend. Hij had het gevoel dat hij wel door de grond kon zakken. God hij had Typhon gekust terwijl hij een vreselijke kusser was! Wat moest Typhon wel niet van hem denken?!

Onderwerp: Re: Black hole ma sep 04, 2017 11:05 pm

TAG: Jinn

Zijn hele lichaam leek warm te worden toen hij Jinns zachte lippen tegen de zijne aanvoelden. Typhon had het niet zien aankomen, maar klagen deed hij niet. Hij hoefde geen concrete woorden meer te hebben over hoe Jinn zich voelde jegens hem: daden zeggen soms meer dan woorden—en dit was zo’n geval. Teder had hij de kus beantwoord waarbij hij voorzichtig zijn hand aan de zijkant van Jinns gezicht had geplaatst; met zijn duim lichtjes over zijn merkwaardige, maar mooie huid strelend. Uiteindelijk had Typhon de kus verbroken en liet zijn voorhoofd rustig tegen die van Jinn aanleunen. In stilte liet hij rustig alles tot zich doordringen, ervanuit gaand dat Jinn zelf die tijd ook nodig had. Ergens in hem schreeuwde nog een zacht stemmetje dat hij dom bezig was om zich weer te hechten aan iemand, niemand was te vertrouwen, dat hij het contact meteen moest verbreken nu het nog kon, voordat hij in de oncontroleerbare stroming van de sleur werd gezogen. Typhon negeerde het echter. Hij kon niet ontkennen dat er ergens nog wel iets in hem zei: wat als? Maar hij kon het niet over zijn hart verkrijgen om af te kappen. Hij had zo’n gevoel dat Jinn wel te vertrouwen was omdat ze elkaar begrepen. Misschien moest hij het risico maar nemen, wie weet wat hij achter zich laat als hij die niet nam.

Desondanks was hij wel tamelijk nieuwsgierig of hij Jinns eerste kus was geweest vanwege zijn naïviteit op het onderwerp, maar het feit dat hij zonet onverwachts het initiatief nam om de kus te beginnen liet hem weer twijfelen. Misschien ooit een romance gehad waarin geen gevoelens meespeelden? Jinn bewees echter het tegendeel door aan te geven dat Typhon inderdaad zijn eerste was geweest. Een lief glimlachje verscheen op zijn gezicht en gaf Jinn de ruimte toen hij wat afstand wilde geven, hij was overduidelijk van stuk en verlegen. Typhon wilde niet onnodig veel druk op hem zetten. ”I-is it n-noticeable? That you were my f-first?” stotterde Jinn vervolgens waardoor Typhons ogen wat wijder warden, zich nu pas realiserend dat zijn vraag ook in die aard genomen kon worden. Hij probeerde hem niet onnodig onzeker te maken waardoor hij hem met een verontschuldigende blik aankeek en zijn hoofd schudde. “No, no that’s not what I meant,” verklaarde hij om hem gerust te stellen, zijn hoofd schuddend. “Your nescience just made me wonder; the ‘symptoms’ were quite… blatant— you know what I’m saying?” lichtte Typhon toe terwijl hij kort naar zijn handen staarde en vervolgens de jongen weer aankeek. Hij maakte haakjes met zijn handen toen hij over de symptomen sprak, aanduidend dat het natuurlijk niet échte symptomen van een ziekte waren of iets dergelijks. “Besides, you don’t have to be insecure, no one’s perfect after all,” vervolgde hij met een lichte opwaartste krul in zijn mondhoeken, in de hoop dat Jinns plotselingen paniek/schaamte wat zou weg ebben. Er viel een stilte waarin Typhon wat ongemakkelijk aan de dualshock die op het bed lag friemelde uit nervositeit waardoor het scherm door de aanraking weer aansprong Hij wist niet goed wat hij moest zeggen, misschien had Jinn hem alleen maar gekust om uit te vinden of de ‘symptomen’ echt wel door Typhon veroorzaakt warden of niet, misschien voelde hij wel helemaal niets en was het gewoon een simpele uitprobeersel. “Do you eh… like feel the same or..eh, not?” stamelde hij twijfelachtig. Tijdens de kus leek hij er zeker van te zijn geweest, maar nu begonnen de twijfels toch weer naar boven te komen. Hij wilde zekerheid, zwart op wit, net zo duidelijk gegrafeerd in zijn geheugen als de tattoos op zijn huid.

