Zeal had gedacht eindelijk eens uit te kunnen slapen, maar opnieuw had dat er niet ingezeten. Dit keer was hij echter niet wakker geworden van een nachtmerrie of van een kamergenoot die het nodig had gevonden om zijn haar roze te verven, maar was hij wakker geworden van gestommel beneden. Normaal zou hij het hebben genegeerd en gewoon verder zijn gaan slapen, maar doordat hij een mentor was voelde hij zich toch enigszins verantwoordelijk voor de andere peculiars en besloot hij maar uit te zoeken wat voor het lawaai had gezorgd voordat het nog meer mensen wakker zou maken. Met een slaperige kop -waar zijn roze haren prachtig alle kanten op stond- had hij een tanktop en joggingsbroek aangetrokken om vervolgens de kamer zachtjes uit te glippen om te voorkomen dat Connor ook nog zou wakker worden. Hij liep in een wat gehaaste trap over de hal en merkte al op dat andere peculiars het lawaai ook al hadden gehoord en nu wat verdwaasd om zich heen keken. ”Go back to bed,” zei hij tegen een paar. Hij wist niet wat er gaande was, maar wist wel dat hij er waarschijnlijk het beste alleen op af kon gaan aangezien hij de anderen ook niet in mogelijk gevaar wou brengen. Voor hetzelfde geld was het gewoon een kok voor het ontbijt die dingen had laten vallen. Wie wist. Zodra hij bij de trappen aankwam hoorde hij hoe iemand opnieuw zijn naam riep. Hij fronste zodra hij zich besefte dat hij het dus ook al eerder, maar toen onbewust, had gehoord. Het moest wel echt een probleem zijn als iemand zo specifiek naar hem vroeg. Hij stommelde de trap af waar hij opnieuw iemand vond die nu bezorgd de woonkamer in aan het loeren was. Zeal zei ook tegen die peculiar om terug naar boven te gaan, waarna hij de woonkamer in liep.

Daar viel zijn blik op Victor. Zijn blik werd wat verbaasd zodra hij zag in wat voor staat Victor zich verkeerde. De kleren van de jongen waren vies en het was duidelijk dat hij in een gevecht had gezeten. De jongen had blauwe plekken in zijn hals en zelfs bloed aan zijn huid. Fronsend liep Zeal op hem af. ”Victor,” begroette hij hem enkel. Tijd voor koetjes en kalfjes was er niet. ”What happened?” vroeg Zeal meteen verder. Nu hij voor Victor stond liet hij zijn blik nogmaals over de jongen heen gaan. Victor leek zelf niet erg gewond te zijn, maar wel overduidelijk van streek. ”Did someone attack you?” vroeg Zeal nu verder. De markering in Victor’s hals en zijn vieze kleren zeiden wel degelijk dat de jongen was aangevallen. En dan was het nog de vraag wie of wat. Voor hetzelfde geld was het een Hollow geweest. En als het een andere peculiar was, dan hadden ze alsnog een probleem wat een problematische peculiar konden ze deze crisis ook niet gebruiken. Zeal kreeg al de neiging om naar nog meer details te vragen, maar wist ook dat de jongen zijn verhaal moest doen, pas daarna zou Zeal verder vragen.

