[FINISHED] It's a new day.

Misschien was het een beetje overhaast geweest om gelijk de volgende dag af te spreken, maar Hazel wilde wel eens zien wat voor vlees ze in de kuip had. En ergens wilde ze ook wel weten of Kelvin haar oprecht interessant had gevonden en er een kans inzat op een nieuwe vriendschap of dat hij het zomaar had gezegd. Nou ja, ze had nu een tijdstip gezegd en een plaats, dus ze kon er toch niet meer onderuit. Ze twijfelde kort over wat ze ging dragen, maar besloot uiteindelijk voor een zwarte strapless bikini en een wit zomerjurkje te gaan, waar ze bijpassende witte ballerina’s onder aan deed. Ze nam ook een dun zwart vestje mee voor de zekerheid, al dacht ze niet dat ze hem nodig zou hebben. Ze pakte een badhanddoek mee en wat spullen om zich in te smeren, waarna ze het huis verliet. Ze vertrok expres wat vroeger dan dat ze gezegd had zodat ze eerst nog wat kon oefenen. De tocht naar het strand verliep rustig en onderweg kwam Hazel de mensen tegen die dat ze altijd tegenkwam als ze naar het strand liep. En moest ze dus ook voor de zoveelste keer het gefluit horen van de mannelijke gespierde jogger die passeerde. Ze beantwoordde hem door met haar ogen te rollen en negeerde zijn grijns. Eigenlijk zou ze elke dag eens een andere reactie uit moeten proberen om te zien wat hij dan zou doen, maar ze had een afspraak en het laatste wat ze wilde was één of andere gek achter haar aan hebben zitten. En dus wendde ze zich van hem af en trok haar ballerina’s uit toen ze de duinen passeerde. Het zand voelde aangenaam warm aan onder haar voeten en Hazel zuchtte opgelucht toen ze de warme zon op haar huid voelde. Eenmaal aangekomen zijnde op het vrij lege strand besloot ze om eerst even te gaan zonnen voordat ze zich zou richten op haar taak. Nadat ze even gelegen en genoten had van de zon – en besloot dat Kelvin zo dadelijk wellicht aan zou komen en dat ze nog altijd niet gedaan had waarvoor ze vroeger was gekomen – kwam ze met tegenzin van haar handdoek af en liep naar het water toe. Ze liet haar handen naar beneden gaan zodat ze haar jurk uit kon doen, maar haar blik werd getrokken door het zich voor haar en even droomde ze weg van het beeld dat de eindeloos lijkende zee aan haar gaf. Er speelde een kleine wind met haar haren en even was het gewoon zij, de zon, de zee en het vreedzame gevoel dat ze ervoer.

Hazel was zodanig in gedachten verzeild geraakt dat ze niet in de gaten had dat Kelvin achter haar stond. Ze schrok dan ook lichtjes van zijn stem, maar haar hart ging weer rustiger kloppen toen ze merkte dat hij het was. Ze draaide zich naar hem om zodat haar jurk een zwierende beweging maakte en streek haar lange haar uit haar gezicht, een glimlach spelend om haar lippen toen hij haar begroette en haar een soort van een compliment gaf. “Prins,” sprak ze, hoewel het bij haar lastiger te zeggen was of er humor mee was gemoeid of niet. Haar ogen twinkelden en haar glimlach werd breder. Misschien zou het voor een ander denigrerend over zijn gekomen als Kelvin tegen hun had gezegd dat ze goedkope kledij droegen, maar Hazel was zijn attitude min of meer gewend geraakt en wist dat het zijn onhandige manier was om haar een compliment te geven. Ze moest wel zeggen dat ze verbaasd was dat hij het überhaupt opmerkte; er waren niet veel jongens die dat deden. En er waren er nog minder die het zo formeel konden houden. Sommigen lieten het duidelijk merken door hun blik over haar lichaam te laten glijden, alsof ze één of ander lustobject was. Dat gevoel had ze bij Kelvin totaal niet en het ontspande haar wel dat hij zo reageerde, al was het natuurlijk een speciaal compliment te