[TW] A Horrible Nightmare

Clarke stond in de keuken. Als in een automatisme gleden haar handen over de ui en binnen enkele seconden had ze met behulp van het mes de gehele ui versnipperd. Het koken ging haar goed af. Misschien was het haar Puerto Ricaanse bloed, wellicht had ze genoeg oefening gehad, maar haar gerechten waren verrassend lekker. Buiten was het aardig donker aan het worden. Clarke draaide haar in een knot geboden bos krullen naar het geluid van sleutels die tegen elkaar kletterde. 'Honey, I'm home,' klonk het op langzame, zwoele toon door de keuken. Het getinte meisje liet alle werkzaamheden uit haar handen vallen en begaf zich in een rechte lijn door de keuken naar de man met de gestoppelde kin in het strakke pak. Het eerste wat ze deed was haar hand op zijn wang leggen en naar hem glimlachen. Hij kuste haar, maar onderbrak hun innige moment toen. 'Wat eten we?' vroeg hij met een grijns. Twee mensen aan een tafel, met vers dampende lasagne en kaarslicht dat hij had verzorgd, met een bos rozen die hij even na zijn kantoorbaan had gekocht. In zijn achterzak brandde iets wat het diner voor hem een zenuwslopend proces maakte. 'Ik hoorde net dat de kinderen het heel leuk hebben bij mijn moeder en dat ze waarschijnlijk blijven slapen,' deelde het meisje mede. De jongen glimlachte, maar het waren vooral de zenuwen. 'Hoe was jouw da...' 'Clarke,' onderbrak hij haar. Het was een serieuze toon geweest, die Clarke had doen opkijken van haar lasagne. De jongen verschoof wat ongemakkelijk op zijn stoel, terwijl hij een doosje van zwart fluweel uit zijn broekzak ontfutselde. Hij schoof zijn stoel naar achteren en nam nog een slok wijn, het zweet was hem inmiddels uitgebroken. Clarke volgde zijn bewegingen, zich ernstig afvragend wat er aan de hand was. De jongen schraapte zijn keel en liep om de tafel heen, dichter naar haar stoel toe. 'Clarke...' In een soepele beweging, net zoals hij wel duizenden keren voor de spiegel geoefend had, opende hij het doosje en streek neer op één knie. Een fonkelende diamanten ring openbaarde zich, het glanzen sterk afstekend bij de zwartfluwelen achtergrond en ontnam Clarke alle lucht die ze voorheen had gehad om ook maar iets uit te brengen. 'Wil je met me trouwen?' Enkele seconden, die voor de jongen aanvoelden als uren, passeerde, waarin het meisje met open mond het tafereel bekeek. 'Mason, ik...' weet niet wat ik moet zeggen, bleef vastzitten in haar keel. Toen barstte ze in tranen uit en vloog hem om de hals. 'Ja. Ja natuurlijk!' En ze kuste en hij schoof de ring om haar vinger en ze dronken champagne en...

En Clarke schoot wakker. De controle over haar ademhaling volledig kwijt en misselijk. Ze probeerde het gevoel van de afgrijselijke nachtmerrie van zich af te schudden. Het klonk ieder ander misschien vreemd in de oren dat Clarke dit als een walgelijke gedachte zag. Natuurlijk, als klein kind was het niet ongebruikelijk dat ze hier zo eens in de zoveel tijd over droomde, en wakker werd met het idee dat ze haar droom ooit waar zou gaan maken. Het was haar levensdoel geweest, vrijwel buiten dat had ze geen plannen. Een huis, een vent en een paar kinderen. Perfect. Maar na de ontdekking van haar gave, of eerder gezegd haar vloek, had deze wens een heel andere lading gekregen. Het was niet per se het tafereel in de droom dat ze als misselijkmakend had ondervonden, maar het haar horen uitspreken van zijn naam... Ze had zich gezworen die naam nooit meer in haar gedachten rond te laten circuleren. Laat staan zichzelf toelaten na te denken over het hem aanraken. Hij was immers door haar aanrakingen gestorven... Die gedachte hielp niet bepaald mee met het proces van het rustiger worden. Het was niet echt. Ze zou zijn ring nooit kunnen dragen. Geen kinderen met hem kunnen krijgen. De dekens van zich afgeslagen, liet ze even haar voeten over de rand van het bed bungelen, haar tenen millimeters verwijderd van de vloer. Ze liet haar hoofd in haar handpalm vallen en sloot haar ogen. Ze zou niet kunnen kalmeren zo; ze moest eruit, wist ze. Hoewel met grote tegenzin, zette Clarke zichzelf ertoe om zichzelf een tikkeltje op haar armen op te tillen zodat ze uit bed kon springen. Wat onstabiel en zonder enige souplesse, die de bewegingen van Clarke normaal gesproken wel tekende, landde ze op haar voeten. Nog steeds ontzettend wankel, begaf ze zich naar de deur.

