[FINISHED] Can't handle my behavior when I turn it on.

Hunter kon het nog opbrengen om met zijn ogen te rollen toen ze op een enthousiaste toon zei dat ze gingen feesten, maar kon zijn mondhoeken maar amper bedwingen toen ze op een vrolijke toon aan de barman vroeg of ze nog een wodka met cola mocht hebben. Hij fronste zijn wenkbrauwen toen hij de ogen van de barman van Chloe’s gezicht naar beneden liet glijden en zuchtte. Wat een zwakke ziel. Om zijn aandacht te trekken, knipte de jongen met zijn vingers voor de ogen op een dwingende manier en stak twee vingers op ten teken dat hij er ook één wilde hebben. De barman knikte en ging aan de slag, waardoor Hunter zich weer op Chloé kon focussen en zacht zuchtte toen ze aan hem vroeg of hij met haar wilde dansen. Het aanbod klonk in elk geval minder vervelend dan toen ze daar eerst hadden gestaan en dus gaf hij haar een knikje. “Maar als je gaat schuren, wil ik je kont niet tegen mijn schoot voelen,” waarschuwde hij haar. “Dat doe je maar bij iemand anders.” Hij was immers niet het soort kerel dat zich daartoe liet verleiden, of hij nu dronken was of niet. Toen hij een stap zette, merkte hij dat de alcohol al vat op hem begon te hebben. Dat weerhield hem er echter niet van om een hand op Chloe’s onderrug te hebben om haar naar de dansvloer te leiden, zoals hij al eerder op de avond had gedaan. “Fuck, hoe moet dit?” mompelde hij. De meeste koppels naast hem waren niet echt een voorbeeld. Hij fronste toen hij het koppel naast zich op een intieme wijze zag dansen. Zijn handen gleden haast in haar rok naar boven en zij had haar armen om zijn nek geslagen. Hij rilde bij het idee dat Chloé en hij zo zouden dansen en deed al een klein stapje naar achteren, gewoon om de afstand tussen hun te verzekeren. En dus begon hij maar wat van zijn beste dansmoves naar boven te halen. Het trok op niks, maar ach. Hij was bijna dronken en dan interesseerde het hem toch allemaal niet meer.

Hunter zag dat Chloé weer uitgelaten aan het dansen was en zag hoe ze haar handen over haar lichaam liet glijden. Als hij meer interesse in haar had gehad en ze zou op het punt gestaan hebben om zijn vriendin te worden, dan moest hij eerlijk toegeven dat hij best kon begrijpen wat jongens er opwindend aan vonden. Nu stond hij echter met een opgetrokken wenkbrauw naar haar te kijken en vroeg zich af of het verantwoord van hem was om naar haar te kijken. Hij wendde zijn blik maar snel af en liet ze naar zijn omgeving glijden, waar hij twee jongens elkaar zagen aanstoten en naar Chloé zagen wijzen. Hij keek ze allebei strak in hun ogen aan en merkte tot zijn tevredenheid op dat ze een ander slachtoffer zochten. Braaf. De blondine ging vanavond met niemand mee naar huis, daar zorgde hij wel voor. Van die vieze kerels die hun smerige poten niet thuis konden houden, moest ze waarschijnlijk toch niks hebben, behalve dan misschien als ze dronken was. Over dronken gesproken… Hunter zag dat Chloé naar hem toe stamelde en vlak voordat ze haar woorden sprak, zag hij de paniek in haar ogen. Meteen gingen alle alarmbellen bij hem af en pakte hij haar dwingend bij haar arm. “Die klojo’s hebben iets in je drankje gedaan,” siste hij haar toe, want dat was het enige waar hij op kon komen. Maar wie? Zijn ogen speurden de omgeving af, maar hij kon niet direct een schuldige vinden en dus zuchtte hij geïrriteerd. Nou ja, die etters zou hij later wel weer vinden en met ze afrekenen. Eerst Chloé in veiligheid brengen. Hoewel hij niet van lichamelijk contact hield, was hij nu lichtelijk aangeschoten en was zijn eerste ingeving om een arm rond haar middel te slaan zodat hij haar veilig naar buiten kon leiden, langs mensen in de club. “Ga zitten en leun tegen mijn benen,” droeg hij haar op een botte toon op, waarna hij wat terug week zodat ze tegen hem aan kon gaan zitten. Ze moest eerst van dat draaierige gevoel af zien te komen, dan zagen ze wel verder. “Regel eens wat water voor haar, wil je? En niks erin doen of ik steek je baard in de fik,” snauwde hij naar een nieuwsgierige voorbijganger, die snel naar binnen rende om Hunter’s bevel op te volgen. Stelletje sukkels.

