De dag ervoor was een rustige dag geweest, maar desondanks dat had hij de slaap met open armen ontvangen. Hij was ontzettend moe geweest en zijn bed lag heerlijk. Natuurlijk lag het nog altijd beter als Connor ook bij hem lag, maar de jongen was niet in de kamer geweest toen Zeal zich in bed had neergelegd. Ergens voelde hij al jaloezie op komen bij het idee dat Connor op dat moment misschien ergens in een club met iemand anders stond te flirten en te dansen, maar aan de andere kant kon Connor ook net zo goed iemand aan het vermoorden zijn en die gedachte waren raar genoeg geruststellender. Hij probeerde er niet te veel over na te denken. Hij wist dat hij in geen positie was om bezitterig of jaloers te worden. Hij had genoeg slechte daden gedaan in zijn leven om de pijn ervan te verdienen. Uiteindelijk had hij zich in bed neergelegd en nog net zijn kleren tot zijn shorts uit kunnen trekken voordat hij in slaap viel.

De slaap waarin hij belandde was rustig voor eens. Het leek erop dat hij eindelijk eens een goede nachtrust zou krijgen zonder naar seks of drank te grijpen, maar toen voelde hij plots een aanraking bij zijn hoofd. Lang wist hij de realisatie uit te stellen en kon hij het terug plaatsen in zijn droom waardoor hij niet wakker werd, maar uiteindelijk voelde hij toch echt distinctief vingers door zijn haren glijden. Slaperig opende hij zijn ogen. Verward keek hij even om zich heen, niet begrijpend waar hij wakker van was geworden, maar toen viel zijn blik op Connor. De jongen stond bij zijn bed en aaide hem nu door zijn haren heen. Zeal was zich nog niet bewust van de vele haarprut die op het bed lag, of dat zijn haar überhaupt nu een andere kleur had, en maakte zich in plaats daarvan meteen zorgen over de jongen bij hem. ”Are you unable to sleep?” vroeg Zeal zacht met een schorre stem van de slaap waar wel de bezorgdheid overduidelijk in was. Hij had dan ook geen oog voor whatever er op de vloer naast Connor lag. Hij had enkel oog voor hem.

Zeal had heerlijk in dromenland gelegen, maar was wakker geworden door een aanraking die hem vreemd aanvoelde. Hij had het wel eerder gevoeld, maar nooit in een droom en zeker niet terwijl hij sliep. Verwarrend en vragend had hij zijn open geopend. Half verwachtte hij dat een seriemoordenaar bij zijn bed zou staan en hem kwam vermoorden, maar toen viel zijn blik op Connor – die misschien wel als een seriemoordenaar kon worden beschouwd. De bezorgdheid overviel hem meteen en desondanks het feit dat hij net was wakker geworden vroeg hij ook meteen of de jongen niet kon slapen. Was er iets gebeurd wat ervoor had gezorgd dat Connor niet kon slapen? Of was er wat anders aan de hand? Connor had zijn hand teruggetrokken, waar Zeal nog geen aandacht voor had, en keek hem bedenkelijk aan. Afwachtend keek Zeal hem met slaperige ogen terug aan. Hij merkte de rotzooi om hen heen niet op. Als hij dat wel zou doen, zou hij de spullen voor het verven van haar herkennen en deze bezorgdheid zeker niet aan Connor gunnen. ”It’s cold,” antwoordde Connor uiteindelijk zacht. Zeal knikte eens. De woorden drongen maar half door, maar hij begreep wat er van hem werd verwacht, of nou ja, dat dacht hij. Uitnodigend sloeg hij de deken half van hem af zodat Connor bij hem in bed kon liggen, maar terwijl hij dat deed viel hem op hoe Connor zijn hand aan zijn kussen afveegde. Zeal’s blik bleef hangen bij de hand en zag nog net in de schemer van het maanlicht hoe iets aan diens hand leek te plakken. Hij staakte in zijn handeling en ging recht zitten. ”Is that blood?” reageerde Zeal meteen die er vanuit ging dat meneer net terug was gekomen van een moordpartij en nu het bloed aan zijn kussen afveegde. Hij knipte het nachtlampje aan dat op het nachtkastje stond en keek verbaasd op zodra hij zag dat het goedje wat op Connor’s hand zat roze was. Verwarrend en bedenkelijk greep hij de hand van Connor vast en bestudeerde hij het goedje. Er kwam een sterke geur vanaf en nu pas besefte hij zich dat hij die geur eerder ook al had geroken. Hij richtte zijn blik naar zijn kussen waar Connor eerder de hand aan had afgeveegd en merkte nu ook op dat zijn kussen ook roze zag. ”What did you do?!” sprak Zeal verbaasd uit. Met zijn vingers gleed hij over het roze spul heen wat meteen aan zijn vingers begon te plakken. Hij richtte zijn blik vragend terug op Connor, wachtend op een uitleg, maar terwijl hij wachtte op een uitleg besefte hij zich dat Connor zijn hand had afgeveegd nadat hij met zijn hand door zijn haren was gegaan. Geschrokken zette Zeal zijn eigen handen nu ook in zijn haar en voelde hoe zijn haar klef aanvoelde. Meteen trok hij zijn handen weer terug en zag hij hoe deze nu ook roze waren gekleurd met hetzelfde goedje. Ongeloofwaardig keek Zeal de jongeman aan. ”Did you dye my hair pink?”

