Een klein zuchtje ontsnapte Cheryl’s lippen terwijl ze de laatste meters naar boven overbrugde. Het was misschien een klein beetje een slecht idee geweest om met een jurk en platte schoenen een klim te gaan doen, maar Cheryl kon toch ook niet weten waar deze random tocht door de buitenlucht haar ging brengen? Het was begonnen in de stad – waar haar outfit trouwens prima voor geschikt was – en was hier geëindigd, waar een steeds opwaaiende jurk, platte schoenen waar ze letterlijk elk steentje op de ondergrond mee kon voelen en een dun vestje misschien niet de kledij waren om dit mee te doen. Maar goed, ze was nu eenmaal aan die klim begonnen en er was geen haar op haar hoofd dat nu zou omkeren. En dus zette ze voort, haar beenspieren testend en zwaar ademend. Ze had gehoord dat de zonsondergang hier echt geweldig was, al vroeg Cheryl zich op dit moment af of het al die inspanningen echt wel waard was. Ze zuchtte en streek haar lange steile haar uit haar gezicht terwijl ze om zich heen keek. Ze zag dat het niet lang meer duurde en een grijns kwam om haar lippen te staan toen ze de vuurtoren zag. Dat zag er eigenlijk best wel indrukwekkend uit vanaf deze positie. Het gaf Cheryl motivatie om verder te gaan en zo kwam het dus dat het meisje niet veel later aan de top stond. “EINDELIJK!” riep ze uitgelaten. “IK HEB HET GERED!” Het kon haar vrij weinig schelen of er mensen in de buurt waren die het konden horen. Ze had het idee dat haar beenspieren verrekt waren en dat ze naar beneden gedragen zou moeten worden. Met een zucht liet ze zich op een bankje nabij de kliffen zakken, haar blik gericht op de prachtige horizon voor haar. En ja, ze besloot tóch dat het de klim waard was, uiteindelijk.

Het ene moment was ze rustig aan het kijken naar het landschap dat zich voor haar uitspreidde, het volgende moment stond er een halfnaakte jongen in haar buurt. Cheryl had haar hoofd geschrokken omgedraaid omdat ze in eerste instantie niet in de gaten had gehad dat er nog iemand anders aanwezig was, maar nu deed ze nog net te veel moeite om ervoor te zorgen dat haar mond niet openviel toen ze een halfnaakte jongen zag staan. Die er overigens niet lelijk uitzag. “Which view are you talking about?” mompelde ze, maar dat was niet iets wat ze hardop ging herhalen. Dadelijk zou het die jongen het te hoog naar zijn bol stijgen. Wat deed je überhaupt zonder shirt hier? Het was nu weer niet super koud, want zij had haar klim ook gedaan met niks anders dan een kort zomerjurkje en platte ballerina’s, maar om nu te zeggen dat je zonder shirt rond kon wandelen? Ach ja, ieder zijn ding, right? Wacht. Even een ander ding. Waar was de jongen vandaan gekomen? Ze had hem zeker niet achter zich aan horen komen toen ze met de miserie was begonnen en ze had hem ook niet gezien toen ze bovenop de top stond. Ze scande even haar omgeving, maar ze had geen idee waar hij dan vandaan had moeten komen. “Where did you come from, anyway?” vroeg ze verbaasd. “I’m pretty sure I was alone when I started the climb.” Ze kon zich ook niet herinneren dat ze de jongen ooit eerder had gezien. “Do you live in the house?” vroeg ze dan maar, hopend dat hij wist waar ze het over had. Het was ook weer zo’n ellende als ze iets uit moest gaan leggen over een huis met kinderen die speciale krachten hadden. Het klonk ongeloofwaardig en voor een deel vond Cheryl dat nog steeds zo, maar ach. Niks aan te doen, right?

Aha, hij woonde dus ook in het huis. En aan zijn reactie te zien, was hij daar niet al te blij mee. Tja… hij kon ook gewoon vertrekken als hij dat wilde. Cheryl boeide het eigenlijk niet zozeer of ze nu in dat huis woonde of dat ze bij haar ouders was. Misschien was het zo ook wel beter. Cheryl ging er dikwijls op uit om haar krachten te ontdekken en merkte op dat het soms wel handig kon zijn om het te hebben, al moest ze goed uitkijken dat niemand haar zag. Aan de andere kant… als het hier in de lus gebeurde, zou toch niemand het meer herinneren omdat de dag zich steeds opnieuw afspeelde. Ze trok dan ook haar wenkbrauwen naar de voor haar onbekende jongen op toen hij het over de lus had. “I asked if you lived in the house, I didn’t talk about the loop,” wees ze hem er fijntjes op. “And their memories will be erased anyway, so it doesn’t really matter.” Was het niet zo dat de dag steeds opnieuw begon voor iemand die de gave niet had? Ze dacht dat ze zoiets gehoord had, maar ze wist het niet zeker. “And as my power is to erase memories, I won’t have a problem at all.” Oké, dat was gelogen. Haar bijzonderheid was absoluut niet dat ze geheugens kon wissen, maar het was grappig om te zien hoe de jongen zou reageren. Ze had echter niet het idee dat hij zin had in een gesprek en dus draaide ze zich van hem weg. “But you have stuff to do anyway, so I won’t bother you.” En vervolgens maakte ze over haar schouder een wegwerpgebaar. Zo, dan kon hij nog altijd vertrekken als hij wilde. Cheryl had wel wat andere dingen te doen dan naar halfnaakte jongens te kijken, anyway. Ze richtte haar blik weer naar voren en bewonderde het landschap opnieuw.