De jongen gaf aan dat familieproblemen altijd klote waren en Hunter gaf een knikje ten teken dat de jongen gelijk had, bang zijnde dat als hij zijn mond open zou doen, hij meer zou vertellen dan dat hij los wilde laten. Dat hij over zijn vader zou praten. Dat wilde hij niet. Er waren nu al drie personen in de lus die van zijn vader wisten en dat waren er drie te veel. Zeal tijdens een trainingssessie omdat het niet anders ging, Connor omdat hij zijn terughoudendheid en zijn litteken niet had kunnen verhullen tegenover de jongen nadat hij ongevraagd in Hunter’s kamer was geteleporteerd en Chloé omdat ze per ongeluk had uitgevonden dat er iets scheelde en hij in frustratie naar haar had gesnauwd wat er was. Daar hoefde geen jongen met een gave dat je blijkbaar naar hem aantrok bovenop. Als hij het vertelde, dan wilde hij dat uit vrije wil willen doen en omdat hij de jongen vertrouwde en niet omdat de gave van de jongen hem beïnvloedde. “I don’t need it,” reageerde hij dan ook bot. “But thanks anyway,” voegde hij er te snel aan toe naar zijn idee. Wat maakte het uit als de jongen gekwetst was door zijn opmerking? Toch kon hij het niet over zijn hart verkrijgen om er niks aan toe te voegen en met een grom wendde hij zich af. “There are all sorts of shops around here,” zei hij met een schouderophaal tegen de jongen. “Clothing stores, a book store, a store with a kind of things.” Hij haalde zijn schouders op. “I don’t know if you want to see a specific one or if you just want to know it’s there?” Hij had toch niks meer te doen voor de rest van de dag en de jongen was ondanks zijn gave ook weer niet zó onaangenaam. Hij viel eigenlijk best wel mee.

Hunter klemde zijn kaken op elkaar toen hij eerst de gechoqueerde blik van de jongen zag en toen het verdriet opmerkte. Hij had niet gedacht dat hij zo’n impact op iemand kon hebben, maar dit zat hem behoorlijk dwars. En niet alleen omdat de gave van de jongen invloed op hem had. Het was niet zijn bedoeling geweest om de jongen zo af te snauwen, maar familie was een gevoelig onderwerp voor hem en hij wilde het er gewoon niet over hebben. Het onderwerp ging verder over wat er allemaal te vinden was in Inndyr, maar Hunter merkte op dat hij de jongen echt had gekwetst en iets in hem wilde er iets aan doen. Hij hield halt en greep de arm van de jongen vast. Niet hard genoeg om hem pijn te doen, maar wel hard genoeg om hem tegen te houden. “Listen up,” zei hij en hij wreef even over zijn nek. Eigenlijk was dit best wel awkward, maar nu moest hij wel doorzetten. “I’m sorry for scolding you like that. It’s just that…” Hij onderdrukte een diepe zucht. “The topic family is not an easy one for me. I will talk about it eventually, but it takes some time. I’m not as good with the socializing thing as everyone else is and I’m working on it. But just give me some time, okay?” Hopelijk begreep Melvin zo ook wel dat hij de jongen wel in zijn buurt wilde houden. En als de jongen dat niet begreep, dan had Hunter zijn best gedaan.

God, wat was dit zoetsappig. Aan de andere kant was het ook geen slecht ding als hij eens bevriend zou raken met iemand die geen constante drama om zich heen had hangen of met wie hij zichzelf niet helemaal naar de kloten dronk. Hij had de jongen gekwetst met zijn botte commentaar en het was duidelijk dat hij dat niet wilde. Het was ook duidelijk dat hij wel vrienden met de jongen wilde zijn en Hunter wist dat het niet enkel door zijn gave kwam omdat hij zich daartoe tot nu toe prima had kunnen verweren, op wat losse opmerkingen en acties waar hij even geen controle had voor een paar seconden na dan. Melvin begon een uitleg te doen over zijn gave en hoe Hunter zich niet verplicht moest voelen om meer te vertellen dan dat hij wilde en een licht, opgelucht gevoel verspreidde zich door zijn binnenste heen. “Alright, thank you. I will,” zei hij met een knikje. Hij liet de arm van de jongen dan ook los, aangezien hij wel merkte dat hij zijn punt duidelijk had gemaakt. “I would like to be friends with you as well,” zei hij op een kalme toon. En hij merkte dat hij het meende. “And those words aren’t influenced by your gift. There must be a lot of people who aren’t that resistent against your gift, but I feel like I’m not one of them. So you can trust me on my words.” En als de jongen het daar niet mee eens zou zijn, dan zou Hunter hem wel op andere manieren laten zien dat hij het meende. Al wist hij nu nog niet goed hoe, maar daar zouden ze wel achter komen.