"Ik wil het niet horen," zei Hunter op een botte toon tegen haar. "Ik wil niet horen dat jij je excuses aanbiedt terwijl één of andere lul iets in je drankje heeft gedaan." Het idee dat iemand een drug in haar drankje had gedaan, mogelijk om haar te drogeren en haar ergens in een hoekje te misbruiken, maakte hem razend. Het maakte hem zo razend dat hij weer naar binnen wilde gaan en de klootzak op wilde sporen, maar dat zou zoeken naar een speld in een hooiberg zijn. Het was in elk geval geen Peculiar geweest. Dat wilde zeggen dat er iemand van de dorpelingen op een vast tijdstip mensen aan het drogeren was in de club. En hij wilde weten wie. Hij wist dat als hij die persoon zou aanpakken dat het weinig uit zou halen omdat het de volgende dag weer opnieuw zou gebeuren, maar zijn wraak nemen voor wat ze Chloé hadden aangedaan, zou wel fijn zijn. Nu was het echter zijn zorg om haar veilig naar het huis te krijgen zonder dat er losers waren die het idee kregen hun plannen voort te kunnen zetten. Hunter fronste toen ze zei dat ze het koud had. Hij had niks bij zich om haar te verwarmen en zijn shirt uittrekken waar iedereen naar zijn litteken kon kijken, ging hem te ver. En dus zonk hij twijfelend naast haar naar de grond en sloeg daarna, dik tegen zijn zin, een arm om haar heen om haar wat warmer te houden. "Wat voel je nu, Chloé?" vroeg hij op een indringende toon. "Als je het gevoel hebt dat je moet kotsen, dan moet je dat gewoon doen. Je moet die drug uit je systeem krijgen. En als je besluit om te gaan kotsen, doe dat dan het liefste de andere kant op." Dit was al gênant genoeg, namelijk. Daar hoefde geen kotsgeur bij te komen.

Hunter vroeg zich af hoe het toch mogelijk was dat híj altijd in van die belachelijke situaties verzeild raakte. Sinds hij in de lus gekomen was en daar al een jaar zijn tijd verspilde, was hij sinds korte tijd steeds af aan het wijken aan wie hij dacht te zijn. Eerst werd hij stomdronken met iemand die hij eigenlijk niet goed kende en nu dit weer. Hij kon haar echter niet aan haar lot overlaten en er was een deel in hem dat dat ook helemaal niet wílde. Dan zou ze zeker een gemakkelijke prooi zijn voor de zieke geesten die hier blijkbaar rondliepen. Hunter keek nijdig over zijn schouder naar een paar jongens die heel hard “ooooh” riepen toen Chloé begon te kotsen en toen ze grijnzend naar haar wezen, schoot hij geërgerd een vuurbal op hun af. Het geschreeuw dat volgde was als muziek in zijn oren en hij wist dat ze hier weg moesten voordat het te veel op begon te vallen dat hij een gave had. Niet dat het zo erg zou zijn omdat ze het binnen dit en een kwartier toch vergeten zouden zijn, maar Hunter wenste met een verzwakte Chloé aan zijn zijde toch niet echt negatief gedrag te zien. En dus stond hij op en aarzelde hij kort, maar stak toen één arm onder haar knieholte en de andere onder haar rug door en tilde haar op. Ze was best wel licht en Hunter draaide zich om zodat ze weg zouden gaan van de club. “Word rustig, Chloé,” zei hij op een botte toon tegen haar. “Je hebt er niks aan als je al die negatieve emoties de overhand laat nemen. Het is de drug in je die je zo doet voelen. Morgen wordt alles weer beter.” Het was een advies dat hij nauwelijks zelf opvolgde, maar het voelde als het enige juiste ding dat hij tegen haar kon zeggen en terwijl hij zijn blik strak naar voren hield, liep hij met haar in zijn armen terug naar het huis. “Op tijd waarschuwen als je gaat kotsen,” zei hij kortaf tegen haar. “Ik wil deze situatie niet ongemakkelijker maken dan hij al is.”