Bezorgdheid was hem meteen overvallen zodra Zeal Connor bij zijn bed opmerkte. Was er iets gebeurd waardoor Connor niet meer kon slapen of was er iets anders aan de hand? Meteen vroeg Zeal ernaar en kreeg een antwoord terug die hij niet zozeer verwachtte. Hij had het koud? Nogal wiedes als je buiten je bed stond in enkel een onderbroek. Zeal besloot er echter niet te veel over na te denken en sloeg zijn deken voor Connor open. Hij schoof opzij zodat de jongen naast hem plaats kon nemen, maar zodra Connor’s hand langs zijn kussen ging, viel hem het goedje op aan zijn handen en aan zijn kussen. Verward en ietwat geschrokken vroeg Zeal of het bloed was. Hij zag het wel voor zich dat Connor voor eens te lui was om zichzelf schoon te maken na het vermoorden van een paar onschuldige mensen en dat hij het nu gemakkelijk afveegde aan Zeal’s beddengoed. Op zich zou Zeal daar nog niet eens problemen mee hebben, maar dan zou Zeal vast ook weer in de problemen komen voor daden die hij niet had verricht. Bloed op een kussen was echter wel goed bewijsmateriaal. ”Not blood,” antwoordde Connor nog voordat Zeal het nachtlampje aan knipte. Verbaasd zag hij hoe het goedje op Connor’s hand en zijn kussen roze was. Roze? Waarom roze? Met dezelfde verbazing en verwarring vroeg Zeal hem wat hij had gedaan. Met een klein grijnsje wees Connor naar Zeal’s haar. ”I did you a favor.”

