Yara keek met een opgetrokken wenkbrauw naar buiten, waar het wolkendek alweer grijs begon te worden. Wat had ze toch een hekel aan die regenbuien die zich elke dag op hetzelfde tijdstip herhaalden, zeg. Niet dat ze echt een plan had om iets te gaan doen. Het was niet dat ze zomaar in een wolf kon veranderen en vervolgens de rest van de dag onbezorgd rond kon gaan rennen. Zo zat haar bijzonderheid nu eenmaal niet in elkaar, al zou ze dat wel graag willen. Haar bijzonderheid werd echter alleen naar boven gehaald wanneer ze zich bedreigd voelde. Dus als ze graag in het bos rond wilde rennen in haar sneeuwwitte gedaante moest ze eigenlijk gewoon een stel hangjongeren opzoeken en ruzie met hun krijgen. Dat was haar al eerder overkomen en had erin geresulteerd dat ze Victor tegen was gekomen. Dat was een speciale ontmoeting geweest, om het zo maar te zeggen. Ze had het niet fijn gevonden hoe hij geschrokken naar haar had gekeken, maar ergens had het haar ook wel veilig geleken dat haar gedaante zo’n gevoelens opriep. Het toonde in elk geval aan dat niemand haar zomaar iets kon maken. Yara besloot om haar gedachten te onderbreken door richting de trainingsruimte te gaan, al wist ze niet zo goed wat ze daar ging doen. Het was niet dat ze zomaar kon veranderen of zo. Ze was bijna bij de ruimte toen er opeens een explosie klonk en de muur waar ze op afliep voor haar ogen kapot barstte. Ze legde haar hand tegen haar borstkas en voelde haar hart hard tekeergaan. Ze controleerde haar ademhaling om te voorkomen dat ze alsnog zou veranderen. Ze wist dat ze net had gezegd dat ze er alles voor wilde geven om rond te rennen als een wolf in vrijheid, maar ze wilde niet in het huis veranderen. En ook niet in het gebouw naast het huis. “Damn,” zei ze tegen de jongen die waarschijnlijk de explosie veroorzaakt had. “Wouldn’t be the one to receive that, that’s for sure.” Ze kwam voorzichtig een klein beetje dichterbij en keek hem peilend aan. “You okay tho?” vroeg ze toch maar voor de zekerheid.

“No, don’t worry,” reageerde Yara geruststellend op zijn woorden. Ze was alleen lichtelijk geschrokken, maar wie zou dat niet zijn van zo’n knal? Ze ging er echter ook niet dramatisch over doen en dus leek deze geruststelling haar wel genoeg te zijn. Yara was niet iemand die over dingen onnodig drama ging maken of te lang stil bleef staan bij iets wat had kunnen gebeuren. Het was niet gebeurd en daarmee uit. Het had geen zin om te lang na te denken over wat de consequenties hadden kunnen zijn. Daar zou ze zich wel druk over maken als het effectief zo geweest was. Ze grinnikte om de woordkeuze van de jongen en keek nog eens naar de gebarsten muur. De jongen moest wel ontzettend veel kracht hebben gebruikt om dit voor elkaar te krijgen. Dat zag ze met haar gave nog niet zo gauw gebeuren. Die kwam alleen maar opzetten wanneer ze bedreigd was en zelfs dan was de enige schade die ze kon aanrichten met haar klauwen en haar tanden. En met haar gewicht, maar dat zou nooit genoeg zijn om een hele muur kapot te maken. Dus ze herhaalde wat ze al eerder zei in haar woorden: ze hoopte dat ze dit nooit tegen zich aan zou krijgen. Dan kon het wel eens goed einde verhaal voor haar zijn. “I guess it can be helpful to know you’re very able to protect yourself when you’re in danger,” zei ze tegen hem, haar wenkbrauwen lichtelijk bewonderend naar hem opgetrokken. Ze vond het toch wel knap hoe hij het gedaan had. Ze zou het zelf echt niet kunnen. “My name’s Yara. Don’t worry about the hand shaking. I’m not good with the whole civility thing, so I’m not bothered by it,” wuifde ze zijn verontschuldigingen weg. “But electricity, huh? That’s a nice gift you’ve got there. Almost makes me jealous.” Ze grinnikte. “What were you practising? Because if it’s the power of your aims, I think your practise session might as well be over now.”

