It's alive

In. Uit. In. Uit.

Victor herhaalde de woorden als een mantra en haalde adem op hun ritme. Hij kon de paniek net onder het oppervlak voelen borrelen. Knagend aan zijn vel. Zich naar buiten klauwend. Een monster dat steeds vaker naar boven kwam. Het benam hem de adem. Stal zijn zicht en gehoor. Omgaf hem met een pure duisternis die niet met de ogen, maar met de ziel waargenomen werd.

De eerste keer dat de paniek het overnam was na zijn falen in Ingolstadt, toen hij terug thuis kwam. Nog zwak en energieloos had hij de weg naar huis ondernomen. Maar toen hij aankwam was het niet de warme thuis die hij had gekend waardoor Victor onthaald werd. Rouwende gezichten begroetten hem en namen hem mee naar zijn broers lichaam. Williams lijkbleke gezicht en blauwpaarse nek spookten nog steeds in zijn gedachten rond.
Het was raar. Hoe hij zich de kleuren zo helder herinnerde, maar de gezichten hem ontglipten.
De aanblik van zijn broer. Liggend op het koude ijzer, toegestopt met een sneeuwwitte doek. Het was zo verkeerd. Het was zo verkeerd dat zo’n jongen toen al gestorven was. En Victor had het geprobeerd. Hij had geprobeerd om William terug te brengen. Hij had zo hard geprobeerd. Maar net toen hij het leven in zijn broer voelde terugstromen en deze zijn ogen opende - net toen - ging een schok door hem heen en was de grip op de energie verloren.
Victor herinnerde zich nog steeds de blinde paniek die kwam opborrelen en die hem aan Williams lijk gekluisterd had. Toen was het hem niet gelukt om de wanhoop te onderdrukken - het had hem ziek gemaakt -, maar hoe meer tijd er verstreek, hoe beter Victor ermee om kon gaan.

Hij dwong zich uit de diepte van zijn gedachten en liet zijn omgeving tot hem doordringen. Bomen rezen massief uit de grond. Dikke stammen schoten de lucht in en vormden een waaier aan takken en bladeren. Lager bij de grond lagen mossen te luieren en baadden bloemen in het licht.
De natuur had altijd al een rustgevend effect op hem gehad.
De frisse, koude lucht leek de demonen in hem bevroren te hebben - tijdelijk dan toch - en verliet hem in een zucht. De zoute geur van de zee drong tot hem door en de wind speelde met zijn haar.
Misschien was de wereld het toch nog waard.

Getjilp, doordrongen van de emotie die Victor net had verbannen. Zijn ogen zochten naar de bron van het geluid en vonden een klein, blauw vogeltje. Het diertje kwetterde verhit naar een ander klein, blauw vogeltje dat met bloederige vleugels uitgespreid op de grond gedrapeerd lag.

Victor nam het dier in zijn hand en sloot zijn ogen. Voor zijn geestesoog zag hij het vogeltje. Hij kon elk gebroken bot en geknakte veer waarnemen. Hij verplaatste een deel van zichzelf in het dier en voelde het tot leven komen. Toen Victor zijn ogen weer opende stond het vogeltje vrolijk op zijn hand heen en weer te springen. Zijn partner vloog ook op Victors palm en tjilpte luidruchtig bedankjes.

~ eerste post voor Jesse

Jesse rende zo snel als ze kon doorheen te zee. Op de zee rondlopen was het liefste wat ze deed, dan had ze immers weini hindernissen. Genietend van het rondspattend water dacht ze weer even aan de jongeman die ze nog niet zo lang geleden ontmoet had. Het was een ongemakkelijke ontmoeting met weinig woorden. Ze hadden samen enkele minuten van een glas alcohol genoten, totdat de jongen zich niet goed voelde. Jess had geen idee wat er scheelde met de jongeman. Ze had ook geen idee wat ze moest doen.

Jessica besloot om de gedachten naast haar te leggen. Er waren wel belangrijkere dingen aan haar hoofd dan iemand die ongelukkig rondloopt. Het was best wel zielig hoe de man met trillende handen en met tranen in zijn ogen struikelend de keuken verliet.

Ze had genoeg gerend voor vandaag, dus besloot ze naar de tuin te gaan. De natuur bracht haar altijd een beetje dichter bij haar mama. Naast kunst en muziek hield haar moeder ook erg van de natuur. Jesse was een grote dierenvriend, het liefst hield ze van honden. Toen ze nog kind was had ze een klein hondje Dash genaamd. Het meisje kon zich nog goed herinneren hoe ze huilend bij haar mama zat toen haar hondje gestorven was. Het was de enigste hond die ze ooit had, want na haar verkrachting reisde ze overal naartoe.