Verward keek Zeal hem aan. Doordat hij nog maar nauwelijks wakker was duurde het even voordat het besef tot hem doordrong. Panisch liet hij zijn eigen handen door zijn haren heen gaan en voelde hoe een klef goedje aan zijn handen bleef plakken. Meteen trok hij zijn handen weer terug en zag hetzelfde roze goedje op zijn eigen handen. Ongeloofwaardig richtte hij zijn blik terug op Connor. Hij sprak zijn conclusie vragend uit. Het zou toch niet zo zijn? Nee toch? Dit was gewoon een rare onrealistische nachtmerrie waar hij in wakker was geworden. Waarom zou Connor ooit in hemelsnaam zijn haar roze verven? Connor knikte echter tevreden op zijn woorden, waardoor Zeal’s ogen zich enkel verwijdde. ”I did. Nice right?” bevestigde Connor Zeal’s gedachte en kroop vervolgens ongegeneerd naast Zeal in bed. Verdwaasd, verward en van zijn stuk gebracht keek Zeal naar Connor. Dit kon niet de realiteit zijn. Connor reageerde wel vaker zo nonchalant en trots op een rare situatie, maar dit ging wel alles te boven. Dit kon niet echt zijn. Even behield hij zijn blik op Connor. Voor een moment overweeg hij oprecht om gewoon terug te gaan slapen met de gedachte dat als hij weer wakker zou worden dit alles inderdaad enkel een droom leek te zijn. Een paar seconden gleden voorbij, voordat de realiteit echt tot Zeal begon door te dringen. ”You dyed my hair?!” siste hij ongeloofwaardig, maar nu ook met woede. Ruw duwde hij de jongen uit zijn bed, waarna hij er ook uit stapte. Hij knipte het grote licht aan en liep naar de kledingkast toe waar een spiegel hing. Zijn ogen bleven groot zodra hij zijn roze haar zag. ”Jesus Connor, what the fuck were you thinking?!” bracht Zeal nu boos uit terwijl hij opnieuw met zijn vingers door zijn haar heen gleed. Het was nog nat van de verf. Hier en daar leek de kleur al doorgedrongen te zijn, maar misschien kon hij het nog een beetje redden. Met die gedachte snelde hij de kamer uit en liep hij naar de badkamer toe. Meteen draaide hij de douche open en stak hij zijn kop eronder. Wanhopig begon hij de verf eruit te spoelen.

In eerste instantie had Zeal nog klaar gestaan voor Connor, wou hij hem nog helpen met wat het dan ook was wat ervoor had gezorgd dat Connor op dit tijdstip wakker was, maar zodra het was gebleken dat Connor wakker was om Zeal’s haar te verven, was Zeal niet meer zo aardig. Voor even had hij in stilte toegekeken hoe Connor zich naast hem neer legde. Even had hij nog gehoopt dat het een droom was geweest; Connor zou toch niet echt zo dom en roekeloos zijn? Maar terwijl de seconden voorbijgleden, besefte Zeal dat dit toch echt de realiteit was. The son of a bitch had zijn haar gewoon roze gekleurd! Ruw duwde hij de jongen uit zijn bed. Hoe dacht Connor ooit dat hij zich nog ongegeneerd bij Zeal in bed neer kon leggen nadat hij zijn haar Roze had geverfd?! Om er zeker van te zijn dat zijn haar echt roze was, knipte hij het grote licht aan en bekeek hij zichzelf in de spiegel. De keihard waarheid werd nu weerspiegeld en daarmee groeide zijn woede enkel meer. Wat bezielde Connor in hemelsnaam om hem dit aan te doen?! ”I did you a favor!” antwoordde Connor enkel. Zeal gaf hem nog even een woedende blik, maar besloot er geen woorden meer aan te verspillen. Hij besefte zich dat zijn haar misschien nog te redden viel. Als hij snel was en de verf uitspoelde, bleef er misschien niet veel van over. Hij snelde de badkamer in en begon meteen met het spoelen van zijn haar. Geïrriteerd keek hij toe naar het water dat langzaam roze kleurde terwijl hij wanhopig zijn haar probeerde schoon te schrobben.

