Lonely walk.

Jace wist niet goed welk doel hij voor ogen had gehad toen hij naar buiten besloot te gaan nadat het was beginnen schemeren. Het avondeten hadden ze zojuist gehad en het was een drukte van jewelste in het huis geweest. Misschien had hij gewoon even willen ontsnappen en rust aan zijn hoofd willen hebben, waarbij hij geen nood had aan een gesprek met zijn aardige kamergenoot. Jace kon Hennon zeker wel hebben, maar op dit soort momenten was hij liever alleen, als hij de nood voelde om zichzelf te laten verdrinken in zijn herinneringen die hem in eerste instantie naar de lus gebracht hadden. Hij was er nog steeds niet over uit over wie hij nu juist wilde zijn. Iemand die het verleden los wilde laten en vergeten, zijn bijzonderheid nooit meer wilde aanzien en het liefste wilde vergeten dat hij die had, of iemand die zijn bijzonderheid juist als een wapen wilde inzetten nadat hij de andere Peculiars had geanalyseerd en er achter was gekomen wie eventueel een bedreiging voor hem kon zijn? Het was een lastige keuze om te maken. Jace had gedacht dat hij korte metten wilde maken met zijn bijzonderheid omdat hij zoiets als in Los Angeles nooit meer mee wilde maken, maar als hij andere Peculiars ontmoette, dan was hij gelijk opzoek naar hun grootste angst zodat hij, als hij ooit door ze bedreigd zou worden, dat tegen hun kon gebruiken. Het deeltje informatie sloeg zich op in zijn achterhoofd en bleef daar hardnekkig zitten, alsof het juist wilde dat Jace het ooit tegen een ander zou gebruiken. De jongen met het koperkleurige haar slikte zachtjes en schudde zijn hoofd. Hoe vaak had hij deze discussie nu al wel niet gehad? En hoe vaak had hij voor zichzelf al wel niet besloten dat hij geen herhaling wilde van het verleden? En toch was hij, keer op keer, weer bezig met andere mensen te analyseren zodra ze voor zijn neus stonden. Het was gewoon belachelijk te noemen. Jace stak zijn handen nog dieper in zijn zakken terwijl hij de straat overstak en de straatlantaarns bewegende schaduwen wierpen op zijn omgeving. Hij begon het centrum te naderen en dat was duidelijk te merken aan de luidruchtigheid die zich daar bevond. Hij veerde af naar een rustiger steegje en liep daar verder, waar hij diep in gedachten verzonken sloom doorheen wandelde, niet echt lettend op zijn omgeving.

Jace was blijkbaar niet de enige die niet bezig was met op zijn omgeving te letten. Opeens knalde er een meisje vol tegen hem aan en in een reflex stak Jace zijn handen uit om haar tegen te houden voor als ze haar evenwicht moest verliezen, maar dat leek niet het geval te zijn en Jace liet zijn handen weer langs zijn zij zakken. Hij liet zijn blik kort over haar glijden en merkte op dat hij niet direct een beeld van haar kon terughalen waarin ze in het huis rondliep. Dat kon betekenen dat ze een dorpeling was of dat hij haar nog niet eerder had gezien in het huis. Hij schatte het tweede; er liepen niet veel dorpelingen rond deze tijd in dit soort steegjes. Alleen de dronkenmannen, maar die kwamen pas veel later. Voor nu konden ze dus nog rustig praten voordat het rumoer zou beginnen en Jace het meisje weg zou halen voordat de mannen zich met haar zouden bemoeien. Het was niet lastig om zich voor te stellen hoe een stel dronken mannen zich zouden richten naar een mooi, slank meisje en Jace wilde liever voorkomen dan genezen. “Heb je een specifieke bestemming?” vroeg hij aan haar. “Ik zie niet veel jonge vrouwen die dit soort steegjes graag door wandelen.” Hij trok zijn wenkbrauw geringschattend naar haar op, proberend te peilen wat ze hier zo vroeg op de avond deed. Misschien wilde ze wel gaan feesten of iets dergelijks, al zag ze hem er niet echt uit als het type dat graag aan feesten deed.

Jace gaf een knikje toen ze het over een bestemming met muziek had. “Ze hebben recent geleden een club geopend,” zei hij tegen haar. “Ik geloof dat die zich slechts een paar meter verderop bevindt.” Toen ze haar opmerking gaf op zijn eerder gesproken woorden over het stereotype vrouwen, kwam er een klein glimlachje om zijn lippen. Nee, hij nam aan dat ze niet allemaal hetzelfde waren, al moest hij zeggen dat hij op haar na nog geen enkele vrouw tegen was gekomen in de steegjes. Wat wilde zeggen dat hij toch wel een beetje gelijk had wat het stereotype vrouwen betrof. “Jace,” zei hij, haar hand aannemend. Hij twijfelde kort of hij een gesprek met haar moest aanknopen of dat hij haar gewoon alleen moest laten en terug naar het huis moest gaan. Aan de andere kant had hij nog geen zin om een einde te maken aan zijn wandeling en bovendien was ze een welkome afleiding van de sleur waar hij zich elke dag doorheen moest werken. “Ik kan je anders wel brengen naar die club?” vroeg hij aan haar. “Het is niet dat ik iets anders te doen heb of zo.” Ja, teruggaan naar het huis en zich daar weer stierlijk vervelen, maar of hij daar nu echt zin in had. Nee, dit was een welgekomen afleiding en als ze ook nog eens in het huis zou zitten, dan had hij misschien weer een kans om een extra vriend erbij te hebben. Hij had niet heel erg veel vrienden en daar wilde hij wel graag verandering in brengen, al waren zijn sociale skills niet altijd optimaal. En dus wachtte hij rustig af op het antwoord dat ze zou geven, al dacht hij niet dat dat negatief uit zou draaien. Waarom zou ze de moeite nemen om zich voor te stellen als ze voor de rest toch geen interesse meer had in contact, right?