Slow and Steady

<sub>Geconcentreerd stond haar blik op een willekeurig punt op de muur gericht. Haar ijsblauwe irissen stonden fel. Haar handen, waarvan de nagels versierd waren met donkerrode nagellak, trilden hevig. Deze trilling kwam gedeeltelijk door haar peculiarty, maar ditmaal ook gedeeltelijk uit frustratie.

Aangezien ze nog maar een korte periode in deze lus verkeerde, had ze net de intensieve trainingen gemist. Echter was ze wel op de hoogte van het haast verstopte gebouwtje dat schijnbaar zeer geschikt was voor wat flinke oefening. Diana had haar gevoelens en haar krachten redelijk onder controle, maar het kon altijd beter. Ze had nog steeds last van die lugubere stemmingen en gevoelsomslagen - ze verloor soms behoorlijk de controle.
Het was momenteel acht uur 's avonds. Sommigen keken de film die deze avond gekozen was, anderen bevonden zich nog in het centrum. In de training ruimte was het rustig, of beter gezegd, was er (nog) niemand. De rust was heerlijk, zorgde voor een soort kalmte. Tegelijkertijd zorgde dit voor een beperking, want met kalmte kon ze het maximale niet uit haar training halen. Vandaar ook die frustratie, dus. Het was fijn dat ze alleen was: haar peculiarty was te heftig en haalde het uiterste in haar naar boven, en dan voelde ze zich naakt.

Haar rug stond naar de in- en uitgang gericht, waardoor ze niet in de gaten had dat een persoon zich plots in dezelfde ruimte verkeerde. De blondine balde haar handen tot vuisten en probeerde de trilling van haar handen gecontroleerd te laten worden. Woede moest haar overnemen (woede was voor haar de emotie die het gemakkelijkst een maximum bereikte), maar ze wist het juiste punt maar niet te bereiken. De frustratie die nu door haar lichaam raasde behoorde ook tot woede, maar was nihil. Het punt waarbij de laatste druppel de emmer deed overlopen was echter vermoeiend, pijnlijk, trok al het energie uit haar lichaam. "Fucking Hell." Diana siste de woorden uit pure frustratie en haalde met ergenis haar hand door haar haren.</sub>

_{Diana draaide zich om bij het horen van een stem. Het deed haar het kleine beetje concentratie dat ze bij elkaar had weten te sprokkelen verliezen - ze mompelde iets lichtelijk geïrriteerd binnensmonds. De meid die tegenover haar stond was een aparte verschijning: enorm lang, rood haar viel langs haar schouders en haar kleding was uitermate opvallend. Een verschil met de strakke yoga-ish broek die zij droeg met een effen shirtje erboven. Ook niet per se verkeerd, maar de redhead behoorde tot een heel ander niveau. D slikte. Ze trok zich niet snel iets aan van anderen, maar ze voelde zich toch lichtjes geïntimideerd door deze lady.
"Does it?" vroeg Diana vervolgens, duidend op haar 'that word fits me very well'. Ze schonk het meisje een schuine grijns. Iets in haar lichaam zei dat ze op haar hoede moest zijn en dat deze chick niet geheel te vertrouwen was. Toch kwam ze in beweging en zette ze een aantal passen naar voren, om de grote afstand tussen de twee iets kleiner te maken. Ze stopte op een paar meter afstand, kwam niet te dichtbij, maar gepast om een gesprek te voeren. "Having trouble training?" Had ze er langere tijd gestaan? De blondine had geen idee. Wat ze wel wist, was dat ze blij was dat ze het op het moment nog niet voor elkaar had gekregen om haar peculiarty volledig uit te oefenen. Het was iets dat ze liever niet met anderen deelde. Ten eerste niet omdat ze zich zoals eerder gezegd naakt voelde door de controle die ze over zichzelf verloor, en ten tweede niet omdat ze haar mogelijkheden voor zichzelf wilde houden. Informatie die anderen (nog) niet nodig hadden.
"You could say that," gaf ze als antwoord. Het gaf antwoord op haar vraag en zou vast tevreden stellen, maar gaf niet teveel weg. "Are you planning on training as well or do you always silently watch strangers do their thing?" De zin werd nog net niet afgesloten met een knipoog. In plaats daarvan schonk ze de onbekende een voorzichtige glimlach. Ze zette haar hand wat nonchalant in haar zij om zichzelf een houding te geven en hield haar hoofd wat vragend schuin.}