noemen. Maar ja, ze dacht wel dat ze dat woord bij hem kon gebruiken: speciaal. Al zou ze dat natuurlijk nooit recht in zijn gezicht zeggen. “Dankjewel,” zei ze en er verschenen kuiltjes in haar wangen toen ze oprecht naar hem lachte. “Jij ziet er anders ook niet verkeerd uit, hoor. Niet dat je anders zou verwachten van een prins.” Ze glimlachte ontspannen naar hem om te laten merken dat ze niet met hem aan het spotten was en kwam een beetje naar voren. Ze had al opgemerkt dat bij zijn komst de temperatuur iets gedaald was, waardoor haar jurkje net warm genoeg was. “Ik kan al merken dat je een speciale bijzonderheid hebt,” zei ze op een vriendelijke toon tegen hem. “Al ga ik het aardig koud krijgen als je de temperatuur nog een paar graden laat zakken.” Ze stak haar hand uit, deed een snelle beweging met haar vingers en glimlachte toen een straal water naar boven kwam. En terwijl ze de ene straal water horizontaal hield, maakte ze met andere, kleinere straaltjes water een paar driehoekjes bovenop de horizontale straal water zodat het net een soort van kroon lijkt. “Ah, bijna,” grinnikte ze toen het maar even in de lucht bleef hangen en vervolgens weer op het overige zeewater kletterde. Misschien met iets meer concentratie dat het haar de volgende keer wellicht langer zou lukken om het in de lucht te houden.

Hazel merkte dat ze begon te letten op die kleine, gemeend lijkende glimlachjes van hem die hij haar soms liet zien. Dikwijls was zijn blik echter stoïcijns en moeilijk te peilen, zoals toen ze hem de trucjes met het water liet zien. Ze had ergens ook wel niet anders verwacht. Ze kon moeilijk denken wat hij dacht, maar al snel volgde zijn opmerking en nam ze aan dat als hij het al echt leuk had gevonden, hij dat toch niet had laten zien. Hazel had enkel kort haar schouders opgehaald toen hij aan had gegeven dat hij de temperatuur aanpaste aan naar hoe hij het wilde. Het viel haar op dat het al niet kouder werd en ergens vroeg ze zich af of haar woorden effect op hem hadden gehad. Hij was echt lastig te peilen, hoe hij het ene moment leek te verzachten en haar een compliment gaf, om zich vervolgens weer als een echte, arrogante prins te gedragen wanneer ze aangaf wat haar voorkeur was. Ach ja, ze zou er wel gewoon in meegaan. Het deerde haar niet zo. Ze verstijfde echter lichtelijk toen hij aan haar vroeg hoe ze zo ver was gekomen in het beheersen van haar bijzonderheid en even flitsten haar gedachten terug naar vroeger, naar hém. Een korte flits van angst was te zien in haar ogen en Hazel wendde haar blik even van Kelvin af, om over zijn schouder te kijken en vervolgens te concluderen dat er absoluut geen reden was om bang te zijn. De mist die Kelvin echter had gecreëerd, maakte het lastig voor haar om haar omgeving verder te scannen dan dat de mist toeliet en even voelde ze zich weer kleintjes. Ze wilde weten of hïj in de buurt was, maar ze wilde niet dat ze zichzelf voor schut zette tegenover Kelvin. “Ik…” Haar stem klonk onaangenaam hees en Hazel schraapte snel haar keel, proberend om het onaangename gevoel in haar binnenste te verdrijven. “Ik ben opgegroeid in een strikt gezin, waar weinig ruimte was voor creativiteit. Toen ik op jonge leeftijd mijn bijzonderheid ontdekte, kwam mijn avontuurlijk karakter naar boven en ging ik er wel eens op uit om te oefenen.” Tot grote vrees van haar ouders, die dat echt niet leuk hadden gevonden. Hazel was echter te veel bezig met haar omgeving om daar mee te kunnen lachen. Ze wendde zich tot Kelvin en haar blik werd onzeker. “Zou je misschien die mist wat kunnen laten zakken?” En vervolgens voegde ze er heel kleintjes aan toe: “Alsjeblieft.”

