[TW] A Horrible Nightmare

Het meisje schrok overduidelijk van haar aanraking. Voordat Clarke zich daarover kon verbazen, frustreerde het haar nogal. Ze had gedacht dat ze nogal wanhopig zou zijn, en ze voor haar een makkelijke prooi kon worden. Het zat toch dieper dan ze had verwacht, de stijve preutsheid van de brunette. Een frons tekende haar gezicht toen het meisje onder haar haar arm wegduwde. Normaal gesproken had ze zich niet zomaar laten weigeren, was ze allang opgestaan en weggelopen, maar om de een of andere reden maakte dat dit meisje juist interessant. Alsof ze het zag als een uitdaging. Nu haar arm haar geen steun meer bood besloot ze maar op haar knieën naast haar te gaan zitten in plaats van boven haar te hangen, iets wat ze meerdere keren bewezen had overduidelijk niet fijn te vinden. 'Ik heet Jessica Shepherd,' deelde ze mede. God. Ze stak haar hand uit. Clarke beet wederom op haar lip. Al hun aanrakingen waren tot nu toe van Clarke's bijzonderheid bespaard gebleven door de laag kleding die ze beide droegen. Huid op huid, als haar gave op dit meisje zou werken, zou dit de beste manier zijn om het uit te testen. De drang om het te doen, om haar hand te schudden en een kettingreactie aan te wakkeren was zo, vreselijk groot. Maar het zou alles waar ze zo hard aan gewerkt had verpesten. Het zou het tegendeel bewijzen van wat ze geloofd had. Dat ze zonder kon. Dat ze haar gave niet nodig had en mensen toch dichtbij kon laten komen op de een of andere manier. En ze voelde zich zo vreselijk verscheurd tussen het volgen van het ontwenningsproces of zich voor even beter te laten voelen door Jessica nu aan te raken. Ze zette haar knokkels in het gras en boorde haar nagels in de huid van haar handpalmen. Haar gebalde vuisten vormden een dekmantel voor de realiteit waarnaar ze zichzelf langzaam terug wist te brengen. Ze zuchtte. Als ze het niet voor zichzelf deed, dan moest ze het voor haar doen. Voor Jessica die overduidelijk ergens getraumatiseerd van was op het gebied van seks, hoewel Clarke dat nooit volledig zou kunnen begrijpen. Ze onderdrukte een andere zucht. Clarke Guerra die iets voor een ander deed. De lus veranderde haar, en of ze het zelf positief vond moest ze nog maar zien. 'Niet om onbeleefd te zijn of zo,' begon ze met op een geklemde kaken, 'want ik zou niet graag nog zo'n duw van je krijgen,' voegde ze er aan toe, dit keer met een oprechte grijns, hoewel de zenuwen in haar rug niet bepaald mee lachten, 'maar ik denk niet dat dat een goed idee is.' Haar blik rustte op Jessica's uitgestoken hand. Of ze er vragen over zou krijgen of niet deerde haar niet, maar ze hoopte in ieder geval dat ze wat bedaard was en haar niet weer zou aanvliegen.

Ze snapte het. Ze snapte Jessica's verwarring. Clarke geloofde dan ook niet dat ze zichzelf nog meer had kunnen tegenspreken dan dat ze zojuist had gedaan. De frons tussen haar wenkbrauwen was herkenbaar, maar op een vreemde manier. Alsof ze neerkeek op haar eigen gezicht in plaats van dat van Jessica. De sterke neiging om met haar ogen te rollen onderdrukte ze. Het was wel weer genoeg met het lot dat hen elkaar had laten ontmoeten, omdat ze, ondanks hun cat fight, vreselijk veel meer gemeen hadden dan ze misschien nu besefte. Wel, de beoordelende blik konden ze in ieder geval afvinken op het lijstje; daar leken de beide meisjes over te beschikken. 'Oké, zit je al lang in deze lus?' herstelde de brunette zichzelf na een tijdje van twijfel. Clarke zuchtte lichtjes en besloot de arm die haar ondersteunde bij het over het meisje heen hangen omhoog te duwen om zich weer naast Jessica in het gras te positioneren. Ze dacht erover na om haar hoofd te ondersteunen met haar elleboog en zo het meisje aan te blijven kijken, maar ze merkte dat de vermoeidheid toesloeg. Even was ze vergeten dat wat er gebeurd was zich allemaal had afgespeeld op dit onchristelijke tijdstip. Ze besloot haar hoofd maar weer neer te leggen in het gras, samen met haar rug. Haar ogen vonden de sterren nogmaals. Ze betekenden niet zo veel voor haar. Waarschijnlijk omdat ze er niet veel over wist. Ze vond het maar mysterieuze dingen, sterren. En als ze ergens een hekel aan had, dan was het wel een voor haar te ondoorgronden heimelijkheid. 'Wel, dit is mijn éérste lus,' ging ze in op de vraag van het meisje naast haar. 'En ik ben hier nu al wel een tijdje. Het is vreemd, je raakt snel je gevoel voor tijd kwijt hier.' Even liet ze deze bekentenis voor wat hij was en daalde er een stilte op hen neer. 'Jij?' Het was een stomme vraag. Aangezien het meisje het aan haar had gevraagd en Clarke haar gezicht niet kende, moest ze dus vrijwel wel nieuw zijn. Maar ze had eindelijk het gevoel dat de twee in staat zouden zijn een normaal gesprek te voeren.

