Met een lichte grijns stapte hij de vuurtoren uit. Even keek hij om zich heen om zich te oriënteren. Right. Het verblijf van mevrouw Bluebonnet. Hij wist dat het zich in de buurt bevond en zo moeilijk kon het vast niet zijn om het te vinden, maar om er nou meteen heen te gaan. Hij vond het veel leuker om eerst zelf op onderzoek uit te gaan voordat hij zich moest focussen op de saai serieuze dingen. Voordat hij zich goed moest gedragen wou hij eerst even wat plezier hebben. Hij had zijn onderzoek voorhand gedaan en wist daardoor ook dat het plaatsje Inndyr ook wel een klein centrum bevatte. Het was een klein dorpje dus veel kon je er niet van verwachten, maar er liep vast wel iemand rond die hem kon vermaken voordat hij aan het werk zou gaan. In het zwart gekleed liep hij in tegenovergestelde richting in van het pad dat was aangegeven en liep richting het centrum. De zee die hij achter zich hoorde voelde enigszins geruststellend en kalm aan. Het zorgde er haast voor dat hij liever wat langer op het strand bleef. Jammer genoeg was hij veel te graag onder andere mensen om alleen te kunnen genieten van de zee. Alleen zijn maakte hem onrustig, alsof hij iets moest doen en beter van dienst kon zijn. God hij miste Merex nu al en hij was nog geen week weg.

De plotse gedachte aan Merex liet zijn humeur even onderdompelen, wetend dat het waarschijnlijk een hele poos ging duren voordat hij zijn vriend weer kon zien. Echter wist hij ook dat hij hier was met een goede reden en hij zou er alles aan doen om Merex trots te maken. Zolang Merex maar om hem gaf en trots op hem was, dat was alles wat ertoe deed. Met die gedachte wist hij de kalme glimlach weer rond zijn lippen te toveren en zette hij zijn weg voort naar het centrum. Hij was bijna bij het centrum aangekomen zodra hij een meisje opmerkte die iets voor hem liep op de weg. Ah, perfect. Het leek erop dat hij zijn eerste slachtoffer had gevonden. Hij versnelde zijn pas iets zodat hij naast het meisje kwam te lopen en legde een hand op haar schouder om haar tot een halt te roepen. ”I’m sorry to bother you,” loog hij gemakkelijk met een vriendelijke glimlach. ”But can you tell me the fastest way to the centre of Inndyr?” vroeg hij vervolgens. Alsof hij daar nog hulp nodig bij had. Hij vroeg het natuurlijk enkel om een gesprek aan te knopen en haar hopelijk nog iets langer lastig te kunnen vallen.

Het plan was om eerst even naar het centrum te gaan en daarna maar het saaie spel te spelen in de lus. Hopelijk zou het centrum het wat meer plezier brengen. Wetend dat elke dag hetzelfde zou zijn vanaf nu, zou het uiterst belangrijk zijn om precies te weten wat er gebeurde elke dag zodat hij de Peculiars er makkelijk uit kon prikken. Natuurlijk zou hij dat op zijn eerste dag niet meteen weten, maar hij gokte erop dat hij er wel snel achter zou kunnen komen. Hij was een goede observeerder en daarbij ging hij er vanuit dat er al veel meer peculiars waren die ook informatie hadden verzameld over wat er in het dorp gebeurde, even vragen en hij zou de informatie tot zijn beschikking hebben. Eerst maar zijn nieuwe slachtoffer vinden.
Zijn blik bleef hangen op een meisje met rood haar die in een goed humeur leek te zijn. Onschuldig genoeg. Met een vriendelijke glimlach legde hij een hand op haar schouder om haar aandacht te krijgen. Hij keek wat verbaasd op zodra ze zich geschrokken omdraaide en opgelucht ademhaalde zodra ze hem zag. Alsof ze iemand anders had verwacht. Ze zou eens moeten weten hoe bang ze voor hem moest zijn. “If you take the short path right there,” begon ze en wees naar een straatje. “than you should be there in just a few minutes,” gaf ze hem de informatie die hij al wist. Natuurlijk glimlachte hij alsnog vriendelijk. ”Thank you,” bedankte hij haar vriendelijk. “My name is Hazel, by the way,” stelde ze zichzelf vervolgens voor. Hennon stak een hand naar haar uit. ”My name is Hennon, nice to meet you,” sprak hij warm, waarna zijn blik ging naar de weg die ze hem had gewezen. ”Would you mind me escorting to the center? I’m horrible in following directions,” loog hij met een verontschuldigende blik in zijn blauwe ogen die de meeste deed smelten. De beste puppy oogjes hebben hoorde nou eenmaal bij manipulatie.