_{Pas toen de roodharige haar hand naar een bepaald voorwerp bewoog, werd voor Diana duidelijk dat ze een enorm wapen bij haar droeg. Het versterkte haar ruige uiterlijk en sloot aan bij haar outfit en lange, rode haren. Het verbaasde haar in eerste instantie dat het geaccepteerd werd dat iemand met zo’n moordwapen rondliep, maar aan de andere kant: wel meerderen hadden een peculiarty die de dood erg dichtbij kon brengen. Niets was uitermate veilig, eigenlijk. Het enige wat de groep samen moest - en tot nu toe wist - houden was het gevoel van vertrouwen. Niet dat het zo was dat iedereen hieraan meewerkte, zelf vertrouwde ze ook niet snel in anderen, maar het had er in elk geval tot nu toe voor gezorgd dat deze lus er goed doorheen ging. Waar ze van op de hoogte was, in ieder geval. Oh, ze was niet aan het stalken geweest. Diana had het dan ook als grapje uitgesproken. ”Ah.”
De woorden die ze uitsprak verbaasde haar zowel wel als niet. Het was aan haar frappante, gecompliceerde uiterlijk te zien dat er iets gaande was en dus kwamen de woorden ‘hellhounds’ en ‘demons’ niet bepaald onverwachts. Aan de andere kant: hellhounds en demons? Wat het dan ook was, deze meid moest wel een heftig soort kracht of wat dan ook bezitten. Dus trok Diana haar wenkbrauwen wat verbaasd op, voor ze de stilte verbrak: ”Sounds.. heavy.” Ze had even nagedacht over haar woordkeuze, maar was uiteindelijk voor het ‘heftig’ gegaan. Met iets anders was het niet te omschrijven. ”Who says I wouldn’t like that?” Oké, misschien niet de meest tactische opmerking, maar ach. Ze kon het niet laten een klein tegenwoordje te hebben, puur omdat de ander er vanuit was gegaan dat ze hoogstwaarschijnlijk geschokt zou reageren en misschien weg zou zijn gehold. Dat deed ze wel als ze in levensgevaar was. Goede motivatie, D. ”You’re.. different. Not from here, are you?” Ze bedoelde het niet beledigend, niet al te nieuwsgierig, maar het was gewoon opvallend. De manier waarop de meid overkwam, kwam niet dagelijks voor en leek ergens ver van de ‘gewone’ - voor zover zij zichzelf een simpele aardbewoner kon noemen - mens.}

<sub>“Okay, like might be a bit too optimistic,” Diana trok haar mond op haar beurt weer open. “Let’s say I got a little experience. As in, I knew one. A demon, I mean.” Om haarzelf een beetje een houding te geven streek ze een plukje blond haar achter haar oor. Niet veel later liet ze de woorden van het meisje nogmaals tot haar doordringen en kwam ze tot de conclusie slash vraag: “But something tells me it’s not the sorta friendly demons and hellhounds you surround yourself with, right?”

“I’m Diana. Not a princess, though. Damn.” Nu krulden haar mondhoeken wat omhoog om zo een glimlach te vormen. Was best komisch, als je bedacht dat “Princess Diana” had bestaan. Zoals ze de vraag al eerder gesteld had, speculeerde ze voorheen al dat deze dame niet van hier afkomstig was. Het feit dat ze een daadwerkelijke prinses was, was echter weer iets nieuws. Meteen speelden wat vragen op, maar ze besloot haar nieuwsgierige aard voorlopig even in bedwang te houden. Er was in haar ogen ook niks interessanter dan langzaamaan een persoon ontrafelen. Diana had een bijzonder goed inschattingsvermogen en kon de manier van doen van iemand gauw koppelen aan een bepaalde persoonlijkheid, meestal, maar sommigen waren een raadsel. Zo ook deze chick. Ze leek zowel terughoudend als in voor een korte woordenwissel.
”Why are you here then, princess?”