Aangekomen zag ze Victor in de verte staan. Ze wou hem roepen, maar ze staakte haar woorden. De jongeman was iets aan het doen. Met een flitst ging ze op een andere plaats staan zodat ze kon zien wat hij aan het doen was. Jess was niet in haar normale doen; Sinds wanneer is ze zo nieuwsgierig in wat anderen doen? De jongeman hield een gewond vogeltje. En even voelde Jesse zich misselijk. Ze kon het niet aanzien om dat arme vogeltje dood te zien gaan. Ze besloot om de man met rust te laten, tot ze achter haar rug een vrolijk gekwetter hoorde. Wat was er gebeurd? Even keek ze met een frons naar het vogeltje dat daarnet nog gewond zat. Zijn kameraadje was ook vrolijk mee aan het tjirpen en dansen.

‘Kan je vogeltjes tot leven roepen?’ viel Jesse met de deur in huis, ‘Is dat jouw gave?’ Ze voelde een opgewekt, aangenaam gevoel in haar buik. Jess was best trots dat zo een knappe jongen dieren tot leven kon brengen. Er is niets mooiers dan het opwekken en herstellen van levende wezens.

“Graag gedaan”, fluisterde hij tegen de vogeltjes. Een lach kwam op zijn gezicht; de diertjes dansten om elkaar heen en vlogen op en af Victor’s hand. De paniek van eerder was voor even verdwenen. En zoals de zoute lucht zijn neus binnendrong, kwam een gedachte in hem op: misschien was wat hij kon doen, toch een beetje een gave…

‘Kan je vogeltjes tot leven roepen?’ Een rilling liep over Victor’s rug. Wie? En hoe had iemand hem kunnen besluipen? Hij draaide zich razendsnel om en kwam oog in oog te staan met Jesse. ‘Is dat jouw gave?’ Hij liet een zucht gaan; het was maar Jesse. Geen bommen, of doden, of monsters. Alleen maar Jesse. En ze zag er veel vrolijker uit dan de laatste keer dat Victor haar gezien had.

Niet enkel Victor, maar ook de vogels waren geschrokken en fladderden luidruchtig rond zijn hoofd. Victor suste hen en hield zijn hand uit. Eentje landde: het vogeltje dat hij gered had. De ander was er nog niet helemaal gerust op, maar zag al snel in dat Jesse op dit moment geen gevaar vormde en werd rustiger. Met de diertjes gekalmeerd kreeg Victor Jesse weer in de gaten. “Het is niet zo simpel als dat,” antwoordde hij op haar vraag. Ondertussen tsjilpten de vogels naar elkaar, sloegen samen hun vleugels open, en vlogen ze weg. Victor richtte zich niet naar Jesse, maar hield zijn blik op de boom waar de vogels in verdwenen waren. Gave. Het woord bleef in zijn hoofd echoën. Hij had wel vaker gedacht dat het misschien een gave was, maar het woord was niet juist. "En ik zou het ook niet helemaal een gave noemen." Een simpel woord kan nu eenmaal geen complex gegeven beschrijven.

Victor zuchtte toen ze vroeg of hij vogeltjes tot leven kon roepen. Jessica vroeg zich af waarom, maar liet de gedachte achter zich toen ze zag dat hij de vogels suste en en zijn hand uithield. Jessica vond het wel een mooi zicht, het liet een zachte kant zien van de eerder verdrietig uitziende jongeman. Het vogeltje dat hij een poosje terug tot leven had gebracht landde rustig weer op zijn hand. Al die fladderende vogeltjes en het ene vogeltje op zijn hand deden Jessica denken aan haar godsdienstlessen van het middelbaar. Op een dag in oktober hadden ze de heilige Franciscus van Assisi herdacht door vogeltjes te verzorgen, te leren over zijn leven en hem te bedanken voor de meegegeven wijsheid. ‘Gek, dat ik daar nu aan denk…’ dacht Jesse. Het was immers al jaren geleden dat ze daaraan nog gedacht, daarnaast geloofde ze ook totaal niet in een god, in heiligen of in eender wat met religie te maken heeft. “Het is niet zo simpel als dat” antwoordde hij terwijl al de vogeltjes weg vlogen. Jessica vond het eigenlijk wel een jammer zicht. Ze vond het wel leuk om hem bezig te zien met de vogeltjes. Jesse vond hem best wel leuk, ook wel knap. Maar met het bekijken van zijn bijzonderheid leek het Jesse misschien beter als ze gewoon vrienden zijn. Het zou bepaalde zaken ingewikkeld maken als hij zo plots levende wezens tot leven zou brengen. Wie weet dat het ook omgekeerd zou kunnen bedacht Jesse. Ze vond het best wel een akelige gedachte dat hij mensen in een vingerknip het leven zou kunnen ontnemen. Toen hij nog erbij toevoegde dat hij het niet meteen een gave zou noemen, begreep dat zijn bijzonderheid waarschijnlijk ook wel een vloek kan zijn. Net zoals de gift van Aphrodite zowel een gave als een vloek was voor Clarke. ‘Ah ja snap het wel. Ik vind het alvast wel mooi dat je dat vogeltje tot leven hebt gebracht.’ In de veronderstelling dat de man niet meer verder op zijn bijzonderheid in zou willen gaan, besloot Jesse om van onderwerp te veranderen. “Ik ga naar de bakker om een gebakje te gaan halen, heb je zin om mee te gaan?”

