Met over elkaar geslagen armen keek Yara naar de kamer die vanaf nu de hare zou zijn. Ze had al enkele spullen opgeborgen in de kast, maar toch was het voor haar moeilijk te bevatten wat er was gebeurd. Opeens had ze haar vader, haar moeder en haar roedel achter zich gelaten en bevond ze zich hier, ergens in een lus in Noorwegen waar ze niet zou verouderen en waar haar vader haar niet kon halen. De herinnering aan haar vader zorgde ervoor dat de littekens op haar schouder weer begonnen te prikken. Yara haalde diep adem en trok een strakke jeans, een t-shirt en een vest met capuchon aan. De lucht zag er maar bedrukt uit en het zou vast niet lang duren voordat het zou gaan regenen. Toch had het meisje weinig zin om binnen te blijven. Ze streek haar rode haar uit haar gezicht, trok een zwart lijntje onder haar ogen met haar oogpotlood en ging vervolgens naar beneden, waar ze zonder iets tegen iemand te zeggen het huis verliet. Ze stak haar handen in de zakken van haar vest en begon vervolgens aan de wandeling. Aangezien de borden overal aangaven waar je naartoe kon gaan, was het vrij makkelijk om je weg te vinden en had Yara het strand niet veel later gevonden. De kliffen deden die zich ietsje verderop bevonden, deden haar denken aan de Amerikaanse gebergten waar ze dikwijls naartoe was gerend als wolf zijnde. Ze had niet veel werk verricht om naar een wolf te kunnen transformeren en dat had ertoe geleid dat ze niet spontaan kon transformeren zoals haar vader deed. Zodra hij in de gaten had gehad dat ze met de roedel mee probeerde te rennen, had hij haar verbannen en had hij haar bestraft als ze probeerde tegen zijn orders in te gaan. Het maakte Yara woest als ze aan die periode terugdacht; het was de reden dat ze nu niet fatsoenlijk kon transformeren en het wellicht nooit onder controle ging hebben. Ze balde haar handen tot vuisten in de zakken van haar vest en liet haar blik over het gebied glijden waar de zee zich uitstrekte. Voor nu leek haar leven ook zo eindeloos door te blijven gaan als de zee zich mijlenver verspreidde voor haar ogen. Maar moest ze daar juist blij mee zijn of niet?

Yara merkte sneller op aan de verandering van geur dat iemand haar naderde dan dat ze echt de voetstappen hoorde. En die van een andere wolf was niet moeilijk te herkennen. Aangezien ze bij haar familie had gewoond en daar meerdere geuren van wolven rondhingen, had Yara al snel opgepikt op welke aspecten ze zich moest concentreren. Dit was duidelijk een wolf, wat wilde zeggen dat hij een peculiar was. Wat dus ook wilde zeggen dat ze bij elkaar in het huis woonden, hoe vreemd dat ook klonk. Yara moest nog steeds wennen aan het feit dat er zo veel anderen rondliepen, zo veel geuren waar ze aan gewend moest raken. En hoewel ze direct en fel kon zijn, was ze vrij makkelijk benaderbaar en was het voor haar dus ook vrij makkelijk om vrienden te maken. Yara draaide zich met een glimlachje naar de jongen toe toen deze tegen haar begon te spreken. Ze verwachtte niet dat ze hem kende en dat bleek ook niet zo te zijn. Toch was het een vreemd gevoel om nog iemand tegen te komen die hetzelfde kon als zij. Ze zouden wellicht niet helemaal dezelfde gave hebben, maar ze nam aan dat er veel dingen waren in het in een wolf veranderen dat bij meerdere mensen met die bijzonderheid terugkwam. “Hello there,” grijnsde ze naar hem terug. Ongetwijfeld had hij ook al wel ondervonden dat zij een wolf was, dus ze nam aan dat de introducties over dat soort dingen niet meer relevant waren. “It’s quite unusual for me to meet another wolf aside from my family, but I guess I’m kinda glad I’m not the only one.” Haar grijns veranderde naar een glimlach en haar ogen begonnen licht te twinkelen. “The name’s Yara. What’s yours?”