Ze kon het toch niet laten. Het meisje had het voor elkaar gekregen interesse bij haar op te roepen. Nieuwsgierigheid, ook. Misschien was dat wel de bedoeling geweest van het introduceren van haarzelf; vragen oproepen die ze vervolgens straal negeerde om de ander te frustreren en zelf met een lach het gesprek tot een eind te roepen. Misschien. Crimson, zoals ze bleek te heten, kon ook daadwerkelijk in zijn voor een gesprek en haar haast verontrustend “kwaad-ogende” uiterlijk te niet doen. Ze was benieuwd.</sub>

<sub>“No these aren’t that nice. Especially the hellhounds.” Ah, dat dus. “Figured that.” Ze grijnsde. Waarom de meid trainde tegen dit soort wezens was een raadsel. Het kon zo zijn dat het ‘demonenrijk’ dit soort wezens kende en deze het daar teisterden? Of het waren gewoon goede tegenstanders om haar vechttechnieken mee aan te scherpen. Hoe dan ook, ze schenen volgens het roodharige meisje niet tot de vriendelijke kant te behoren. Dit moest dan ook betekenen dat ze erg krachtig en gevorderd was, wat haar manier van trainen en haar ‘specialiteit’ dan ook mocht wezen. Impressive.

Crimson knikte toen ze zich voorstelde. Niet veel later beantwoordde ze ook haar eerdergestelde vraag, namelijk waarom ze zich hier momenteel bevond. Had een prinses van een koninkrijk niet de levensplicht, of deze nou geschreven of ongeschreven was, koste wat het kost deze te beschermen en het niet uit het oog te verliezen? Of was dit simpelweg enkel iets wat in de boeken voorkwam. ‘Demon Empire’ leek ook niet bepaald doorsnee en de naam klonk heilspellend. Ze had geen idee - was in dit soort onderwerpen niet thuis.
Ze was hier om zielen te zoeken. Natuurlijk, nog iets wat meer vraagtekens opriep. Diana hield haar hoofd dan ook een tikkeltje schuin en fronste bedenkelijk haar wenkbrauwen. “You’re mystery itself,” grijnsde Diana lichtjes. “Sharing information but at the same time leaving me with like a hundred questions.” Ze had nog steeds geen idee of ze in was voor een praatje of niet, maar tot nu toe leek ze op een normale manier in te gaan op haar vragen en opmerkingen. Grijnsde zelfs hier en daar. Het kon naar haar mening dan ook geen kwaad wat grapjes te maken, en wanneer dit niet gewaardeerd werd merkte ze het wel. Keerde ze haar de rug toe en ging ze verder met haar leven.

Diana trok haar schouders op bij de vraag waarom ze aan het trainen was. “Always want to get better,” zei ze. Instemmend met de ander, want ook zij had gezegd dat ze hier was ‘to sharpen her skills’. Ze was van mening dat nooit iets een maximum had bereikt en dat alles altijd beter kon. Zo ook haar peculairty: er was altijd nieuws te ontdekken en de excellentie van beheersing en mogelijkheden was altijd te vergroten. “Sure.” Krachten combineren en elkaar helpen met het uitvinden van nieuwe mogelijkheden was nooit verkeerd. Ergens deed het haar wel kwetsbaar voelen; ze toonde zich liever niet volledig aan de ander wanneer ze zich volledig overgaf aan haar inwaardse krachten. “What do you have in mind?”</sub>

<sub>“I like playing games.” Totaal niet ondenkbaar. Ook al bevond ze zich nog maar een aantal minuten rondom dit voorheen - en nog steeds wel - onbekende meisje, het was duidelijk geworden dat ze wel in was voor wat uitdaging. Ze leek haar zo het type dat kon genieten van iemand anders onwetendheid, met betrekking tot haarzelf, en ze zich hier prima op inspeelde. Niet iets slechts, verder. Zelf vond ze het ook wel fijn de opgebouwde muur wat hoger te laten en weinig informatie te delen. Dit betekende niet alleen dat ze mensen met foute bedoeling op afstand hield, maar ook dat ze het wel fijn vond een wat ‘mysterieus’ beeld te scheppen. “Thought so,” antwoordde Diana. Ze grijnsde scheef.