‘Ik ga naar de bakker om een gebakje te gaan halen, heb je zin om mee te gaan?’ Nu keek Victor wel naar Jesse. Waar de plotse vraag vandaan was gekomen wist hij niet, maar hij apprecieerde wel dat ze niet verder vroeg naar zijn bijzonderheid. En misschien moest hij ook wel eens iets eten. Hoelang was het ook alweer geleden? “Ja, is goed.”

Met een laatste blik op waar de vogels verdwenen waren, vertrokken ze in stilte. De weg van de kliffen naar het dorp liep naar beneden, op sommige punten een beetje steil, maar de wandeling ging bergafwaarts en was dus niet al te vermoeiend. Het was de eerste keer dat hij het pad helemaal naar beneden, naar het dorp, zou volgen sinds de dag dat hij de lus vond. Enkele keren had Victor het wel geprobeerd, maar telkens wanneer de eerste huizen in zicht kwamen trok zijn maag samen en speelden schimmen in de hoeken van zijn ogen. Rationeel wist hij wel dat er geen reden was voor het gevoel—hij had al veel gevaarlijkere dingen gedaan dan een dorp binnen wandelen—, maar het negeren, of zelfs overwinnen, was moeilijker dan gedacht. Moeilijker dan vluchten.

Met de handen in de zakken liep hij zo denkend naast Jesse. Het zou niet lang meer duren of de eerste huizen verschenen in beeld. En dan zouden ze in de kleine straatjes komen waar iemand hen oh zo gemakkelijk kon besluipen. Hij had afleiding nodig. Hij keek naar Jesse naast hem, opende zijn mond, maar wist geen vraag te bedenken die hij zelf terug wou krijgen en zweeg weer, ogen op de grond. “Ben je al vaker in het dorp geweest?” vroeg hij uiteindelijk. Eigenlijk had hij zelfs geen idee hoe lang Jesse al in de lus was, en dus ook geen idee hoe dom zijn vraag was geweest. Nervositeit deed verschrikkelijke dingen met zijn intellect. Maar hij moest iets vragen, want als hij praatte kon hij niet denken en denken was hem op dit moment niet veel goed aan het doen. Hij richtte zijn ogen op Jesse terwijl hij de vraag stelde, alles was beter dan de huizen zien verschijnen.

Jessica voelde zich opgelucht toen Victor toestemde om mee te gaan naar de bakker. Ze had eventjes de twijfel gehad of hij werkelijk mee zou willen. ‘Top!’ zei Jesse met een glimlach en volgde Victor in stilte. De weg langs de kliffen was steil met momenten, maar niet moeilijk vond Jessica. Eigenlijk had ze ook gewoon heel erg snel van de kust naar het dorpje kunnen rennen, maar uit respect voor Victor en andere mensen, die geen bovennatuurlijke snelheid hadden, stapte ze. Het ging heel erg traag naar haar gevoel, maar het had ook zijn charme. Zo had Jesse de tijd om meermaals rond zich te kijken en de geuren op te snuiven. In het begin rook ze vooral de zilte zeelucht, maar naarmate ze het dorpje bereikt hadden rook ze verschillende geuren. In de verte zag ze de marktkraampjes met hun eigenaars die allerlei goederen verkochtten: van vis tot groenten en van potloden tot meubels. En een beetje verderop was er de bakker waar ze graag een lekker gebakje wou kopen.

