[FINISHED] My food went oops.

Kon zijn alarm alsjeblieft voor een seconde even stil zijn? Het ding ging al een minuut of tien af en iedere minuut leek het volume omhoog te gaan, alsof zijn alarmklok persoonlijk iets tegen hem had. Het zou Blake weinig meer verbazen. Eindelijk kon hij het geluid niet meer verdragen - zelfs zijn hoofd onder zijn kussen stoppen werkte niet - en sloeg hij met een hand het ding uit. Het liefst was hij verder gegaan met slapen, maar hij was te wakker om daar nog een poging toe te doen. Bovendien snakte hij naar water. Xtc doen was allemaal leuk en aardig tot het ochtend was en hij tot veel te laat wakker was geweest en zijn mond aanvoelde als een woestijn. De jongen kwam overeind om te concluderen dat hij het ontbijt allang had gemist. Zijn honger viel toch ver te zoeken op dit moment. Het enige wat hij mogelijk kon verdragen was fruit. Zuchtend trok hij een zwarte trui aan en hield de capuchon over zijn blonde haar getrokken. Op die manier hoefde hij er ook niks aan te fixen. Ondanks zijn vermoeidheid voelde hij toch nog de positieve buzz van de drug ook nog in zijn lichaam. Het was genoeg om hem toch licht te laten glimlachen terwijl hij naar de keuken liep.

De keuken was leeg op een peculiar na waar hij een vluchtige blik op wierp. Ze leek druk bezig met het bakken van eieren. Alleen het idee van ei eten bracht al een misselijk gevoel op en hij wende zijn blik snel af. Prioriteit nummer een was de dorst lessen zodat hij ook weer normaal kon slikken. De kraan werd opengedraaid en hij vulde een glas. Een deel van hem wilde gewoon recht uit de kraan drinken, maar de aanwezigheid van het meisje hield hem tegen. Met een zucht nam hij een grote slok voor hij zich omdraaide naar de mand met fruit. Het was net op tijd om toe te kijken hoe de enige andere aanwezige in de keuken struikelde en het bord op de grond liet vallen. Met het glas in zijn hand kon hij niet naar achteren springen waardoor het onmogelijk ontweken kon worden. Wow. ”Oh, I’m so sorry!” riep ze. Blake liet nog geen reactie merken terwijl de situatie nog half tot hem door drong. Dit was niet de chille after-xtc ochtend die hij in gedachte had na wat gisteren met Laxus dan ook was geweest. ”I didn’t mean to do that. Are you hurt?” Eindelijk dronk Blake de rest van zijn glas leeg zodat hij tenminste een stem had om mee te praten. ”Don’t worry, I’m fine,” stelde hij haar eerste gerust. ”But are you?” vroeg hij terug met een kleine frons. Blake was niet degene geweest die struikelde. Wat betekende dat hij ook niet degene hoefde te zijn die het ging opruimen.

Zijn gedachten lagen meer bij de dorst die hij voelde dan ook maar iets anders op dit moment. Dorst en de plezierige na-sfeer die xtc meebracht, ook al was het effect allang uitgewerkt. Uit ervaring wist hij ook dat hij daar morgen wel anders over zou denken; het bekende fenomeen van de dinsdagdip. Voor vandaag zou hij genieten van het ontspannen gevoel dat nog in hem zat. Het leven waagde het om een poging te doen daar een stokje voor te steken met een onbekende die onhandig struikelde. Haar bord en het eten erop spatte uit elkaar op de keukenvloer. Bezorgd vroeg ze of hij gewond was geraakt. Gelukkig voor hem had hij een lange broek aan waar de paar scherven die in zijn richting waren gegaan niet doorheen konden komen. Het was eerder het eten waar hij last van had, gross. Alles voelde zorgelozer aan, maar het weerhield hem er niet van om ergens geïrriteerd te zijn. Ruzie zoeken was echter het laatste wat hij wilde. Blake hield het bij vragen of ze ook oké was. ”I’m fine.” Dat was goed. Nonchalant draaide hij zich weer naar de kraan om zijn glas opnieuw te vullen. Op dit moment was water het lekkerste ding dat hij ooit geproefd had. ”But I guess my food isn’t,” vervolgde ze. Met een vol glas draaide hij zich weer terug naar haar. ”Yeah, that’s unsalvageable,” gaf hij toe. Tenzij ze van de grond wilde eten, maar zo schatte hij haar totaal niet in. Wat hij dan wel van haar vond wist hij ook niet. ”Or I can make an extra one?” bood ze vriendelijk aan. Meteen schudde de blonde jongen met zijn hoofd. ”I’m good.” Het idee van nu eten maakte hem al misselijk. No thank you, hij hield het wel bij zijn water en fruit. Morgen zou hij wel weer een volledige maaltijd hebben. Met die gedachte pakte hij gelijk een appel uit de fruitmand, de scherven waren toch geen probleem met de dikke combat laarzen die hij droeg. Blijkbaar leek ze daar ook minder geluk in te hebben. ”Auw!” klonk het door de ruimte. Nonchalant nam hij een hap van de appel terwijl ze haar voet optilde. Het bloed druppelde naar beneden. ”You alright?” vroeg hij nogal overbodig. Het was wel duidelijk dat het pijn moest doen. Toch was er weinig dat hij eraan kon doen, zijn peculiarity kwam niet van pas en hij kende haar niet lang genoeg om hulp aan te beiden. Misschien als ze er geld voor in ruil zou geven.