Toen ze mededeelde dat ze altijd beter wilde worden, knikte Crimson instemmend. De naam Crimson was ergens pakkend, maar aan de andere kant leek het niet bij haar aan te sluiten. Iets te verfijnd, of zo. Ze kreeg bij dit meisje het gevoel dat ze wel uit wat meer lagen bestond en dat deed deze naam niet per se tegoed. Ergens was het ook wel weer passend, mede omdat het aansloot bij haar rode haren en haast agressieve uitstraling.
“Just come at me with everything you got. I’ll see what I can do about it. Worst case scenario I die.” Ha. Precies wat ze verwachtte, en ergens niet hoopte. Ze had gehoopt dat zij de eerste stap zou zetten en ze er zelf op kon inspelen. Het ‘worst case scenario I die’ ontging haar ook niet. Diana grinnikte. “O..kay.” Ze begon de ‘o’ vrij zelfverzekerd, twijfelde kort - analyseerde haar opties, en maakte het instemmende woordje af met een knikje. Ze glimlachte lichtjes. “Sure,” zei ze nogmaals. Haar gezicht werd weer lichtjes bedenkelijk, terwijl ze in haar hoofd langsging wat het slimste plan van aanpak was.
Haar glimlach werd ietsjes breder en haar blauwe blik vond die van het meisje weer: “Get me angry,” beveelde ze, de glimlach gaf haar gezicht iets speels. Haar ogen twinkelden. Ze trok haar wenkbrauw wat uitdagend op en maakte een gebaar van ‘kom maar op’. Uitleg kreeg ze later wel.</sub>

_{Het werd donker. Toen Crimson haar zwaard vastpakte en deze in het zicht bracht, werd de omgeving gehuld in een zwarte tint. Diana knipperde met haar blauwe ogen - probeerde in een enkele seconde gewend te raken aan de nu bijna onzichtbare silhouetten. Objecten verdwenen. Diana zelf en haar 'tegenstander', een nieuw gezicht die ze vanaf nu zou herkennen in de mensenmassa, waren de enige die zichtbaar waren in de plots ruimteloze omgeving. Ze had niet gereageerd op haar bevel haar boos te maken. Stelde geen vragen. Niet verbazingwekkend. Het was wel duidelijk geworden dat zij het type was dat een uitdaging wel aanging, vooral één waarbij haar krachten getoond konden worden.
Hellhounds. Jep. Niet de wezens met goede bedoelingen die zij wel eens tegen het lijf was gelopen. Hun houding was vijandig, de tanden waren ontbloot. Ze slikte. "Damn, you're amazing." Skilled as fuck, much? Ze had het bijna fluisterend gemurmerd. Een gegrom bereikte haar oren en een lichte tinteling ontstond in haar vingertoppen. Ze wilde de dieren - of nouja, hoe dierlijk je iets kon vinden - beter in haar opnemen en houdingen observeren, maar ze had de tijd niet. De claymore van de meid werd bedreigend haar kant op gewezen en voor ze het wist ging ze ten aanval. Diana trilde; de tinteling was bezig te verspreiden en kroop beetje bij beetje via haar zenuwstelsel haar lichaam door. Door de onverwachtse beweging en plots snelle slag ontweek Diana de poging niet in het geheel. Iets raakte haar arm. Pijn. Helse pijn. De blondine klemde haar tanden op elkaar in de poging een gil of een hoop gescheld te onderdrukken.
Haar hand greep naar haar arm, haar vingertoppen wat rood kleurend - bloed - en ze trilde. Trilde hevig. Voor even sloot Diana haar ogen, ademde diep in, balde haar handen tot vuisten om de kracht te controleren. De blauwige toon trok uit haar irissen en liet deze zilverkleurig, bijna wit, achter. Ha. Wat ze nodig had. "Thank you," was wat ze zei, zacht, waarschijnlijk net verstaanbaar voor de ander. Punt bereikt. Ze trok haar wenkbrauw op en grijnsde op een zowaar listige manier. Een elektrische schok sprong van de ene hand over naar de ander en haar hoofd begon te razen. Het gevoel van complete leegte, maar totale chaos. Het gevoel alsof een orkaan door je hoofd raasde. Woede. Uitdaging. Pijn. Haar grijns toverde zich om in een schuin grijnsje, sluw, en ze ging ten aanval.
Ze zette haar schoenen stevig aan de grond, bouwde vanbinnen uit een spanning op en toen deze een bepaald punt bereikte brak het los. Met een beweging werd een bliksemschicht onderbouwd door wind, storm, donder de kant van het meisje en de hellhounds opgeblazen.}

