[FINISHED] I won't let the sun go down on me.

Het was de eerste keer sinds dat hij hier in de lus was dat hij besloten had om eens te gaan genieten van het zonnetje. Het kwam waarschijnlijk door zijn bleke huid en de grote kans om te verbranden dat hij die keuze niet had gemaakt. En simpelweg ook omdat hij niet echt van de zon hield, maar dan kon hij nog altijd in het water gaan. Hij wachtte expres totdat de dagelijkse regenbui gepasseerd was alvorens dat hij naar buiten ging. Hij had een witte blouse aangetrokken waarvan de mouwen opgestroopt waren en die nonchalant drie knoopjes loshing van boven en had een driekwart spijkerbroek aangetrokken. Hij had een zonnebril op zijn neus geplaatst en droeg sneakers. Met zijn handen in zijn zakken en een handdoek gedrapeerd over zijn schouder liep hij naar het strand. Zijn zwembroek had hij al aangetrokken, ook al was hij er vrij zeker van dat hij het water niet ging opzoeken. Zijn kapsel lag weer eens om zijn hoofd alsof er windkracht tien doorheen was gegaan. Jace had echter wel het “geluk” dat zijn kapsel altijd in een goed model hing en dat het net leek alsof hij het erom deed, ook al deed Jace niks anders dan met nat haar gaan slapen. Misschien was dat wel zijn key to success; hij zou het nooit weten. Maar goed, dat was ook niet echt belangrijk. De jongen deed zijn sneakers uit toen hij op het strand was en knoopte zijn blouse los, waarna hij die op de grond liet vallen. Hij zuchtte toen hij de warme zon op zijn huid voelde en begon zichzelf vervolgens in te smeren. Hij ging niemand in het huis straks de gelegenheid geven om hem een rode kreeft te noemen of iets dergelijks. Daar had hij geen zin in.  

Het ontging Jace niet helemaal dat iemand hem naderde, maar hij reageerde er gewoon niet meteen op. Hij was niet iemand die direct het sociale contact op ging zoeken, al was hij dan wel weer het soort persoon dat er wel open voor stond. Hij was eigenlijk best een chille gast om mee om te gaan omdat hij luisterde naar anderen en rekening hield met hun gevoelens, al hij hield hij natuurlijk altijd een plan achterwege die hij in werking kon stellen als hij merkte dat de ander hem op een negatieve manier wilde benaderen. Dan kon hij zijn gave inzetten, ook al had hij zichzelf beloofd nadat hij aan was gekomen in de lus dat hij dat niet meer zou doen. Maar goed, die discussie had hij al een paar keer met zichzelf gehad en het kwam er op neer dat hij toch niet van het plan zou afwijken om het te gebruiken als hij dat nodig achtte. Inmiddels kwam de persoon die Jace uit zijn ooghoeken had zien naderen naderbij en vroeg hem naar zijn zonnebrand, waar Jace een knikje op gaf. Nadat hij nog een kwak op zijn hand had gedaan, gaf hij de jongen de tube en nam hem kort in zich op. Blond haar, bleke huidskleur, net niet te warm gekleed voor de dag. Jace schatte hem in als iemand die geen nee zou zeggen tegen alcohol en wat sigaretten. Misschien drugs, maar daar was hij niet zeker van. Het soort type dat Jace vaak in Los Angeles was tegengekomen en waar hij dus mee om kon gaan. “I don’t get how people can use tanning beds for fun,” verzuchtte hij. “I would probably get a rare disease if I tried that one.” Hij grinnikte. “What about you? Do you sunbathe a lot?” Hij schatte hem niet als het type in dat dikwijls naar het strand kwam, maar dat kon hij fout hebben.

Jace kon wel concluderen dat dit het soort jongen was waar hij vaker mee om kon gaan, wat hun mening over de zon betrof tenminste. Het zat er dubbel dik bovenop dat als het gesprek goed zou verlopen en ze zouden in de toekomst bewust afspreken, dat ze dat zouden doen op een plek waar het niet zo verdomd warm was. Jace had nog altijd iemand nodig die samen met hem naar heftige actiefilms wilde kijken en hij schatte de jongen wel als het type dat dat wilde doen. Als de jongen tenminste van de lus was, maar dat dacht Jace van wel. Het werd dan ook nog eens extra bevestigd toen de jongen het over een oude lus had en verwonderd keek Jace naar opzij. Hij had van zijn gesprek met Victor al geleerd dat er meerdere lussen bestonden, maar het was vreemd om te bedenken dat iemand totaal niet verouderde in zo’n lus. En dat je van lus naar lus kon reizen zonder dat het invloed had op je leeftijd. Pas als je uit de lus zou gaan, zou je leeftijd je weer inhalen mits je lang genoeg tijd vertoefde buiten de lus. Het zat er dik in dat Jace zijn hele leven in een lus zou blijven; hij had niet echt behoefte om terug te keren naar zijn oude leven in Los Angeles. “So you’ve been in other loops as well,” concludeerde hij. “Where was your old loop? And why did you leave it?” Hij was toch wel lichtelijk nieuwsgierig naar de andere lussen die er waren. Als hij ooit eens naar een andere lus zou reizen, zou hij tenminste weten hoe het daar zou zijn.

Jace haalde zijn schouders op. Hij had in Los Angeles gewoond en het was niet echt alsof hij een optie had gehad om buiten die stad te reizen. Wie in Los Angeles woonde, bleef daar ook wel een beetje, al zeker als tiener zijnde. Er was in de grote stad zo veel te beleven en zo veel te doen dat er simpelweg geen reden was om naar een andere stad te trekken. Sightseeing was er in elk geval genoeg en Jace’ ouders hadden het geluk gehad dat de jongen sowieso niet echt gek was op reizen, anders was hij zeker wel eens naar een andere stad gegaan. Hij dacht echter niet dat Londen als eerste op zijn lijstje had gestaan, al had hij op internet wel mooie bezienswaardigheden gezien die zich in de stad bevonden. Misschien kon hij dan wel eens naar die lus reizen om het te zien, maar dat zou hij nog wel allemaal afwachten. “I lived in Los Angeles before I came to the loop, so I actually have no idea what kind of weather I should expect when it comes to any country,” gaf hij toe. “This is my first loop,” voegde hij er aan toe. Maar de jongen had dus meer ervaring met andere lussen, al gaf hij er niet veel details over weg. Nou ja, dat kwam nog wel. Als er één of ander dramatisch verhaal aan vasthing, dan was het alleen maar logisch dat de jongen dat nu nog niet meteen vertelde. Waarom dramatisch doen als je een ontmoeting chill kon beginnen, toch? “And have you enjoyed this loop so far?” vroeg hij. “And by that I mean the people in this loop.” De mensen die hij tot nu toe had ontmoet, waren vrij chill geweest. Aangezien Jace zelf een analyserend karakter had en zelf niet meteen oordeelde, had dit ervoor gezorgd dat hij al veel “moeilijkere” types al goed had kunnen benaderen.