En hier liep hij dan met een meisje in zijn armen. Ieder ander zou het waarschijnlijk een heel romantisch tafereel vinden, maar Hunter vond het iets minder grappig. Hij liep hier met een meisje in zijn armen dat waarschijnlijk gedrogeerd was en de dader liep waarschijnlijk nog ergens rond. Hij wist dat hij nu echter niet terug moest gaan om te kijken of hij de dader kon vinden; dat was als het zoeken naar een speld in een hooiberg en bovendien had hij andere prioriteiten. Hunter herkende de hoofdweg die hem uiteindelijk uit het centrum zou leiden en terug zou brengen naar het huis. Inmiddels was het bijna middernacht, iets waar hij opgelucht om was. Er zou niemand in het huis zijn dat nog wakker was; commotie was het laatste wat hij nu moest hebben. En die begeleiders moest hij nu ook niet op zijn dak hebben, daar werd hij alleen maar kregel van. “Dat hoef ik niet te weten,” antwoordde hij bot op haar. “Ik breng je naar mijn kamer. Zo kan ik je in de gaten houden.” Aan zijn toon was duidelijk te horen dat er niet te discussiëren viel en hij wandelde verder terwijl de straatverlichting hem een duidelijke indicatie gaf van waar hij moest zijn. Hij keek met een frons naar beneden en trok met zijn wenkbrauwen. Als hij die gast ooit zou vinden die dit op zijn geweten had, dan zou hij hem toch een paar stevige brandwonden geven. Jammer genoeg zou het maar voor één avond blijven zitten, maar een derdegraadse brandverwonding zou hém in elk geval een beter gevoel bezorgen. Het huis kwam in zicht en, met Chloé onhandig in zijn armen, duwde hij de deur open, welke gelukkig nog niet op slot zat. “En nu moet je stil zijn,” zei hij tegen haar, waarna hij de trap op ging en in de gang liep totdat hij kamer 370 tegenkwam. Hij opende de deur met zijn elleboog, liep naar zijn bed toe en legde haar in het bed, waarna hij stilletjes terugliep naar de keuken om een emmer voor haar te halen. De emmer zette hij, inmiddels terug in zijn kamer aangekomen, naast haar neer op de grond en met een zucht liep hij naar het raam, opende deze en ging op het venster zitten zodat het maanlicht op zijn gezicht scheen. Hij wierp haar een zijdelingse blik toe, haalde een sigaret tevoorschijn en stak deze op door zijn gave te gebruiken. “Voel je je al wat beter?” vroeg hij kalm aan haar.

