Perfect practising.

+ Eerste post voor Mike Allen

Mike was nooit echt een lange slaper geweest. Hij kroop er meestal vrij laat in en stond op als de zon opkwam. En aangezien het nu voor hem al drie dagen 16 juli was, wilde dat zeggen dat hij elke ochtend al extreem vroeg uit de veren was. En aangezien er op zo'n momenten vrij weinig te doen was, had hij zijn loopschoenen aangetrokken en was hij vertrokken. Hij was stevig in vorm en niet van plan om daar in verandering te brengen nu hij in deze... lus, was het toch? zat.

Het bleef nog wat wennen voor hem. Dat alles altijd hetzelfde was. Hij was nog maar juist uit het huis, of hij kwam de krantenjongen weer tegen. Hij zei weer goedendag, hij antwoordde weer en ze vroegen weer elkaars naam, waarna de jongen weer klaagde over de steile klim die hij moest doen om de post te bezorgen. Onwerkelijk. Zou er ooit een dag komen dat die jongen hem wel zou kennen?

Gelukkig was het eiland ruim groot genoeg om een stevig toertje te kunnen lopen, zonder meerdere keren langs dezelfde plaats te moeten passeren. Na zijn ervaring in het dorp gisteren, had hij er veiligheidshalve voor gekozen om daar toch maar al weg te blijven. Kwestie van problemen te vermijden. In plaats daarvan was hij eerst de kliffen opgelopen. Het was een pittige klim en de tegenwind die er waaide, hielp ook al niet veel. Boven had hij zichzelf een (flink) tijdje aan de vuurtoren gezet. Niet omdat hij moe was, maar wel omdat het uitzicht er prachtig was en hij van de zilte zeelucht genoot.

De zon stond al vrij hoog aan de hemel, toen hij eindelijk aan het strand aankwam. Het weer was echt zalig, wel een van de voordelen aan die lus. En om de een of andere reden, was het strand helemaal verlaten, op een enkel meisje na dat in de zee iets stond te doen. Er was iets vreemds aan hoe ze daar stond. Nee, dat was het niet. Er was iets vreemds aan het water rondom de plaats waar ze stond. Het bewoog anders. Al het water golfde richting de kust, maar bij haar leek het van links naar rechts te gaan. Dat kon toch niet natuurlijk zijn? Zou zij ook in het huis wonen? Hij had haar er nog niet gezien, maar dat wilde niets zeggen. Het huis was groot en hij was hier nog maar net.

Tijd om dat uit te vinden. Worst case zat hij er volledig naast en dan zou hij gewoon weer vertrekken en morgen nog eens met haar komen spreken. Ze zou toch niet meer weten wie hij was. Nog een voordeel van de lus! Zo gezegd, zo gedaan. Hij was niet voorzien op zwemmen, maar gelukkig droeg hij een lange boxer die gelukkig als zwembroek kon doorgaan. Ver stond ze niet in zee en hoewel hij best goed kon zwemmen, maakte hij meer dan genoeg lawaai dat ze hem zou moeten horen aankomen. "Hoe deed je dat?" vroeg hij, eens bij binnen normale gespreksafstand was. Ze was nog steeds met iets bezig, maar hij kon niet zien met wat doordat ze met zijn rug naar hem stond. Het vreemde golven was wel gestopt. Had hij zich gemist? "Dat water bedoel ik. Het was raar."

“Ik heb geen idee waar je het over hebt. Ik zie namelijk niks bijzonders aan het water.” Mike fronste. Er was inderdaad niets meer te zien, ook niet toen hij hier net toekwam. Het had enkel vanuit de verte zo geleken. Zou hij zich dan echt vergist hebben? Hij zou zweren dat hij het water net rond haar anders had zien bewegen...

Misschien was dat wel door die lus. Dat de lus net hier stopte en het water van gisteren hier op het water van vandaag botste. Misschien waren dit soort rare zaken op dit eiland wel helemaal normaal. Er was nog zo veel dat hij van heel dit gebeuren niet wist. "Misschien moet je iets minder naar films kijken". Oke ja, misschien wel. "Ja... Ik heb het mij waarschijnlijk gewoon allemaal ingebeeld." Het klonk eerst nog wat aarzelend, maar hij slaagde er al snel in om er een grijns door te krijgen.

"Ik zal het maar op de vermoeidheid steken! Ik ben hier gisteren op het eiland aangekomen om mijn tante eens te bezoeken, waarschijnlijk heb ik gewoon nog wat een jetlag!" Na zijn incident gisteren in het dorp, had hij op voorhand nagedacht over een reden waarom hij op dit godvergeten eiland was. "Maakt ook niet uit. Ik ben Mike, fijn je te leren kennen!" Hij stak uitnodigend zijn hand uit. Het was best een knap meisje dat hier voor hem stond, en nog goed in vorm ook zo te zien. Hij zou hier nog lang vastzitten op het eiland, dan kon hij maar beter al wat vrienden beginnen maken, niet? Zouden die mensen hier niet af en toe wel iets onthouden?

Gelukkig, ze leek zijn verhaal over zijn tante vlot te slikken. Hij was blij dat hij er gisterenavond nog wat op geoefend had, het leek duidelijk wel zijn vruchten af te werpen. Nu moest hij zich tenminste geen zorgen meer maken dat hij zich weer eens in de problemen zou werken. Gelukkig maar, dit eiland beviel hem eigenlijk wel en het was leuk om eens wat mensen rond zich te hebben die in hetzelfde schuitje zaten als hijzelf.

Het meisje stelde zich voor als Hazel en vroeg of hij uit de buurt was. "Nee, niet van hier. Ik heb de laatste tijd in... Londen gewoond en ben hier nu gewoon eventjes op bezoek." Hij had heel eventjes geaarzeld, maar hij dacht niet dat het al te hard had opgevallen. Het was ook geen leugen, hij had in Londen gewoond. Of toch de volle anderhalve week. "Maar kijk, het is zomer, dus alles kan he? Wie weet blijf ik hier wel een paar weken, ik moet nergens naartoe." Hij grijnsde breed. Dit eiland, met zo'n weer, zou toch perfect zijn als vakantieplek? Weinig volk, beetje natuur, mooie lege stranden... Hij zou hier best nog naartoe kunnen komen. "Woon jij hier wel dan?"