Ondanks dat het midden in de nacht was, leek Clarke te blaken van energie. Dat was doorgaans wat nieuwe mensen ontmoeten met haar deed. Het kon haar, zelfs op dit uur van de nacht, compleet nieuw leven in blazen. Ze vermoedde dat het iets te maken had met haar bijzonderheid, want tenslotte ging het bij haar allemaal om connectie. Daar teerde ze op. Ze had nooit met iemand een gesprek gevoerd die hetzelfde had, dus veronderstelde ze maar dat het hoorde bij wie ze was. Maar goed, de kou, het nachtelijke uur... het maakte allemaal niet meer uit; ze had gezelschap en daar ging het om. Het was alsof ze zichzelf er mee voedde. Wat ook prettig was en daarin bijdroeg, was dat de sfeer tussen hen plotseling heel veel meer ontspannen was geworden. Haar lichaam voelde relaxt, maar haar brein voelde energiek. Precies zoals ze het graag had, eigenlijk. Na haar excuus verscheen er dan ook een grijns op haar gezicht. Ergens verwachtte ze iets anders te horen dan wat Jessica vervolgens vroeg. De beruchte vraag. De vraag die haar haar spieren direct weer aan deed spannen: 'Wat is jouw bijzonderheid?' Clarke klemde haar kaken op elkaar. God, wat verachtte ze het om het hier over te hebben. En dan waren er ook nog mensen die het een gave durfden te noemen. Niet voor haar. Ze had er eigenlijk nooit over nagedacht, maar nu ze besefte dat een groot deel van het leven in de lus bestond uit het continu onderstrepen van bijzonderheden, begon ze plots te twijfelen of dit wel een plek voor haar was. 'Je weet ondertussen wel dat ik bovenmenselijke snelheid heb,' lachte ze. 'Ik ben zo een soort van bliksemschicht.' Clarke gunde haar een wat afwezig, waterig glimlachje. Clarke was ook een soort bliksemschicht, maar dan niet bepaald figuurlijk; haar 'gave' was als een dodelijke donderstorm en haar aanraking was een inslag. Ze zuchtte. Er zou een moment komen waarop ze eraan zou moeten geloven, het beantwoorden van haar vraag, dus besloot ze het er maar gewoon uit te gooien. 'Mijn aanraking zorgt er in het kort voor dat iedereen naar mijn lichaam verlangt,' ze lachte even, waarschijnlijk om te verbergen hoe oncomfortabel ze hierover was, voor ze het kleine detail toevoegde. 'Maar het is meer een vloek, want binnen de kortste keren is diezelfde aanraking iemand fataal.' Even liet ze een stilte vallen, maar al snel voelde deze te ongemakkelijk aan om niet doorbroken te worden. Ze richtte haar blik op Jessica, wat ze tot nu toe steeds vermeden had, en grijnsde. 'Dus... geen ijs?'

