Het leek er wel op alsof zijn mentortaken met de dag drukker werden. Waar hij eerder nog doodging van verveling en er nog aan dacht om terug te gaan naar zijn oude levensstijl, had hij nu niet eens meer de tijd om eraan te twijfelen. Of hij het nou wou of niet, hij moest dit doen. Daarbij maakte het niet uit of hij aan zijn psychopathische trekjes zou toegeven of niet; bovennatuurlijke krachten interesseerde hem nog altijd. Zo was hij ook op zijn nieuwe en enige hobby gekomen. Het lezen van boeken deed hij al zijn hele leven lang. Vroeger enkel om in het voordeel te zijn in elk gevecht. Hoe meer kennis, hoe sterker je was. Maar nu was het echt uit pure interesse. Hij vond het intrigerend om meer te leren over de verschillende bijzonderheden die zich in de lus bevonden. Er was niet veel waar hij nog van op keek en ook niet veel waar hij niks vanaf wist, maar kleur manipulatie was iets waar hij toch niet veel van wist. Zodra Bluebonnet hem de informatie van Clarke had doorgegeven, was Zeal daarom ook even de bibliotheek in gegaan om grondig onderzoek te doen. Gelukkig had hij daarnaast ook nog zijn vriendin Juniper die ook kleuren kon manipuleren en zij had hem ook goed genoeg geholpen. Hoe de training echt zou verlopen zou natuurlijk aan de kandidaat zelf liggen. Daarbij moest hij haar ook beter leren kennen om te weten waar haar valkuilen lagen. Hij kon wel gissen wat voor problemen er waren, maar je wist het nooit zeker totdat je de persoon zelf ontmoette. Zeal had haar al wel een keer eerder ontmoet en hier en daar zien rondlopen, maar een echt gesprek had hij nooit met haar gehad. Ook zou het hem niks verbazen als ze hem nog voor Laxus aanzag aangezien hij zich destijds zo had voorgesteld. In ieder geval was er genoeg te bespreken. Hij hoopte er enkel op dat de training professioneel kon lopen en dat persoonlijke grudges er niet bij zouden komen kijken. Als Clarke wel een probleem met hem had en daardoor de training niet door kon zetten, dan zou hij het wel doorgeven aan Bluebonnet en moest iemand anders het overnemen. Natuurlijk zou hij zich wel verontschuldigen voor de slechte dingen die hij had gedaan in het verleden, maar hij wist ook dat zijn daden niet vergeven konden worden. Niemand zou het vergeten en je kon niet doen alsof er niks was gebeurd. Hij zou dan ook niet boos worden op Clarke als ze boos op hem was. Het was enkel begrijpelijk.

In de verte zag hij haar al staan. Opnieuw had hij kleren aangetrokken waarin hij makkelijk kon bewegen. Een joggingsbroek, tanktop en een vest. Daarbij had hij ook een pet over zijn roze lokken heen getrokken in de hoop het te verbergen. Jammer genoeg piekte hier en daar net een roze lokje onder de pet vandaan. Als Clarke dan een hekel aan hem had, had ze tenminste een makkelijke manier om hem belachelijk te maken, daar had Connor wel voor gezorgd. Ergens zat Zeal er ook aan te denken om zijn haar gewoon donkerbruin te verven, maar hij kon er wel vanuit gaan dat zijn kamergenoot daar niet blij mee zou zijn. Waarschijnlijk zou Connor het persoonlijk opvatten en meteen denken dat Zeal een hekel aan hem had. Er enkel al aan denken zorgde ervoor dat Zeal zachtjes zuchtte. Hij zou het maar moeten overleven met zijn roze haar. ”Goodday,” begroette Zeal Clarke zodra hij bij haar was. Een vriendelijk glimlach sierde zijn lippen, niet wetend hoe het meisje over hem dacht. Hij liep langs haar de trainingsruimte naar binnen. ”Are you ready to train?” vroeg hij nog na. Ondertussen gleden zijn vingers naar het stopcontact om even vlug wat elektriciteit eruit te trekken. Even sierde de elektriciteit rond zijn lichaam voordat het in zijn huid trok. Hij ging er niet vanuit dat hij zijn krachten nodig had, maar je wist nooit hoe het in een training aan toe zou gaan.

Met een glimlach liep hij haar tegemoet. De vriendelijkheid leek echter niet wederzijds. Het meisje had eerst in een proactieve houding gestaan, maar die plompte nu als een plumpudding weer in elkaar. Zeal wist niet of het aan zijn aanwezigheid lag of dat ze simpelweg geen zin had in de training. In ieder geval zocht hij er niet te veel achter. Hij wist dat veel peculiars tegen de training opkeken. Vaak ging het samen met emotionele zaken en niet iedereen was even bereid om over persoonlijke dingen te praten, zeker niet met hem. Gelukkig wist hij hen nog altijd te overtuigen dat het voor een goed doeleinde was. Liever hoorde hij de vele drama’s ook niet aan, maar het bleef een feit dat bijzonderheden en gevoelens met elkaar verbonden stonden, dus als je je bijzonderheid onder controle wou krijgen, moest je ook je gevoelens onder ogen komen. Dus wellicht was dat haar rede voor de vermindering van enthousiasme. 'Hey,' begroette Clarke hem terug. Het klonk niet al te opgewekt, maar ook niet al te treurig, dus misschien zou ze haar beste beentje nog voortzetten. Hij hoorde haar nog iets achter hem mompelen, maar besloot er niet op te reageren.