Hunter merkte op dat er van buiten nauwelijks wind afkomstig was en dat de sigarettengeur in zijn kamer dan ook niet echt verdreven zou worden. Chloé zou er alleen maar last van hebben en hij wist niet hoe bevorderlijk dat was voor haar herstel. Voor de zekerheid verbrandde hij het topje volledig zodat het niks kon affikken en gooide de sigaret daarna achteloos naar buiten. Hoewel hij zich in een stresserende situatie bevond en hij daardoor de tabak meer dan nodig had, was het ook wel zo dat hij rekening wilde houden met Chloé en haar niet zieker wilde maken dan dat ze al was. En dus moest hij die sigaret waar hij nu zo naar snakte maar laten voor morgenvroeg, als ze beter was. Of voor vannacht, als ze sliep. Hij richtte zijn blik op haar en luisterde naar wat ze zei, dat ze zich misselijk voelde. “Het is een bijwerking van de drug,” zei hij kortaf tegen haar. “Het duurt wel even eer dat het uitgewerkt is.” Ondertussen haalde hij zijn telefoon erbij en begon snel te zoeken op internet naar hoe lang het zou duren eer dat zo’n drug uitgewerkt zou zijn. Hij klemde zijn kaken op elkaar toen hij artikels las over slachtoffers die de drug toegediend hadden gekregen en wat er daarna met ze was gebeurd. Met een geïrriteerde blik gooide hij zijn telefoon met een achteloze zwaai op zijn bureau. Dat soort onzin moest hij niet lezen. Niet nu, nu hij zo opgefokt was. Hij richtte zijn blauwgrijze ogen weer op haar en knikte toen ze om water vroeg. Hij verliet stilletjes zijn kamer en liep vervolgens de trap af, waarna hij een beker met water ging halen en uit de EHBO-kist al wat pijnstillers pakte. Die zou hij haar morgenvroeg geven, als de drug volledig was uitgewerkt en als ze nog ergens last van zou hebben. Hij stopte de pijnstillers diep in zijn zak en liep vervolgens weer naar boven, waar hij op zijn hurken bij haar ging zitten en haar het glas toereikte. Hij negeerde de lucht van braaksel dat hem tegemoetkwam en bleef haar strak aankijken. “Chloé, ik wil dat je dadelijk probeert om wat te gaan slapen,” zei hij op een strakke toon tegen haar. “Het is belangrijk dat je lichaam de kans krijgt om zich te herstellen. Zodra je je minder misselijk voelt, moet je echt proberen om wat rust te krijgen.”

“Ik had je toch al gezegd dat ik daar niks van wilde weten?” antwoordde hij bot toen ze het weer had over het zogenaamde feit dat ze zijn avond verpest zou hebben. “Ik ben blij dat ik daar weg ben.” En dat meende hij. Hij hield niet van dat soort dingen en hij zou haar ook niet meer meenemen naar de club de volgende keer dat ze samen iets gingen doen. Dan zou hij haar wel meenemen naar een café of iets dergelijks. Maar dit nooit meer. Hij wilde niet nog eens het risico lopen dat ze iets in haar drankje zouden doen. Hij was vrijwel meteen een beetje ontnuchterd door heel de situatie en dus voelde hij de alcohol niet meer zo erg in zijn bloed zitten als dat hij zou hebben gedaan als dit allemaal niet gebeurd was. En waar hij eerst stomdronken had willen worden, vond hij het nu niet erg dat dat niet gebeurd was. Als hij stomdronken was geweest, had hij immers niet de reactie kunnen geven die hij nu had kunnen geven. Chloé viel gelukkig in slaap en Hunter keerde een stoel achterstevoren waar hij met zijn borst tegen leunde zodat hij haar in de gaten kon houden. Zijn oogleden begonnen na een uur al zwaar te worden en hij stond het zichzelf toe om ze even te sluiten. Hij werd met een schokje wakker toen hij iemand hoorde piepen en meteen kwam alles wat er gebeurd was weer bij hem terug. “Rustig, Chloé,” sprak hij op een kalmerende toon en nadat hij zichzelf wakker had geschud, liep hij weer naar de zijkant van het bed en hurkte naast haar bed neer, in de positie waar hij eerder had gezeten. Hij reikte haar het glas weer aan en keek haar strak aan. “Je bent in mijn kamer,” zei hij op een duidelijke toon. “We hebben elkaar gisteren ontmoet bij de kliffen en zijn daarna iets gaan drinken, maar daarna heb ik je naar huis gebracht omdat iemand geprobeerd heeft je te drogeren.” Hij fronste en keek haar aan. “Kun je je echt niks meer herinneren?” vroeg hij daarna zacht, haar het glas toestekend zodat ze nog wat kon drinken.