circe

Onderwerp: Re: Black hole di sep 05, 2017 10:44 am

You’re so delusional.

Jinn had niet gedacht dat hun vriendschap zo zou verlopen. Hij had nooit gedacht dat het zo zou eindigen. Zodra hun lippen losten en Typhon hem vroeg of hij zijn eerste kus was, gaf Jinn eerlijk antwoord. Maar door de woorden bedacht hij zich ook meteen iets. Was het te merken dat dit de eerste keer was dat hij zo met iemand zat? Wat als Jinn een super slechte kusser was? Het zou hem niks verbazen, aangezien hij het al moeilijk had met elk ander fysiek contact, dus dit zou ook zomaar mis kunnen lopen. Hij schaamde zich dood. Wat moest Typhon wel niet van hem denken. Zijn wangen gloeide weer knalrood terwijl hij nerveus op een antwoord wachtte, ook al zou hij wel door de grond willen zakken. Typhon’s ogen verwijde zich, waarna een verontschuldigende blik in zijn ogen kwam en hij zijn hoofd schudde. Jinn keek op, maar durfde nog geen hoop te krijgen. “No, no that’s not what I meant,” sprak Typhon. Jinn voelde een opgelucht gevoel en glimlachte lichtjes, ook al vroeg hij zich nu wel spontaan af hoe Typhon het had ervaren. Hij probeerde die vraag en de nieuwsgierigheid ervan te negeren. “Your nescience just made me wonder; the ‘symptoms’ were quite… blatant— you know what I’m saying?” legde Typhon uit terwijl hij met zijn vingers haakjes in de lucht maakte bij het woord symptomen. Jinn keek hem even aan, maar week zijn blik al snel weer beschamend af. ”Yeah well.. Now they are.. I really didn’t have a clue,” reageerde Jinn zachtjes en glimlachte wat beschamend. ”I’m such a dumbass,” voegde hij er mompelend aan toe. Wie was dan in hemelsnaam ook zo onwetend over liefde dat je de symptomen niet herkende terwijl je het zelf zei. Daarbij had Jinn ook nog onderzoek gedaan online en de bibliotheek. Zelfs toen had hij niet gedacht dat het liefde kon zijn. Hij had er gewoon niet in geloofd. Hij had niet gedacht dat het bij hem mogelijk was. Wie zou er dan ook in hemelsnaam verliefd worden op iemand zoals hij? Een jongen met een vieze slangenhuid en afzichtelijke ogen. Nee Jinn snapte het allemaal nog maar half, maar iets in hem zei dat hij er niet teveel over na moest denken en ervan moet genieten, ook al zou dat betekenen dat Typhon hem zou verlaten op het moment dat hij dichterbij zou komen en zou zien hoe afzichtelijk Jinn was.

