Het was lang geleden sinds hij zijn kleine broertje had gezien. Hij was vertrokken van huis, had toestemming gekregen om te zoeken naar een mate in de loop van Bluebonnet. Hij had een prachtig verhaaltje aan hun opgehangen, dat het was omdat de kans hoger zou zijn voor hem om een mate te vinden, dat hier vast meer weerwolven te vinden waren. Maar hij wilde eigenlijk genieten van de vrijheid die hij hier kreeg. In het huis van de pack waren er altijd torenhoge verwachtingen die hij moest waarmaken. Mensen die hem de hele dag volgden en hem met verwachtingsvolle ogen aan keken. Hij was er gewoon nog niet klaar voor. Hij haatte het dat zulke torenhoge verwachtingen van hem verwacht werden. Niet alleen dat, het was ongewoon dat hij op zijn 28e nog geen mate had gevonden om mee te nemen naar huis. De meeste wolven vonden hun mate aardig vroeg, maar voor hem was dat niet zo. Misschien ook wel deels omdat hij niet actief aan het zoeken was. Hij vond het wel best om hier te zitten.

Een telefoontje van zijn vader ontvangen was voor hem vrij gewoonlijk. Iedere week kreeg hij updates over de pack. Toen zijn vader echter vertelde dat Cyrek zijn kant op kwam, was hij in de eerste plaats verrast. Maar aan de andere kant snapte hij zijn vader ook wel. Cyrek communiceerde niet goed met zijn wolf, dat gaf hem veel problemen. Cyrek rende ervoor weg. Terwijl hij perfect kon communiceren met zijn wolf, van het begin af aan al hadden ze een klik. Zijn vader hoopte natuurlijk dat hij Cyrek kon leren omgaan met zijn wolf, iets wat hem niet gelukt was. En misschien was het ook wel meteen een soort test, om te zien hoe hij als toekomstige leider van de pack hiermee kon dealen of het totaal niet aan kon.

Hij was iets te laat, sorry voor dat, maar hij was nog druk bezig geweest met wat ideeën te bedenken voor de pack. Dat moest hij ook blijven doen, daar kwam hij niet onder uit. Laptop werk was daardoor echt een ding voor hem. Het was hier niet alleen maar leuk en aardig, hij kon niet volledig zijn rang laten vallen. Hij was voor even zo hard aan het werk dat hij de tijd was vergeten. Er was nog maar één manier voor hem om nog een beetje op tijd te zijn, lopend zou hij echt heel erg te laat zijn. Dus hij trok zijn kleren uit, allemaal, waarna hij zijn ogen sloot.

De eerste keer dat hij shiftte, was het pijnlijk. Het voelde raar en de pijn die hij op dat moment had gevoeld, was nooit zo erg geweest als die dag. Daarna ging het goed, daarna was het makkelijk en kon hij het doen wanneer hij het wilde. Hij zag het voor zich als een groot grasveld, waar hij zat met zijn wolf. Dat ze samen keken naar het beeld dat het echte leven voorstelde. Hij aaide de wolf over zijn nek, waarna hij hem kalm aan keek. ’You go,’ sprak hij zachtjes tegen zijn wolf, waarop de wolf hem met een wolfachtige grijns aan keek en luid huilde.

Zijn botten verplaatste zich. Het zag er oh zo pijnlijk uit, maar het was allang niet meer pijnlijk. Hij genoot altijd wanneer hij zo samen met zijn wolf was. De geuren waren nog beter dan anders, hij voelde meer. Hij voelde levend. In zijn bek pakte hij het kleine tasje die hij altijd had klaar liggen, waarna hij zijn kamer uit rende. Naar beneden, door het huis, om vervolgens naar buiten te rennen. De vuurtoren was nog steeds een eindje verder op, maar als wolf was hij er een stuk sneller dan als mens. Sprintend met het tasje in zijn handen rende hij richting de vuurtoren. Om het dorpje heen om mensen niet te laten schrikken.

De vuurtoren kwam in beeld en al snel herkende hij de geur, samen met een andere geur die hij haatte om te ruiken. Nicotine. Het deed altijd pijn aan zijn neus. En daar stond hij, zijn kleine broertje. Hij kwam langzaam tot een halt. Hij legde het tasje voor zich neer en keek even naar zijn broertje. Hij was zeker wel heel erg gegroeid, dat kon hij zeker niet ontkennen. Zijn gouden ogen keken strak naar zijn broertje, waarna hij even zacht zuchtte.

