[FINISHED] Exploring!

Het was een fout geweest om aan hém beginnen te denken. Want eenmaal dat ze begon met eraan te denken en aan alles wat er in het verleden gebeurd was, dan bleef ze eraan denken. Dan gingen haar gedachten weer terug naar hoe goed ze het hadden en waar het mis was gelopen. Soms vroeg ze zich af of ze niet overdreven had, of ze niet op een leeftijd was gekomen dat ze het wel gewoon had moeten laten gebeuren, ook al gaf het haar op dat moment enorm veel stress om er ook maar aan te denken. Het was iets waar ze op dat moment niet klaar voor was geweest, maar soms… soms vroeg ze zich af of ze had toch maar had moeten laten gebeuren. Meteen volgden dan ook weer de gedachten dat als hij écht van haar had gehouden, hij wel gewacht zou hebben. Ze voelde het bekende prikken weer achter haar oogleden en ze schudde haar hoofd. Nee, niet nu. En toen vond ze het wel welletjes, stond ze op en ging uit bed. Ze kon waarschijnlijk toch niet meer slapen en om eerlijk te zijn, was ze toch wel vrij benieuwd naar wat er nog te ontdekken viel in het huis. Ze had nog geen nachtelijke tochten gedaan, iets wat haar gezien haar avontuurlijke kant wel een beetje verbazingwekkend was. Maar goed, daar ging ze nu dus verandering in laten komen! Hazel liep op haar tenen naar de deur van haar kamer, opende deze en sloop, na geconcludeerd te hebben dat niemand wakker was geworden, voorzichtig de trap af. Ze wist niet waarom, maar ze had met dit soort stiekeme dingen altijd de neiging om te beginnen giechelen. En ja hoor, ook nu kwam de drang weer op en stond Hazel even met haar hand stevig tegen haar mond gedrukt halverwege op de trap. Nadat ze zich weer herpakt had, vervolgde ze haar tocht naar beneden en liep naar de keuken. Zou er nog een lekkere snack zijn? Hazel sloop op haar tenen naar de koelkast, opende deze en… haar ogen werden zo groot als schoteltjes toen ze een bakje chocoladepudding zag staan. Score! Hazel wilde zich net bukken om het te pakken toen ze plotseling geluid achter zich hoorde. Ze draaide zich geschrokken om, sloeg de deur van de koelkast dicht en zei: “Het is niet wat het lijkt!”

Hazel’s wangen werden, hoewel ze al rood genoeg zagen door de natuurlijke blos die ze altijd had, nog roder toen ze zich inbeeldde hoe het er uit moest zien. Ze had één van haar oudere nachtjaponnen aangetrokken die toen ze kleiner was mooi over haar knieën kwamen, maar die nu anderhalve hand boven de knie eindigde, er zat nog ergens een verloren aardbeienvlek op het schoudergedeelte en haar haren lagen wild rond haar hoofd. Het was dan ook niet echt een aangename verrassing toen ze merkte dat er een jongen voor haar neus stond. Ongemerkt probeerde ze haar nachtjapon op een nette hoogte te trekken terwijl ze nog een stapje verder uit de buurt van de koelkast deed. Een pluspuntje was dat de jongen er in elk geval ook niet bepaald op zijn best uitzag, met zijn oud uitziende pyjama en zijn haren alle kanten op. Maar zei nou eerlijk… wie zag er wel op zijn best uit midden in de nacht? Niemand toch? Ietwat gerustgesteld door dit idee besloot Hazel dat het niet uitmaakte en dat ze zich beter op het echte onderwerp kon focussen. “Ja… nee… ja…” Ze fronste. “Misschien wel omdat ik het zomaar wil pakken. Aan de andere kant is het een restje overgebleven van vanavond.” Ze haalde haar schouders op. Daar viel over te discussiëren. Terwijl ze haar haren ietwat probeerde te fatsoeneren, bedacht ze een tactiek om onderuit te komen. “Het was een vrij groot bakje… we kunnen het delen als je wilt?” Dat was in elk geval beter dan dat hij de gelegenheid aan zou nemen om rond te gaan bazuinen dat ze een dief was, al had ze geen idee of hij dat ook daadwerkelijk zou gaan doen. Om eerlijk te zijn, herkende ze hem niet direct, maar dat kon ook aan de donkere omgeving liggen. Hazel bleef besluiteloos staan terwijl ze op een antwoord wachtte, het schaamrood nog altijd niet van haar wangen en de neiging onderdrukkend om onrustig van het ene naar het andere been te springen.

Hazel haalde kort haar schouders op. “Ja, dan,” gaf ze toe. Want het was in principe ook diefstal. Niemand had gezegd dat zij het mocht hebben. Aan de andere kant stond er ook weer geen naam op. Wie weet werd het wel apart gehouden voor iemand hier… Hazel twijfelde kort of ze het dan toch niet ging laten staan, maar voordat ze dat kon beslissen, had de jongen al aangegeven dat hij het grootste deel wilde hebben en had ze geen keuze meer. Tja, dan maar hopen dat niemand er de ochtend erna over zou klagen. Hazel kon het vrij weinig schelen welk deel ze kreeg; als ze haar honger maar een klein beetje kon stillen was het goed. Of eerder de verveling weg kon halen en de vervelende gedachten aan haar ex-vriend. Haar mondhoeken trokken automatisch naar beneden en Hazel draaide zich snel weg van de jongen voordat hij het in de gaten had. “Deal,” sprak ze over haar schouder tegen hem, op beide opmerkingen. Ja, hij zou het grootste deel krijgen en ja, ze zouden zich naar de woonkamer verplaatsen. Ze pakte het bakje eruit, pakte twee lepels voor hun en twee bekers. Daarna begon ze de bekers vol te lepelen met de pudding, ervoor zorgend dat er een duidelijk verschil was zodat de jongen zou zien dat ze niet gefoefeld had. Ze pakte de bekers daarna stevig vast en knikte ten teken dat ze naar de woonkamer konden gaan. Ze zette zijn beker aan één kant van de tafel en de hare tegenover de zijne, waarna ze het licht aandeed en even knipperde met haar ogen. Ze richtte haar blik weer op haar metgezel en merkte op dat hij eigenlijk vrij knap was, ook al piekten zijn haren dan alle kanten uit. “Is er een reden waarom je zo laat nog wakker bent?” vroeg ze aan hem. “Oh ja, mijn naam is trouwens Hazel. Aangenaam om kennis te maken,” voegde ze er nog snel aan toe. Ze kroop op haar stoel en nam vervolgens een hap van de pudding, die verrassend lekker was. “Ah, zo’n nachtsnack kan ik wel vaker appreciëren,” zei ze verrukt, haar ogen even gesloten.