De jongen stelde zich voor als Cyrek. Yara speurde haar geheugen af, maar ze kon zich niet herinneren dat ze haar vader ooit over een Cyrek had horen spreken. En trouwens ook niet over een Coast-pack. Aangezien haar vader zijn stam vrij afzonderlijk wilde houden, had hij Yara ook nooit de gelegenheid gegeven om andere packs beter te leren kennen. Misschien omdat hij bang was geweest dat ze daar haar mate had gevonden? Ze herinnerde zich nog hoe erg haar moeder erop had gehamerd dat Chase, een jongen van een pack die haar vader nauw aan het hart had gelegen, echt zo’n goede jongen voor haar was en dat ze mates met hem moest worden. Je kon een wolf echter geen gevoel opdringen en dus had Yara ook nooit iets voor hem gevoeld, mede door zijn harteloze, arrogante karakter. Yara was op een gegeven moment van hem gaan walgen en had dat niet bepaald onder stoelen of banken gestoken. “The Clover-pack,” antwoordde ze, al verwachtte ze niet dat hij die kende. “I’ve never heard of your pack before, but it’s no surprise to me, really. My father was quite proud of his pack and he felt like it would hurt his pride if we depended on other packs. As he already had chosen a mate for me, he felt treathened by members of other packs. So I’m quite sad to say I only know my own pack.” Ze zuchtte zachtjes. “Do you know a lot of other packs?” vroeg ze vervolgens op nieuwsgierige toon aan hem.

Yara glimlachte flauwtjes toen Cyrek aantoonde dat zijn vader veel alfa’s kende, maar dat ze van de Clover-pack niet veel wisten. Haar vader zou vast enorm trots zijn als hij dat zou horen. Missie geslaagd. Yara vroeg zich af welk missie er dan in godsnaam geslaagd was. Je zou nooit winnen in het leven als je iedereen altijd afkapte en zelf deed wat je wilde. Het zorgde ervoor dat je het alleenrecht kreeg over je macht en daar was geen eer aan. Andere wolven uitdagen en het gevecht winnen, daarentegen, was dat wel. En Yara had zich daar ook over willen bekommeren, maar haar vader had haar duidelijk laten merken dat hij dat niet op prijs stelde. Soms dacht ze nog dat ze zijn klauwen over haar rug voelde branden als ze erover nadacht, zoals nu. Ze negeerde het irritante prikkende gevoel van de drie grote littekens en richtte zich in plaats daarvan op wat Cyrek zei. Een grijnsje ontstond om haar lippen toen hij het over de Hawk-pack had. “That sounds like a lot of fun, to be honest,” zei ze met een dromerige glimlach. “Imagine averting from the rules, just like that.” Ze kon het zich nauwelijks voorstellen, juist omdat ze zo strikt onder haar vaders gezag had geleefd. Haar vaders wil was wet en als ze nog langer had geleerd onder die omstandigheden, zou hij haar misschien wel voor heel haar leven verminkt hebben omdat ze zich niet naar Chase wilde richten. Het probleem was dat mannelijke wolven in haar pack en die van Chase’ pack veel te zeggen hadden en dat haar vader op een gegeven moment van Chase was gaan verwachten dat hij haar wel zou opvoeden als een goede huisvrouw. En dat zou Chase ook zeker uitgevoerd hebben als Yara niet ontsnapt was. Ze verstijfde lichtelijk toen Cyrek vroeg naar haar reden om hier te zijn, maar ergens werd ze gerustgesteld door de blik in zijn ogen. Misschien kwam het omdat hij een wolf was, misschien omdat er iets anders in zijn karakter haar al direct geruststelde, maar ze had minder moeite met de waarheid te zeggen dan ze anders zou hebben gehad. “No, I didn’t,” zei ze en ze sloeg beschermend één arm om zich heen, even kort van hem wegkijkend. Haar stem werd zachter toen ze verderging. “I’m actually the only female wolf in my pack and my father thinks women should have no rights other than doing chores and stuff. I was against it, so I tried to fight for my rights. He chose Chase, a wolf from a by my father accepted pack, to be my mate, but I just didn’t get along with the boy and when things got pretty tense, I ran away. I just… couldn’t stay there, anymore.” Een kwetsbare blik, die ze al een tijd meer had gehad, verscheen in haar ogen en ze beet op haar lip, haar blik eindelijk durven richtend op Cyrek omdat ze ergens wel benieuwd was wat hij ervan vond. Het was haar al duidelijk gebleken in zijn eerdere reactie dat hij de reactie van haar vader niet oké vond en ze wilde weten wat hij van de rest van het verhaal dacht. En wie weet, misschien zou ze hem ooit wel eens vertellen over hoe haar vader haar écht beschadigd had.