Yara gaf een kort knikje op de woorden van de jongen. Ja, elke kracht had zo wel zijn ding, maar ze zag toch niet echt het voordeel in haar gave. Als ze zou kunnen veranderen wanneer ze maar wilde, dan was dat een heel ander geval, maar de waarheid was dat ze enkel kon veranderen wanneer ze zich bedreigd voelde, wat dus wilde zeggen dat ze er het meeste van de tijd niks aan had en eigenlijk als een gewoon mens rondliep in de lus met een gave die maar af en toe tevoorschijn kwam. Ze moest eens aan Cyrek vragen hoe dat voor hem was, maar na hun laatste gesprek die ze hadden was ze er eerlijk gezegd niet zo happig op om hem nog eens naar zijn gave te vragen. Blijkbaar had ze de hem de vorige keer dat het erover hadden aangezet tot te gaan drinken en Yara had niet veel zin om nog eens ergens de schuld van te krijgen. Maar goed, Zeal dus. Ze volgde Zeal door de trainingsruimte en liet haar blik ondertussen naar andere aspecten glijden die erop wezen dat hier flink getraind werd. Ze ontdekte hier en daar wat brandplekken en zag een paar krassen over de muur, alsof iemand met een klauw eroverheen had geschraapt. Ze zag ook stevige afdrukken in de vloer, wat weer van een ander dier afkomstig kon zijn of van een schoen die vol met geweld in de grond was gedrukt om zichzelf staande te houden. Ze richtte haar blik weer op Zeal toen hij begon met spreken. “I’m a werewolf,” antwoordde ze op zijn vraag. “Although it hasn’t been very useful to me. I can only change when I feel threatened and even then it’s over as soon as it has started because when I feel calm again, I change back.” Ze haalde haar schouders op. “I tried to train and to be like my father who can change whenever he feels like it, but he always hold me back from the whole werewolf thing and I feel like that has an influence on how my gift is right now.” Zo, dat was een hele uitleg. “I think I would’ve been better off if I had another gift, like controling the weahter or bending some element or something.” Haar verleden zou er dan ook anders hebben uitgezien, daar was ze vrij zeker van.

Yara gaf een knikje toen Zeal een paar wijze woorden zei wat haar gave en haar gedachten betrof. En anderen. Blijkbaar was zij niet de enige met die gedachtegang, al was Cyrek de enige van wie zij wist dat hij echt niet blij was met zijn gave en dat was ook omwille van persoonlijke redenen. Yara ging daar niet te ver over uitbreiden omdat ze had gezien hoe hij reageerde als ze dat wel deed en dus had ze het onderwerp laten rusten, wachtend tot het moment dat hij er zelf over zou beginnen. Ze waren nu ongeveer op goede voet met elkaar en Yara wilde dat graag zo houden. Dat wilde echter wel zeggen dat ze niet echt veel mensen had waarmee ze kon praten over haar gave en hoe moeilijk het voor haar was om te accepteren. Cyrek zat zo’n beetje in hetzelfde schuitje als zij en dus was het voor hem anders om aan te horen wat ze dacht en voelde dan Zeal, dus was de meest logische redenering van de jongen voor haar dat ze het wel zou leren accepteren zodra ze het onder controle kreeg. Yara had echter geen idee hoe ze het überhaupt onder controle zou krijgen, maar keek wel aandachtig naar Zeal toen hij iets zei over het incasseren van elektrisch klappen. “My wolf only comes out when I feel threatened,” zei ze tegen hem. “And it’s usually quite unexpectedly, which means my clothes will rip off when it happens.” Ze grijnsde. “When I change back, I don’t have anything on my except for the clothing I managed to save. I don’t know if I want you to deal with that kind of thing.” Zij wilde het in elk geval al niet. Ze was niet bepaald zeker over haar lichaam en bovendien ontsierden drie grote littekens haar schouder, waar ze zeker weten vragen over zou krijgen als hij die te zien zou krijgen. En ze wist niet of ze daar wel zin in had.

Yara wilde zichzelf wel als trainingsmaatje aanbieden, maar er was ook een deel in haar dat zich herinnerde met wat voor kracht hij zowat de halve trainingsruimte had gesloopt en ze bleef erbij dat ze dat liever niet wilde incasseren. Ze nam aan dat de jongen wel enige vorm van beheersing had en dat hij zou zorgen dat ze niet te veel pijn zou lijden, maar kon zij doen? Veranderen in een wolf en hem proberen te bijten, ondertussen moeite doende om zijn aanvallen te ontwijken? Nee, ze dacht niet dat dat hem ging worden. En de jongen dacht daar ook zo over, want hij leidde hun al uit de trainingsruimte, iets waar Yara stiekem toch wel een beetje opgelucht over was. Ze stelde dan ook niet voor om het toch eens te proberen. Ze zat er nu niet bepaald op te wachten om een paar elektrische stoten te incasseren. Haar gave was simpelweg niet gemaakt om competitief te zijn op dat vlak met andere gaven. Eigenlijk had ze aan haar gave niet zo heel veel, behalve dan dat haar zintuigen beter ontwikkeld waren dan de meeste van de Peculiars. Dat was naar haar idee dan ook het enige. Yara probeerde een zucht te onderdrukken terwijl ze Zeal volgde en ondertussen luisterde naar zijn vraag. “Not for very long,” antwoordde ze. “I came here a couple of weeks ago, so I haven’t met a lot of other Peculiars.” Ze richtte haar blik weer op hem. “And you? How long have you been here?” Ze knikte naar de trainingsruimte. “Do you practise a lot by yourself or with other Peculiars as well?” Ze was wel benieuwd wat voor gaven hij allemaal tegen was gekomen sinds zijn komst in de lus.