‘Ben je al vaker in het dorp geweest’ vroeg Victor. Even verschoot Jesse, van de woorden van haar gezelschap. Ze was zodanig opgegaan in de geuren en het zien van de goederen dat ze vergeten was niet alleen te zijn. ‘Niet zoveel’ zei Jesse, ‘Ik ga enkel om af en toe eens een glaasje alcohol drinken in de pub daar. Voor de rest kom ik hier niet al te vaak.’ Jesse dacht even aan alle plaatsen die ze ooit al heeft bezocht, die zoveel anders waren dan deze plek. Ze had veel favoriete plaatsen om naar te gaan, te veel om ze allemaal op te kunnen sommen. De natuur op Aarde was ontzettend mooi. Ze vond het steeds erg om te horen dat er natuur vernietigd wordt als ze van de mooie plekken had opgezocht. ‘Maar omwille van mijn bijzonderheid, kan ik heel veel andere plekken bezoeken waardoor ik niet steevast het dorpje zelf bezoek.’ voegde Jesse toe. ‘Ben jij hier al eens eerder geweest?’ vroeg ze vriendelijk.

Geuren van vis en brood mengden met de zoute zeelucht en deden Victor opkijken. Hij was in het dorp. Zijn zenuwachtigheid en poging om een vraag voor Jesse te bedenken hadden hem zo afgeleid dat hij de eerste huizen niet gezien had en zich nu in het dorp bevond. Zijn hart sloeg een slag over, maar al snel werd hij door Jesse afgeleid. ‘Niet zoveel. Ik ga enkel om af en toe eens een glaasje alcohol drinken in de pub daar. Voor de rest kom ik hier niet al te vaak.’ Alcohol. Toen hij haar ontmoette was ze ook aan het drinken. Waarom? Wat kon het zijn dat haar naar drank deed grijpen? Er waren veel mogelijkheden. Hij wist niet wat het meisje had meegemaakt, welke leeftijd ze had of hoelang ze al in de lus was. Elk scenario dat hij kon bedenken was een mogelijkheid, je wist namelijk nooit op een plaats als deze. Nadenken over haar verleden was een goede afleiding van de wereld rondom hem, en Victor hield dan ook zijn blik op de grond en concentreerde zich op zijn gedachten en de persoon naast hem.

‘Maar omwille van mijn bijzonderheid, kan ik heel veel andere plekken bezoeken waardoor ik niet steevast het dorpje zelf bezoek.’ En toen realiseerde Victor zich dat hij niet eens wist wat Jesses bijzonderheid was. Met wat ze hem net verteld had, kon het misschien teleporteren zijn, of vliegen, of waarschijnlijk nog iets helemaal anders. “Wat is je gave eigenlijk?” vroeg hij haar dan maar. Op een andere manier zou hij het niet te weten komen. ‘Ben jij hier al eens eerder geweest?’ vroeg Jesse hem. “Enkel voor ik de lus in kwam, maar sinds ik in de lus ben, ben ik hier nog niet geweest,” vertelde hij. Waarom hij nog niet in het dorp geweest was sindsdien liet hij weg. Voor een heart-to-heart kende hij haar nog lang niet genoeg.

“Wat is je gave eigenlijk’ vroeg Victor plotseling tijdens de wandeling. ‘Mijn bijzonderheid is bovenmenselijke snelheid. Ik kan eenvoudig in enkele minuten de wereld rondlopen.’ Wat de bijzonderheid is van de jongen hoefde ze niet meer echt te vragen. Ze had hem eerder een vogeltje tot leven zien brengen, dus het zal waarschijnlijk zoiets zijn. Eerder had hij ook gezegd dat het niet zoiets simpels was. Jessica besloot dat ze er niet wilde op doorvragen omdat het waarschijnlijk gevoelig lag, dus vroeg Jesse dan maar of hij al eerder in het dorp is geweest. “Enkel voor ik de lus in kwam, maar sinds ik in de lus ben, ben ik hier nog niet geweest.’ vertelde hij. “Hoe ben jij in de lus terecht gekomen?’ vroeg Jessica nu het woord ‘lus’ toch ter sprake kwam.

