Slow and Steady

Onderwerp: Re: Slow and Steady za nov 18, 2017 12:25 am

_{Slow and steady

Elesis had haar te weten te raken en dat haar geleid tot de woede die Diana kennelijk nodig had gehad om haar kracht de vrije loop te laten gaan. Elesis had de tijd gehad om zich schrap te zetten en liet de hellhounds verdwijnen. Ze zette de claymore in de grond en zorgde zo voor de houvast die ze nodig had om de storm door te komen die op haar af kwam. Wellicht had ze het wat verkeerd ingeschat. De schade die ze van de storm op liep was meer dan ze het liever had gewild. Als dit een echt gevecht was geweest, was ze ook gewoon weg geteleporteerd, maar nu zou dat dat enkel saai maken. Daarvoor was Elesis niet hier gekomen. Zodra de storm haar voorbij kwam, kwam ze wat moeizaam recht. Ze rolde met haar schouders in de hoop wat los te blijven en niet te verkrampen van de pijn die ze voelde. Ze behield haar blik dan ook op haar tegenstander en niet op de verschillende wonden op haar lichaam. Met een uitdagende grijns daagde hij haar uit voor nog meer. Diana beantwoordde de grijns met haar eigen.

Ze klemde haar kaken op elkaar. Elesis blikte even naar de wond die Diana had op haar arm, maar keek Diana al snel recht in de ogen aan. Het zou wel goed komen. De wond was niet diep genoeg. Wacht, sinds wanneer gaf zij iets om die mensen? “Thanks?” beantwoordde Diana haar woorden en zorgde er zo voor dat Elesis er niet verder over na kon denken en daarvoor dankbaar was. “Guess you’ll have to find out.” Elesis grijnsde wat breder. Ze verwachtte een nieuwe aanval, maar de kansen werden aan haar overhandigd. “Why don’t you show me what you got, princess?” vroeg Diana met een knipoog. Elesis keek op van die vraag, maar grijnsde al snel. ”As you wish,” sprak ze nog, waarna haar rode ogen enkel roder worden en wel licht leken te geven. De hellhounds kwamen opnieuw uit de duisternis zitten. Ditmaal had Elesis besloten om niet haar eigen lichaam in te zetten. Ze merkte dat de pijn zijn tol begon te eisen. Ze moest rustig aan doen. Met de kracht die ze nog bezat, riep ze de hellhounds op om Diana aan te vallen maar niet te vermoorden. De bloeddorstige beesten stormde op het meisje af en probeerde haar te bijten waar ze konden.}

Onderwerp: Re: Slow and Steady zo nov 26, 2017 7:13 pm

_{"As you wish." Woorden die niet onverwacht uit de hoek kwamen. Ze had erop gerekend dat Crimson dit aanbod niet af zou slaan en zichzelf zou bewijzen met een nieuwe aanval. De roodheid van haar irissen werden enkel intenser, iets dat niet veel goeds leek te betekenen. Diana stond nog steeds in een stabiele houding, afwachtend, oplettend, klaar voor reactie wanneer nodig. En dat was nodig.
Die verdomde beesten waren terug. Hoe ze net plots verdwenen, zo plots stonden ze weer aan weerskanten van de roodharige meid. Diana slikte, balde haar handen wat steviger tot vuisten om met deze kracht wat spanning op te wekken. Ze had meteen resultaat - de combinatie van woede en een lichte angst - en voelde hoe haar handen weer licht begonnen te trillen. Het was te vergelijken met een soort opladen van energie. Ze had door de aanval van zonet een groot deel van haar energie verbruikt en had opnieuw wat concentratie nodig om het opnieuw door haar lichaam te laten razen. Iets wat ze normaal gesproken probeerde te voorkomen, maar wat ze nu liet gaan. Ze had het gevoel dat ze zichzelf moest bewijzen. Daarbij kwam dat het een perfecte manier was wat te oefenen en het maximale uit haar training te halen. Crimson was.. intimiderend, to say at least.

...En toen kwamen ze op haar af. Ze probeerde haar handen onder controle te houden, voelde de energie, zag de witte energiestroming rondom haar handen. Het was als een rilling die je wel eens door je lichaam van onderaan je rug naar boven voelde 'stromen', maar dan met een energieke kracht die zich langs je zenuwstelsel verspreidde. Een energie groots genoeg om op zijn minst wat tegen die beesten te doen. Niet genoeg om ze volledig te doen verdwijnen of wat dan ook, zoals haar tegenstander kon. Diana onderschatte zichzelf niet en bezat echt wel wat kracht, maar was niet sterk genoeg. Was nog niet perfect in haar handelingen. Was nog niet gevorderd genoeg. Waar ze wel genoeg van had was uithoudingsvermogen, de wil om door te gaan en een adrenalinekick. Misschien - hopelijk - genoeg om Crimson voorlopig niet te laten overtreffen.
Op het moment dat de hondachtigen haar bereikten zette ze haar schoenen steviger tegen de grond en wakkerde ze haar peculiarty aan door eenmalig een korte 'flick' met haar vuisten te maken. Het veroorzaakte een trilling in de grond, een kracht die ervoor zorgde dat één hellhound van haar af werd geschut en een stuk verderop belandde. De ander beet wild in haar been. Diana ademde scherp in, slaakte een kreetje door de pijn die zich verspreidde op de plaats waar de tanden haar been raakten en moest moeite doen haar hoofd erbij te houden. Dit lukte; ze gaf met haar vuist een klap tegen de kop van het dier, die opgeladen was met een stormachtige, energie-achtige kracht. Een vorm van bliksem. Niet genoeg om de beesten langdurig weg te houden, maar genoeg om een aantal seconden vrij spel te hebben. Hier maakte dan ook gebruik van: Diana reageerde snel, wierp haar witzilvere blik op die van de meid en wierp opnieuw een stormachtige kracht op haar af. "Fuck you," pufte ze even snel tussendoor, buiten adem, terwijl er een heel klein glimlachje op haar gezicht verscheen die ze probeerde te verbergen. Haar tegenstander had iets intrigerends. Het maakte haar nerveus. Haar hand greep in een reflex naar de wond op haar been, terwijl ze haar hoofd er weer bij probeerde te krijgen. Ze bereidde zich voor op een nieuwe aanval van die klote beesten, afwachtend of Crimson misschien iets anders van plan was.}