Hazel voelde haar huid prikken van ongemak. Ze hield er niet van als er een aspect in haar leven was dat haar weer tijdelijk terugbracht naar die tijd, die vreselijke tijd waar alles opeens de mist in was gegaan teehee. Het ene moment was alles prachtig geweest, het volgende moment was er een verandering in zijn gedrag en was alles opeens omgeslagen. Hij was van de lieve, begripvolle jongen gegaan naar iemand die ze niet kende, iemand die zich aan haar opdrong. En het ergste was dat Hazel dat pas door had gehad toen ze de volgende ochtend wakker werd met een blauwe onderarm omdat hij haar in een eerder argument dat ze hadden – over iets dat ze notabene niet wilde – zo hard had vastgepakt om zijn punt duidelijk te maken dat zijn vingerafdrukken de volgende dag nog te zien waren. En zo waren er nog wel een paar dingen gebeurd die absoluut niet door de beugel konden, maar waar Hazel zeker niet van plan was om ze allemaal te vertellen aan een jongen die ze nog maar net had ontmoet. Want hoewel het aangenaam tussen hun verliep – als je door Kelvin’s arrogantie heen kon kijken, tenminste – was Hazel zich er wel nog steeds van bewust dat ze elkaar nog niet gek lang kenden. En dus hoopte ze ook niet dat hij meteen een uitgebreid verhaal zou verwachten waarin zij haar hart uitstortte, want zo was ze simpelweg niet. De mist werd afgezwakt tot het enkel aan hun voeten ronddartelde en Hazel concludeerde tot haar opluchting dat niemand hun benaderd had. Toch schoten er tranen in haar ogen omdat ze wist dat Kelvin op een antwoord wachtte en omdat de herinnering haar zo veel stress teweegbracht. “Omdat…” Haar stem brak. Ze liet haar blik naar beneden glijden zodat haar rode haren voor haar ogen vielen. Ze probeerde zich te herpakken, maar het lukte niet en ze balde ongelukkig haar handen tot vuisten. “Het brengt gewoon vervelende herinneringen terug, oké?” Haar stem brak opnieuw en omdat ze naar beneden keek, kon ze niet verhinderen dat er een traan over haar wang begon te lopen. Shit. Shit, shit, shit. Dit was helemaal niet hoe ze gewild had dat de ontmoeting zou verlopen. Nee, nee, nee!

Hazel kon niet geloven dat Kelvin het niet gewoon liet bij die woorden. Ze had gedacht dat de meeste mannen het vreselijk vonden als er emoties mee gemoeid waren. Ze kon zich nog herinneren van haar ex dat hij een emotioneel onderwerp altijd afkapte, maar Kelvin ging erover door en Hazel maakte de fout om op te kijken, om zijn blik te ontmoeten. Ze herkende een ongeduldige gezichtsexpressie, maar ergens dacht ze ook te zien dat hij het oprecht wilde weten. Ze begon te twijfelen. Haar verstand zei dat ze moest zwijgen en dat ze weg moest lopen, maar haar hart zei dat ze moest blijven staan en dar ae hem de uitleg moest geven waar hij op aan het wachten was. Maar zou ze dan juist niet nog verder de mist in gaan (teehee)? Ergens was er echter wel een deeltje in haar dat hem een verklaring wilde geven. Niet per se omdat hij erom vroeg, maar omdat ze het al zo lang verzwegen had. Ze wilde zich echter niet te veel openstellen omdat het nog maar de tweede  ontmoeting was en dus moest hij het maar doen met een beknopte uitleg. "Omdat iemand me slecht behandeld heeft." Haar stem trilde toen ze dit zei en ongewild rolden er nog meer tranen naar beneden. Ze wendde haar blik snel af zodat hij ze niet kon zien. Ze wreef met de rug van haar hand de tranen ruw weg en keek toen weer op. "Iemand die me pijn heeft gedaan," zei ze er nog zachtjes achteraan, waarna haar mond zich tot een streep vertrok. En nu ging ze niks meer zeggen. Als dit niet genoeg voor hem was, dan zou ze vertrekken. Hoewel... ze voelde zich weliswaar vooral opgelaten nu, maar ergens voelde het ook wel fijn dat ze het gewoon even kwijt had gekund. Al dacht ze niet dat hij er met veel gevoel op ging reageren. tag // @Kelvin Grant