Ze had ook naar de badkamers kunnen gaan, die wat dichterbij waren dan de keuken, maar ze merkte dat het lopen haar goed deed. Het liefst wilde ze wat frisse lucht pakken, maar daar was het hier echt geen weer voor. Met deze nachtelijke temperatuur zou ze direct een kou vatten. Dus muntte ze het op de keuken. Voorbij één kamerdeur bleef ze stilstaan. Een angstaanjagende schreeuw vulde haar oren. Even knipperde ze met haar ogen en bleef luisteren. Ze hoorde geen verdere geluiden achter de deur. Ze moest het zich ingebeeld hebben, in haar slaapdronken bij. Wat angstig schudde Clarke haar hoofd om weer verder te gaan aan haar queeste naar wat water.

Gelukkig was de inrichting ervan totaal anders dan in haar droom, zodat ze niet weer in het beeld werd meegetrokken. Om haar evenwicht te bewaren, zocht ze steun bij de rand van het aanrecht en schoof zo, voetje voor voetje naar de wasbak, waar ze een groot glas water vulde. Na een paar slokken merkte ze tot haar grote vreugd dat de misselijkheid wegzakte, waarna ze even diep in- en uitademde en haar schouders dwong te ontspannen. Even bewoog ze haar hoofd naar links en rechts om haar nek te laten kraken. Ook die vreemde sensatie luchtte haar op; ze deed het nog. En haar maag was er schijnbaar ook weer bovenop gekomen, want deze knorde onherroepelijk en Clarke kon niets anders dan de signalen van haar lichaam beantwoorden. Met haar handen in de koelkast, op zoek naar een geschikte, middernachtelijke snack, schrok ze plots op bij het horen van voetstappen. Met een pakje met plakjes bacon in haar handen, haalde ze haar hoofd uit de koeling om een vreemde gestalte met lange, golvende lokken eveneens een glas water te zien nuttigen. Het duurde niet lang of Clarke verklaarde zichzelf niet langer gek en puzzelde de stukjes bij elkaar; het meisje was verantwoordelijk voor het schreeuwen. Wat een ontzettende toeval, dat ze beide een nachtmerrie hadden gehad en hadden besloten hierheen te komen. Clarke grijnsde. Dit moest een interessante situatie opleveren. Ze sloot de koelkastdeur en slenterde naar het midden van de keuken, om het pakje bacon met een klap op het kookeiland te gooien. Vervolgens leunde ze nonchalant met beide ellebogen op diens aanrecht, -haar wijde, witte slaapshirt viel nog net over haar verder ontblote benen- en trok een plakje van de stapel om hier op de gaan staan knauwen. 'Bacon helpt tegen nachtmerries,' grijnsde ze breed, een tikkeltje nep, het pakje enigszins ruw in haar richting, naar de andere kant van het kookeiland, schuivend. Met een ietwat samengeknepen ogen inspecteerde ze het meisje. Ze had het niet zo op mensen die inbreuk pleegde op haar nachtritueel, al helemaal niet als ze zo vreselijk lang was onthouden van haar grootste basisbehoefte.

