Het liefste wou Zeal nog meer vragen stellen. Hij had er nog genoeg. Wat had Connor immers allemaal mee gemaakt op straat? En hoe had hij het overleefd? Hij besloot de vragen echter voor zich te houden. Hij mocht blij zijn dat Connor hem al zoveel had verteld en hij wou de jongen niet te veel forceren om dingen te zeggen. Straks daalde de sfeer nog meer en zouden ze weer in een ruzie belanden, nee dan hield hij de sfeer liever iets beter. Zo stelde hij Connor gerust dat hij er wel voor zou zorgen dat Connor niet uit de lus zou worden gegooid. Connor grinnikte zacht. ”Not sure your unlimited mentor powers work like that,” reageerde de jongen met een kleine grijns. Zeal grijnsde terug. "Well, I will try my best! And if it doesn't work, then I will just leave the loop with you. You won't end up alone again," sprak Zeal met een gemeende glimlach en een vast beraden blik. Nee hij zou de jongen niet zomaar aan zijn lot over kunnen laten, alsof hij überhaupt nu nog zonder Connor kon. Daarbij zou hij niet de enige zijn die Connor zou missen. Met een glimlach legde hij de aandacht op de dieren, waarvan hij wist dat Connor ontzettend gek op ze was. Ook nu bleek dat weer, want Connor gaf meteen de andere eend een stuk fruit om het eerlijk te houden. ”At least we’re good parents,” mompelde de jongen. Zeal grinnikte zachtjes. "As long as they're not real children I'm good." Hij was al niet al te best met dieren en had ook nog altijd het gevoel dat Connor veel beter met ze was dan Zeal, maar echte kinderen zou Zeal al helemaal niet trekken.

Ergens was het een wonder dat Connor nog in de lus zat met de hobby's die hij had. Het was ook duidelijk dat Louise er echt wel vanaf wist, aangezien ze zelfs Zeal er nog op had aangesproken. Toch zou Zeal er alles aan doen om te voorkomen dat Connor uit de lus zou worden gezegd. Hij kon wel een goed woordje voor hem doen. Plus, Zeal had vroeger genoeg reden gegeven om uit de lus te worden gezet, maar hij was er nog steeds en ook Laxus liep nog altijd rond in het verblijf, dus of Louise nou echt zo streng was.. In ieder geval zou hij Connor sowieso niet meer alleen laten en die woorden leken de jongen oprecht goed te doen. ”Don’t worry, if I leave I’m kidnapping the best mentor along,” beloofde Connor. Zeal grijnsde licht. "Well I hope that mentor is me." Het zou een onverwachte plottwist zijn als het opeens Lyana bleek te zijn in plaats van hem.
De aandacht werd gelegd op de eenden. Zeal was al wat meer aan de eenden gewend, maar het was wel duidelijk dat Connor er meer waarde aan hechte dan Zeal deed. Zeal zei dan ook dat hij dit wel kon hebben, maar als het echte kinderen waren zou hij er wel moeite me krijgen. No way dat hij dat goed zou kunnen aanpakken. Connor week even zijn blik af na Zeal's woorden, waardoor Zeal haast het vermoeden kreeg alsof de jongen iets op de woorden wou zeggen wat hem niet aan zou staan. Hij had toch geen kind geadopteerd? Voordat Zeal daar aan kon denken leidde Connor zijn aandacht terug bij de eenden. ”I was trying to see what fruits they liked until someone rudely interrupted,"sprak Connor beschuldigend terwijl Zeal een blik toegeworpen kreeg. "Hey I was doing groceries for our children! I was doing good for them as well!" verdedigde Zeal zichzelf en grijnsde lichtjes. "I hope I bought the right duck feed." Vast wel. Wat kon er nou mis gaan? Desnoods voedde hij ze brood.

Plagerig zei hij Connor dat hij hoopte dat hij de mentor was waar hij het over had en dat Connor niet plots met de andere mentor er vandoor zou gaan. Plagerig grijnsde de jongen terug. ”Actually I was thinking of,” begon Connor waardoor Zeal even zorgelijk keek, totdat bleek dat Connor haar naam niet wist en Zeal triomfantelijk grijnsde. ”You know who I mean,” verzuchtte Connor. Zeal grinnikte zachtjes en knikte. ”I do,” reageerde hij nog, waarna de aandacht ging naar de eenden. Het werd duidelijk wat Connor probeerde met de verschillende soorten groenten en fruit. Zeal schoot in de verdediging zodra Connor hem beschuldigde en zei dan ook dat ook hij bezig was geweest voor de eenden, enkel op een andere manier. Hij voegde er ook aan toe dat hij hoopte dat hij het goede eenden voer had gekocht.  ”It’s probably fine,” reageerde Connor erop. Zeal knikte eens. Desnoods zouden ze de eenden brood kunnen geven. Ze leken hem nou niet echt kieskeurige eters te zijn.  ”As long as it’s nutritious enough.” Zeal knikte opnieuw. ”It’d be weird if they wouldn’t eat it,” reageerde hij er nog licht plagerig op.  ”Right, сокровище?” klonk het vervolgens. Zeal kon het niet helpen dat hij nog wat verward op keek, maar grijnsde al snel. Hij besloot zich wat comfortabeler naast Connor neer te leggen terwijl Connor de eenden wat komkommer gaf. ”So do you know which snack the like the most yet?” vroeg Zeal verder terwijl hij de eend Laxus zachtjes aaide.