In zijn gedachten kwam de wolf terug nadat hij gefloten had, om naast hem te liggen. Tegen hem aan. De wolf sloot zijn ogen, ontspannend. En dat was het moment dat hij terug begon te veranderen. Botten weer op de juiste plek kwamen, tot hij in al zijn glorie voor zijn broertje stond. Zonder ook maar iets te zeggen pakte hij zijn kleine tasje die hij had meegebracht, waar hij zijn kleren in had gestopt en zich even snel aan kleedde. Hij haalde vervolgens kort zijn hand door zijn haar, waarna hij zijn ogen op de ander richtte. ”Cyrek,” sprak hij, zijn diepe stem beladen met het alpha randje die de meeste alpha’s hadden. Zijn ogen schoten even naar de sigaret die de ander rookte. Hij haatte de geur van nicotine, het was veel te scherp in zijn neus. ”It’s been a while.” sprak hij tegen de ander, zijn handen in zijn zakken stoppende. Hij had hem allang niet meer gezien, hij was immers al acht jaar weg geweest van huis. Maar van hoe de jongen er uit zag was het voor hem al wel duidelijk dat zijn broertje nog steeds geen goed contact had met zijn wolf.

Hij kon de haast kille blik in de ogen van zijn broertje wel zien, maar hij negeerde het gewoon. Hoewel zijn wolf toch wel zachtjes gromde in zijn hoofd. Het was een pack member en daar moest de ander niet al te licht over denken. Cyrek keek echter weg, waardoor hij even de tijd had om zichzelf aan te kleden en zijn haar nog even lichtjes goed te doen. Zijn kleine broertje was aardig opgegroeid, maar zowel hem als zijn wolf konden wel voelen en zien dat de jongen geen goede band had met zijn wolf. En dat pijnigde hen allebei. Het leek hem moeilijk, om elkaar niet te begrijpen. Hij had vrijwel nooit miscommunicatie met zijn wolf, het was eerder dat ze soms een licht meningsverschil hadden. Meestal waren hun gedachten gelijk aan elkaar, hadden ze hetzelfde idee en daardoor konden ze makkelijk met elkaar leven. Konden ze makkelijk shiften, beslissingen nemen, alles. Maar hij liet zich ook wel lijden soms door zijn wolf. Op gevoel, was vaak zijn motto. Hij deed alles op instinct, op gevoel. Hij sprak de naam van zijn broertje uit, waardoor hij de aandacht van zijn broertje zowat opeiste. De jongen grijnsde zelfs iets terwijl hij weer een trekje nam van het verschrikkelijke ding. Sigaretten waren verschrikkelijk voor wolven, hij kon zelfs niet geloven dat de wolf van Cyrek niet in greep op ieder moment dat hij de sigaret op stak. Zijn wolf zou hem iets aan doen als hij dat hem aan zou gaan doen. ”Hey Niklas,” begroette Cyrek hem rustig. Nou, blij leek zijn broertje ook niet om hem te zien. Dat was ook wel duidelijk. Hij was dan al wel bijna acht jaar weg van de pack, maar stiekem had hij toch wel verwacht dat zijn broertje blij zou zijn om hem weer te zien. Hij bleef nog steeds zijn grote broer.

Hij sprak dat het een tijdje geleden was sinds ze elkaar hadden gezien, waarop zijn kleine broertje knikte en nog een trek nam van de stinkende sigaret, waarna hij hem gelukkig doofde onder zijn schoen. Gelukkig maar, want anders had hij het zelf gedaan. ”It has been,” sprak Cyrek terwijl hij de rook uit blies – zijn kant op. Hij trok even zijn neus iets op bij het gebaar, zijn ogen hard. Cyrek moest weten dat dit gevoelig was voor wolven maar alsnog was hij zo koppig om het wel te doen. Hij snapte wel dat zijn vader problemen had met Cyrek. En hij snapte ook wel dat Cyrek nu naar hem was verplaatst. Zijn vader was waarschijnlijk en veel te druk, en dit was een test voor hem. Daar was hij nu wel overtuigd van. Hij moest ervoor zorgen dat de wolf van Cyrek en Cyrek met elkaar konden gaan communiceren, dat ze zouden samenwerken. ”How are you doing?” vroeg Cyrek aan hem, terwijl de jongen dichter naar hem toe stapte. Hij rook de bekende geur van Cyrek, samen met de geur van nicotine. Hij zou niets liever willen dan de jongen in de douche gooien. Zonder shampoo, want dat rook te erg, maar gewoon water. Warm water om de nicotine van hem af te wassen. ”Still on the hunt for a mate?” vervolgde de jongen zijn vraag, waarop hij even rustig knikte. Het was geen leugen dat hij nog steeds op zoek was naar een mate. Hij was echt wel aan het rondkijken, het lag niet aan hem dat er niemand was die ook maar interessant was voor hem. ”I’m doing well,” sprak hij kalm tegen de ander, waarna hij hem mee wenkte. Het was natuurlijk voor hem, om anderen mee te laten lopen. Dat was zijn rang, zijn taak. ”And yes, I’m still looking for a mate. No-one has caught my eyes yet, though. But, many people do still arrive here. I’m very hopeful to find a mate here.” Sprak hij, gloedeerlijk maar ook op de toon zoals hij anders met zijn pack zou praten. Het was een automatisme die hij had aangeleerd, maar ook iets wat in zijn instinct zat. Hij wilde er niet voor zorgen dat er iemand zorgen om hem zou maken, dat was aan hem om te doen. ”I heard you have some troubles with your wolf.” sprak hij, zijn bruin-goude ogen op de ander gericht.