Jinn keek Typhon langzaam weer aan zodra de jongen verder sprak. “Besides, you don’t have to be insecure, no one’s perfect after all,” vervolgde Typhon met een kleine glimlach. Jinn keek op en glimlachte wat terug. Hij was dankbaar voor het feit dat Typhon hem geruststelde, ook al zou hij de woorden nooit kunnen aannemen. Jinn was een ontzettend perfectionist en zei of deed alleen iets als hij zeker wist dat het goed was of dat het goed ging. De vorige spontane actie was dan ook iets wat Jinn normaal nooit deed. Waarschijnlijk had Typhon niet door hoe speciaal hij was om zo’n spontane actie mee te maken. Om zo’n onzekere Jinn mee te maken. Jinn besloot er echter niet verder op in te gaan. Het zou enkel een discussie kunnen vormen waar ze niet uit zouden komen en Jinn wou voor nu enkel nagenieten van het gevoel dat nog rond in zijn lichaam zwierf. Een stilte viel. Jinn frummelde wat aan het koord van zijn te grote trui en vroeg zich af hoe het nu verder moest. Wist hij veel hoe een relatie zich vorderde. Hij had daar nog nooit over gepraat met iemand. Hij had zijn ouder verlaten voordat ze hem erover in kunnen lichten. Jinn twijfelde of hij iets moest zeggen. Moest hij een vraag stellen? Moest hij een feedback geven? Jinn wist het niet en dat maakte hem vreselijk ongemakkelijk en nerveus. Via zijn ooghoeken merkte hij op hoe het scherm oplichten. Jinn keek kort om naar het scherm. Misschien moest hij daar maar over beginnen. Over de hobby die ze deelde. Misschien zou dat de stilte verbreken. Jinn richtte zich op Typhon en besloot het maar een poging te geven, maar toen leek Typhon de stilte ook te willen doorbreken.

“Do you eh… like feel the same or..eh, not?” vroeg de jongen op een stamelende manier. Jinn keek wat verbaasd op. Twijfelde Typhon door nog aan? Jinn leek het wel duidelijk te zijn, maar misschien moest hij duidelijker zijn. Jinn glimlachte lichtjes. Hij hief een hand op en legde deze zachtjes tegen Typhon’s gezicht aan. Het voelde ergens zo raar om plots fysiek te zijn met iemand, maar met Typhon voelde het meer dan goed. Jinn moest dan ook wat meer glimlachen zodra zijn vingertoppen over Typhon’s huid heen gleden, maar uiteindelijk keek hij Typhon zijn hazelnootkleurige ogen aan. Hij knikte. ”I do,” antwoordde Jinn met een klein glimlachje. Hij kon het niet helpen dat zijn wangen opnieuw rood werden, maar ditmaal probeerde hij het maar te negeren. Typhon leek het niet erg te vinden dus misschien moest Jinn het ook maar accepteren. Jinn keek de jongen nog even aan, waarna hij hem uiteindelijk weer los liet. Zijn aandacht werd getrokken door zijn slangen. Beast vond de hele situatie helemaal niks, aangezien hij Typhon nog altijd niet vertrouwde, maar zag wel in hoeveel de jongen voor Jinn betekende dus besloot Beast Typhon met rust te laten, maar Beast was uiteindelijk niet blij met de situatie. Het zou ook voor de slangen wennen zijn dat Jinn plots bij iemand was. Ze waren immers altijd alleen geweest. Jinn liet zijn blik naar de slangen gaan die wat onrustig leken. Hij kon zich goed voorstellen dat Typhon niks met de dieren had. Immers hadden de slangen hem bijna gewurgd en gebeten. Jinn besloot daarom maar om iets te doen wat hij nooit had gedaan. Zijn ogen lichtte kort op, waarna hij kort zijn hand op stak en de slangen van zijn lichaam af gleden. En ditmaal ook Beast. Beast wou protesteren en bij Jinn blijven, maar Jinn’s wil was te sterk om er tegen in te gaan. Zo verdween ook Beast uiteindelijk uit de kamer. De veel te grote trui was onder de slangen tevoorschijn gekomen. Het koord en mouwen waren gerafeld en er zaten hier en daar wat gaten. Jinn had de trui dan ook al lang. Hij had niet veel kleren. Misschien nog een andere trui. Hij trok de mouwen van de trui meteen over zijn handen en sloeg zijn armen om zijn lichaam in de hoop dat hij zijn vreselijke lichaam nog een beetje kon bedekken. Hij durfde Typhon niet aan te kijken. De jongen zou hem zonder binnen nu en een paar seconden uitlachen.