Clarke zag allerlei verschillende gedachten van het meisje haar gezicht afdruipen. Of ze nu zo'n open boek was, wist ze niet, maar misschien was het Clarke's vermogen om emoties te interpreteren. Het was in ieder geval duidelijk dat het meisje haar van top tot teen inspecteerde. Clarke was het gewend van mannen, maar dit was vrijwel nieuw voor haar. Geslachtsgenoten hadden meestal een blik nodig om te bepalen of ze wel of niet jaloers op haar waren. In de stilte nam ze de kans om hetzelfde te doen. Het meisje zag er niet verkeerd uit, met een poppengezichtje en onschuldige, maar gelijktijdig scherpe, bruine ogen. Het was te zien dat ze door iets in haar jeugd getekend was, maar Clarke hield er niet van om lang in andermans zaken te gaan grissen als ze niets zeker wist. Daarbij, wie in dit huis had het niet eens moeilijk gehad? Even benijdde Clarke het lange, ietwat golvende haar van het meisje tegenover haar. Ze had haar kroezende lokken altijd als een vloek beschouwd. Ze waren een ramp ooit door te komen met een borstel, om maar een argument te noemen.

Het meisje had haar een niet al te uitnodigende frons toegeworpen toen Clarke haar de bacon had aangeboden. 'Dankjewel,' was het enige wat ze zei, haar blik vreselijk wantrouwend en haar glimlach alles behalve oprecht. Hier had Clarke een vreselijke hekel mee. Echt, als er iets was waar ze mee zat, kon ze er dan alsjeblieft meteen mee voor de dag komen? Ze trok een wenkbrauw op en legde het stukje vlees waarop ze nog niet had gekauwd langzaam terug op het pakje. 'Luister, heb je ergens problemen mee? Last time I checked was dit een gezamenlijke ruimte?' Het was een overdreven reactie, ze wist het zodra het eruit kwam. Niet dat Clarke het zichzelf kwalijk nam; ze was immers op een onvrijwillig afkickprogramma geplaatst, waar dit huis soms wel eens op leek. In geen maanden had ze zich laten aanraken, en het was nieuw voor haar en het deed haar vreselijk ongewild voelen en ze snapte niet hoe sommigen het volhielden. Dit meisje bijvoorbeeld, ze zou zich vast relaxter voelen als ze eens een goede beurt had gehad en misschien hoefde ze dan niet alles bij elkaar te schreeuwen. Daarbij had het meisje zich ook niet bepaald aardig tegenover Clarke verhouden, dus strekte ze haar ellebogen, volhardend aan haar eerdere woorden. Ze zou ze mooi niet terugnemen. Het enige wat haar dus restte was het meisje een tikkeltje uitdagend aankijken in afwachting op haar reactie.

De reactie van het meisje tegenover haar was meer dan ze had durven hopen. Haar snauwen en kattige gedrag ging over in schreeuwen: 'Ik zou nooit van mijn leven het lichaam van een slet willen!' Clarke's mond vormde even een 'O' terwijl ze haar wenkbrauwen optrok, nog steeds wat spottend. Om niet te merken dat het haar wat deed, lachte ze die belediging wat schamper weg. Maar natuurlijk deed het haar wat. Het was een raak schot, dat moest ze het meisje meegeven. Ze was een slet. Een slet van de bovenste plank. En gek genoeg, sinds ze dat nu minder leek te zijn, was ze er helemaal niet trots meer op. Op haar gave. Het was manipulatief en verkeerd. Alleen maar om anderen te vormen naar iets wat zij van hen verlangde. Ze had het nodig, het intieme contact, maar ze werd er totaal niet gelukkig van. Integendeel; daarna voelde ze zich enkel leeg. En soms ook nog eens vreselijk schuldig, als de persoon die ze onder haar macht had weten te werken oprecht een goed hart had.