Ondertussen probeerde hij zich te bedenken hoe Connor in hemelsnaam dacht dat hij hiermee Zeal hielp. Alsof het roze haar hem ook maar met iets kon helpen! Nee, het leek hem eerder dat dit een wraakactie was voor god mag weten wat. Zeal had veel fout gedaan in zijn leven en daarbij ook veel slechte daden gericht bij en met Connor, dus Connor had zeker recht op een wraakactie, maar Connor gaf niet eens toe dat dit een wraakactie was. Het leek er echt op dat Connor oprecht dacht dat dit iets was waar Zeal op zat te wachten. ”You should appreciate all the effort I went through for you,” klonk het achter hem waardoor Zeal zich besefte dat Connor hem was gevolgd naar de badkamer. Woest keek Zeal om naar de jongeman. De bittere toon in diens woorden was hem niet ontgaan. ”Appreciate?!” herhaalde hij ongeloofwaardig. ”Just come back to bed,” sprak Connor nu verder alsof alles zo weer goed was. Zeal snoof bespottelijk voordat hij een paar dreigende stappen dichterbij zette. ”You dyed my hair pink! Don’t think I ever lay in the same bed with you ever again!” sprak Zeal hem boos toe terwijl hij de jongen doordringend aankeek en met zijn vinger in diens borst porde. ”How can you even think that this would help me?! All it does is make me look ridiculous!” ging Zeal nog altijd woedend verder. De neiging om de jongen een klap te verkopen was ontzettend groot waardoor hij een paar stappen terug naar achteren zette om dat te voorkomen. Ongelovig schudde hij nog met zijn hoofd terwijl hij de douche weer uitdraaide. Connor kennende zou de jongen zich nog steeds niet beseffen dat wat hij had gedaan fout was. Zeal greep een handdoek en begon zijn haar af te drogen. De handdoek kleurde daardoor ook roze, maar dat boeide hem weinig. Zodra zijn haar eenmaal weer droog was, kwam de harde realiteit dat zijn haar toch echt roze was en er niks meer aan kon worden veranderd. Woest smeet hij de handdoek weg, waarna hij ruw langs Connor heen liep en terug naar hun slaapkamer ging.

Ondanks zijn woede leek Connor nog altijd te denken dat Zeal het allemaal maar goed moest vinden, dat hij het moest waarderen. Zeal begreep niet hoe Connor in hemelsnaam kon denken dat Zeal zijn roze haar ooit kon accepteren. Nog wanhopig had hij de verf uit zijn haar gespoeld, maar Connor trok zijn aandacht al snel weer met zijn woorden. Woedend zei Zeal hem dat hij nooit meer bij hem in bed zou liggen vanwege het feit dat Connor zijn haar roze had geverfd. Hoe kon de jongen überhaupt denken dat Zeal nu nog bij hem in bed wou liggen? Was het dan niet duidelijk genoeg dat Zeal boos was? Snel zette hij een paar stappen afstand zodra hij merkte dat zijn woede een hoogte punt begon te bereiken wat kon resulteren in dat hij Connor misschien ging slaan. Een optie die op het moment veel te verleidelijk leek. Om die reden richtte hij zich weer op zijn haar en begon hij het af te drogen. ”It doesn’t make you look ridiculous, it suits you!” Woest keek Zeal weer opzij naar Connor en moest hij moeite doen om de jongen niet alsnog aan te vliegen. De handdoek werd weggesmeten en zijn haar bleek nog altijd roze te zijn. ”Nobody is going to think you’re scary now, you’ll make friends and keep up the being good,” sprak Connor verder. Duidelijk had hij de hint niet gekregen dat niks deze situatie nog goed kon praten.

