De zee was altijd weer een geweldig mooi gezicht. Het maakte niet uit hoe vaak je de zee zag, het was elke keer weer adembenemend. De mogelijkheid om zover te kijken als de horizon was een ervaring die je liet voelen alsof de wereld achter die zee een totaal andere wereld was. Alsof het je kon teleporteren naar een totaal andere wereld waar niemand je kende, waar je een totaal nieuw leven kon opbouwen en wat hunkerde Gerome daar op het moment naar. Misschien was dat de reden dat hij zich op het strand bevond. Hij was geen fan van zand. Hij vond het ontzettend irritant hoe het in je schoenen terecht kwam en tussen je tenen ging kriebelen, zelfs als je dichte schoenen aan had. Toch had hij zichzelf op het strand neergezet. Met zijn benen over elkaar keek hij naar de zee en de horizon. Hij was op een veilige afstand van de golven en keek enkel toe hoe de golven keer en keer op het zand kapotsloegen. Maanden had hij gehoopt om niet te hoeven te vertrekken van de lus, dat hij eeuwig in de lus kon blijven en misschien eindelijk een ‘normaal’ leven op kon bouwen, maar toen had hij al geweten dat het een wens was die nooit uit zou kunnen komen. Jeremy, zijn baas, zou hem nodig hebben en dat betekende dat hij rond bleef reizen. En op het moment zou hij eigenlijk graag vertrekken van de lus. Het enige wat hem hier hield was zijn werk, het bevel dat Jeremy hem had gegeven. Het was hem opgedragen om iedere Peculiar in de gaten te houden en door te geven wat diens krachten waren als ze van pas konden komen bij Jeremy. De aantal nieuwe peculiars leken af te nemen, dus met een beetje geluk zou Gerome uiteindelijk toch mogen vertrekken, want wat wou hij graag weg. Hij had hier niks meer te vinden behalve pijnlijke herinneringen. Hij had zijn zusje hier gevonden op hetzelfde moment ook weer verloren, hij had een one-night stand gehad en een gebroken hart opgelopen, hij had nieuwe vijanden gemaakt en geen nieuwe vrienden. Hij wou hier gewoon weg en ergens anders genieten van zijn niet bestaande vrijheid. Zwijgend trok hij zijn pakje sigaretten tevoorschijn. Hij schemerde de sigaret af van de wind en stak de sigaret aan. Hij nam een trekje en blies de rook uit. Het was niet veel, maar tenminste iets wat hem nog bij zinnen hield. Misschien moest hij laten naar het centrum gaan zodat hij wat drank kon halen. Hij had zichzelf geprobeerd op het rechte pad te houden. Een pad zonder alcohol en andere verdovende middelen, maar jammer genoeg was hij teruggevallen op zijn oude gewoontes zodra hij weer Heath had ontmoet. De jongen deed te veel met hem en het gaf Gerome enkel meer reden om hier weg te willen.