Dankzij zijn verleden wist Zeal perfect hoe hij zichzelf kalm kon houden in een verontrustende situatie, maar toch begon ook bezorgdheid op te spelen. Het was duidelijk dat er iets met Victor was gebeurd, het leek erop alsof iemand hem had aangevallen, maar wat er precies was gebeurd kon Zeal natuurlijk niet op het eerste gezicht weten. Hij beval zichzelf om niet te veel vragen te stellen, wetend dat dat enkel de paniek erger kon maken. Hij merkte op hoe Victor’s handen trilde en hoe de jongen van streek leek. Wat er ook was gebeurd, het had ervoor gezorgd dat Victor behoorlijk van slag leek. Zeal wist ook dat het zaak was dat Victor zijn emoties onder controle kreeg voordat zijn krachten met de vrije loop gingen. Zeal had hem dan weliswaar geholpen, maar het maakte niet uit hoe goed je je krachten trainde; sterke emoties konden het altijd naar boven brengen. Uiteindelijk eindigde Zeal met de vraag of iemand hem had aangevallen. Het antwoord wat Victor daarop gaf viel rauw op zijn dak. "You did," antwoordde Victor. Verward keek Zeal op. Even vroeg hij zich af of hij toevallig aan slaapwandelen deed en hij Victor in zijn slaap had aangevallen, maar toen begon het besef te dalen. "O-or at least someone who looked like you," sprak Victor verder. Woorden die Zeal’s vermoeden bevestigden. Zeal voelde de woede en frustratie opkomen. Hij balden zijn handen tot vuisten en week zijn blik af om te voorkomen dat hij het meteen op Victor zou afreageren. Daarbij voelde hij niet alleen woede opkomen, maar ook paniek. Het feit dat zijn tweelingbroer in de lus zat, zorgde nog altijd voor onrust en nu leek het erop dat Laxus het ook nodig had gevonden om Peculiar aan te vallen. Zeal richtte zijn blik terug op Vcitor en merkte op hoe hij glimlachte. "Without the pink though," maakte Victor nog duidelijk. Zeal moest daar toch licht om grijnzen voordat hij zijn hoofd schudde.

Hij merkte op hoe Victor rusteloos was en voelde bij zichzelf de stress ook gigantisch toenemen. Echter wist hij ook dat hij dat niet tegenover Victor kon laten zien. ”Let’s sit down,” stelde Zeal daarom voor. Hij wenkte richting twee zetels die geplaatst waren tegenover de openhaard en nam plaats op één van de stoelen. Even behield hij zijn blik op de kool dat nog lag in de openhaard. Enkel al nadenken of praten over zijn tweelingbroer bracht vervelende herinneringen terug, maar hij moest het aan Victor uitleggen. Hij kon niet langer doen alsof het probleem niet echt bestond. Hij kon het niet langer negeren. Hij had het al aan Connor uitgelegd, maar het leek erop dat Laxus op meer uit was dan enkel one night stands. Het leek erop dat hij toch ook echt wou moorden. Of in ieder geval vechten. Even nam Zeal de tijd om bij de goede woorden te komen en om zijn temparement weg te schuiven. Hij moest zijn echte emoties nu zo goed mogelijk onderdrukken. Hij richtte zijn blik uiteindelijk terug op Victor. ”The guy you’ve met is Laxus, he’s my twin brother,” legde Zeal nu uit. ”Due some issues from the past, he’s out to make my life a living hell and is torturing, fighting, killing, manipulating and sleeping with people in my name.” Het leek erop dat Laxus bij Victor niet Zeal’s naam had gebruikt, aangezien de jongen meteen naar hem had gevraagd. Zeal ging wat rechter zitten en richtte zich beter op Victor. ”I will take care of him, don’t worry.” Desondanks het feit dat hij tegen zichzelf had gezegd dat hij het zou uitleggen, wou hij ook niet te veel kwijt over de situatie. Het enige wat Victor hoefde te weten, was dat Zeal het niet was en dat Zeal ervoor zou zorgen dat Laxus niemand meer iets zou doen. Zeal besloot zich daarom al snel op iets anders te richten, iets wat veel belangrijker was in zijn ogen. ”But are you alright? Are you hurt anywhere?” vroeg Zeal nu verder. Op het eerste oog leek alles lichamelijk oké te zijn met de jongen, maar je wist maar nooit.