Ongeloofwaardig richtte Zeal zijn blik terug op Connor. ”Really? Is that what you told yourself? Is that what you made yourself believe so you could fucking harass me by dying my hair?!” snauwde Zeal terwijl hij zijn eigen woorden wel begon te geloven. Connor ging nooit het fouten in zijn van zijn daad. Geïrriteerd liep hij ruw langs Connor heen en ging hij terug naar hun kamer. Eenmaal daar viel zijn blik al snel terug op zijn roze gemarkeerde bed waardoor zijn woede enkel bleef groeien. Snel week hij zijn blik van het bed af en begon zijn kleren aan te trekken. ”I was trying to help you!” Woedend keek hij weer om en zag dat meneer ook nog het lef had om plaats te nemen op Zeal’s bed. ”Next time you try to help someone, really think about how the other might feel about it, alright?!” sprak Zeal geïrriteerd en sarcastisch. Hij ging er niet vanuit dat de woorden ook maar iets zouden bijdrage. Connor was ervan overtuigd dat wat hij had gedaan goed was. Zeal sprokkelde wat spullen bij elkaar, waarna hij zijn jas en schoenen aan trok. ”I’m going to a motel to sleep there, you clean this shit up,” sneerde Zeal nog, waarna hij de kamer weer uit liep zonder Connor nog een blik te gunnen.

Connor probeerde zijn domme en roekeloze actie goed te praten met argumenten die Zeal enkel bozer maakte. Hoe kon Connor in hemelsnaam denken dat dit Zeal ging helpen? Men zou hou hem enkel recht in zijn gezicht uit lachen, wat er waarschijnlijk enkel voor zou zorgen dat Zeal sneller bozer werd en juist meer moeite moest doen om zichzelf op het goede pad te houden. Nu had hij daar ook ontzettend veel moeite mee had. De neiging om Connor een mep te verkopen was ontzettend hoog. Het enige wat hem tegen hield was het feit dat het zijn woede niet zou stille en dat Connor er niks van zou leren. De jongen zou nog steeds denken dat hij Zeal had geholpen en zou nog steeds niet de slechte uitkomst van zijn idee in zien. Zeal kon niet geloven de domme redenen die Connor zichzelf had gegeven om te zichzelf ervan te overtuigen dat wat hij deed, dat het voor iets goeds was. Het maakte niet uit dat Connor het zelf geloofde; hij zou Zeal er niet mee kunnen overtuigen. ”I didn’t harass you!” reageerde Connor op Zeal's boze woorden. Zeal wierp hem opnieuw een moordende blik toe, waarna hij de badkamer uit snelde en terug liep naar de slaapkamer. Hij wou niet nog langer met Connor erover discuseren.

Eenmaal terug in de kamer wou hij zich in eerste instantie terug in bed neerleggen, maar bij het zicht van zijn gekleurde bed bleef hij staan. Nee daar wou hij niet in liggen. De andere optie was om in Connor's bed te slapen en dat wou hij de jongen ook niet gunnen. Gefrustreerd begon hij zichzelf aan te kleden. Zodra Connor zich doodleuk plaatste op Zeal's bed, sneerde Zeal opnieuw boze woorden naar Connor's gezicht. Hoe kon hij überhaupt denken dat dit Zeal ooit zou helpen?! Als hij het echt had gedacht, kon hij dan nu niet zien dat hij het fout had gehad? Woest probeerde Zeal het hem duidelijk te maken, maar hij kon nog net zo goed tegen een muur praten. ”You should feel happy about it!” Zeal klemde zijn kaken voor een seconde op elkaar om zijn woeden iets te minderen, maar veel leek het niet te helpen. "Well I'm not! And I won't be!" riep Zeal boos terug terwijl hij zijn spullen bijeen sprokkelde. Hij moest hier weg. Hij kon niet hier blijven. Hij wou niet dat het nog verder uit de hand liep. Met een half oog zag hij hoe Connor zijn kleren ook aan trok. Zeal zei hem dat hij een motel ging zoeken en dat hij de troep op moest ruimen. Hij hoopte dat dat duidelijk genoeg was en dat Connor zou begrijpen dat hij niet achter Zeal aan moest gaan, maar ook die hint leek Connor niet op te vangen. ”C’mon, I was trying to help,” klonk het achter hem terwijl Zeal de slaapkamer uitbeende. Zeal negeerde de woorden. Hij wou zichzelf niet herhalen en daarbij was hij bang dat hij echt door het lint zou gaan als hij het nogmaals zou proberen uit te leggen aan Connor hoe dit niet iemand helpen was. ”You won’t even find a motel this late,” werd er gevolgd. Zeal weigerde achterom te kijken en begon nu de trappen af te lopen. "I'd sleep on the street if I have to. Anything is better than staying tonight with you," siste Zeal terwijl hij de trappen af liep. Hij had er een flink tempo in zitten doordat hij de woede nog steeds hoog voelde zitten. Misschien moest hij zijn krachten maar even loslaten wanneer hij eenmaal buiten was, misschien zou dat helpen om zijn temperament te dimmen. Hij wou voorkomen dat hij zijn volle woede op Connor los liet. Dat was ook een reden waarom hij weg wou zijn bij Connor. Hij wou de jongen geen pijn doen en wou geen dingen zeggen of doen waar hij later spijt van zou gaan krijgen.

