Na een wandeling over de trap die voor haar gevoel iets te lang was, stapte Alicia binnen in de bibliotheek. Haar hazel gekleurde ogen namen de ruimte in. Als er iets was wat ze de hele dag kon doen, was het lezen. Niks fictief natuurlijk, wat had ze daaraan behalve tijdbesteding? Bovendien was ze het type persoon die fictie voor iedereen verpeste door alle fouten van de schrijvers op te gaan noemen. Niet het gezellige type om mee te nemen naar de film. Nee, ze zocht naar informatieve boeken over welk onderwerp ze maar zin in had. En zo begon ze haar volgende wandeling langs de kasten, scannend naar iets wat haar aandacht zou grijpen. Maar helaas, tot zover niks.

Niks, niks, en nog eens niks. Waren haar standaards te hoog gegrepen? Misschien was het probleem dat ze niet wist waar ze zin in had. Verveling was vervelend; je wilt iets maar wat? Ze hoorde de deur opengaan en keek op om een jongen te zien met opvallend roze haren. Een bold move om je haar te verven in die kleur, maar ze hield geen ordeel. Toen hij dichterbij stapte merkte Alicia zijn opvallende geelkleurige ogen op. "Hi there, what kind of book are you looking for?" vroeg hij. Ze glimlachte terug om beleefd over te komen. "If you could help me, I'm looking for something informative," antwoordde ze. "I know that's not a highly specific answer, my apologies."

"Well, there are a lot of books like that here," zei de jongen. Zijn blik gleed over de kasten en hij pakte uiteindelijk een boek. Alicia bestudeerde de cover terwijl hij verder sprak. "This is one of my favorites. It's about demons." Hoe ironisch, 'don't judge a book by its cover' was een gezegde dat deze situatie goed beschreef. Een jongen met tattooages en roze haren leek haar op het eerste gezicht niet iemand die boeken zou lezen uit zichzelf. Dat deed haar denken dat er misschien wel meer achter zat. "It's pretty accurate, too." Kijk, daar ging het haar nou om. Demonen waren iets waar ze zich nooit eerder in had verdiept, en aangezien ze niets beters wist op het moment, nam ze het boek aan. "I'll give it a chance," zei ze. "I'm assuming that means you know a thing or two about demons, then?" Dat laatste voegde ze eraan toe uit nieuwsgierigheid. Misschien kon ze nog wat leren van hem.

De grijns van de man zei al genoeg. "I've read a lot about them and met quite a few as well," vertelde hij. Daar stond Alicia bij stil, van de kennis die zij over demonen had waren het niet de leukste soort om te ontmoeten. Maar wie was zij om dat te weten zonder het eerst te onderzoeken? Van een stereotype uitgaan kom je nergens. "Have you met any?" vroeg hij. Alicia schudde haar hoofd nee. Ze was niet iemand die veel buiten kwam -— haar huidskleur gaf dat feit al snel weg. Maar ze moest eerlijk toegeven, het idee ervan schrok haar niet af. Misschien ooit op een dag. "I'm fairly new in the loop," zei ze. "Maybe I'll run into some."

"I don 't know of there are any demons in the loop," zei hij. "I only know one partly demon that's in the loop." Een deels demon liep hier rond? Alicia's nieuwsgierigheid groeide. Niet alleen was ze nu geïnteresseerd in de biologie van iemand die deels DNA deelde met zo'n wezen, ook wilde ze graag vragen stellen over dingen zoals de hel. Ze dacht er niet bij na dat dat misschien niet op prijs zou kunnen worden gesteld door diegene, en vroeg de jongen: "Do you know the name of this partly demon?" Het voelde voor haar het nu al waard om hem op te zoeken. Niet geschoten is altijd mis, toch? "What's your name?" De vraag leek een beetje uit het niets te komen voor haar gevoel; wat deed het toe? Maar toch aarzelde ze niet. "West, Alicia West."

"Connor Lacross." De naam zei haar natuurlijk niks, maar toch sloeg ze dit op in haar bovennatuurlijk goede geheugen. "But he and I still have to figure out if he's truly part demon or not, so he might be of any help if you want information." Alicia knikte. Dus die persoon was misschien deels demon zonder dat hij het zelf wist? Het idee daarvan was raar. "Strange, what is it that makes you believe he could be part demon?" vroeg ze daarom ook. De man stelde zich voor als Zeal Dreyar. "Nice to meet you," zei hij daarna met een vriendelijke glimlach. "So you're interested in the supernatural as well?" Ze stond op het punt hem te verbeteren toen hij het opvolgde met nog een vraag. "Or are you just generally eager to learn?" Dat kwam meer in de buurt. "The latter," antwoordde ze. Ze had specifieke interesses, maar als iemand van haar intelligentie zocht ze al snel naar meer. Medische dingen lagen haar het sterkst, samen met biologie. Dat was dus inclusief het bovennatuurlijke, omdat die anders in elkaar zaten. Haar experimenten met de dood had ze zover alleen kunnen testen op normale mensen en dieren buiten de lus. Wie wist of ze hetzelfde effect kon krijgen op de anderen? Of misschien wel veel meer?

"He can teleport and when he does he has demon like wings for a brief period of time," zei Zeal. Dat was iets wat Alicia nooit eerder over had gehoord. Demon vleugels die hij niet kon beheersen? Zou dat niet weggeven wat hij echt was, elk moment dat hij probeerde te teleporteren? Teleportatie leek haar trouwens wel een vrij handige gave waar ze jaloers op kon zijn. Heb je enig idee hoe moeilijk het is om op doden te experimenteren wanneer moord illegaal is en je geen lijken mag meenemen uit een ziekenhuis? Blijkbaar had deze Connor alles wat ze in die tijd precies nodig had. "Demons have a variety of powers and traits, teleporting and wings are one of many," ging Zeal verder. Alicia kon wel zien dat hij enthousiast was over dit onderwerp, en aangezien zij van leren hield was dat geen probleem. "The wings resemble the demon ones too much for it to be a coincidence." Ze knikte begrijpelijk. "Well the library has enough to offer you I suppose," zei Zeal nadat Alicia had gezegd hoe ze leergierig was. "So what kind of peculiarity do you have?" Even viel ze stil, onzeker of het wel verstandig was dat te delen met Zeal. No way dat ze ooit iemand ging vertellen over haar uitvinding zo ver. Het was te gevaarlijk, te onzeker. Ze twijfelde of gewoon zeggen dat ze het er liever niet over had genoeg was, maar ze had ook geen zin om verdacht te lijken. "I have an extraordinary high intelligence," zei ze. "Hence why I will be spending most of my time here." Wel, waarschijnlijk eerder een mix van hier en op haar kamer.

De jongen knikte begrijpelijk. "I don't know if there's anything here complex enough to challenge you though," zei hij daarna. Alicia voelde een steek van teleurstelling - zo'n grote bibliotheek maar niks op haar niveau? Wat haar 'niveau' dan ook mocht zijn... Om eerlijk te zijn had ze boeken die ze buiten de lus had gevonden ook al binnen een paar dagen uit. Helaas was haar hoge intelligentie ook soms een nadeel. Nooit had ze begrepen hoe andere mensen moeite hadden met de wereld zien zoals zij dat deed. Maar ja, dat maakte haar een Peculiar. "Oh, that is disappointing..." Zeal had haar over haar krachten gevraagd. Maar een oog voor een oog. "And what is your peculiarity?" vroeg ze.