Zeal wou het liefste meteen weten wat er was gebeurd, maar snapte ook dat te veel vragen stellen enkel overweldigend kon zijn. Daarbij leek Victor ook nogal van streek te zijn, dus besloot Zeal eerst maar voor te stellen om te gaan zitten voordat hij de situatie verder zou uitleggen. Over zijn tweelingbroer praten was nooit leuk. Hij voelde nog altijd de boosheid, de jaloezie en de frustratie, maar ondertussen wist hij ook dat hij het zelf had veroorzaakt wat Laxus nu deed. Hij wist dat het zijn eigen schuld was. Hij had enkel gehoopt dat Laxus al zijn pijlen op hem zou richten en anderen niet lastig zou vallen. Nu bleek wel dat Laxus ook moorden en vechten geen probleem vond in zijn naam. Victor had zijn hoofd in zijn handen gestoken, maar zodra Zeal de situatie uitlegde keek hij op. “Some issues?” herhaalde de jongen ongelovig. Zeal slikte eens, waarna hij knikte. Hoe kon moeilijk voor zijn tweelingbroer opkomen en hij kon al helemaal niet diens acties goed praten, maar hij wist wel dat hij voor genoeg problemen had gezorgd om dit te veroorzaken. “I’d say it’d take more than a few issues to start torturing people,” sprak Victor verder. Hij klonk nog net niet bitter en het was duidelijk dat de jongen kwaad kon worden om Zeal’s woorden. Zeal knikte opnieuw. ”It lays very complicated,” poogde hij nog, hopend dat dat genoeg was om Victor erover op te laten houden. Misschien was hij zelfzuchtig bezig door niet te praten over zijn problemen met Laxus, immers zou het hem in slecht daglicht zetten en had hij eindelijk het gevoel dat hij eens vrienden had gemaakt op een normale manier, maar hij wist ook dat praten over de vroegere problemen niks zou oplossen. Zeal zou wel voor Laxus zorgen en ervoor zorgen dat de jongen zou stoppen met zijn acties. Tenminste, dat was zijn plan. Of hij het voor elkaar kreeg was een derde. Waarschijnlijk zou het enkel eindigen in een groot gevecht en dan was het de vraag wie er zou overleven.

Victor knikte enkel op zijn woorden. Zeal besloot dat dat goed genoeg was en richtte zich op het andere probleem, namelijk of Victor ernstig gewond was. “I don’t think so,” antwoordde Victor. Even gleed Zeal’s blik af naar de ring waar Victor nerveus mee speelde, voordat zijn blik terugging naar diens gezicht. “He tried to strangle me, but my peculiarity healed the worst of it already,” sprak de jongen verder. Zeal knikte eens. Dan was het toch wel fijn dat Victor die bijzonderheid had. Ergens vroeg hij zich af hoe Laxus eraan toe was. Hij gokte erop dat Victor hem niet had vermoord, maar Laxus zou vast nog een tijdje futloos zijn. De vraag was wat Laxus zou doen als hij eenmaal weer op kracht was. Hem kennende was hij waarschijnlijk uit op wraak. Dan werd het zaak dat Victor werd beschermd.  “But I’m not alright. I’m everything but alright,” sprak de jongen verder. Overduidelijk was hij nog niet van de schrik bekomen. Zeal knikte begrijpelijk en keek toe hoe de jongen het bloed eraf begon te krabben. “I can’t handle murder. I can’t handle people trying to kill me or kiss me witho—” Ondanks het feit dat de jongen zijn zin niet afmaakte, kon Zeal wel nagaan wat er was gebeurd. Even verstrakte Zeal’s blik wat, boos dat Laxus de jongen zo had toegetakeld, maar probeerde zijn eigen woede weg te stoppen, dat zou de situatie immers niet helpen. “I feel like I’m in one of my nightmares.” Opnieuw knikte Zeal. ”I understand, it’s a horrible experience,” stemde hij in. Echter wist hij ook dat hij dit niet goed kon praten en daarbij kon hij ook wel concluderen dat dit niet de laatste keer was dat Laxus zou toe slaan. ”I will make sure that you will stay safe and that it won’t happen again, alright?” probeerde hij de jongen opnieuw gerust te stellen. ”There might be a chance that he’s out for revenge, but I’ll make sure that he won’t be able to hurt you again,” sprak Zeal verder en kreeg het voor elkaar om een bemoedigende glimlach rond zijn lippen te krijgen, terwijl hij zelf nog geen idee had hoe hij ooit Laxus zou kunnen stoppen. ”Take enough time to recover, alright? It won’t happen again,” verzekerde hij de jongen nogmaals.