Kelvin ging niet door over haar gevoelens en stelde ook geen vragen meer, iets wat Hazel ergens wel kon appreciëren. Ze wilde nog niet vertellen over hoe haar ex zich aan haar opgedrongen had, over hoe hij meerdere manieren had gebruikt om zijn doel te bereiken. Kelvin verdiende die uitleg niet, nog niet. Hazel moest hem eerst beter leren kennen eer dat ze zich zo ging openstellen, maar ze wist niet zeker of ze ooit wel klaar zou zijn om dat verhaal ook maar met iemand te delen. Misschien was ze ergens ook wel bang dat hij haar preuts zou noemen, dat hij haar ex gelijk zou geven. Als dat het geval zou zijn, dan was ze al helemaal klaar met het contact tussen hun. Gelukkig begon Kelvin over iets anders en liet hij de mist achterwege. Het lukte Hazel om haar brok weg te slikken en hem een ferm knikje te geven alvorens ze zich weer bedacht wat haar krachten ook alweer allemaal inhielden. Haar geest begon weer helder te worden en dat kwam mede door het feit dat er nu geen mist meer was. Dat was wel fijn, want anders zou ze misschien de mist (teehee) ingaan als ze iets zou vergeten te vermelden over haar krachten. Ze wachtte nog een paar seconden om er zeker van te zijn dat haar stem weer krachtig genoeg was en haar zeegroene ogen fonkelden terwijl ze hem aankeek, dankbaar zijnde voor het feit dat hij niet doorging op haar gevoelens. Een ander meisje had dat misschien beledigend gevonden, maar Hazel zou het juist als beledigend hebben ervaren als hij haar nog langer gekweld had met het onderwerp. “Zoals je gezien hebt, kan ik water beheersen,” sprak ze op een kalme toon. “Ik kan het water ook in ijs veranderen.” Om dat te demonstreren, haalde ze een straal water naar boven en blies ertegen, waardoor het gedeeltelijk in ijs veranderde. “Het nadeel is wel dat ik een constante bron voor beiden moet hebben om het te realiseren. En zoals je ziet, is de afwisseling tussen de twee lastig waardoor het soms één misvormd geheel wordt.” Ze keek hem peilend aan, het verdriet en de zwakte die ze eerder had getoond nu volledig verdwenen. Ze wilde sterker zijn qua attitude en had het idee dat hoe meer tijd ze spendeerde in de lus, hoe beter dat haar lukte. “Ik weet zeker dat ik met een beetje oefening de druppels van de regenwolk die jij kan maken in ijspegels kan veranderen, maar dat vereist wel enige oefening.” tag // @Kelvin Grant

Als antwoord op haar woorden, liet Kelvin een grote regenwolk tevoorschijn komen. Hazel keek even bewonderend naar de grootte van de wolk. Eerder tijdens het ontmoeting had hij de temperatuur al laten dalen en Hazel twijfelde er niet over dat hij het hier zo warm als de Sahara kon maken als hij dat zou willen. Hij had duidelijk controle over meerdere elementen. Zou hij ook bliksem kunnen veroorzaken? Ze vermoedde dat hij dat wel zou kunnen, gezien de regenwolk die zich nu op een meter van hun af bevond en die een regenbui veroorzaakte. Het was speciaal om te zien hoe het nergens anders regende behalve op de plek waar zij stonden. Hazel gaf een knikje naar hem toen hij tegen haar zei dat ze zich uit mocht leven. Dat betekende dat hij wel met haar samen wilde oefenen. De knoop die eerder in haar maag lag omdat hij naar haar idee te veel vragen had gesteld, ontwarde lichtelijk en ze voelde zich al minder ijzig (teehee) over het feit dat hij er überhaupt naar gevraagd had. Ze opende haar handpalmen en keek met een geconcentreerde blik naar de regen die in haar richting kwam. Ze ving de regen op tussen haar handen en maakte er één grote bal water van. Omdat ze de rest van het water niet nodig had, liet ze deze tegen