Het gesprek leek goed te verlopen. Nadat hij de weg had gevraagd en de instructies had gekregen, leek het erop dat ook het meisje het gesprek nog niet tot een halt wou roepen. Ze stelde zich immers voor wat er toch wel op attendeerde dat ze het gesprek al leuk genoeg vond om elkaar beter te leren kennen. Hennon stelde zichzelf op zijn beurt voor, waarna hij haar vroeg of ze hem misschien naar het centrum zou kunnen begeleidde. Met het smoesje dat zijn gevoel voor richting ontzettend slecht was probeerde hij het haar aan te praten. Echter leek er iets mis te gaan. Het meisje bleef voor een moment stil en keek hem aan. Hennon leek een blik van paniek te kunnen zien in haar heldere ogen. Voor zover hij wist had hij niks fouts gedaan en om die reden keek hij haar afwachtend, geruststellend en ietwat bezorgd terug aan, niet begrijpend waar de reactie vandaan kwam. “Of course,” ging Hazel uiteindelijk akkoord. Hennon knikte dankbaar. ”Thank you,” zei hij dan ook. Hazel draaide zich om en begon vervolgens in de richting te lopen waar ze heen moesten gaan. Hennon volgde haar trouw. “So, Hennon, as you can’t navigate your way around here, I assume you’re pretty new in the area then?” vroeg ze hem en keek hem zijdelings aan. Hennon glimlachte en knikte. ”This is my first time in this place yes, but I think I will be here for quite some time,” antwoordde hij met een glimlach. ”What about you? Do you live in the area?” vroeg hij op zijn beurt, benieuwd of dit meisje een zo gehete ‘Peculiar’ was of gewoon een dorpeling die vast zat in dezelfde dag.

Het korte moment van paniek was hem niet ontgaan. Hij was zich altijd bewust van weet hij deed en wist dat hij niks had gedaan om het meisje angst aan te jagen, maar maakte er wel een mentale notitie van. Hij zou voorzichtiger zijn en zich goed gedragen. Hij wou natuurlijk voorkomen dat het meisje al te snel afgeschrikt werd door hem terwijl hij nog niet eens zijn best had gedaan om eng te zijn. Hij was daarom opgelucht dat Hazel nog wel akkoord ging hem naar het centrum te begeleidde. Met een glimlach bedankte hij haar, waarna hij haar volgde. Hij vroeg haar eveneens of ze in de buurt woonde. Aangezien ze de weg kende ging hij ervan uit dat ze geen toerist was. “You could say that,” zei Hazel met een glimlach. Een ietwat mysterieus antwoord waar Hennon al snel verduidelijk voor kreeg. “This village is not where I live,” vervolgde ze. Ietwat vragend keek Hennon haar aan. “I live… somewhere else.” De korte pauze tussen haar woorden zei al genoeg. Zodre ze hem aankeek glimlacht hij warm en knikte bij begrijpelijk. Dus hij was zijn eerste Peculiar al tegengekomen. Wat een geluk. Het jammere ervan, was dat hij zich nu nog langer goed moest gedragen. Hij kon het zich niet permitteren om een slechte reputatie op te bouwen. “Do you rent or did you buy a house nearby, then?” vroeg Hazel verder. Hennon schudde even met zijn hoofd. ”I assume we live in the same place, with miss Bluebonnet,” verduidelijkte hij nu met een glimlach. ”This is my first day,” voegde hij eraan toe, om aan te geven dat hij nog vrij weinig wist van de lus en diens inwoners. De weg week naar links uit, waarna het enkel nog een stuk rechtdoor was. In de verte zag Hennon al het centrum voor hen uitstrekken. Hennon keek weer even opzij naar Hazel. ”Let me buy you a drink as proper thanks,” stelde hij nu voor met een glimlach. Het zou zonde zijn om nu al afscheid te moeten nemen.

Al snel werd het duidelijk dat de twee zich allebei in de lus bevonden. Het was aandoenlijk om te zien hoe het meisje nog subtiel probeerde te brengen, maar het was overduidelijk. Al snel hielp Hennon haar dan ook uit de brand en bevestigde hij haar vermoedde dat ze zich bevonden in hetzelfde verblijf. Toch leek ze niet helemaal blij te zijn met die conclusie. Ze onderdrukte een zucht. “Yes, we do,” beademde ze me toch een glimlach. Even keek Hennon haar nog aan. Het leek erop dat er meer in haar om ging dan ze liet merken, maar misschien zou hij daar later nog achter komen. Ondertussen kwamen ze dichterbij het centrum. Natuurlijk wou Hennon niet dat hun gezel uitstapje hier al bij stopte en stelde daarom voor om haar te trakteren op een drankje als bedankje. Opnieuw was er niet al te veel enthousiasme te herkennen. Een nieuwe stilte viel. Opnieuw besloot Hennon zich ook stil te houden en wachtte hij geduldig af, ook al begon het wachtte hem wel een beetje de keel uit te hangen. “That sounds great,” antwoordde het meisje uiteindelijk met een glimlach. Hennon glimlachte breder en knikte tevreden. ”Awesome,” zei hij enthousiast, blij met dat ze akkoord ging. “So, your first day, huh?” begon het meisje vervolgens. Hennon knikte eens en richtte zijn blik terug op haar, benieuwd waar het heen zou gaan. “Where were you before you got to live with miss Bluebonnet, if I may ask?” werd er vervolgens gevraagd. Een vraag die hij al had voorbereid aangezien hij er vanuit ging dat Louise die ook zou stellen. De waarheid was geen optie, dus had hij een goede leugen opgesteld. ”I’ve just been traveling from loop to loop. My last loop was in France. I’ve stayed there for a couple of yours and decided to move to Norway for a different scenery,” antwoordde hij met een glimlach. Even keek hij om zich heen alsof hij genoot van de omgeving, waarna zijn blik terug naar Hazel ging. ”What about you?” Het was enkel logisch om de vraag terug te stellen, toch?