Onderwerp: Re: Black hole zo sep 24, 2017 10:54 pm

TAG: Jinn

De adrenaline gierde nog steeds als een gek door zijn aderen nadat ze de kus hadden afgebroken. Zijn hard ging nog steeds als een gek tekeer, ergens niet kunnen geloven dat ze hier nu écht samen zaten in deze situatie. Ergens had hij het idee dat hij aan het dromen was, maar hij had toch echt Jinns lippen op de zijne gevoeld; het kon gewoon niet anders. Hij wilde Jinn zich echter niet comfortabel laten voelen, waardoor hij hem dus ook had proberen gerust te stellen dat hij niet had gevraagd of hij zijn ‘eerste kus’ was omdat hij slecht was, maar omdat hij de overduidelijke ‘symptomen’ niet had lijken te herkennen. ”Yeah well.. Now they are.. I really didn’t have a clue,”reageerde Jinn zachtjes en glimlachte wat beschamend. ”I’m such a dumbass,” antwoordde de jongen waarop Typhon met een zucht zijn hoofd schudde. “Don’t be so harsh on yourself Jinn, you’re not a dumbass; just because you didn’t know doesn’t mean you are dumb” antwoordde hij, het overduidelijk niet eens zijnd met zijn woorden. Omdat je ergens niet bewust van was betekende het niet meteen dat je dom was right? Niemand was immers perfect, Jinn niet en Typhon ook niet.

Typhon begon ergens na een tijdje toch zijn twijfels te krijgen. Wat als het gewoonweg een stom ongelukje was, dat Jinn hem gewoon aan het uitproberen was—of juist wilde wreken door straks de deur uit te lopen zonder nog wat te zeggen? Al zou het laatste hem redelijk tegenstrijdig lijken. Hoe dan ook, Typhon wilde duidelijkheid en vroeg daar dan ook om. Als Jinn twijfelde kon hij beter meteen het contact met de jongen afbreken om te voorkomen dat hij zich te erg ging hechten voordat hij het ‘zeker’ zou weten. Typhon had geen zin in onnodige chaos die alles overhoop zou gooien in zijn leven. Typhon voelde hoe Jinns hand over de huid van zijn gezicht bewoog waardoor hij zijn ogen kort naar de bewegingen in zijn ooghoeken afdwaalden, maar richtte ze al snel weer op de gifgroene kijkers. ”I do,” bevestigde de jongen zijn vraag waardoor Typhon een glimlach niet kon onderdrukken en wilde hem het liefst meteen in een knuffel trekken. Nog voordat Typhon echter iets kon doen keek hij met grote ogen toe hoe Jinn zijn ogen kort oplichtte en zijn hand hief; niet lang daarna begonnen de slangen zich van zijn lichaam los te maken en kropen met hun langere glibberige lijven weg. Iets wat Jinn maar een keer eerder had gedaan. Typhons ogen warden echter enorm wijd van verbijstering toen hij zag hoe de grote slang, Beast, die normaal altijd om Jinns nek lag zich ook van zijn afgleed. Weliswaar met expliciet protest, het dier was het er overuidelijk niet mee eens—maar gehoorzaamde zijn baas toch. Verbijsterd keek Typhon het dier na, zijn ogen geloofden niet wat ze op het moment waarnamen. Jinn zonder beast om zich heen? No way. Toen Typhon zijn ogen weer op Jinn liet rusten bleek het toch echt waar te zijn. De jongen had geen énkele slang meer om zijn lichaam. Het aanzicht zag er onwennig uit, raar zelfs om dé slangenjongen zonder zijn slangen te zien—maar dat betekende niet dat Typhon het minder geweldig vond. “Don’t hide that cute body from me,” grinnikte hij toen hij zag hoe Jinn zijn armen om zijn lichaam heensloeg, een poging om zichzelf alsnog te verbergen. Om zijn punt te benadrukken wurmde Typhon zijn armen tussen die van Jinn en zijn lichaam en sloeg ze om hem heen, hem in een stevige knuffel trekkend terwijl hij zijn hoofd op Jinns schouder liet rusten. Zijn stoppelbaardje prikte hoogstwaarschijnlijk een beetje in de ontblootte huid van Jinns nek, de huid die normaliter bedekt was door de grote slang. Het feit dat Jinn zich zo zonder zijn slangen aan hem durfde bloot te stellen deed hem goed, het voerde het welbekende warme vuur in zijn lichaam weer met wat hout. “Just don’t alright? You don’t need snakes to cover up your beautiful self, no matter what you think,” maakte hij zijn punt duidelijk op een zachte toon nu zijn mond zich dichterbij Jinns oor bevond. Eventjes sloot hij zijn ogen. “I’m glad you feel the same,” vervolgde hij nog zachter, maar net hoorbaar in Jinns gehoorafstand.