Hij was het gewend om bepaalde vragen te krijgen. Zijn vader vroeg hem immers vrijwel iedere week hoe de zoektocht naar zijn mate ging, dus hij had een standaard riedeltje over hoe het ging. Hij wist ook wel dat Cyrek het waarschijnlijk bedoelde om hem te irriteren, maar hij stond hoger dan dat, het irriteerde hem niet zo meer. Hij vond het heel irritant dat zijn vader het constant aan hem had gevraagd, maar ook dat had hij inmiddels geaccepteerd. Het was niet zijn plaats om geïrriteerd te zijn over een vraag zoals die, hij was tenminste blij dat zijn broertje iets van interesse in hem toonde. Vaak had hij als hij had gebeld gevraagd hoe het met iedereen ging en om de groetjes te doen aan zijn siblings, maar vrijwel nooit hoorde hij iets van zijn siblings terug. Het was op een manier best eenzaam, puur omdat hij zo’n rang had gekregen. Gelukkig had hij nog wel goed contact met veel van zijn andere pack mates, dat scheelde een hoop. Toen hij tegen de ander sprak dat het goed met hem ging knikte Cyrek een keertje. ”Glad to hear,” mompelde de jongen even, waarna hij hem begon te volgen richting het huis. Het was normaal voor hem, dat ze zouden volgen zonder dat hij ze iets hoefde te zeggen. Een wenk was soms niet eens meer nodig, maar aangezien hij niet zeker wist in hoeverre Cyrek problemen had met zijn wolf, wenkte hij hem wel voor de zekerheid. Hij vervolgde zijn woorden met dat hij nog steeds bezig was met het zoeken van een mate, maar dat niemand tot nu toe interesse in hem wekte. Hij ging niet puur omdat iemand een weerwolf was met diegene maten, zo werkte het gewoon niet. ”I hope you find one soon, I don’t want to be stuck around here,” mompelde de jongen, waarop hij even naar de ander keek met zijn bruine ogen. Hij was er nog niet eens en de ander leek het al stom te vinden. Serieus? En dat kwam van iemand die nauwlettend in de gaten werd gehouden in de pack huis. ”It’s not that bad here.” sprak hij eerlijk tegen de ander. Hij was altijd eerlijk. Een alpha moest niet liegen tegen zijn packmates, dat kon hem later alleen maar op hem terug vallen.

Hij sprak dat hij had gehoord dat Cyrek moeite had met zijn wolf, waarop de blik van Cyrek meteen op hem viel. De jongen snoof op zijn woorden. Hij had het natuurlijk nog nooit van Cyrek zelf gehoord, maar geïnteresseerd was hij wel op wat de jongen zelf te zeggen had. ”That bitch just won’t listen,” mompelde zijn broertje, waarop hij voelde hoe zijn wolf in zijn gedachten naar zijn broertje gromde. Het was duidelijk dat zijn eigen wolf het er niet mee eens was hoe zijn broertje de zijne behandelde. Maar daar was Niklas het zelf ook heel erg mee eens. ”Or you don’t listen to him.” kaatste hij eerlijk terug naar de ander, zijn ogen hard maar ook wel streng op hem gericht. ”No, let me rephrase that. You don’t listen to yourself.” sprak hij, de jongen recht aankijkend. Hij meende het oprecht, de wolf was een deel van jezelf. Wat moest je doen als je niet eens naar jezelf kon luisteren? ”So what? You’re going to babysit me? Trying to fix me?” klonk er bespottend van de ander af, waarop hij even met een lichte frons naar de ander keek. ”No,” sprak hij kort, maar eerlijk tegen zijn broertje. Hij wist dat het averechts kon werken als hij de jongen dingen ging forceren, maar hij wilde wel iets verbeteren. ”I’m going to try to make you communicate with your wolf. You’ll get more freedom than you ever had. The only thing I’m going to do is protect you from the wrong people like I’m supposed to do as your brother.” sprak hij. Hij sprak het duidelijk, ieder woord kwam zelfverzekerd uit zijn mond. Het was ook duidelijk dat hij niet snel op andere gedachten gebracht kon worden.