Zeal was blij dat de jongen niet verder op ging op het probleem en dat hij het toe liet dat het gesprek zich verder vorderde. Met goed gespeelde medeleven en geruststelling zei hij de jongen dat hij begreep dat het als een nachtmerrie had aangevoeld. Ook al wist Zeal nooit hoe de jongen zich echt voelde. Zeal had vaak genoeg het gene meegemaakt wat Victor was overkomen, maar hij wist dat zijn emoties als ex-psychopaat niet vergelijkbaar waren met die van Victor. Hij kon enkel zo goed mogelijk bedenken hoe de jongen zich misschien zou voelen, maar echt begrijpen zou hij nooit. Het leek erop dat hij deze situatie verkeerd had ingeschat en dat zijn woorden het verkeerde keelgat in schoten. “You don’t,” klonk het. Het zou er nog net niet kattig uit komen. Zeal fronste lichtjes. Hij begreep niet goed wat Victor ermee bedoelde. “You don’t know anything about the nightmares or why I have them,” sprak Victor nu verder terwijl hij met zijn hoofd schudde. Oh, zo. Zeal weerhield zichzelf ervan om te zuchtte en knikte enkel. ”You’re right, I don’t, I’m sorry,” reageerde hij. Wist hij veel dat de woorden geen metafoor of een manier van spreken was. Hij wist dat veel mensen zeiden dat het een nachtmerrie was, maar dat het enkel als metafoor werd bedoeld. Zo had hij gedacht dat Victor het ook had bedoeld, maar kennelijk leed de jongen aan nachtmerries. Waarom wist Zeal niet en hoe de jongen eraan was gekomen ook niet, maar hij gokte er nu op dat het kwam doordat Victor’s krachten de overhand had genomen en de jongen daardoor iemand had vermoord en daar nu een behoorlijk trauma aan over had gehouden – iets waar Zeal zich totaal niet in kon in leven. Zeal had te vaak mensen vermoord, gemarteld – en er ook nog plezier van gehad – om te kunnen inbeelden hoe iemand dat in hemelsnaam traumatisch kon vinden. Zeal wist dat hij het erg móest vinden en dat hij het moest afkeuren, maar zo voelde hij zich er totaal niet onder. Toch probeerde hij met heel zijn macht om zichzelf er wel van te overtuigen. Alles om zich ‘goed’ te gedragen.

Dus zette Zeal door. Hij probeerde de jongen gerust te stellen. Hij zei hem dat hij ervoor zou zorgen dat Laxus hem niet meer pijn zou doen en dat Zeal een punt achter diens daden zou zetten. Zelf wist hij nog totaal niet hoe hij dat ooit voor elkaar moest gaan boksen. Zeal en Laxus waren altijd aan elkaar gewaagd geweest en nu gokte hij erop dat Laxus sterker was dan hij, aangezien hij zijn krachten al een lange tijd niet meer tot hun echte capaciteit had gebruikt – laat staan in een gevecht. Hij probeerde zeker te klinken, probeerde duidelijk te maken aan Victor dat hij op zichzelf moest concentreren in plaats zich druk te maken over Laxus, maar het leek erop dat zijn geruststellende woorden niet erg zeker klonken. Zeal zag de twijfel in Victor’s ogen. Aangezien de jongen er verder niks over zei, besloot Zeal zijn mond er ook maar over te houden. Er was een grote kans dat hij er toch niet zekerder over zou klinken. “As if I’ll ever recover. I’ve been like this for years,” sprak Victor nu. Zeal keek hem even aan. Hij vond het lasting om een goede aanpak te vinden. Hij wist dat hij als mentor er voor de anderen moest zijn, maar eerlijk gezegd had hij niet verwacht dat hij zo’n emotionele steun moest zijn. Daarbij was het ook een ongelooflijke opgave voor hem om te weten wat wel slim was te zeggen of niet. Hij wist niet goed wat een normaal persoon graag wou horen. Stil blijven zou ook niet helpen, dus besloot Zeal uiteindelijk maar te zeggen wat in hem op kwam – hopend dat het goed was. ”It needs time to heal,” begon hij wat voorzichtig. Hij kon echter ook begrijpen dat het frustrerend was om die woorden te horen. ”Take one step at a time, open up more about the problems that you face every day and eventually it should be easier to get through,” sprak Zeal verder, ook al was het een grote gok. God, was er niet iemand anders die hem kon helpen? Moest hij Bluebonnet er niet bij halen? Het was overduidelijk dat hij deze situatie niet aan kon en het voelde super confronterend aan. Het liefste stond hij op en liep hij weg, maar hij wou nog niet opgeven, nog niet.