Hij liep de trainingsruimte verder in en liet even zijn hand langs het stopcontact gaan om wat elektriciteit tot zich te nemen. Hij was het niet van plan te gebruiken, maar trainingen konden raar lopen en in het ergste geval wou hij wel zichzelf en de ander kunnen beschermen. Immers kon hij met zijn elektriciteit ook een ander kort verlammen waarmee diens bijzonderheid ook tijdelijk werd uitgeschakeld. Zo zou hij kunnen voorkomen dat een Peculiar zichzelf of hem tegen ieders wil pijn deed. Hij was dus zeker niet van plan om ermee te vechten. Terwijl hij zich klaar maakte vroeg hij ondertussen aan Clarke of ze er klaar voor was. De elektriciteit leek haar echter bang te maken. Het meisje zette een stap achteruit terwijl de elektriciteit even om zijn lichaam heen cirkelde voordat het in zijn huid trok. 'Wow, okay. Is this right? I mean, couldn’t you like… kill me with that?' reageerde Clarke op de show. Zeal grinnikte zachtjes en schudde zijn hoofd. ”I mean I could, but I won’t,” antwoordde hij eerlijk. Hij ging haar niet proberen ervan te overtuigen dat zijn krachten ongevaarlijk waren, maar hij wou er wel zeker van zijn dat ze niet bang voor hem hoefde te zijn. Haar woorden hadden namelijk ook een andere gedachte bij hem aangewakkerd, namelijk hoe haar beeld van hem was. ”The last time we talked was that one night, right? That truth or dare night,” vroeg Zeal na voor de duidelijkheid. Hij wou ook voorkomen dat Clarke ondertussen Laxus tegen was gekomen en daardoor nu een totaal verkeerd beeld had gehad van hem. ”I’m sorry if I seemed like a dick back then. A lot has happened and I’ve changed for the better,” voegde hij er daardoor ook al snel aan toe met een flauw glimlachje.

Zeal kon ook wel nagaan dat zijn reactie op haar woorden niet super geruststellend waren, maar hij deed het meer om de sfeer wat op te lichten. Het leek er immers op dat haar humeur totaal was omgeslagen zodra ze hem had opgemerkt. Alsof ze hem niet mocht. Zeal kende Clarke nauwelijks. Hij had haar hier en daar wel eens rond zien lopen en ze waren die ene avond samen geweest, maar ook toen hadden ze niet echt gepraat. Veel wist Zeal dus niet over Clarke. Het enige wat hij nu wist was haar bijzonderheid en dat deze door onverklaarbare redenen plots was veranderd. Maar qua persoonlijkheid wist Zeal vrijwel niks van haar. Echter kon hij er wel vanuit gaan dat Clarke nou niet de beste indrukken van hem had gekregen. Destijds had hij op zich niks ergs bij haar gedaan, maar hij kon wel nagaan dat de verhalen over hem de lus rondgingen en ze hem daarvan herkende. In ieder geval wou Zeal de lucht wat klaren voordat ze ter werk gingen. Het was moeilijk werken als je elkaar niet mocht en Zeal wou dit allemaal zo makkelijk mogelijk voor hen beiden maken. Even bleef het stil naar zijn verklaring en verontschuldiging, maar uiteindelijk zuchtte Clarke en liet ze haar armen zakken. ’It’s okay, I guess. Hell, I was a dick back then,’ sprak ze en haalde haar schouders op. Ergens kreeg Zeal de neiging om uit te leggen dat hij echt vele maler erger was geweest dan Clarke destijds, maar dat zou het probleem enkel groter maken. Wijselijk hield hij zich daarom stil. ’So we’ve both changed, cool,’ sprak Clarke verder. Het was duidelijk dat ze het er liever niet over had. Zeal knikte daarom enkel. ’Shall we begin?’ Opnieuw knikte Zeal. Goed. Dan zouden ze er geen woorden meer aan vuil maken. ”Correct me if I’m wrong, but your peculiarity changed due some accident, right?” ging hij na. ”And you now want to learn how to control water and how to control color manipulation,” vervolgde hij. ”I’m more familiar with water than with color manipulation, so why don’t we start there, alright?” Hij nam wat afstand voor de zekerheid. ”How much can you do with the water right now? And how do you control it?” vroeg hij verder. Voordat ze immers echt aan het werken zouden gaan moest hij nog wat meer informatie hebben. Hij kon zoveel informatie opzoeken als hij wou, maar persoonlijke informatie kon hij niet vinden in boeken.