It's alright, it's okay

hi.
love you
xxx

Was de notitie die Zeal achtergelaten had. Connor geloofde er niks van ):. Afgelopen dagen had hij gedaan alsof hij sliep, maar de cocaine hield hem toch wakkerder dan hij wilde zijn. Waardoor het hem niet ontgaan was dat zijn vriendje iedere nacht weg sloop en weer terug kwam. Veel opties waren er niet van wat Zeal midden in de nacht kon doen. Con wist wat hij deed op dat tijdstip: Moord, maar zover hij wist was de ander daar niet aan begonnen anders dan de ene butler. Nog wilde hij niet de slechtste opties indenken, echt verbazend zou het echter niet zijn. Het bleef een feit dat Zeal beter kon krijgen, dus wie kon hem de schuld geven als hij beter zocht. Het enige wat Connor wilde hebben was bevestiging. Het zou pijn doen en hij zou waarschijnlijk van een klif af springen, maar het zou beter zijn dan alle twijfels. Ergens gebruikte hij ook nog het excuus dat hij nu ook mentor was om zijn mede mentors in de gaten te houden. Het was opvallend genoeg dat Zeal nu overdag de lus verliet. Grote kans dat hij Connor zo zat was dat hij ook overdag niet meer in zijn buurt wilde zijn. Pech voor hem. Hij had een vriendje en hij zat er aan vast. De reden dat zijn lieve vriendje hem nu erg stiekem de lus uit aan het volgen was vol wantrouwen over wat hij ging doen. De reis verliep makkelijk genoeg, vooral vanwege zijn teleporteren. Ze gingen alleen niet naar de plaats die hij verwacht had. Connor wist niet wat hij specifiek had voorgesteld, maar het was in ieder geval nachtmerrie materiaal. Loras die iedere dag buiten de lus zat te wachten op zijn man en Skyler die er dan ook maar bij zat for good measure. De gedachte was genoeg om hem zijn ogen samen te laten knijpen terwijl hij Zeal door de straat volgde, nog steeds compleet stiekem. Ergens had de jongen misschien het voordeel van het twijfel moeten geven, aan de andere kant stond hij ook nog klaar om iedere jongen die naderde neer te steken. Behalve dat er niemand naderde en Zeal voor een winkel stopte. Met zijn ogen nog samengeknepen bepaalde hij dat het een opticien was. Oh. Dat was logischer. Behalve dat Zeal waarschijnlijk niet iedere nacht weg sloop om een brillenwinkel te bezoeken, maar daar zou hij later over na denken. Voor nu was hij meer bezig met de opluchting terwijl hij voor Zeal’s neus verscheen met een brede glimlach. ”You’re buying glasses!”

Het idee dat Zeal aan het weg sluipen was om vreemd te gaan was niet al te bizar met hoe mysterieus de jongen de laatste tijd deed. Alsof iets hem bezig hield, iets waar hij vaak laat voor weg sloop terwijl hij dacht dat Connor sliep. En blijkbaar deed het er niet alleen maar in de avond toe. Waardoor Connor  niks anders kon doen dan zijn taak als mentor uitvoeren en er achter komen waar Zeal heen ging. De ander wist nog niet eens dat hij nu ook mentor was. Met liefde had hij het willen delen onder alle excitement die hij voelde, maar de gedachte dat zijn vriendje misschien aan het vreemd gaan was hield hem tegen. Vandaag zou hij er tenminste wat meer over kunnen achterhalen terwijl hij Zeal de lus uit volgde nadat hij de opgepropte notitie in zijn zak had gestopt, recht naar een opticien. Het was niet wat Connor verwacht had. De verbazing en opluchting waren genoeg om zijn gedachten van wantrouwen te overstemmen. Meer was er niet nodig om voor de neus van de jongen te teleporteren met de conclusie die hij getrokken had. De verbaasde blik herinnerde hem dat hij nu moest verklaren waarom hij Zeal aan het achtervolgen was.  No worries, Con was gewoon de beste mentor. "Connor?" vroeg hij verbaasd. "Hi boyfriend." Met nadruk op boyfriend voor het geval de ander dat even vergeten was. Vervolgens werd hij aan zijn hand naar de zijkant van de winkel getrokken, zodat ze wat buiten het beeld van iedereen stonden. "What are you doing here?" kwam de verwachtte vraag. Connor's ogen vernauwde wat nu voor hij weer glimlachte. Het antwoorde maakte hem veel te vrolijk om er bij stil te staan dat hij het mentor zijn nog niet had onthuld. "I'm fulfilling my responsibility as mentor," antwoorde hij nonchalant, al kon hij de brede glimlach nauwelijks onderdrukken.

