{MC} Double Cross

July 28 2009 - Club Ahora, Bogota, Colombia

Dat was het probleem met haar klanten; ze raakte aan je gehecht. Ze had zich opgesloten in een toilet dat niet eens voor zijn geslacht bedoeld was, en nog wist hij haar te blijven. Met een hand barricadeerde ze de deur van haar hokje, terwijl ze nonchalant met haar rug tegen de wand leunde, kauwgom kauwend en sms'end, alles om de tijd te doden tot zijn gebonk op de deur minder zou worden. Ze mocht nog van geluk spreken dat hij zo onder invloed was, en ze vrijwel totaal geen kracht hoefde te zetten om hem tegen te houden. Clarke slaakte een zucht en liet haar hoofd vol kroeshaar tegen de muur leunen. Ging dit nog lang duren? 'Señora, princesa... Dame al menos el nombre...' Haar lippen wapperde terwijl ze de adem erdoor liet ontsnappen. Haar naam ging ze hem echt niet geven, ze kende zijn type. 'Request denied, hijo de puta,' riep ze hem verveeld toe, niet de moeite nemend op te kijken van haar nagels. Ze geeuwde. Kom op. Het was pas twee uur, en deze man belemmerde haar om terug de dansvloer op te gaan. Of het werkveld, liever gezegd. Niet dat ze het geld per se nodig had met haar vaders fortuin, maar zodra ze onafhankelijk was wilde ze direct op eigen benen kunnen staan om er vandoor te gaan. Het maakte haar niet uit waarheen, als ze haar bij elkaar geraapte zooitje familie maar achter zich kon laten. Ze bedoelde, haar vader was zelf ook direct na zijn congres met een groep wildvreemde vrouwen het casino ingedoken en Clarke kon wel raden waar ze daarna indoken... Daarbij voelde ze zich eenzaam, ze had weer behoefte aan het verschuiven van emoties en welke betere manier was er dan menselijk contact? Behalve dan van de gast die nu weer de jacht op haar geopend had. Hij was niet bereid te betalen, dus waarom zou Clarke haar werk dan doen? Het rotte aan de situatie was echter dat ze hem al had aangeraakt, en haar bijzondere aanraking was als een drug, die gewoon eventjes tijd nodig had om uit te werken...

Even gluurde het donkerharige meisje door de kleine ruimte tussen de deur en de muur. Ze kon zijn gestalte niet zien en het gebonk was ook minder geworden. Alvorens ze haar telefoon weer terug in het heuptasje had gestopt, opende ze voorzichtig de deur. Het duurde niet lang voor ze hem in de hoek van de toiletruimten spotte, verwikkeld in een hevige zoensessie met een andere feestganger. In de eerste instantie trok Clarke haar lip op, maar vervolgens deed ze maar hetzelfde met haar schouders. Hij had zich eindelijk leken te realiseren dat zijn kans bij haar voorbij was. 'Well, that works,' prevelde ze. Ze rolde met haar ogen toen een overdreven, vrouwelijk gekreun haar oren binnendrong. Ach, er had tenminste nog iemand plezier van het effect van haar aanraking. Clarke begaf zich richting het rijtje wasbakken om even snel de overdadige aftershave en andere restanten van minster mihjo de puta af te spoelen. Het frisse water was erg welkom in haar klamme gezicht. Ze maakte een kommetje van haar handen en nam een paar gulzige slokken voor ze haar tasje naar voren draaide om haar lippen bij te werken. Klak. Perfect. Even fatsoeneerde ze haar strakke, zwarte rokje, hoge, alle kanten opspringende staart en verliet daarna met tegen de tegels tikkende pumps de sanitaire ruimte. Vanuit haar ooghoek zag ze hoe de man even had opgekeken van zijn volgende prooi, dus rekte ze wat sensueel haar kauwgom uit alvorens ze deze voor hem op de grond gooide en zwaaide ze de deur nét een tikkeltje te ver open, waardoor deze tegen zijn hoofd aanstootte. 'Pinche chingada,' kreeg hij nog minachtend, doch binnensmonds toegeworpen.

Met een diepe, nieuwe ademteug beek ze wederom haar werkplek. Allereerst stak ze een sigaret op. Het hielp haar beter na te denken, en trok daarbij het juiste volk aan. Drugs waren iets waar ze nooit aan zou komen -ze had immers al genoeg verslavingen om zich mee bezig te houden- maar dit kon geen kwaad. Het was lastig om te zien, echter, met de duisternis, de rook en de stroboscooplichten. Met samengeknepen ogen tuurde ze de menigte in, maar gezichten waren lastig te onderscheiden. Plotseling ving haar blik een scala aan felle kleuren. Bij iedere keer dat het licht weer aanging, leken ze op te gloeien alsof er iets in brand stond. Even bekeek ze haar sigaret, zich er van verzekerend dat het wel gewoon tabak was. Toen besloot ze poolshoogte te nemen. Ze hield haar hoofd even schuin en begon zich toen door de mensenmassa te bewegen. Zodra ze wat dichterbij had weten te komen, zag ze dat de groep op wiens lichamen de felgekleurde verf was aangebracht een hechte vriendengroep leek. Hoewel ze geïnteresseerd was, was het waarschijnlijk beter dat ze zich weer om zou draaien. Hier zat niemand op haar te wachten. Tot haar ogen op een gezicht vielen. Een meisje. Een jonge meisje. Clarke fronste, maar iets in haar wekte haar interesse. Bovendien was ze eigenlijk wel klaar met mannen voor deze avond. Dit meisje was daarbij, aan haar huidskleur te zien, duidelijk een toerist. Al snel viel haar op dat het meisje met de lichte dreadlocks de leiding had over de verf. Mooi, dat was een ijsbreker. Ze wrong zich door nog een aantal mensen heen om dichter naar het meisje toe te geraken en nam nog een trekje van haar sigaret. 'So,' begon ze van haar Spaans afstappend, waarna ze de rook dichtbij haar gezicht uitblies en lichtjes grijnsde. 'When are you gonna do me?' Ze doelde natuurlijk op de verf. Al liet ze nét genoeg ruimte over voor wat vrije interpretatie.