Nu hij eindelijk van de dorst af was kon hij ook net wat helderder denken over de hele situatie. Het meisje had een bord op de vloer laten vallen waardoor de scherven nu verspreid lagen en was vervolgens op een van de scherven gaan staan. Niet de meest handige actie. Met het ergens nog steeds droge gevoel in zijn keel en de pijn in zijn kaken was het lastig om zich er erg bezorgd om te voelen. Heel sympathiek kwam zijn houding niet over en Blake wist het. Haar aanbod om ook te eten had hij al afgeslagen en de rest van zijn opmerkingen waren ook vrij droog. De dealer bracht het tenminste nog op om te vragen of het ging met de pijn. Het lukte haar om naar een stoel te komen terwijl hij nog een hap appel nam. God, zijn kaken deden zo veel pijn, misschien was dit niet het beste idee geweest. ”Yes, I’m good. The pain will be over soon, but thank you for asking,” antwoordde ze met een glimlach. Dat was genoeg bevestiging voor hem dat hij er niemand bij hoefde te gaan halen. Zo diep leek de wond niet ondanks het bloed dat naar beneden gleed. Hoogstens zou ze het schoon moeten maken maar leek het hem niet dat ze daar Blake’s hulp bij nodig had. ”Alright,” reageerde hij casual. ”Make sure it doesn’t get infected, that can get really nasty,” gaf hij wel zijn advies. Zelf was hij nooit zo gewond geweest, maar hij had nare dingen gezien na de aanval van hollows op de Franse lus. Dingen die hij liever nooit meer terug zag als het aan hem lag. Dingen waar hij soms met drugs zijn gedachten van af haalde en anders met geld. Langzaam kauwde hij op een stuk appel terwijl ze het bloed opveegde. Nu was al helemaal duidelijk dat de wond gelukkig niet heel diep was. ”I’m Alyssa,” trok ze zijn aandacht weer met haar naam. Blake knikte naar haar met een kleine glimlach. ”Blake,” stelde hij zichzelf ook voor. Het zou waarschijnlijk goed zijn om wat contacten te maken in de lus en dan niet alleen contacten voor drugs. Zonder vriendschappen was alles wel heel saai. Gelukkig had hij er al een paar een soort van ontwikkeld, allemaal nog in de beginende stage. Hij zou wel zien waar het op uitliep. ”I’m new in the loop because I’ve arrived only a few days ago. What about you?” vroeg ze. Ondertussen pakte ze ook een appel waarna zijn gele ogen haar lichtgrijze ontmoette. ”I’m fairly new too,” antwoordde hij. ”I came here for a new start,” antwoordde hij de vraag die ze ongetwijfeld had. Even goed was hij ook benieuwd naar wat zij hier deed. Tot nu toe had hij een groot aantal redenen gehoord van mensen die hier waren. ”You?”

