[FINISHED] Icy encounter.

Het was heel even stil en Tara’s ogen wenden aan het donker terwijl ze om zich heen keek. Ze had geen idee welke richting naar de hoofdweg leed. Ondanks het feit dat Inndyr maar een klein dorpje was en de lus hier sowieso niet erg groot was, liep je wel flink kans om te verdwalen als je geen idee had waar je heen wilde gaan. Tara keek kort over haar schouder toen ze opnieuw voetstappen hoorde en haar mond trok tot een streep toen ze een meisje met een ijspegel in haar hand zag naderen. Ze dacht dat ze al met vervelende dwazen had afgerekend, maar blijkbaar was dat niet het geval. Haar blik werd echter ietsje milder toen ze opmerkte dat het meisje waarschijnlijk ook verdwaald was en gewoon bang was. Ze zag aan de pegel dat het meisje een Peculiar moest zijn. Toch wilde het feit dat ze een Peculiar was niet automatisch zeggen dat ze geen slechte bedoelingen had. Tara kneep haar hand dan ook samen en de pegel in de hand van het meisje werd versplinterd. “Rustig maar,” zei Tara op een kalmerende toon. “Ik doe je niks. Ik ben verdwaald, waarschijnlijk net zoals jou. Er is geen nood om vijandig te worden.” En als het meisje daar niet naar zou luisteren, dan had Tara geen andere keus om het meisje op haar plaats te zetten. Ze wist dat angst vervelende dingen met mensen kon doen en ze wist ook dat ze stevig moest ingrijpen als het meisje niet door haar woorden zou kalmeren. Ze hoopte echter dat ze, door haar actie om het ijs kapot te maken, had laten zien dat ze een Peculiar was en dat ze dus geen kwaad in de zin had. Dat ze in hetzelfde schuitje zaten, een soort van. En dat ze dus ook niks had om voor te vrezen zo lang ze Tara geen pijn zou doen, that is.

Tara’s mond trok tot een smalle streep toen het meisje naar haar idee redelijk overdreven naar haar hand greep. Tara had de ijspegel zodanig versplinterd dat de meeste splinters naar beneden vielen of tot druppels vergingen als ze dreigden de hand van het meisje te raken, dus naar haar idee was deze reactie vrij onnozel. “Omdat ik geen idee heb of je hem tegen me zou kunnen gebruiken,” zei ze op een kalme toon tegen het meisje. Ze schudde geïrriteerd haar hoofd toen het meisje weer een overdreven reactie gaf over de ijspegel. Ondanks dat ze die handeling deed, was er aan haar gezicht niks te merken. “Dan zou ik nog maar eens goed naar je hand kijken. Ik denk dat er namelijk niks aan te zien is,” reageerde ze op een ijzige toon. Het leek erop dat het meisje behoorlijk wantrouwig was; haar volgende opmerking liet dat wel weer blijken. Het deed Tara ergens wel afvragen wat het meisje door had gemaakt om zo te zijn, maar ze wist ook wel dat je in een wereld als deze niet voorzichtig genoeg kon zijn en dat niet alle Peculiars het beste met je voorhadden. Haar gespannen schouders ontspanden zich dan ook enigszins en haar blik werd iets warmer toen ze naar de blondine keek. “Ik ben een verdwaalde Peculiar, net als jij,” zei ze op een kalmerende toon. “Mijn naam is Tara Snow en ik ben kroonprinses van Schotland. Ik heb je enkel ontwapent omdat ik niet wilde dat je uit paniek een verkeerde beweging zou maken. Zoals je net zei, kan een ijspegel vrij hard aankomen.” Haar blik gleed weer naar beneden, haar ijsblauwe ogen op de ijspegel richtend die zich weer hersteld had in de hand van het meisje. “Ik kan je ook al waarschuwen dat als je van plan bent om iets te doen met je gave dat ik genoodzaakt ben om me te verdedigen. En sinds ik mijn gave zeer goed onder controle heb, lijkt me dat geen slimme keuze.” Tara’s ijsblauwe ogen richtten zich weer op de blondine voor haar en met opgetrokken wenkbrauw stelde ze de vraag zonder het luidop te zeggen: Wat ga je nu doen?

