It's alive

“Gewoon de koeken opeten is goed voor mij.” zei de jongeman. “Oké!’ zei Jessica. Jessica vond het ergens jammer, maar wou het Victor niet laten zien. Ze zou graag vrienden worden en zo nu en dan eens iets leuks doen, maar zoiets kan je niet forceren natuurlijk. Het was al een goed begin om samen naar de bakker te gaan. Ze nam een stuk van haar koek en proefde. Het smaakte goed, vooral de combinatie van de verse crème met de krokante koek.

Aan het huis aangekomen, zetten ze zich op een bankje neer. Het was stil terwijl ze aten. Victor voelde wel dat Jesse meer zou willen praten, maar hij hield zich wat afzijdig, en zij leek zijn afstandelijkheid te respecteren. Het was moeilijk, maar het was beter zo. Zodra hij weg kon gaan, zou hij dat doen. Dan was er geen enkele kans dat hij haar met zijn bijzonderheid kon kwetsen. Want dat was wat er waarschijnlijk zou gebeuren mocht hij te lang in haar buurt blijven. En zo zaten ze dus in stilte, totdat de koeken op waren en het te ongemakkelijk werd om nog te blijven. Victor stond plots op en zei dat hij nog iets te doen had. Een leugen, maar hij wist niet hoe hij anders weg moest geraken. Na dag te zeggen, draaide hij zich om en ging hij terug naar het huis. Het was wat raar geweest: hun afscheid. Nogal onwennig en ongemakkelijk, maar dat was heel de ontmoeting eigenlijk geweest. En het was maar beter dat hij nu bij haar vandaan was; dan was er geen enkele kans dat hij haar met zijn bijzonderheid kon verwonden.