 Misschien was zijn advies om het schoon te maken overbodig. Het kon geen kwaad om het alsnog aan haar te geven voor haar hele voet straks geïnfecteerd was. Ondanks dat de vloer vrij schoon was bleef een keukenvloer niet de meest hygiënische plek. Gelukkig was de snee niet al te diep. ”I will take care of it very well, but thank you for for your kind advice,” reageerde ze met een glimlach. Blake gaf haar een korte glimlach terug. ”Of course,” reageerde hij kort terug. Zijn houding mocht dan iets afstandelijk zijn, beleefd doen kon hij nog wel. Bovendien werkte haar vrolijkheid bijna aanstekend ondanks zijn vermoeidheid en de pijn in zijn kaken waarvan hij wist dat het morgen nog erger zou worden. Op haar voorstellen gaf hij ook zijn naam. Het begon er op te lijken dat ze een van zijn bekende in de lus ging worden, allemaal omdat ze een ei had laten vallen. Hij had ook nog geen reden om het gesprek te stoppen, vooral nu hij benieuwd was naar hoe ze zelf bij de Noorweegse lus was geëindigd van alle mogelijke plaatsen. Van haar Amerikaanse accent had hij al uitgevogeld dat ze van die richting kwam, al kon ze met haar uiterlijk even goed uit een warmer land komen. ”I found out about my gift when I was a bit younger than I am now and heard about the loop from someone I knew on my school. Since nobody really had a gift there, I found it interesting to come here,” vertelde ze. Blake nam nog een pijnlijke hap van zijn appel voor hij reageerde. ”I have to say it’s interesting yeah, all those peculiars who can do different things together in one place.” Het papier werd opnieuw tegen haar voet gedrukt, het leek er niet op dat ze er nog veel last van had. Zolang ze het maar goed schoonmaakte zou het goed moeten komen schatte Blake in. Dan hoefde hij nog steeds geen hulp aan haar te bieden. ”What kind of gift do you have, if I may ask?” vroeg ze. ”’Course you can ask,” reageerde Blake ontspannen. Het was niet alsof hij een groot geheim maakte van wat hij kon. ”I can make things invisible, only things though. It doesn’t work on anything that lives, but it does work on everything else.” Terwijl hij antwoord gaf demonstreerde hij het door de appel omhoog te houden en vervolgens onzichtbaar te maken. Dat hij zijn peculiarity vooral voor drugs gebruikte hield hij achterwege. ”I could make this whole kitchen invisible too if I wanted,” ging hij zacht grinnikend verder. Het zou alleen wat moeite kosten. ”What about you?” vroeg hij ook gelijk. Benieuwd in welke richting haar gave lag.

Haar licht aanstekelijke vrolijkheid was genoeg reden voor hem om rond te blijven hangen. Bovendien leken ze toch wel dingen in overeenkomst te hebben, zoals de interesse in de verschillende peculiarities die er waren. Natuurlijk had Blake er meer gezien dan zij had, dit was tenslotte zijn derde lus. In London had hij genoeg interessants gezien en daarvoor in Frankrijk ook. Zonder problemen toonde hij wat hij zelf kon op de nu onzichtbare appel. Na de demonstratie keek hij toe hoe ze ondanks de wond in haar voet naast hem kwam staan. De onzichtbare appel hield hij naar haar uit zodat ze kon voelen dat het stuk fruit er nog wel was, alleen nu niet meer te zien. Vervolgens nam hij een hap van de onzichtbare appel. Gelukkig veranderde het onzichtbaar maken niks op molecuul level, het enige wat het deed was zorgen dat het niet gezien meer kon worden. Alles bleef bruikbaar, inclusief de drugs. ”That’s so cool!” sprak ze enthousiast. ”Thanks,” reageerde hij toch wel gevleid. ”It’s also amazing how you can make a place disappear right in front of my eyes, but I take it it costs a lot of concentration from you to do that.” Blake knikte dat ze correct was daarin. ”Not as much concentration as just pure time. Small objects take seconds, but big objects take way longer,” legde hij uit. Het leek bij de meeste gaves zo te werken dat meer ook gelijk meer inspanning koste. Natuurlijk vroeg hij zich ook af wat zij dan kon. Tot nu toe had hij niks gezien wat op een gave leek van haar kant, maar lang niet alle waren zichtbaar. ”I can inflict pain on others,” gaf Alysssa een antwoord dat hij niet verwacht had. Het paste zo niet in het beeld dat Blake tot nu toe van haar gevormd had. Stil luisterde hij naar de rest van de uitleg. Al was het niet wat hij verwacht had trok het toch wel zijn aandacht. De onzichtbare appel legde hij op het aanrecht achter hem. ”Can you do it on me? Just something small, I’m not masochistic,” ging hij door met een korte lach. ”I’m just curious to feel how it works.” In zijn ogen was het niet veel anders dan de appel die hij had laten verdwijnen. Het hoefde geen eindeloze pijn te zijn, alleen een voorbeeld waar hij te nieuwsgierig naar was.