“Wat kan ik anders doen?” vroeg Tara, haar ogen licht samengeknepen. “Als je had besloten om mij gewoon aan te vallen, dan was ik nog verder van huis geweest.” Het meisje had gewoon niet met die ijspegel op haar af moeten komen en Tara vooral al niet het idee moeten geven dat ze haar zou aanvallen, maar dat was een discussie waar ze nog lang over bezig konden zijn en waar Tara ook niet echt zin in had. Ze richtte haar ijsblauwe ogen op het meisje toen deze aangaf dat titels haar niks deden. Ze haalde haar schouders op. Ze had al gemerkt dat haar titel bij de meeste Peculiars niet het respect afdwong dat het in Schotland wel zou doen, maar dat had ze ook niet verwacht. Het meisje leek echter te denken dat ze haar titel gebruikte om indruk te maken en opnieuw trokken haar wenkbrauwen zich geïrriteerd samen. “Jij vroeg wie ik was, ik heb je antwoord gegeven,” klonk er op een kille toon. “Het is niet mijn probleem dat je niet wilt weten wat mijn titel is. Ik zei het niet om respect op te wekken, maar om je te vertellen wie dat ik was. Precies zoals je gevraagd had.” Het meisje besloot dat ze Tara genoeg op haar plaats had gezet en Tara keek met een opgetrokken wenkbrauw toe hoe ze dichterbij kwam, haar handen op haar zij zette en Tara naar de uitgang vroeg. De kroonprinses kon het niet laten om daar sarcastisch op te snuiven. “Als ik dat wist, dan liep ik hier niet meer zo rond,” zei ze redelijk kortaf tegen het meisje. Ze begon al vooruit te lopen naar de vermoedelijke uitgang, maar keek nog één keer kil over haar schouder naar het meisje. “En je was zo erg bezig met je hoofd te breken over het feit dat ik me voorstelde met mijn naam en mijn titel dat je niet eens de moeite nam om jezelf voor te stellen. Dus als je geen zin hebt om hier alleen achter te blijven en wat fatsoen kunt opbrengen, stel je jezelf nu beter aan me voor.” Ze had geen problemen met mensen achter zich te laten die geen respect konden tonen. Naar haar idee had zij niks fout gedaan en als de blondine een heel drama om niks wilde maken, was dat niet haar probleem. Zij zou de uitgang wel vinden.

Bij alle goden en krachtige titels van alle koninkrijgen bij elkaar, wat had ze toch moeite om dit meisje niet in stuk kristal te veranderen en hier achter te laten. Tara klemde haar kaken op elkaar toen het meisje weer begon over het feit dat Tara zich had voorgesteld met haar titel en een ijzige blik verscheen in haar ogen. “Jij vroeg aan mij wie dat ik was en ik heb gewoon antwoord gegeven. Het was niet mijn bedoeling om arrogant of hooghartig over te komen, ik geloof dat dat een interpretatie van jezelf is die gebaseerd is op je negatieve gevoelens die je op dit moment ervaart. Dat moet je niet op mij afreageren,” probeerde ze zo beleefd mogelijk te zeggen, maar haar geduld werd nog sterker op de proef genomen toen de blondine haar puppy noemde. “Ik geloof dat ik je daarnet zei dat mijn rechtmatige naam Tara is,” zei ze op een kille toon tegen het meisje. De blondine stelde zich op een overdreven manier voor als Chloé en Tara had er genoeg van. “Grappig dat je zegt dat ik jou behandel als een hond terwijl je mij aanspreekt als puppy,” zei Tara op een toon waaruit bleek dat ze het totaal niet grappig vond. Ze keek het meisje achter haar kil aan en haalde toen haar schouders op. “Maar goed, je hebt duidelijk dus je keuze gemaakt. Veel succes met het zoeken van een uitweg,” zei ze achteloos tegen Chloé, waarna ze haar de rug toekeerde en met grote passen vooruit schreed. Nee, aan dit stuk stront ging ze geen aandacht meer besteden. De blondine had een kans gekregen om normaal te doen en dat had ze niet gedaan. En Tara aanspreken met “puppy” was iets wat je beter niet kon doen. Ze merkte pas dat ze een sliert van ijs achter zich liet toen dat ze zich bewust werd van haar kwade emoties. Ze onderdrukte deze en het spoor van ijs stopte. De blondine mocht zelf haar weg zoeken van Tara, daar ging ze niet bij helpen.