Yara keek hem even verwonderd aan toen hij antwoordde dat hij al vijf jaar in de lus zat. Ongeveer dan. Ze kon het zich nog altijd moeilijk voorstellen dat iemand zo lang in de lus bleef en fysiek gezien niet verouderde. Als je als vijfjarige in de lus kwam, dan bleef je vijfjarige totdat je de lus zou verlaten. En dan moest je oppassen dat alles je opeens niet heel snel inhaalde. Dus stel dat je honderd jaar in zo’n lus bleef, zou het dan je dood worden als je te lang uit de lus ging? Ze had geen idee. Ze kon het hem natuurlijk vragen, maar ergens was ze niet erg happig op het antwoord. Bovendien stond een veilig leven in de lus waar mensen niet verouderden haar meer aan dan een leven buiten de lus waarbij ze constant over haar schouder moest kijken om te zien of haar vader daar niet stond om haar te vermoorden. Ze slikte bij dat woord. “Seeing how you destroyed that wall, I can’t blame them,” zei ze op een plagende toon, maar ze meende het wel. Nu ze dit had gezien, dacht ze niet dat ze zichzelf snel ging aanbieden voor een trainingssessie. Misschien als ze een gave had waarbij ze een krachtiger wapen kon zijn dat ze het zou overwegen, maar met haar gave was ze niet veel tegen zijn krachtige gave van elektriciteit. “It’s been treating me very well,” gaf ze antwoord op zijn vraag, met een glimlach denkend aan een bepaalde persoon die een blok voor haar been kon zijn, maar op zijn eigen manier ook wel opbeurend. “I would never trade it for my life outside of the loop.” Ze besloot om hier maar niet dieper in te gaan. In dat dramaverhaal had Zeal toch geen zin. “And how has been your stay in the loop so far? Five years is a long time, so I take it you’re doing very well.” Ze glimlachte vriendelijk naar hem.

Zeal leek oprecht blij voor haar te zijn dat ze het fijn vond in de lus, iets wat Yara wel kon appreciëren. Ze dacht wel dat zij en de jongen vrienden konden worden; hij had een aangename aura om zich heen hangen en kwam niet te close bij haar, maar wel close genoeg om de juiste vragen te stellen. Op Cyrek na was Yara niet iemand die haar verhaal snel aan iemand vertelde. De jongen was een uitzondering geweest omdat hij wel wist wat ze doormaakte, maar voor de rest ging Yara er bij andere Peculiars niet te diep op in wat haar verleden betrof. Daar had niemand immers iets mee te maken. Het zou iets zijn dat ze pas zou vertellen als ze de ander goed genoeg kende. Ze verwachtte dan ook niet dat Zeal verder inging op zijn verleden en net zoals hij dat niet bij haar had gedaan, vroeg zij ook niet verder en gaf ze hem enkel een begrijpend knikje om aan te tonen dat ze begreep wat hij wilde zeggen. Ze grinnikte vervolgens toen hij begon over de nadelen van het te lang in éénzelfde lus te blijven. “You know you can have a good solution for that, right?” vroeg ze met een kleine grijns aan hem. “We could totally do an expedition together and go to a few other loops for a few days. It’s like camping, but then with good food and nice beds.” Ze maakte natuurlijk nu maar een grapje, maar ergens leek het haar wel leuk om met iemand samen er op uit te trekken voor een paar dagen en andere lussen te gaan verkennen. Misschien kon ze dat eens voorstellen aan Cyrek. Alhoewel… haar mondhoeken kropen onbewust wat omhoog bij het idee aan de reactie die de jongen zou geven. Misschien dat ze hem met het vooruitzicht naar drank wel kon lokken, maar uit zichzelf zou hij niet zomaar meegaan. “We can make a list of places we want to visit and then see if it’s possible to go to the loop there. I would love to see France and Italy,” zei ze met een glimlach. “Oh, and Londen of course. Would love to see that one day.”