Nog altijd wenste Clarke dat ze ook over mevrouw Bluebonnets gave zou beschikken, dan zou ze iedere keer dat alleen maar het noemen van haar bijzonderheid alles verpestte terug kunnen draaien. Ze bedoelde maar, buiten het feit dat Bluebonnet de hele dag moest toezien op een stelletje rond rennende kinderen, kon die vrouw onmogelijk een moeilijk leventje hebben. Er waren mensen die dachten dat haar bijzonderheid alles was. Dat ze zich met slechts één aanraking geliefd kon laten voelen bij iedereen. Zij wist echter, na er jaren zelf mee geleefd te hebben en alle mogelijke misbruik gemaakt te hebben, dat haar bijzonderheid geen ene moer met liefde te maken had. Het isoleerde haar enkel. Het maakte haar leeg. En de enige manier om dat op te lossen was met meer contact. En met name meer seksueel contact. De vicieuze cirkel was een van die eindeloze spiralen geworden, die diende als tuindecoratie en met het kleinste zuchtje wind maar een neerwaartse beweging bléven maken. Haar gave was een vloek die enkel dood en verderf zaaide. Liefde was iets wat ze hierdoor nooit zou kennen. Clarke drukte haar nagels in haar handpalmen terwijl ze het ijs steviger tegen zich aandrukte. De kou was zo ijzig dat het haast brandde, maar ze had die pijn verdiend. Natuurlijk wist ze het al voor het uit Jessica's mond kwam. Vrijwel de enige reden dat ze zo gevoelig op het onderwerp had gereageerd, kon zijn dat ze problemen had met intimiteit. En die problemen kwamen, zoals Clarke maar al te goed wist, negen van de tien keer voort uit seksuele intimidatie. En ja hoor, daar kwam het. 'Ik...' begon ze stamelend, 'Ik heb een nogal slechte ervaring met seks meegemaakt, ik praat er eerlijk gezegd er niet graag over.' Dat was alles dat ze erover losliet. Toch leek het haar ergens op te luchten. 'En hetzelfde geldt voor jou,' sprak ze. Clarke glimlachte, hoewel ze nog steeds niet was vergeten dat ze in Jessica's ogen waarschijnlijk compleet monsterlijk was. Misschien kon ze het rechtzetten. Ze duwde haar rug wat rechter en keek haar aan. 'Kijk, ik weet hoe het voelt, als er misbruik van je wordt gemaakt.' De personen die Clarke aanraakten, niet bijzonderen in ieder geval, veranderden in een soort beesten die niet zouden stoppen tot ze hun doel bereikten. Nu deed Clarke het vaak bewust, maar er waren ook keren geweest dat een aanraking per ongeluk iets had opgewekt. En dan was het vreselijk. 'Maar je moet iemand niet de kracht geven voor altijd je leven te bepalen. Ik wil niets voor je invullen, maar je schaamt je, toch? Dat is waarom je er niet over wilt praten.' Ze wist het niet, of er ooit tegen Jesse gezegd was wat zei nu zou gaan zeggen, maar aan de opluchting die ze had laten zien toen ze er over vertelde, gokte ze dat er haast niemand was die dit wist. 'Het is niet jouw schuld.'

Clarke wist zelf ook wel dat het moeilijk te geloven was dat ze empathie kon opbrengen voor Jesse's situatie. Haar imago stond nu eenmaal vast bij haar uiterlijke vertoning. Eén blik, dat was alles wat er voor nodig was om voor een ander te zien wat voor meisje Clarke was. En dat vooroordeel werd alleen maar bevestigd zodra ze over haar bijzonderheid vertelde. Het was ook niet alsof ze het onder stoelen of banken schoof, dat ze seks nu eenmaal nodig had om zich goed te voelen. Iedereen dacht enkel dat haar leven zoveel simpeler in elkaar zat dan dat in werkelijkheid het geval was. Het was niet alsof ze met haar bijzonderheid zich bij iedereen geliefd kon laten voelen. In tegendeel. Het was een verslaving, iets waar haar lichaam en geest naar hunkerde. Maar zodra ze nadacht met haar gezonde verstand, wist ze dat het ongezond was, dat ze niet echt geliefd werd. Want de prijs die ze voor haar gave moest betalen was dat niemand haar ooit kon liefhebben. Seks was haar zelfpijniging, omdat ze iedere keer als het afgelopen was er weer aan herinnerd moest worden hoe vreselijk veel pijn het deed dat dit enkel een illusie was. Het liet haar enkel en alleen leeg achter. Ergens was het goed dat ze nu gedwongen afkickte, maar ze kon het moment voelen dat ze zou zwichten en dan zou het haar echt wel lukken een peculiar aan boord te krijgen. Clarke werd langzaamaan haar eigen wereld ingezogen, maar voordat ze die neerwaarste spiraal kon toestaan, richtte ze haar aandacht weer op Jessica. Hoewel het donker was, gaf het zwakke schijnsel van de hemellichamen boven hen genoeg licht om te zien dat er iets glinsterde in haar ooghoek, wat vervolgens zijn weg langs haar wang naar beneden vervolgde. 