Hij kon zich niet indenken in hoeveel pijn de twee waren. Niet alleen Cyrek leed er onder, maar de wolf ook. Een disbalans tussen hun was verschrikkelijk, een constant gevecht waar ze met z’n tweeën steeds tegen aan zouden gaan botsen. Natuurlijk zou hij het erover gaan hebben, het was raar als ze het er niet over zouden gaan hebben immers. Voor hem was het belangrijk dat Cyrek zijn wolf zou begrijpen. Het zou ook een prioriteit moeten zijn voor hem én zijn wolf. Hij snapte wel dat de wolf hem problemen gaf, vooral als Cyrek zich zo gedroeg. Cyrek gaf namelijk meteen de schuld aan de wolf. Nou, hij wist wel dat het niet aan de wolf zou liggen. Als het aan de wolf zou liggen zouden ze namelijk samenwerken in plaats van zo tegenstrijdig doen. De wolf wilde alleen maar zijn instincten volgen, waar hij voor was. Hij kaatste daarom ook terug naar de ander dat hij niet naar zijn wolf luisterde. Maar hij veranderde zijn woorden al snel, dat hij niet naar zichzelf luisterde. Want de wolf was een deel van wie hij was, voor hem ook. Hij was Niklas, deels wolf en deels mens. Die twee delen maakten hem wie hij was. Een spottend lachje ontsnapte uit Cyrek, waarop hij zijn ogen iets vernauwde. ”That thing ain’t me,” siste de jongen tegen hem, waarop hij even een keer snoof, zeker niet blij met de woorden van de ander. ”He is you. Just as much as you are you.” sprak hij kort tegen de ander, die duidelijk wat struggles op dit moment had. Zijn wolf was het er ook niet mee eens. Zelfs zijn eigen wolf was onrustig hierdoor, jankend heen en weer aan het lopende in zijn hoofd. Het maakte hem zelf ook een beetje onrustig.

Hij sprak dat hij de ander niet ging babysitten, dat was niet zijn taak. Zijn taak was om hem te leren communiceren met zijn wolf. Het belangrijkste in zijn ogen. Wat hij verder deed moest hij zelf maar gaan uitzoeken. Hij ging niet naar ieder ding kijken wat de ander ging doen, hij was bijna volwassen. Bij de ergste dingen zou hij natuurlijk gaan opletten, maar voor de andere dingen moest hij het zelf maar leren. Hij wist ook dat het alleen maar averechts zou gaan werken als hij dingen allemaal verbood om te doen. ”You mean as an alpha,” klonk er zachtjes van de ander af, waarop een lage grom meteen uit Niklas zijn borst rees, met als ondertoon die van zijn wolf er duidelijk in verwerkt. Een waarschuwing. Voor misschien maar een seconde, waren zijn ogen compleet goud voordat ze weer terug waren naar de bruine ogen met een gouden ring rond zijn pupillen. Een duidelijke waarschuwing. ”No,” sprak hij, een lichte grom in zijn woord te horen terwijl hij het uit sprak. ”As your brother.” sprak hij nog een keer duidelijk. Zijn wolf was er ook aardig ontdaan door, hoe durfde zijn broertje aan zijn woorden te twijfelen? Nog nooit had hij gelogen tegen zijn broertje, geen enkele reden voor hem om überhaupt aan zijn woorden te gaan twijfelen. Maar hier stond hij, aan zijn woorden twijfelend. Omdat hij een alpha zou zijn zou hij dus meteen alles moeten doen om zijn vader tevreden te stellen? Omdat hij niets om zijn broertje zou geven? Hij week zijn blik strak van de ander vast en klemde zijn kaken even stevig op elkaar, duidelijk door de harde lijn die er nu in zijn gezicht ontstond.