God, wat was de bijzonderheid van dit meisje voor haar? Gedachten lezen? Ze raakte vreselijk geïrriteerd door haar correctheid. Als ze haar daadwerkelijk kon lezen als een open boek, had ze nu al verloren. Ze moest stoppen en dat wist ze. En toch was er iets in haar dat haar fluisterde dat ze een waardige casinospeler was en ze all in moest gaan. Ze rechtte haar schouders en maakte zich klaar voor haar terugkaatsing. Als een bokser in de tweede ronde. 'Sure, kom ik openlijk voor uit,' gaf ze toe, haar handen in de lucht gooiend alsof ze op heterdaad betrapt was. 'Maar ik ben toch liever een slet dan zo godvergeten preuts. Een goede beurt, dat helpt soms tegen het zijn van een bitch.' Met een klap eigende ze zich met haar hand het pakje bacon toe en stopte er eentje in haar mond. Maar niet voor er eerst achteraan te mompelen; 'Maar goed, bij jouw soort kan ik daar natuurlijk geen garantie voor geven.'

It's ooon  

Een rake opmerking, al zei ze het zelf. Clarke moest haast moeite doen haar trots te onderdrukken. Aan het gezicht van het meisje -dat ze inmiddels wel haar 'tegenstander' mocht noemen- af te lezen, had haar opmerking haar behoorlijk pissig gemaakt. Ze zag haar bloed bijna voor haar eigen ogen koken, wat de grijns niet bepaald minder breed maakte. Ook Clarke's eigen hartslag was inmiddels omhoog gegaan, om maar niet te zwijgen over het feit dat ze hier intens van genoot. Alles wat ze de afgelopen tijd had opgekropt had te horen gekregen dat het nu tijd was dat eruit te gooien, en kwam langzaam in haar naar boven borrelen. God, ze had hier zin in. 'Ik ben niet preuts madame! Het is niet omdat gij nood hebt aan seks dat ik dat ook heb! Moet gij niet eens een beurt hebben?!' Schreeuwde ze terug naar haar. Bingo. Nu kwamen ze er beiden lekker in. De brunette begon nu ook te werken met wat haar gegeven werd om haar opmerking om te vormen naar een belediging naar Clarke. Het was pure waanzin, waarschijnlijk wisten ze dat allebei. Maar toch wisten ze allebei ook dat er iets in hun zat wat eruit moest, en nu was er inmiddels immers geen weg meer terug. Daarbij was het gewoon perfect. Ze bedoelde kom op, twee onbekenden, die tegen elkaar opbotste in het midden van de nacht, in een verlaten ruimte en een haast verlaten huis en beide partijen hadden en pesthumeur en wilde daarbij hun kwetsbare kant van de nachtmerries niet aan elkaar laten zien. Hoewel Clarke het idee kreeg dat juist dat was wat ze, door middel van steken onder water weliswaar, aan het doen waren. Ze had haar mond alweer geopend om een nieuwe opmerking naar haar af te vuren (ze was nu echt op dreef) toen ze plotselinge druk tegen haar schouderbladen voelde en met een snelheid die haar hoofd niet bepaald kon bevatten een smak op het gras maakte. Verward, maar vooral happend naar lucht, zette ze haar nagels in het gras om zich omhoog proberen te werken, wat niet al te soepel verliep. Ze snapte er helemaal niets van, maar gezien de meer onverklaarbare dingen die er in de lus gebeurd waren gokte ze zo dat het iets te maken had met de bijzonderheid van het meisje dat inmiddels weer voor haar stond. Het was alsof haar geest nog achter was gebleven in de keuken, en het allemaal te snel was gegaan, maar haar lichaam hier was, buiten. 'Wie is er hier de zwakkeling eh?' Het was duidelijk dat ze er meer plezier in beleefde dan Clarke lief was. Ze balde haar vuisten, al was het voor Clarke niet duidelijk of dat was om haar vechtlust te gaan bevredigen of juist in te houden. 'Scheelt er wat liefje, kan je niet meer rechtstaan?' Die opmerking maakte haar ziedend. Ze kwam niet vaak in een positie als deze terecht, waarbij juist zij degene was die de controle kwijtraakte en in de minderheid was, maar ze kon nu al met zekerheid zeggen dat ze het haatte. Clarke lachte. Het was een manische lach, eng bijna. 'Je gaat het zou spelen?' Haar krullen stuiterde vrolijker tegen het gras dan Clarke's gemoedstoestand was. 'Liefje,' bracht ze spottend uit, 'beetje oneerlijk dat jij niet tegen me opkan met woorden en je dus maar je bijzonderheid inzet hmm?' Ze liet haar hoofd zakken in het gras en gooide haar armen naar achteren, terwijl ze zachtjes met haar haar speelde. 'Maar het is prima, ik weet dat ik onweerstaanbaar ben,' lachte ze, verder ingaand op de bevinden dat seks bij haar een gevoelig puntje bleek te zijn. Ze wierp haar een knipoog toe en wenkte haar naar beneden te komen. Haar rug deed nog altijd vreselijk veel pijn, maar ze was goed in staat door te bijten. De meid voor haar mocht dan misschien op dat gebied zwak zijn, maar Clarke's specialiteit was nog altijd vechten met woorden.