”But you should be!” Oh de neiging om de jongen een klap te verkopen werd enkel groter. Hoe kon Connor nog in hemelsnaam zo egoïstisch en kortzichtig zijn om nog steeds te denken dat Zeal dit allemaal maar goed moest vinden? Snel had Zeal zijn kleren aangetrokken, waarna hij de slaapkamer uit snelde. Hij moest hier weg. Weg van Connor. Hij wou de jongen niks aan doen en zeker geen dingen zeggen of doen waar hij later spijt van zou krijgen. Daarbij zou Connor misschien de situatie ook wat beter begrijpen als hij wat tijd had gehad om over de situatie na te denken. Zeal had in ieder geval tijd nodig om aan zijn nieuwe haarstijl te wennen en zijn irritatie jegens Connor over de actie te dimmen. Als Connor het dan nog steeds niet begreep, zou Zeal hem tenminste niks aan doen. Terwijl hij de trappen af liep zei hij al iets wat misschien iets harder eruit kwam dan hij had gemeend. Hij probeerde enkel aan Connor uit te leggen dat diens woorden nog geen steek hielpen. Hij bleef maar zeggen dat Zeal hem dankbaar moest zijn en dat hij het had gedaan om hem te helpen. Het maakte Zeal enkel bozer en had liever dat Connor gewoon stopte met praten.

Even bleef het stil achter hem. Er waren geen voetstappen te horen die aangaven dat hij nog werd gevolgd. Hij kreeg de neiging om om te kijken, maar liep in plaats daarvan koppig door. Uiteindelijk hoorde hij de voetstappen hem weer volgen. Ditmaal wel op een minder gehaaste tred. ”I’m sorry, okay?!” werd er gesnauwd. Die woorden lieten Zeal tot een halt brengen. Langzaam draaide hij zich half om naar de jongen. ”What do you want me to say? ‘I won’t do it again’? ‘It was a stupid idea'? I’ve realised that by now,” sprak Connor verder. Zeal keek hem voor een moment zwijgend aan. Connor realiseerde zich dat enkel omdat Zeal zo boos was geworden. Waarschijnlijk zag de jongen zelf nog steeds niet in waarom hij boos was geworden. Zeal voelde nog steeds de neiging om weg te rennen van de hele situatie. Hij wou de woede eruit gooien, maar tegelijkertijd wou hij Connor ook niet zorgen laten maken. Uiteindelijk draaide hij zich helemaal om naar de jongen. Hij stapte naar hem toe en plantte voor een korte seconde zijn lippen op die van Connor. Zodra hij zijn lippen weer van die van hem verwijderde, keek hij Connor doordringend aan. ”Just don’t talk tonight, alright?” zei hij hem. Hij probeerde zich overduidelijk heel hard in te houden. Nog even keek hij Connor aan, waarna hij weer de trap op liep en terug naar hun kamer ging. Zwijgend kleedde hij zich weer uit, waarna hij zich in Connor’s bed neerlegde en zijn rug naar de kamer toedraaide. Misschien zou hij zich beter voelen in de ochtend.