Een bril kopen was niet wat Connor verwacht had als activiteit waarvoor hij achter zijn vriendje aangeslopen was. Beter dan de andere mogelijkheden, zo veel beter. Het verklaarde weinig over waarom Zeal ook s’nachts wegsloop, maar het was genoeg in opluchting om er niet bij stil te staan en op hem af te teleporteren. ”Hey boyfriend,” reageerde Zeal met een kleine glimlach. Zelfs nu klonk het woord goed en liet het zijn hart sneller kloppen op de goede manier. Voor hij naar de zijkant van de winkel werd gesleurd om daar het gesprek serieuzer door te zetten. Ah well, Connor had zijn redenen om hier te zijn. Redenen die niet meteen klonken als het jaloerse vriendje dat hij was. ”Mentor?” herhaalde Zeal. Enthousiast knikte hij. Zijn zorgen waren tijdelijk vergeten omdat de mededeling hem veel te vrolijk maakte. Het was het laatste wat hij dan ook verwacht had. Zijn gedrag in de lus was niet bepaald optimaal, ondanks het goed verbergen van de meer moordzuchtige acties die hij uitvoerde. Daarnaast kreeg hij bijna nooit echt verantwoordelijkheid over dingen, alsof niemand er vertrouwen in had dat hij ook best verstandig kon zijn. Met deze eer en rang zou hij iedereen trots maken. ”Yes, I’m a mentor!” bevestigde hij het, inmiddels breed glimlachend. ”How did you manage to get the role?” vroeg de jongen verbaasd verder. Dat was iets waar Connor zelf nauwelijks antwoord op had. ”They just told me I am,” reageerde hij met het ophalen van zijn schouders. ”And all my responsibilities and stuff and I was going to tell you, but you’ve been busy.” Right. Een korte aarzeling klonk door op het laatste woord. Misschien was dit niet het moment om dat op te brengen.

De aandacht ging naar zijn mentorschap, iets waar Connor het met plezier over had. De mededeling was even onverwachts voor hem geweest als het nu waarschijnlijk voor Zeal was. Na het hele voorval met Victor en de hollows, waar hij alles had gedaan en de ander nutteloos was geweest, was het niet heel verbazingwekkend dat ze op zoek gingen naar meer mentors. Dat hij de keuze was geweest was het feit dat bleef verbazen en hem vrolijk bleef maken. Bovendien nam hij zijn taak serieus genoeg. Zijn dwang om zich te bewijzen tegenover iedereen was veel te groot om dat niet te doen. Vandaar ook dat hij Zeal achtervolgd had, uhuh. De hoe en waarom was hij nog niet compleet zeker van. Het nieuws was gekomen, hij had zijn uitleg van taken gehad en in al zijn enthousiasme was het idee om door te vragen ook niet opgekomen. Het betekende zoveel geweldigs; Hij kon niet zomaar de lus uitgegooid worden en nu was hij samen met Zeal een officieel team. Het nieuws had hij al eerder willen delen, maar het was er niet van gekomen, wat hij ook vertelde met een hint van aarzeling. Toch bleef zijn glimlach hangen. ”I’m sorry for that. I’ve been busy trying to find a good shop for my glasses after I broke them because a certain someone took them from me without asking,” legde Zeal plagerig uit. Connor stak erg volwassen en mentorachtig zijn tong naar hem uit. ”As a mentor I advice you to make your glasses less easy to steal,” kaatste hij ook weer terug. Ergens voelde hij zich wel schuldig dat de bril gebroken was. Het klonk ook niet heel waarschijnlijk dat Zeal iedere avond weg was vanwege zijn bril. Was er alsnog een andere reden of- Zijn minder vrolijke gedachte werd gebroken door de jongen die verder sprak. ”But that’s alright. Now you can help me choose a good pair of glasses and I can help you with mentor stuff whenever you need it,” stelde hij voor. ”We’ll get you the best glasses,” grijnsde Connor terug voor hij Zeal naar de winkel sleurde. Als ze dit gingen doen gingen ze het ook goed doen.

Yes, Connor zou de beste mentor zijn die de lus ooit had gekend. Zoveel had hij al wel bepaald in zijn dagen van mentorschap. Nu had hij eindelijk een goed moment om het nieuws met Zeal te delen terwijl ze aan de zijkant van een opticien stonden. Eerder had hij nog geen kans gehad, wat Zeal verklaarde met druk zijn met een goede winkel voor zijn bril vinden nadat die gebroken was. Waar Connor ook zijn opmerking voor klaar had. De vraag was hoe vaak hij in een gesprek kon melden dat hij mentor was. Het antwoord was vaak. ”And as a mentor I advice you to watch your tone before I have to punish you,” ging Zeal er weer op in. Dat stuurde een warm gevoel recht naar beneden. Waardoor hij automatisch weer grijnsde. ”If you feel like that’s the right call to make my fellow mentor,” reageerde hij met een knipoog. Zijn serieuzere gedachten werden ook snel genoeg onderbroken. Ze hadden nog steeds een missie om uit te voeren. Zeal had een nieuwe bril nodig. Snel sleurde hij de jongen de winkel in, enthousiast om dit te doen. Het voelde goed om tijd door te brengen met hem, ondanks de zorgen die Connor had. Binnen keek hij om zich heen naar het grote aanbod dat er was. Zijn blik ging naar een grote poster met daarboven ‘EYE TEST’. Dat was dom. Als ze dingen wilde testen moesten ze de tekentjes eronder niet zo vaag maken. Zijn aandacht ging terug naar Zeal die wat brillen opzette. Eenvoudige zwarte, maar het stond hem goed. ”What do you think?” vroeg hij nu. Zijn mening was misschien wat biased, maar Connor glimlachte breed naar hem. ”Looks good,” gaf hij commentaar. Vervolgens werd er een bril op zijn neus gezet met een plagende ”Perfect”. Verbaasd keek Connor naar hem, door het glas van de bril heen. Alles was zo veel scherper. Zijn blik ging naar de tekentjes op de muur- wait, dat waren letters? Verward zette hij zijn bril af om weer naar de poster te kijken. Zie, vage tekentjes. Met een frons zette hij de bril weer op en draaide zich naar Zeal. ”Is that supposed to change?” vroeg hij met een knikje naar de poster. Een andere verklaring kon hij niet bedenken.