De gave die ze had was niet de gave die Blake van haar verwacht had. Als hij al iets had moeten inschatten zou hij gaan voor iets standaards als vuur besturen of misschien met haar vrolijkheid iets meer cliches als praten met dieren. Anderen pijn doen was… iets heel anders. Toch was het ook wel interessant en iets dat hij wel wilde meemaken. ”Alright, but give me a sign when it hurts too much so I can stop, okay?” vroeg ze vrij bezorgd. Benieuwd naar de ervaring knikte hij snel. ”Don’t worry, I can take a lot,” beloofde hij haar. Geduldig wachtte hij terwijl ze concentreerde tot hij een steek door zijn voet voelde. ”Damn,” schold hij onder zijn adem. Ondanks dat hij het verwacht had bleef het pijnlijk. Het was makkelijk om voor te stellen hoe het tegen anderen gebruikt kon worden. ”I can make it worse or make sure it’s only slight annoying. The more sensitive the person is to pain, the more they will feel it,” legde ze uit. Zijn kaken klemde hij pijnlijk op elkaar nu het niveau van de pijn ook omhoog ging. Nog was het wel te doen, maar comfortabel was het niet. Een opgeluchte zucht kon hij niet tegenhouden zodra de pijn weer wegviel. ”That’s kind of neat,” grinnikte hij zacht. De appel greep hij weer van het aanrecht. Onbewust had hij zijn voet van de grond getrokken alsof dat de pijn zou verminderen, met een zucht zette Blake hem weer op de grond. ”I also shouldn’t be doing it for too long because too much amount of concentration can cause me a head ache.” Dat had hij ook wel vaker opgemerkt bij verschillende gaves. Kort knikte hij. ”But as I said… I barely use it because I don’t want to hurt others when there’s no reason,” ging Alyssa door. Het klokhuis dat overbleef van de nu weer zichtbare appel gooide hij met een sierlijke worp in de prullenbak voor hij zich weer op haar richtte. ”If you could pick any peculiarity what would you choose?” vroeg hij met een kleine glimlach. Blij met haar eigen klonk ze niet echt als ze het zo weinig kon gebruiken. Ergens had Blake ook wel het gesprek hier kunnen eindigen, maar hij had toch niks beters te doen.

Haar demonstratie toonde wel dat ze niet gelogen had over het laten voelen van pijn. Niet dat Blake dacht dat ze daarover zou liegen. Er was geen echte reden om gaves te verhullen binnen een lus. Misschien als het iets heel schadelijks was en dan nog. Mentoren bestonden om te helpen om daarmee om te gaan. Snel genoeg stopte de pijn weer en kon hij zijn voet weer op de grond plaatsen. Een grijns stond nog op zijn gezicht terwijl hij haar een vervolgvraag stelde, gerelateerd aan het hebben van peculiarities. ”There are multiple things I would like,” antwoordde ze na een korte stilte. Dat kon hij ook wel begrijpen. Terwijl ze antwoordde hief hij zichzelf omhoog zodat hij op het aanrecht kon zitten. Er was toch niemand die er tegenspraak op kon hebben. ”I would like to bend an element, but I would also like to read thoughts or to make myself invisible. Flying or teleporting would be really nice as well,” antwoordde ze met een zachte grinnik. Zijn gedachten schoten even naar de jongen die hij had ontmoet die onzichtbaar kon worden. Toen had het hem ook al iets heel nuttigs geleken. Evenals vliegen of teleporteren, al dacht hij vooraal aan hoe het zijn drugsdealen kon bevorderen. Ze ging door met nog meer opties in gaves. Aandachtig knikte Blake. Het klonk allemaal niet nuttig genoeg voor hem op het te overwegen. ”It’s probably for the best that I was born with a gift, because if I would have to choose one I would probably end up with nothing.” Dat liet hem kort grijnzen. Blake kon zich ook wel voorstellen dat die keuze heel moeilijk zou zijn, vooral als je er maar een mocht kiezen. ”And what would you like to have?” vroeg ze even nieuwsgierig terug. Nu was het aan hem of even nadenkend naar het plafond boven hem te kijken. Verbazingwekkend genoeg was het compleet schoon daarboven. Net zoals het hem nog steeds verbaasde dat de keuken zo modern was. ”I honestly can’t pick one either,” lachte hij zacht. ”I’d love to teleport or fly too, invisibility seems amazing, telekinese would be great too.” Er waren zo veel opties die hij toch allemaal niet kon bereiken. ”I’ve heard of some I’d hate to have too. Like some guy who could find water in a dessert and someone who could only speak to horses. Sounds fucking useless to me,” ging hij grijnzend door. Dan was zijn peculiarity perfect.