'Ik weet het,' verzuchtte ze uiteindelijk, 'Ik voel me verschrikkelijk omdat het gebeurde, en hoe hard ik ook iedere man wil haten het neemt niets weg van het feit dat het is gebeurd…' Ze leek plotseling te twijfelen of ze haar woorden niet terug wilde nemen. Het was begrijpelijk natuurlijk, het scheen erg moeilijk voor haar om erover te praten, maar toch voelde het ergens een beetje pijnlijk dat ze nog niet klaar was Clarke te vertrouwen. Alsof ze zeker wilde weten of ze haar wel echt zou begrijpen, vroeg ze; 'Ook nare ervaringen meegemaakt rond seks?' Clarke hield haar hoofd even schuin. Om haar vraag te beantwoorden knikte ze even, maar eigenlijk was ze veel meer geïnteresseerd in iets anders. Ze herkende Jesse's blik meer dan wat dan ook. Verlies en gemis had zich plotseling meester gemaakt van haar ogen. Het was iets wat Clarke lange tijd in haar eigen spiegelbeeld had gezien. Het was vreemd, het maakte je een compleet ander persoon. Ze ademde even in, als teken dat ze zou beginnen met praten. 'Het zorgt soms gewoon voor complicaties wat mijn aanraking teweeg kan brengen. Het verandert mensen compleet in beesten die enkel op hun instincten afgaan. Er is nog maar één doel, en dat is mijn lichaam.' Ze nam aan dat ze er verder niet dieper op in hoefde te gaan, Jessica zou ook wel snappen dat Clarke alleen haar uiterlijk was. Toch kon ze het niet laten. Ze liet het ijs dat Jesse voor haar gepakt had even voor wat het was en begon met haar vingers met de grassprietjes te spelen. 'Is er iemand die je mist?' vroeg ze toen uit het niets. Soms kon ze het gewoonweg niet laten even in iemands privéleven te wroeten. Vooral als ze met die persoon een minutenoud fysiek gevecht probeerde te overbruggen.

Jesse was zo ondoorgrondelijk als een troebel meer waarvan je de bodem probeerde te zien en gelijktijdig zo goed leesbaar als een open boek. Clarke zag alles wat er in haar gebeurde op haar gezicht, maar ze besloot maar enkele passages van het betreffende boek te delen, en het begon Clarke lichtjes te frustreren dat ze de hoofdstukken niet door kon blijven lezen. Dat ze niet wist hoe het verhaal verliep. Ergens voelde ze een stekende waarheid; het lag misschien deels bij Jesse, maar het lag ook aan haar zelf. Vanaf het moment dat ze haar bijzonderheid had gedeeld, had ze het compleet verpest. Het eerder voorval in de keuken leek inmiddels geheel vergeven en vergeten, maar haar bijzonderheid had Jesse met hele andere ogen naar haar doen kijken. En het was oké, ze bedoelde, het was niet alsof dat niet vaker gebeurde, dat haar bijzonderheid haar in de weg zat, maar toch... Het deed iedere keer een piepklein beetje pijn. Clarke had een tweede poging gedaan wat hoogte te krijgen. Er was duidelijk een pijn in haar ogen te zien die Clarke maar al te goed herkende. Zoals ze al had kunnen vergeten, bleek Jessica echter niet zo'n voorstander van het idee daar alles met haar over te delen. Eerst dacht ze dat ze gewoon helemaal niet in zou gaan op haar onderwerp. Jesse was opgestaan en had aangekondigd dat ze een wandeling gingen maken. Ze hield haar arm naar haar uitgestrekt. Clarke deed even moeite om een zucht in te houden, maar haalde toen de theedoek die om de zak ijs heen gewikkeld zat daaraf en wikkelde deze om haar eigen hand voor ze die van Jesse aannam. Ze zag nu niet bepaald een reden om dingen nog ingewikkelder te maken dan ze al waren, en doorgaans was haar bijzondere aanraking daar een goede start voor. Met opeen geklemde kaken kwam ze overeind, hoewel haar nog altijd zere rug nogal tegensputterde. 'Op je vraag, ik heb er niet echt zin in om erover te praten. Maar ja inderdaad ik mis iemand.' Wel, ze ging er dus in ieder geval toch nog op in. Vooruitgang. Clarke glimlachte lichtjes. Ze zou het vast wel uit haar krijgen als ze op dit tempo doorgingen. Toch besloot ze het onderwerp te veranderen, gewoon om de sfeer niet verder naar beneden te halen. 'Dus, die bijzonderheid van je, gebruik je die ook voor andere dingen dan mensen uit ramen duwen? Ik bedoel, je zou in waarschijnlijk enkele minuten de hele wereld kunnen zien als je dat zou willen.' Ze knoopte de theedoek om haar pols nadat ze Jesse had losgelaten en begon met voorzichtige passen het grasveld over te steken. Als Jesse veel van de wereld had gezien, hadden ze misschien tenminste één gezamenlijke factor waarover ze het konden hebben.