Het leek erop dat Laxus’s aanval iets had aangewakkerd bij de jongen. Natuurlijk was het logisch om van streek te zijn na zo’n aanval, maar het leek erop dat het oude trauma’s had opgeroepen wat ervoor zorgde dat Zeal niks kon zeggen wat de situatie beter zou maken. In eerste instantie dacht hij nog dat hij de situatie goed aanpakte, maar al snel bleek dat hij de situatie verkeerd had ingeschat en dat hij een nieuwe aanpak moest verzinnen. Het was lastig. Hij had totaal geen ervaring met ‘normale’ emoties. Hij vond het lastig om te weten wat hij moest zeggen of wat Victor wou horen. Hij kon het ook moeilijk aan hem vragen. Echter zou hij nog niet opgeven. Hij had zeven jaar lang gedaan alsof hij zijn tweelingbroer was en daarbij had hij ook vaak genoeg moeten doen alsof, dus zo moeilijk kon het vast niet zijn. Het was enkel een knop die om moest. Met die gedachte probeerde hij de jongen ervan te overtuigen dat het uiteindelijk wel goed zou komen. Het had tijd nodig, wat frustrerend was, maar uiteindelijk zou het wel goed komen. “I don’t think it’ll ever get easier. It’s been 75 years since the war, 102 since the one before that. I can still hear soldiers and machine guns screaming. I can still see the blood,” sprak Victor. Zeal keek op van die woorden. Hij had eerlijk gezegd nog niet nagedacht over hoe oud Victor echt was. Natuurlijk wist Zeal dat iedereen waarschijnlijk ouder was dan ze eruitzagen, hijzelf was het immers ook, maar het was zo makkelijk om te vergeten.  “But even from before that, I can still see my brother lying dead. Though I can’t remember his face, just the colours: so pale, the purple of the bruises around his neck,” vervolgde de jongen. Woorden waar Zeal opnieuw van opkeek. Kennelijk had de jongen zijn eigen broer vermoord, tenminste, daar ging Zeal vanuit. Het was een verklaring waarom Victor zo bang was geweest om zijn krachten te gebruiken, als het door zijn krachten was gebeurd in ieder geval. Zeal had het gevoel dat hij meer medelijden moest voelen dan hij echt deed. Eigenlijk zou hij liever zijn tweelingbroer dood willen hebben. Hij zou zich daardoor eerder jaloers voelen dan verdrietig, maar wist ook dat hij zijn echte gevoelens zo diep mogelijk weg moest stoppen. “It’s been, 217 years since I got out of prison, I don’t even know how many since I got out of the psych ward. And I still don’t like confined spaces.” De angsten die de jongen had ontwikkeld klonken logisch in Zeal’s oren en toch zou hij nooit volledig kunnen begrijpen hoe het aanvoelde. Hij wist wel dat Laxus de angst als geen andere zou herkennen. Zeal had hem immers voor zeven jaar opgesloten in een kelder en de jongen zou daar vast ook wel trauma’s aan over hebben gehouden, maar om nou tegen Victor te zeggen dat hij met Laxus moest praten omdat hij hem zou begrijpen, zou vast niet heel tactisch zijn. Zoveel wist Zeal dan nog weer wel. Zeal probeerde zijn best om zich in te leven in Victor en probeerde ondertussen ook de beste manier te verzinnen waarop hij op Victor kon reageren.  “And the hollows destroying my last loop did not help one bit,”  voegde de jongen er nog aan toe, waarmee het verhaal eindigde. Even keek Zeal de jongen zwijgend aan. De bittere expressie op diens gelaat was begrijpelijk. Het klonk nou niet bepaald alsof het leven voor hem had meegezeten. Zeal kon wel het een en andere erover meepraten, maar zijn verleden en die van Victor waren niet te vergelijken. Zeal besloot dat ook maar achterwege te laten. Uiteindelijk knikte hij en ging hij iets naar achteren zitten. ”Sounds like life hasn’t been very nice to you,” begon Zeal maar, met het voor de hand liggende vast te stellen. ”You’ve been through a lot, but the fact that you’ve come out those scenarios means that you have enough motivation to keep going and that you’ve overcome the horrible things that have happened,” poogde Zeal met een voorzichtige glimlach. Hij week even zijn blik af naar zijn eigen handen. ”It’s difficul to think that way, but eventually you’ve grown stronger from the experiences you’ve had.” Zijn  blik ging terug naar Victor. Dat was tenminste iets waar Zeal wel over mee kon praten. ”It’s best you keep talking about, keep acknowledging how you feel instead of pushing it away or trying to convince yourself that you’re fine,” sprak Zeal verder, nu met al meer zekerheid in zijn stem. ”It’s okay to feel afraid, sad or mad. It’s not fun, but it’s alright to feel that way and you shouldn’t push those feelings away.” Sinds wanneer was hij opeens psycholoog geworden? Het kwam haast natuurlijk aanzetten. Misschien moest hij toch niet zo onzeker zijn over zijn mentor skills. ”Try to accept the way you feel and you’ll notice that you have more freedom. It will take time, but it will help you process your feelings,” eindigde Zeal uiteindelijk zijn woorden.

Zeal wist dat de taak van mentor moeilijk kon worden, maar toch had hij zich nooit hierop voorbereid. Het liefste negeerde hij Victor en liep hij weg, maar hij wist ook dat hij dat niet kon maken. Vooral omdat het zijn schuld was dat Victor door Laxus was aangevallen. Dus besloot Zeal uit zijn comfortzone te stappen en deed hij zijn best om Victor zo goed mogelijk te helpen. Het had even tijd nodig, en Zeal moest een paar keer zijn aanpak aanpassen, maar uiteindelijk had hij dan de goede woorden gevonden en voelde hij zich er ook meer zeker over. Hij had genoeg nare dingen in zijn leven meegemaakt om te weten hoe je er het beste mee om kon gaan. Natuurlijk had iedereen zo zijn eigen manier, maar de manier om het niet te doen, was om de gevoelens weg te duwen alsof ze er niet waren. Dat maakte het probleem enkel groter. Alles had tijd nodig, maar als je er helemaal geen aandacht aan gaf was je nog verder van huis. Dit probeerde Zeal ook duidelijk te maken aan Victor. Je wist nooit hoelang het duurde om mentale en emotionele wonden te helen, maar je moest er wel mee bezig zijn om überhaupt een stapje in de goede richting te zetten. Natuurlijk moest je jezelf niet forceren om ervoer na te denken, of om die gevoelens op te roepen, maar je moest ze juist accepteren en toelaten als ze opkwamen. Het maakte niet uit hoe slecht het moment was, hoe graag je je op dat moment goed wou voelen, het was oké om je dan slecht te voelen. Het accepteren van de gevoelens was stap één, daarna kwam je al een stuk verder.