'Je bent een ontzettend irriterende trut die denkt dat ze godin op aarde is!' kreeg ze vrijwel direct naar haar hoofd geslingerd voor ze goed en wel uitgepraat was. Bedenkelijk keek ze haar aan, waarna ze -nog altijd vanaf de grond- naar haar grijnsde. Ten eerste wist Clarke dat ze daarboven stond, boven het loze oordeel, gevormd door een meisje dat niets voor haar betekende en ongeveer tien minuten van haar gezien had. Ze wist dat ze die indruk op mensen achterliet, maar was daar iets mis mee? In Clarke's ogen niet. Het hield mensen op afstand, want al zouden ze het willen, dichtbij konden ze bij haar toch niet komen. Haar grijns was eigenlijk vooral omdat ze besefte dat wat het meisje haar zei eigenlijk nieuw voor haar was, maar ze wel tevreden was met haar nieuwe titel. Godin op aarde. Ze bedoelde, het was niet voor niets dat ze zoveel gelijkenissen vertoonde met Aphrodite en nog meer andere figuren uit de lessen mythologie waarbij ze eigenlijk steevast haar gemiste uren slaap van de voorafgaande nacht inhaalde. 'Je mag dan onweerstaanbaar zijn voor mannen,' -Ze zoog een hap lucht naar binnen om zichzelf te kalmeren waarbij Clarke met een ongewone kalmte afwachtte op de rest van haar woorden- 'maar schoonheid zit van binnen, iets wat jij duidelijk mist!' Ze duwde zich op haar ellebogen, omdat ze zich toch enigszins bedreig voelde doordat het meisje zo boven haar uittorende op dit moment maar ze eigenlijk te beurs was om op echt te gaan staan, en zette een overdreven semi-beledigd gezicht op. Natuurlijk, de opmerking had haar wat gedaan als hij uit iemand anders mond was gekomen. Iemand wiens innerlijke schoonheid wel volledig puur en prachtig was. Maar in de korte tijd had ze heus wel kunnen zien dat mevrouw niet bepaald een heilig boontje was. 'Well well, look who's talking...' bracht ze spottend uit, kalm. 'Volgens mij ben ik precies even verrot als jij dat bent.' Ze moest de sterke neiging haar in haar gezicht te spuwen weerstaan. Als een klein kind gooide ze haar hoofd in haar nek om zichzelf te bedwingen al dan niet verveling uit te drukken en keek het meisje weer aan. Ze bekeek de contouren van het meisje. Ze had een prachtig lichaam. Lang, atletisch. Het was gewoonweg zonde dat ze er geen gebruik van leek te maken. Ze liet zich weer zachtjes terugvallen in het gras. Eigenlijk was de korte woede die ze had gevoeld al een tijdje gezakt. Ze vond het gewoon leuk om voor de grap door te bitchen, om die meid te leren wat controle was. Om eerlijk te zijn was ze moe, en vond ze hun spelletje cirkelredeneren saai worden. Met een vlakke hand klopte ze naast zich in het gras. 'Laten we samen verrot zijn.' Ze lachte en richtte haar blik op de sterren. Hoe het meisje zou reageren was een zorg voor later. Of ze slaapdronken was of gewoon hevige ontwenningsverschijnselen onderging, wist ze niet, maar plotseling vond ze de gedachten dat ze weldra als twee van de boom gevallen, rotte appeltjes naast elkaar in het gras zouden liggen om te gillen zo hilarisch.