[Open] The beginning of the end

Hedwig richtte haar blik naar de hemel op zoek naar een teken dat het snel op zou houden met regenen. Ugh, de wolken waren nog steeds donker en zagen er zwaar uit, vol water dat nog moest vallen. Ondertussen bevond ze zich al een half uur in het café waar ze zich verschool voor de nattigheid. De regen had roet in haar plannen gegooid en het meisje kon momenteel niets anders doen dan wachten tot de zon tevoorschijn zou komen. Drie kwartier eerder was ze in het dorp aangekomen. Nadat ze iemand gevonden had die haar kon vertellen waar ze de vuurtoren kon vinden was Hedwig niet verder geraakt dan een vijftal straten vooraleer de bui los brook en ze in nog geen twee seconden doorweekt was. In het café was het echter snikheet en dus was Hedwig nu al bijna weer droog.

Een grijns verscheen op haar gezicht zodra ze merkte dat de druppels steeds trager naar beneden vielen. Het duurde niet lang vooraleer de neerslag compleet stillag en hoewel de wolken er nog steeds dreigend uitzagen draaide Hedwig zich onmiddellijk van het raam weg en sprintte het gebouw uit. De deur sloeg het meisje luid achter zich dicht, het geschreeuw van de eigenaar hoorde ze niet. Haar voeten bewogen zich snel over de vochtige kasseien en water spatte op elke keer ze in een plas trapte.

De vuurtoren gepositioneerd op de rand van een klif zag er zo normaal uit dat Hedwig nooit gedacht zou hebben dat er zich achter die deur iets bijzonders bevond als niemand haar erover had verteld. Het meisje vertraagde haar pas terwijl ze steeds dichter bij het helder geschilderde gebouw kwam.
Haar vingers gleden over het geverfde ijzer van de deur wanneer een druppel op haar hand viel. Voor de zoveelste keer die ochtend richtten haar ogen zich op de hemel. Regendruppels vielen steeds sneller op haar en de omgeving neer, Hedwig dwingend om toevlucht te zoeken in de vuurtoren.

De zware deur viel met een klap achter haar dicht net toen een donderslag luid weerklonk. Een rilling liep over Hedwigs ruggengraat. Buiten stormde het, waardoor het binnen naast aangenaam warm ook erg vochtig was. Een lichtflits racette door het gebouw en even dacht Hedwig dat het de bliksem was, maar de regenboogachtige lichtgolf die de eerste flits volgde vertelde haar dat er meer aan de hand was dan alleen maar een storm. Het lawaai van buiten viel stil en toen ze de deur opende leek ze op een andere plek beland te zijn. Hedwig was echter al in vele lussen geweest en de verandering had lang niet meer de indruk die het de eerste keer had gemaakt. Het meisje liep naar rechts en bleef zo een tijdje wandelen, haar plan nog eens overlopend. Het duurde echter niet lang voor iemand haar gedachten doorbrak.