“I never knew you could talk like that, ” zei Victor na een korte stilte. Zeal glimlachte wat en knikte. Eerlijk gezegd had hij het zelf ook nooit verwacht. Ergens vroeg hij zich daarom ook af hoeveel van zijn woorden echt van hem waren geweest en hoeveel woorden een leugen waren geweest die hij had gefabriceerd om maar goed over te komen. Op zich maakte het niet uit, zolang het Victor maar hielp, toch? “But you may be right,” vervolgde Victor. Opnieuw knikte Zeal. ”It’s difficult to accept those awful feelings, but it’s the best way to good mental health,” reageerde Zeal. Zelf had hij ook nog niet alles goed een plek gegeven, maar zijn eigen gevoelens en problemen deden er nu niet toe. “And you sound just like someone I used to know.” Zeal keek wat verbaasd op van die woorden. Hij kon zich niet inbeelden dat Victor ooit eerder iemand had ontmoet zoals Zeal, maar toen begon het hem te dagen dat het niet ging om wie Zeal was, maar om de woorden die hij zojuist had gesproken. De woorden waarvan hij niet wist of ze van hemzelf waren of niet. Daarbij viel het hem ook op hoe de jongen naar de ring rond zijn vinger staarde en kon Zeal er wel vanuit gaan dat Victor op een verloren dierbare duidde. ”Well as long as I can help you,” reageerde Zeal erop met een kleine glimlach. ”I think it’s best for you to take a shower and freshen up,” stelde Zeal nu voor. Blijven zitten in de vieze kleding en met het bloed op zijn huid, zou het waarschijnlijk niet snel beter worden.

Het leek erop dat Zeal’s aanpak leek te helpen. Kennelijk hoefde je niet hetzelfde te voelen om iemand anders ermee te kunnen helpen. De eerdere paniek bij beiden leek min of meer verdwenen te zijn. Zeal was opgelucht dat zijn woorden leken te helpen en hoopte ook dat Victor er ook echt iets aan had. Als de jongen nog meer hulp nodig had zou hij waarschijnlijk beter naar Louise kunnen gaan. Zeal was blij dat hij Victor had kunnen helpen, maar hij kon niet garanderen dat hij Victor elke keer op deze manier kon helpen. Hij wist dat het zijn taak was als mentor en dat Victor waarschijnlijk niet de enige peculiar zou zijn die naar hem toe zou komen voor hulp, maar dit was misschien wel het enige aspect van de ‘baan’ die hem de meeste stress gaf. Het liefste had hij er zo min mogelijk mee te maken. Het gesprek was in ieder geval tot een einde gebreid. Zeal stelde voor dat Victor misschien een douche moest nemen. Het voelen van het bloed zou het vast niet makkelijker maken om met de gevoelens en gedachtes om te gaan. De jongen zou zich vast al beter voelen op het moment dat hij weer schoon was en het bewijs van het gevecht minder visueel aanwezig was. “I should, yes,” antwoordde de jongen. Zeal knikte eens en stond tegelijk met Victor op. Even keek Victor om zich heen voordat diens blik terug op Zeal viel. Wat vragend keek Zeal hem aan. “And thank you,” bedankte de jongen hem. Zeal glimlachte vriendelijk terug. Het viel hem op hoe Victor’s hand opnieuw naar zijn hals ging. Het liet zien dat de jongen echt snel het bloed moest wegwassen. “I’d be feeling a lot worse now if it weren’t for you,” vervolgde de jongen. Zeal glimlachte wat breder, maar haalde zijn schouders op. ”Just doing my job,” reageerde hij met een kleine knipoog. “I hope you don’t have to see me like this again,” voegde Victor nog aan zijn woorden toe waarop Zeal zijn hoofd schudde. ”It’s alright. If you need me, you can just call for me,” drukte Zeal hem op het hart, voordat hij weer plaats nam op de zetel. Het was waar dat het lastig voor hem was om anderen te helpen met hun gevoelens, maar dat betekende niet dat hij het uit de weg zou gaan. Hij zou zijn schouders eronder zetten en doorzetten. Victor kon erop vertrouwen dat de mentor er voor hem zou zijn als het weer zou gebeuren.