[ Morgan Eilish, toestemming voor godmode ]

Natuurlijk kwam ze voor het meisje, haar potentiële klant, maar Clarke kon het niet helpen dat de hechte groep haar aantrok. Ze wilde niets liever dan zich tussen hen mengen, één van hen zijn... Ze wist dat de eenzaamheid nu eenmaal niet minder zou worden door het de hele avond aannemen van klanten. Voor zolang als het duurde voelde ze zich geliefd, maar zodra het effect van haar aanraking was weggeëbd, wist ze dat het allemaal niet echt was geweest. Niemand van de personen waarmee ze zo'n intiem moment had gedeeld, hield echt van haar. En uiteindelijk resulteerde het in een vicieuze cirkel waarin Clarke steeds sneller rond leek te draaien en er zou een punt komen wanneer ze te duizelig zou zijn om nog op haar benen te staan. Dus ze kon het niet helpen dat ze plotseling een overweldigende behoefte voelde om zich in de groep te mengen. Om erbij te horen. Dat was iets dat ze nog nooit gevoeld had, buiten haar familie om dan. Toch focuste ze zich op het meisje. Dat was interessant. Dat was haar doel. Het beschilderen van de jongen die languit op de bank lag vroeg gewoon om een openingszin. Zachtjes grinnikend keek Clarke toe hoe ze de aandacht van het meisje trok, die vervolgens naar haar opkeek, de kwast nog tussen haar tanden geklemd. Al snel merkte Clarke achter dat haar eigen aandacht afdwaalde naar haar ogen. Haar ogen waren... Op het eerste gezicht niet per se iets bijzonders, maar om de een of andere reden werd ze er naartoe getrokken en kon ze niet meer stoppen met haar aankijken. Alsof ze een mot was, gehypnotiseerd door het enige lichtje in de duistere nacht. 'Um what?' sprak ze in de eerste instantie verbaasd. Clarke wist hoe het spelletje gespeeld moest worden. Nu was het tijd om haar een paar seconden te tijd te geven om door te krijgen dat dit daadwerkelijk een openingszin was. Het was natuurlijk niet alsof het voor iedereen dagelijkse kost was, dat had Clarke maar te accepteren. 'Oh right, I can paint you right after I'm ready with this big fellow over here.' Een scheef glimlachje verscheen op haar gezicht. Niet helemaal waar ze op gehoopt had, maar goed, het was niet alsof ze niet van een uitdaging hield. Ze had namelijk besloten het meisje niet direct aan te raken. Nee, dit was haar kleine projectje voor de avond. Als ze eerlijk was had ze ook wel genoeg verdiend, dit was enkel en alleen voor het plezier. Om zichzelf vast te bijten in een uitdaging. Even beet ze op haar lip. Daarbij had ze het gevoel dat ze hier best iets speciaals van mocht maken: ze moest toegeven, de manier waarop ze ijverig haar kunstzinnige vrijheid de loop liet had wel iets... Ze kon er nog wel een tijdje naar kijken, dacht ze zo.

Een van haar vrienden had echter andere plannen. 'Chica, ¿Estás aquí sola?' Ze keek op, in de ogen van een, aan zijn accent te horen, Colombiaan die haar openingszin nu niet bepaald overtrof. Met een geoefende vingervlugheid greep ze het drankje dat hij beet hield uit zijn handen en nam grijnzend een slok. Ugh, ze verachtte Malibu, maar goed, het was sterk genoeg om zijn doel te dienen. Tijd om hem een gevat weerwoord te geven had ze niet, want de kunstenares besloot haar te redden. Ze kon niet besluiten of ze het een teleurstelling of een opluchting vond. Zodra ze zich van de jongen had weggedraaid, droop hij ook weer af. Gracias por la bebida... Triomfantelijk over haar enigszins redelijke buit, nam ze nog een slokje alvorens ze haar mond opende. 'Clarke,' verhief ze haar stem over de muziek, terwijl ze wat dichter naar haar toe geleund was. 'Yours? Also, don't you need a drink to make all this hard work a little easier?' Met een grote glimlach hield ze het geconfisqueerde bekertje schuin en reikte het haar aan. Ze was overduidelijk erg minderjarig, maar dat was de hele reden dat Clarke het haar aanbood. Met haar vrije hand draaide ze één van de pijpenkrullen om haar wijsvinger. Ja, dit moest wel lukken.