circe

Onderwerp: Re: Black hole za sep 30, 2017 12:50 pm

You’re so delusional

_{Jinn vond het ontzettend beschamend dat hij de symptomen niet herkend. Zelfs zijn slangen hadden hem er niet mee kunnen helpen. Maar hij had gewoon nooit gedacht dat liefde hem te pakken kon krijgen. Hij kon het ergens nog steeds niet geloven. Blosjes waren in aantocht terwijl hij zich verontschuldigde voor zijn onwetendheid, maar Typhon leek daar niks van te willen weten. De jongen slaakte een zucht en schudde zijn hoofd. Jinn keek daar wat vragend van op. Had hij wat verkeerds gezegd? “Don’t be so harsh on yourself Jinn, you’re not a dumbass; just because you didn’t know doesn’t mean you are dumb” sprak Typhon die het overduidelijk niet eens was met Jinn’s woorden. Jinn keek er wat verbaasd van op. De jongen leek hem al zo goed te kennen, terwijl ze elkaar nog niet eens zo lang kende. Jinn slikte eens en week zijn blik even af. Hij snapte wat Typhon bedoelde, maar kon niet hetzelfde denken. Hij was een perfectionist en als het niet zo ging zoals hij had gedacht dat het ging, kon hij moeilijk nog denken dat het een simpele fout was. Nee dan gaf hij zichzelf keihard de schuld en zou hij anderen niet geloven als ze zeiden dat het niet zijn schuld was. Jinn wist dat die eigenschap heel moeilijk was om te veranderen. Hij besloot er om die reden niet verder op in te gaan. Hij hield zich stil.

Een korte stilte viel. Al snel bleek dat dit niet enkel was doordat Jinn niet verder ging in het onderwerp. Typhon leek zijn twijfels te krijgen. Niet zozeer om de situatie, maar vraagtekens of Jinn wel hetzelfde voelde. Jinn voelde enige verbaasdheid. Had hij dat niet genoeg laten merken met de kus? Kennelijk niet. Maar Jinn snapte ook dat dit gevoel erg kwetsbaar was en instabiel. Je kon een ander gemakkelijk ermee pijn doen. Het was een onzeker gevoel. Jinn besloot dan ook met de deur in huis te vallen en maakte duidelijk dat hij zich hetzelfde voelde. Om nog meer empathy op die woorden te leggen, besloot hij de slangen van zijn lichaam te verwijderen. Hij voelde hoe een leegde hem overviel zodra de slangen van zijn lichaam af gleden, maar daar bleef het niet bij. Ook Beast gleed nu van zijn lichaam af. Met hevig protest verliet ook de grote slang de kamer. Een kou en onzekerheid overviel hem. Meteen sloeg Jinn zijn armen om zijn lichaam heen en sloeg hij zijn blik af. Waarom had hij dit gedaan?! Typhon zou hem vast meteen uit gaan lachen. Hij had ook zo’n zielig lichaam dat niks waard was. Hij wou het liefst de slangen meteen weer terug roepen, maar hij wou ergens toch weten hoe Typhon op hem reageerde, dus bleef hij desondanks het nare gevoel zo zitten. Hij kon Typhon’s blik op hem voelen. Hij kon we door het bed heen zakken. Het liefste wou hij in het niets verdwijnen, maar dat was niet zijn peculiarity. Nee zijn kracht liet hem er zo vreselijk uitzien.