haar gezicht slaan waardoor haar haren een klein beetje nat werden. Ze probeerde een paar losse stukjes uit de bal water te creëren zodat ze daar ijspegels van kon maken, maar ze was ietsje te laat en de bal water viel op de grond en spatte met de rest van het water uiteen. “Misschien…” mompelde ze tegen zichzelf. De regenwolk braakte immers nog altijd regendruppels uit en Hazel waadde iets dichter naar het midden van de zee toe zodat ze dichter bij de wolk stond. Zonder echt door te hebben wat ze deed, trok ze haar jurk over haar hoofd zodat ze enkel in haar zwarte strapless bikini voor Kelvin’s neus stond en sloeg deze over haar schouder, waarna ze nog dieper de zee in stapte tot deze aan haar heupen reikte en ze in de buurt van de regenwolk stond. Ze ademde koude lucht uit tegen de regendruppels en zag tot haar voldoening dat sommigen in ijspegels veranderden. Ze vergat echter om haar hand op te steken zodat ze de in ijspegels gevormde regendruppels tegen kon houden en dus kromp ze kort in één toen eentje een snee veroorzaakte bij haar wang. Ze stak haar hand snel op om te voorkomen dat de andere ijspegeltjes dat ook deden en met een kleine grijns draaide ze zich om naar Kelvin. “Wel, het is al een begin,” zei ze met een lach tegen hem. tag // @Kelvin Grant

Hazel had niet echt stilgestaan bij haar actie om zich van haar jurkje te ontdoen. Pas toen haar concentratie voorbij was en de actie voor nu even gedaan was, besefte ze zich wat ze had gedaan en voelde ze de blos naar haar wangen komen. Ze keek kort over haar schouder naar Kelvin, maar zag niet direct iets vreemds. Hij was haar niet lustig aan het bekijken en gooide ook geen rare opmerking naar haar toe. En ze wist dat het absurd was, maar ergens vond ze het wel een beetje jammer dat hij niet naar haar keek. Ze besloot meteen dat dat een erg belachelijke reactie was en kwam wat meer uit de zee toen hij de regenwolk naar hem trok. Ze liep op hem af en gooide de jurk vervolgens naast hem op het zand, waarna ze naar hem lachte toen ze zijn woorden hoorde. Ze voelde echter iets warms langs haar wang naar beneden glijden en veegde met haar vinger over de kriebelende vloeistof, wat bloed bleek te zijn toen ze haar vingertoppen bekeek. Ze siste zachtjes toen ze nog eens langs de wond streek en besloot om het gewoon zo te laten. Ze likte het bloed van haar vingertoppen af en richtte zich toen weer op de wolk, die zich nu zo dicht bevond dat de regen Kelvin ook raakte. “Ik denk niet veel meer, prins,” zei ze op een toon waaruit niet was op te merken of ze nu met hem aan het spotten was of niet. Ze richtte haar blik geringschattend op de wolk en hief haar handen op. Daarna haalde ze diep adem, opende haar mond en schatte haar kansen in, waarna ze diep inademde en vervolgens blies tegen de regendruppels. Opnieuw veranderden ze in ijspegels en voordat één van de pegels hun ook maar kon raken, schoot Hazel ze al in de richting van de zee, waar zij ze met harde plonzen in het water terecht zag komen. “Al denk ik wel dat we een gevaarlijk duo kunnen zijn voor mensen die ons lastig durven vallen,” zei ze met een warme glimlach naar hem - wat al heel wat anders was dan de waterige (teehee) glimlach die ze hem eerder op de dag had gegeven - hem een knipoog gevend. Ze had niet gemerkt dat ze door haar bewegingen en alle actie dichter bij hem was gaan staan, dus ze schrok dan ook lichtelijk toen haar hand kort langs de zijne streek. Snel deed ze een stap opzij en keek, terwijl ze haar rode wangen negeerde, weer naar de wolk. “Nog trucjes die we uit kunnen voeren?” vroeg ze haastig om zijn aandacht hopelijk ergens anders op te focussen dan de per ongelijke aanraking van hun handen.tag // @Kelvin Grant