Natuurlijk waren er wel voordelen dat hij een Alpha was. Wolven die zagen de autoriteit in hem, wisten meteen dat hij een leider was en niet zo snel een volger. Maar ook dat hij het beste met zijn packmates voor had. Niklas zelf was ook nog erg familie-georiënteerd, zelfs terwijl hij weg was geweest van huis. Dus nee, hij was het er niet mee eens hoe Cyrek dit tegen hem zei. Hij kon niet geloven dat hij überhaupt zo over hem dacht.

In zijn ogen moest het probleem zo snel mogelijk opgelost worden. Hij zag er geen nut in om het uit te stellen tot de jongen helemaal gesettled was. Dit was een erge kwestie. Natuurlijk had hij het wel eens gezien, een weerwolf die niet goed met zijn wolf kon communiceren, maar dat was meestal op jonge leeftijd. Op oudere leeftijd kwam het vrijwel niet meer voor. Dus het was al heel erg apart voor Cyrek dat hij er nu nog steeds zo koppig over was. Hij snapte wel hoeveel de wolf leed door het wegduwen van Cyrek. Zodra de twee echt goed konden samenwerken zouden zowel de wolf als Cyrek ondervinden hoe veel beter het was dat ze konden samen konden werken. Cyrek leek alleen niet te overtuigen te zijn met zijn woorden, waardoor er enkel een ‘hmpf’ was te horen uit de mond van de ander. Hij kon niet geloven dat zijn broertje zo erg van het pad af was bewandeld. Als hij thuis was gebleven… nee, dat kon hij zichzelf niet verwijten. Hij was zelf ook nog jong geweest.

Maar zijn wolf was woedend toen hij de woorden van Cyrek uit zijn mond hoorde rollen. Het was het feit dat hij zo’n goede band had met zijn wolf dat zijn wolf niet volledig een waarschuwing gaf. Een corrigerende beet in de nek was normaal bij wolven. Zijn wolf zou dan niet getwijfeld hebben. Maar goed, hij had nu nog dusdanig controle dat het nog goed ging, maar Cyrek moest zeker niet nog meer gaan porren. Vooral als Cyrek zelf geen controle had over zijn wolf kon het drastische gevolgen hebben. De jongen knikte echter voorzichtig toen hij de ander verbeterde, maar het was duidelijk geweest in zijn stem. De jongen moest niks meer gaan proberen en al helemaal niet in twijfel trekken. Dat waren dingen die, vooral zijn wolf, niet te accepteren waren. Hij loog nooit, hij speelde nooit ‘spellen’. Hij was rechtuit. En niemand die hem anders kon vertellen. Dat mensen die hij niet kende dat soort dingen over hem zeiden, ala, maar zijn eigen familie? Zijn eigen bloed? Zijn pack? Nee, dat was onacceptabel.

In stilte liepen ze verder. Hij hield er de pas aardig in, hij moest zich immers op iets focussen zodat zijn wolf kalmer zou worden. Hij kon niet voor zo lang boos blijven, dat zou een slechte eigenschap zijn als alpha van de pack. Hij zou later moeten shiften en het eruit moeten rennen, vreesde hij. Dan zou zijn wolf weer een heel stuk rustiger zijn. Zijn broertje schraapte zijn keel, daarmee de stilte verbrekend, waarna hij begon te spreken. ”Will I have my own room?” Als het aan zijn wolf had gelegen niet, maar hij wist dat wat meer afstand misschien alleen maar beter kon doen voor hen. ”Yes.” sprak hij ietwat kortaf tegen Cyrek. Het was een soort nasmaak van zijn wolf die boos aan het ijsberen was in zijn hoofd. Het voelde heel onrustig aan. Zijn huid kriebelde om te gaan shiften om het eruit te krijgen, maar dat kon niet. Niet nu. ”Bluebonnet will give you a room. But I requested a room for yourself.” sprak hij tegen de ander. Hij moest er niet aan denken wat voor mensen er bij hem de kamer in zouden kunnen komen. Nee, die mensen zou hij zelf gewoon weer er uit gaan sleuren en in een andere kamer dumpen. ”But this will not be all fun and games. Don’t you dare to think that you can go all out. If my wolf senses anything wrong…” kwam er met een licht, waarschuwende grom uit zijn mond. Hij was niet zijn babysitter, maar hij zou wel zijn broertje uit niet geaccepteerde situaties halen. Veel dingen kon hij accepteren, maar er was een grens met hoeveel je zijn wolf kon pushen. Hoe meer Cyrek zijn wolf zou gaan etteren, hoe erger hij het zou krijgen ook, dan zou de grenzen van zijn wolf erg gelimiteerd worden.