Mentor zijn was geweldig, very horny. Genoeg om even zijn zorgen te vergeten en er plaats daarvan met Zeal over en weer te praten. Tot de melding kwam dat hij waarschijnlijk gestraft moest worden, very exciting. Flirterig ging hij erop in met een knipoog. ”I’ll have to evaluate a bit more, but I will get back to you about it,” reageerde Zeal. Voor ze konden eindigen met seks in een zijstraatje gingen ze door op de reden dat de jongen hier was. Hij had nog steeds een nieuwe bril nodig. Later konden ze wel terug komen op mentor zijn en toepasselijke straffen. Eenmaal in de winkel hield Connor zich op de achtergrond tot zijn mening werd gevraagd naar de bril die Zeal op had. Zoals altijd stond het hem goed, veel te goed. Een bril werd vervolgens op zijn neus gezet, waarna zijn zicht een stuk verbeterde. Wat verwarrend genoeg was. Hoorde dingen zo zichtbaar te zijn? Dan was er nog de poster die uit het niks wel duidelijk zichtbaar was. Waardoor hij zich op zijn vriendje richtte met de vraag. ”It’s not,” antwoordde hij met een frons. Dat liet Connor nog dieper fronsen. ”It’s not?” herhaalde hij. De bril werd van zijn neus afgehaald en Zeal hield zijn vingers omhoog. ”How many fingers am I holding up?” vroeg hij. Verward keek Connor hem aan. ”Three?” Zo dichtbij kon hij het nog wel zien, hij was niet blind. Zijn zicht was niet slechter dan gemiddeld, anders had hij het wel geweten. Zeal nam wat stappen naar achteren en werd er automatisch vager op. ”And now?” stelde hij de vraag opnieuw. Connor kneep zijn ogen samen in een poging om iets uit te maken. ”That’s unfair, how is anyone supposed to tell when you’re standing so far away?” reageerde hij. ”Five?” deed hij alsnog een gok.

Niemand kon in de verte zien. Dat was logisch. Connor kon niet in de verte kijken omdat alles daar vaag werd en niemand had ooit bewezen dat ze wel in de verte konden kijken. Oké, sommige mensen zagen meer in de verte, maar het was nooit bewezen dat zijn zicht onder het gemiddelde was. Dat de bril zijn zicht verscherpte was verwarrend genoeg. Dat Zeal hem vervolgens afpakte om te vragen hoe veel vingers hij op had werd het nog verwarrender. Natuurlijk kon Connor het van dichtbij nog wel zien. Zijn antwoord van ‘drie’ werd beantwoord met een knik, waarna Zeal afstand nam om de vraag te herhalen. Op deze afstand kon hij onmogelijk uitmaken hoeveel vingers er omhoog gehouden werden, het was allemaal vaag, maar dat moest de ander ook wel weten. ”Four,” reageerde hij met het correct nummer. Alsof Connor dat ooit had kunnen weten op deze afstand. Zeal kwam weer dichterbij en de bril werd weer op zijn neus gezet waardoor alles op afstand plotseling wel zichtbaar werd. Nog maakte zijn hersenen de connectie niet. ”You need glasses Connor. Your eyesight is really bad,” legde Zeal uit met een klein glimlachje. Meteen schudde hij zijn hoofd in antwoord. ”My eyesight is fine.” Dat waren de feiten die hij had. Het was niet slechter dan gemiddeld. Het hoorde allemaal wazig te zijn op een afstand. ”Luckily we’re already at the optician, so you might as well let them get checked now,” ging de ander verder met een glimlach. Weer schudde hij zijn hoofd. ”What do you say?” vroeg Zeal. Connor kantelde zijn hoofd wat naar hem. Alles was zoveel beter zichtbaar nu, maar ontkenning was een sterke invloed. ”I don’t need glasses Zeal. My sight isn’t any worse than average,” reageerde hij met het ophalen van zijn schouders. Ze konden het testen, de resultaten wist hij toch al. De bril zelf had hij geen enkel probleem mee. De spiegel had al bevestigd dat het hem goed stond. Het was alleen compleet overbodig voor hem.