Na het belangrijke gesprek over eenden voor, besloot Zeal zich ook maar op het bed neer te leggen. Dat lag toch wel iets fijner dan recht op zitten op het bed. Met een klein glimlachje keek hij toe hoe Connor zich tegen hem aanlegde, maar zei er niks van omdat hij wel kon nagaan dat de jongen dan in de ontkenning zou schieten. In plaats daarvan richtte hij de aandacht terug op de eenden en vroeg hij Connor of er al iets was wat ze het liefste aten. De jongen grijnsde terwijl hij verder ging met eend Connor voeren. ”So far they like everything so that isn’t helping,” antwoordde de jongen. Zeal grinnikte zachtjes en knikte. ”I guess we’ll have to keep trying then,” reageerde hij erop. Hij pakte een erwt en voerde die aan een eend. ”But he’s picky,” klonk het vervolgens beschuldigend terwijl Connor naar de hond wees. De hond had zich inmiddels comfortabel gemaakt op het voeteneinde van het bed, waardoor het wel erg cozy werd op bed. Daarbij vergrootte het het beeld van een familie ook enkel meer. ”Oh? What won’t he eat then?” vroeg Zeal licht geamuseerd verder. Doordat de hond erbij was gekomen was het bed ook bijna meteen vol, waardoor Zeal toch wel na ging denken of hij niet eens iets anders voor hun slaapgelegenheid moest verzinnen. Zijn blik ging terug naar Connor. ”Would you mind sharing a double bed?” vroeg Zeal hem met een kleine glimlach. Het zou alles een stuk makkelijker maken. Ze zouden meer ruimte hebben in de kamer en meer ruimte hebben als ze met de hele familie in bed lagen.

Het verbaasde hem dat de eenden niet kieskeurig waren, maar de hond wel. Vooral omdat de hond nog wel iets moest aankomen om op een gezond gewicht te komen en Zeal had gedacht dat de hond daarom wel alles zou eten wat hem werd voorgeschoteld. Kennelijk niet. Connor zuchtte zacht.  ”So much stuff,” begon de jongen. Zeal keek hem licht fronsend aan. Hij vond het nog altijd raar dat de hond zo weinig lekker vond. ”He doesn’t even like most treats,” vervolgde Connor. Zeal keek even van Connor naar de hond. ”Maybe you’re testing food on the wrong pet then,” reageerde hij met een kleine grijns. ”We should buy different food to see what he likes,” sprak Zeal verder. De hond lag op het voeteneinde waardoor het bed behoorlijk vol begon te raken. Nu nog comfortabel slapen zat er niet in. Niet dat hij nu wou slapen, maar hij kon wel na gaan dat de dieren zouden slapen waar zij sliepen en dat zou een bed vol betekenen. Met een kleine glimlach keek Zeal Connor weer aan en vroeg hij hem of hij misschien een tweepersoonsbed zou willen delen. Het zou in zoveel opzichten zoveel handiger zijn. ”That’d probably be easier,” antwoordde Connor en in zijn stem klonk iets van enthousiasme. Zeal glimlachte wat breder en drukte een kusje op Connor’s voorhoofd. ”Alright, I’ll make it happen,” reageerde hij erop. Hij zou wel met Louise praten erover en hopen dat ze het goed zou keuren. Ze was al niet al te blij met hoe close Connor en Zeal waren gezien Connor’s invloed, maar ze kon het hen toch ook moeilijk ontzeggen. Hij keek op van zijn gedachtes zodra hij opmerkte hoe de eend Connor plots een zakje tussen het matras en de muur vandaan plukte. Fronsend kwam Zeal weer wat recht en gritste het pakje uit de bek van het dier. "What's this?" vroeg hij Connor, ook al had hij het spul vaak genoeg gezien om het te herkennen.