Hoe hij in de lus terecht was gekomen? Victor keek op toen hij de vraag kreeg, zijn ogen vlogen van de grond naar Jesse. Het waren altijd de beste vragen die eerst kwamen, de vragen waar hij niet graag op antwoordde. Hij dacht terug aan wat er allemaal gebeurd was. De lus die vernietigd werd, de anderen kwijtraken, te lang buiten een lus zijn, zijn krachten die weer oncontroleerbaar werden, rondzwerven, hulp krijgen om in Inndyr te geraken, maar ergens in Zweden stranden. En dan uiteindelijk toch de lus vinden. Er was veel gebeurd, te veel om uit te leggen en te veel dat hij niet wou vertellen. Dus zocht hij iets dat simpels om te zeggen dat niet te veel van de gevoelens boven zou halen. “Hulsels vernietigden mijn vorige lus.” Het was een statement en hij zei het zonder enige emotie in zijn stem. Als hij de emoties zou toelaten naar boven te komen dan zou hij waarschijnlijk instorten. Hij kon nu al zijn handen voelen trillen. Zijn handen stopte hij dieper in zijn zakken net zoals hij zijn gevoelens verder weg opborg. Zijn ogen waren weer op de grond gericht. Hij durfde niet naar Jesse te kijken; was bang dat ze medelijden ging tonen en alles weer boven ging komen. “En deze lus heb ik bijna puur op toeval gevonden.” Hij had hulp gekregen, maar daarmee was hij maar tot in het zuiden van Zweden geraakt. De ingang van de lus zelf had hij puur toevallig gevonden. Het was wel grappig dat de ingang van de lus een vuurtoren was, want zoals de vuurtoren boten weghield van de klippen, had hij Victor ook gered van de ondergang.

“Hulsels vernietigden mijn vorige lus.” zei de jongeman zonder al te veel emoties. Jessica vroeg zich af wat wat hulsels eigenlijk waren. Maar uit de weinige woorden van Victor kon ze opmaken dat het iets ernstigs en walgelijks was. Zijn schouders bogen nog een beetje meer naar beneden, wat voor Jessica een bevestiging. Vic zal alles behalve een positieve ervaring meegemaakt gehad hebben. Iedereen heeft wel onaangename zaken meegemaakt in zijn of haar leven waarover ze liever niet praten. Er was ook veel in Jessica’s leven waarover ze niet echt wou praten met jan en alleman. Haar donkere tijden met drugs, seks en drank zaten nog scherp in haar hoofd, maar ze haalde ze liever niet boven. Om hem te besparen besloot ze er niet verder op in te gaan en later te onderzoeken wat hulsels waren. “En deze lus heb ik bijna puur op toeval gevonden.” voegde Victor toe. Nu dat hij probeerde te veranderen van onderwerp, was het voor Jessica zeker duidelijk dat hij liever er niet verder op in wou gaan. Jessica die ook de lus per toeval had ontdekt, zag er wel de ironie in. Beiden waarschijnlijk een lang, triest verleden en beiden deze lus per toeval ontdekt. ‘Ik heb de lus ook per toeval gevonden.’ grinnikte Jessica. ‘Ik was, zoals gewoonlijk, gaan lopen en liep par accident in deze lus. Toen bleek dat ik opeens naar 2011 was gereisd.’ lachte Jessica om het ijs een beetje te breken en een positieve sfeer boven water te halen. ‘Wat zou jij graag van de bakker willen? Ik zal betalen.’ zei Jessica met een glimlach.

Ze vroeg niet verder naar de hulsels. Even vroeg Victor zich af of het was omdat ze wist wat ze konden aanrichten en er zelf niet over wou praten, of dat ze niet eens wist wat een hulsel was. Beide opties waren mogelijk. Maar het maakte niet veel uit, zolang ze er maar niet verder naar vroeg. Hij hield zijn ogen op de grond en probeerde de geluiden rondom hem te negeren. Zolang hij op zich op zijn ademhaling concentreerde, had hij het gevoel nog iets van controle te hebben. Het trillen van zijn handen nam af. ‘Ik heb de lus ook per toeval gevonden,’ grinnikte Jessica. Ze klonk zo vrolijk terwijl ze over het vinden van de lus praatte. ‘Ik was, zoals gewoonlijk, gaan lopen en liep per accident in deze lus. Toen bleek dat ik opeens naar 2011 was gereisd.’ Victor knikte zachtjes. “Wist je toen al iets van lussen af?” Het moest verbazingwekkend geweest zijn: wat rondrennen en opeens in een andere tijd staan. Tenminste, als het zo gebeurd was. En dan stonden ze ineens stil. Victor keek op en zag de ingang van de bakkerij voor zich. ‘Wat zou jij graag van de bakker willen? Ik zal betalen,’ vroeg Jesse. “Euhm,” antwoordde Victor. Hij had echt geen flauw benul wat hij zou willen. “Kies jij maar, zolang het maar niet iets is met chocolade,” zei hij dan maar. Eten had hij nooit echt plezierig gevonden, hij had nu gewoon wat voedsel nodig.