<sub>De stekende pijn werkte afleidend. Het was een positief punt, juist, want het had net de juiste snaar geraakt die tot de uiting van haar peculiarity had gezorgd. Het was een begin. Diana ademde diep in, blokkeerde de pijn - deed in ieder geval een poging tot - en ontdeed haar hoofd van gedachten. De hellhounds gromden en Diana hield de twee in de gaten. Iets dat een seconde na niet meer nodig was, aangezien Crimson het nodig had gevonden ze te doen laten verdwijnen. Het was verbazingwekkend, de kracht die de meid bezat. Blijkbaar iemand met niet een sterk gevorderde kracht, maar de mogelijkheid tot meerderen. Zo had het gebleken, in ieder geval. Illusies, oproepen, teleporteren (waarschijnlijk, Diana nam aan dat de twee ‘honden’ niet voor altijd verdwenen). Meer? Waarschijnlijk. Het was enigszins een risico geweest het op te nemen tegen deze krachtige roodharige, maar ach. Ze zou het merken. Dodelijke bedoeling had ze volgens haar niet, anders had ze meteen wel een andere houding aangenomen toen het gesprek van start was gegaan. Also, waarom bevond ze zich anders in de - pretty much - vredige lus van Bluebonnet?

Haar zicht was gedeeltelijk ontnomen geweest toen de storm zich naar de overkant verspreidde. Een eigenlijk vrij kwetsbaar punt, maar dat werd gelukkig weer overkapt door haar ‘aanval’ die de tegenstander - hopelijk - niet de mogelijkheid gaf gebruik te maken van dit opengestelde moment. De storm had Crimson bereikt, maar ondanks her en der wat beschadigingen bevond ze zich nog op haar plaats. Diana had geen idee of de chick haarzelf inhield, ze ‘het beste voor het laatste’ bewaarde of dat dit simpelweg haar sterkste verdediging was. Dit laatste betwijfelde ze; ze kon zichzelf vast ook teleporteren of iets dergelijks.
In ieder geval had ze wat verwondingen opgelopen, en ondanks dit haar in haar goed recht was - ook haar arm bloedde nog - en het haar eigen kracht bevestigde, voelde ze zich lichtelijk schuldig dat ze de - voor haar - onschuldige meid verwond had. “That was freaking awesome, but is that all you got?” Een compliment en belediging in een, hmm. Een uitdaging. Ze beantwoordde Crimsons’ brede grijns met haar eigen. “Thanks?” Ze ademde nogmaals diep in en uit, haar tanden op elkaar klemmend tegen de pijn. “Guess you’ll have to find out.” Weer een grijns. De twee hadden even de tijd genomen voor het wisselen van woorden, maar ze stond nog steeds op scherp. De ander ook, ongetwijfeld. “Why don’t you show me what you got, princess?” Een wellicht foute beslissing. Ze knipoogte.</sub>