“Don’t hide that cute body from me,” klonk het plots. Jinn opende zijn ogen wat meer. Verbaasdheid lag in zijn ogen, maar hij durfde niet op te kijken. ”Cute?” herhaalde hij zachtjes, haast onverstaanbaar. Nee dat geloofde hij niet. Dacht Typhon dat echt? Plots voelde hij twee handen zich tussen zijn armen wurmen. In een reflex wou Jinn de grip rond zijn lichaam versterken, maar hij was te laat. Voordat hij iets kon doen sloeg Typhon zijn armen om hem heen en nam hij hem zo in een knuffel. Jinn’s adem stokte in zijn keel. Het voelde zo onwennig aan om plots de lichaamstemperatuur van Typhon zo dichtbij te voelen. Normaal voorkwamen de slangen dat Jinn het lichaam van de ander kon voelen, maar nu voelde hij het hele lichaam tegen het zijne. Natuurlijk zaten er nog kleren tussen, maar het voelde nu al een stuk intenser aan dan normaal. Het zorgde ervoor dat Jinn even niks kon dan enkel voor zich uit staren. Hij voelde hoe Typhon zijn hoofd op zijn schouder legde. Hij voelde zijn adem zijn huid strelen. Hij slikte. Hij voelde hoe zijn huid brandde. “Just don’t alright? You don’t need snakes to cover up your beautiful self, no matter what you think,” sprak Typhon op een zachte toon. Jinn’s ogen verwijde zich opnieuw. Opnieuw leek het alsof Typhon recht in zijn ziel keek. Hij wist hoe hij zich voelde. De woorden deden Jinn goed. Meer dan goed. Langzaam legde hij zijn armen om Typhon heen en legde hij zijn hoofd in Typhon’s hals. Een klein glimlachje begon zijn lichaam te sieren. Dit voelde goed. Dit voelde heel fijn. “I’m glad you feel the same,” voegde Typhon eraan toe op een nog zachtere toon. Jinn drukte zichzelf wat dichter tegen Typhon aan. ”I am glad too,” fluisterde hij zachtjes. Het liefste wou hij eeuwig zo blijven zitten. Hij had niet verwacht dat hij ooit met iemand zo kon zitten. Normaal kon hij fysiek contact niet hebben. Hij voelde zich altijd ongemakkelijk door zijn lichaam en werd er onzeker van, maar nu voelde het goed aan. Nu maakte het hem blij. Het maakte hem gelukkig. Even bleef hij zo zitten, maar hoe langer hij zo bleef zitten, maar meer vragen er naar boven kwamen. Want hoe ging het nu verder? Jinn had hier nog geen greintje ervaring mee, wat moest er nu gebeuren? Langzaam liet hij Typhon los en nam hij een klein beetje afstand zodat hij Typhon aan kon kijken. ”So what now? How does this..,” Even stopte hij zijn woorden om met wat onhandige gebaren duidelijk te maken dat hij hen beiden bedoelde. ”.. work?” eindigde hij zijn woorden. Een klein glimlachje sierde zijn lippen. Jinn hoopte dat Typhon meer wist over liefde en alles wat daarbij kwam kijken, want Jinn wist echt helemaal niks ervan.}

» The Black Death
» Black Water
» Pink is the new black
» Black Coffee
» Adriano Black