Het leek erop dat Connor de verkeerde huisdieren aan het testen was op wat ze het lekkerste vonden. Zeal had niet verwacht dat juist de hond zo kieskeurig was, maar vond het ergens ook wel leuk om op zoek te gaan naar hetgeen wat het dier dan wel lekker vond. En ook Connor leek open voor de suggestie te staan. ”I’ll see what I can find tomorrow,” besloot Connor. Zeal knikte eens met een glimlach. Hij keek er nu al naar uit. Even ging het onderwerp naar het volgepakte bed, maar al snel ging deze weer terug naar snacks – maar dit keer voor mensen. Connor de eend had een opvallend zakje tevoorschijn getrokken en meteen griste Zeal het zakje uit de snavel van het beest. Ondanks het feit dat hij het meteen herkende, hield hij het alsnog bestraffend op en vroeg hij vervolgens aan Connor wat het was. Ongemakkelijk keek Connor hem aan. Zeal probeerde een strenge blik op te zetten, maar kon hij hier echt boos om worden? Hij wist dat hij er boos om moest worden, als mentor en als ‘goed’ persoon moest hij ertegen zijn, maar hij had het vroeger zo vaak geprobeerd. Daarbij liet hij Connor ook gewoon mensen vermoorden en was dat niet veel erger dan een zakje coke? ”Coke,” bevestigde Connor uiteindelijk het overduidelijk. Nog altijd streng keek Zeal hem even aan, waarna zijn blik naar het zakje ging. Uiteindelijk brak hij dan de façade en grijnsde hij. ”It’s been a while since I’ve had some of this,” zei hij met een lichte grijns en bekeek het spul in het zakje wat beter. Het spontane verlangen ontging hem niet, maar hij wou Connor er ook niet van beroven. Om die reden hield hij het op voor de jongen zodat hij het terug kon hebben. ”How did you get it?” vroeg hij vervolgens. Voor zover hij wist was er geen drugsdealer in de lus, maar dat kon natuurlijk altijd verandert zijn.

Zijn eerste reactie op het zien van de drugs was negatief en bestraffend. Niet zo zeer omdat hij het echt erg vond, maar meer omdat hij ervan uitging dat dat de houding was die van hem werd verwacht. Lang kon hij die houding echter niet vasthouden. Het zien van het poeder zorgde er snel genoeg voor dat het verlangen ernaar groeide en dat hij aan Connor vroeg hij hoe eraan was gekomen. Vroeger had Zeal vaak genoeg naar drugsdealers gezocht, maar die nooit gevonden binnen in de lus. Dan moest hij soms uit de lus gaan om alsnog aan zijn dosis te voldoen. Dus vroeg hij hoe Connor eraan was gekomen. Als het iemand was binnen in de lus wist Zeal niet of hij er nog zo makkelijk vanaf kon blijven. Om die reden overhandigde hij het zakje ook al snel terug aan Connor. ”One of the new peculiars is selling all kinds of drugs. I heard about it and decided to check it out,” antwoordde Connor, waarop Zeal eens knikte. Dus het was wel iemand in de lus. Zeal’s blik bleef onbewust bij het zakje hangen. ”It’s good stuff,” voegde Connor er nog aan toe, waarna het zakje tot Zeal’s spijt werd opgeborgen. Een klein stemmetje in zijn achterhoofd zei hem om te beginnen over een ander onderwerp en dit met rust te laten, maar het verlangen was al te groot. ”Do you mind if I try some?” vroeg hij uiteindelijk. Hij probeerde nonchalant over te komen in de hoop dat het niet al te opvallend zou zijn.

Lang kon Zeal zijn façade niet ophouden. Het was sowieso een wonder hoelang hij zijn act op hield en het begon erop te lijken dat hij steeds minder moeite bleef doen om zich beter voor te doen dan hij was. Maar, een beetje drugs kon toch geen kwaad? Iedereen gebruikte wel eens in zijn leven drugs, dus dit was niet eens zo slecht. Het was gewoon een eenmalige ervaring om weer even van het leven te genieten. Na de vraag leek Connor even te twijfelen, waardoor Zeal ook weer begon te twijfelen, maar uiteindelijk werd het zakje weer tevoorschijn gehaald en aan hem overhandigd. ”Go ahead,” sprak Connor. Zeal knikte dankbaar terwijl zijn blik weer terugging naar het zakje. ”Thank you.” Zijn blik ging van het zakje naar de eenden zodra deze op de grond werden gezet. Al snel werd de bedoeling duidelijk zodra Connor het bed glad begon te strijken. Misschien de enige manier waarop Zeal de jongen zijn bed nog zag opmaken. Hij grijnsde lichtjes bij de gedachte, maar besloot de opmerking voor zichzelf te houden. In plaats daarvan begon hij het zakje open te peuteren en strooide hij een kleine hoeveelheid op het bed. Afgaand op dat het goed spul was, was dit vast meer dan genoeg. Netjes maakte hij een lijntje met zijn pinknagel, waarna hij voorover boog en het ineen keer naar binnen snoof. Even sloot hij zijn ogen zodra het binnenkwam, waarna hij al snel grinnikte en zijn hoofd wat ongeloofwaardig schudde – niet kunnen gelovend dat hij eindelijk dit weer kon doen. Zijn blik ging naar Connor. ”Are you gonna join me?” Om nou alleen drugs te doen was ook weer zoiets. Hij zou de jongen echter nergens tot toe dwingen.