Nu pas besefte hij het echt, maar het vogeltje terugbrengen had hem veel energie gekost, zelfs al was het een klein diertje. Zijn bijzonderheid voelde momenteel nogal alsof hij na jaren te sporten een hele tijd niets meer gedaan had en weer opnieuw mocht beginnen trainen. Het was demotiverend, maar wou hij ooit zijn gave weer goed kunnen gebruiken had hij wel oefening nodig. Nu moest hij eerst zijn energiereserve aanvullen; hij moest dus iets eten. Jesse’s voorstel was dus eigenlijk wel op een goed moment gekomen. ‘Dag mevrouw, Ik zou graag twee crèmekoeken hebben, alsjeblieft,’ bestelde het meisje eenmaal ze bij de bakker waren. Victor keek toe hoe de vrouw achter de toonbank het verzoek beantwoordde door twee koeken met een ijzeren tang in een zakje te doen. ‘Dat is dan vier euro alstublieft.’ Overhandigde ze het voedsel aan Jesse. Het meisje betaalde, waarna ze zich naar Victor omdraaide. ‘Kom, we gaan de gebakjes ergens buiten eten.’ Victor knikte en volgde haar het gebouw uit. “Waar wil je naartoe?” vroeg Victor zodra ze buiten stonden. Hij voelde zich hier helemaal niet op zijn gemak in de open lucht. “Zullen we terug naar het huis gaan?” Hij keek om zich heen, niemand leek zich iets van hen aan te trekken. Toch hoopte hij dat ze ja zou zeggen.

“Waar wil je naartoe?” vroeg Victor toen ze buiten stonden. Eigenlijk had Jessica niet echt een idee. Oké, ze had gezegd dat ze op een bankje kunnen zitten, maar ze had zelf amper een idee of er wel degelijk bankjes zijn. Tijdens de wandeling had ze zich vooral op Victor gefocust en niet op de omgeving. Daarnaast kwam ze amper in het dorp en als ze er was, dan ging het vaak in superspeed. “Zullen we terug naar het huis gaan?” vervolgde de man, duidelijk op zijn ongemak. Jessica had geen idee waarom hij zich niet op zijn gemak voelde, maar ging er niet op in. Iedereen heeft wel zijn ongemakken. Jessica voelde zich ook nog steeds ongemakkelijk als iemand net ietsje te dicht bij haar kwam te staan. ‘Is goed voor mij’ knikte Jesse. ‘Is er iets dat je graag zou willen doen in het huis samen?’

Nu ze uit de bakkerij waren en buiten stonden, hield Victor de omgeving nauwlettend in de gaten. Er waren redelijk wat mensen op straat. Niemand die aandacht aan hen besteedde, maar Victor kon niets anders dan nerveus zijn. Zijn blik ging snel van hier naar daar, focuste zich nu op een oude man met een hond, daarna op een vrouw van gemiddelde leeftijd die een bos bloemen in haar handen droeg. Ze waren het toppunt van normaal, maar was te normaal dan niet verdacht? Schepsels konden zich als de beste camoufleren; konden zo in gewoonheid opgaan dat het bijna onnatuurlijk was. Wat als die vrouw een mes tussen de bloemen verborg? Het was best mogelijk. Vergezocht, probeerde zijn rationele brein hem nog te vertellen, maar de angst was het langzaamaan aan het overwinnen. Victor aarzelde dan ook niet om voor te stellen om terug naar het huis te gaan. Alles was momenteel beter dan hier. Jesse antwoordde gelukkig positief en zo liepen ze opnieuw naar het huis. ‘Is er iets dat je graag zou willen doen in het huis samen?’ vroeg Jesse onderweg. Victor haalde zijn schouders op als antwoord en hield zijn ogen op de weg voor zich. Ergens wou hij wel verder met haar kennis willen maken, maar langs de andere kant stopte hij zijn handen nog dieper in zijn zakken bij het idee dat hoe langer hij bij haar in de buurt was, hoe groter de kans was dat hij haar zou aanraken en zijn bijzonderheid schade kon aanrichten. De angst overwon het van het verlangen naar menselijk contact. “Gewoon de koeken opeten is goed voor mij.” Hopelijk zou ze niet te gekwetst reageren.