Yara wist niet precies wat ze had verwacht, maar het deed haar wel ontspannen dat hij er losjes op reageerde. Ze had ergens ook niet anders verwacht. Iemand die ernaar streefde om zo weinig mogelijk volgens de regels te leven, zou het natuurlijk alleen maar als een goed ding ervaren dat ze juist uit die strikte leefstijl probeerde te geraken. Ze vond zijn reactie dan ook wel fijn en gaf een knikje. Ze besefte zich dat ze al vrij open was geweest over haar verleden, maar ze dacht dat dat geen kwaad kon tegenover iemand die zelf een wolf was. Als ze iemand anders dan Cyrek tegenover haar had gehad, zou ze misschien verklaard hebben dat het zijn of haar zaken niet waren, maar Cyrek leek haar tenminste te begrijpen omdat hijzelf in dat wolvenwereldje zat en dus wist hoe het er aan toe kon gaan, al dacht ze niet dat hij ooit in zo’n situatie had gezeten zoals zij. Ze had zelfs nog niet gehoord van een andere vrouwelijke wolf, maar kon zich niet voorstellen dat zij de enige was van alles packs die als vrouw zijnde in een wolf kon veranderen. Er moesten toch anderen zijn, niet dan? Een grijns brak door om haar lippen toen hij sprak over de vrijheid die ze hier had. “Yes, that’s most certainly true,” beaamde ze. “Although it kinda takes some time to get used to the loop and the people in it. I haven’t met a lot of people yet, so I’m kinda curious to know what kind of peculiars are living in the house aside from us wolves.” Ze glimlachte naar hem. “But I’m kinda glad I found someone with the same peculiar as me. It’s… different.” Ze kon het niet uitleggen, maar ze wist nu al dat hun gesprekken anders zouden zijn dan die tussen haar en peculiars die geen wolf waren. “But how has it been for you, away from your pack? Do you get along with most of the peculiars around here?”

Yara gaf een klein knikje toen hij het over de andere mensen had. “Well, I still need to figure that one out so I don’t know what you’re talking about, but I’m assuming there can be pretty cool gifts to find,” sprak ze met een glimlach. Elementen besturen, gevoelens beheersen of de temperatuur veranderen, bijvoorbeeld. Ergens wilde ze dat ze dat ook wel kon, maar aan de andere kant was het wolf zijn een deel van haar en zou ze dat deel niet zomaar kunnen negeren, dus ze dacht niet dat ze het echt zou willen ruilen. Haar glimlach verflauwde iets toen ze merkte dat hij het vrij lastig vond om over zichzelf als wolf te praten. Ze had natuurlijk ook niet verwacht dat hij zo open zou zijn als zij, maar het maakte haar wel een beetje nieuwsgierig naar hoe zijn leven er uit had gezien voordat hij in de lus kwam. Ze wilde hem echter niet overvallen met al die vragen, dus besloot ze rustig af te wachten wat hij kwijt wilde en wat niet. Het feit dat hij een broer in de lus had en dat hij naar zijn broer moest luisteren, deed haar vermoeden dat hij een lagere rank in zijn pack had. Dat was niet ongewoon als er in de familie nog iemand voor je kwam. Yara had echter nooit kans gehad om een lagere rank te krijgen omdat haar vader haar niet waard vond om één van de rangen over te nemen en hij dus niemand had aangewezen die onder hem stond. “What kind of rank does your brother have in the pack? Does your pack work with ranks?” Ze haalde kort haar wenkbrauw op. Er leken geen vrouwen voor te komen in the Coast-pack, dus dat moest haast wel. Een kleine glimlach speelde om haar lippen toen hij haar tweede vraag beantwoordde. “Well, I’m glad that you’re social to me,” zei ze met een lachje. “At least I’ll have someone to talk to about the perks of being a wolf when I don’t get along with the other peculiars.” Haar toon was grappend bedoeld en ze liet het volgen met een plagerig knipoogje. Ze dacht wel dat het goed ging komen, maar ze moest natuurlijk altijd even bekijken hoe het zou gaan. Haar eerste ontmoeting met een peculiar viel alvast reuze mee, dan kon de rest niet meer misgaan, wel dan?

“That’s more than I ever achieved,” zei ze op een opbeurende toon tegen hem. Het was niet per se op zijn gezicht te lezen, maar ergens voelde Yara wel aan dat Cyrek misschien liever een hogere rank had gehad dan hij nu had gekregen. “It’s a good rank, really. You should be proud.” Ze wist niet of hij haar woorden als opbeurend zou ervaren, maar meer kon ze er nu ook niet over zeggen. Ze wist hoe belangrijk ranks waren binnen een pack en ze vond het jammer dat haar vader haar nooit erkend had. Ze wist dat ze nooit een alfawolf had kunnen worden, maar een tweede rank was voor haar ook goed geweest. Haar vader had daar echter niks van willen weten en het feit dat Cyrek al aangaf dat haar pack inderdaad heel geheimzinnig over was gekomen naar hun pack, wilde eigenlijk al genoeg zeggen over hoe haar vader was in zijn doen en laten. Als Yara niet weggerend was, had ze waarschijnlijk nog steeds een geïsoleerd bestaan in haar pack gehad. Yara was dus blij dat ze de keuze had gemaakt die ze gemaakt had en ze wist dat ze hier veilig was omdat haar vader haar hier niet zou volgen. Hij zou waarschijnlijk niet eens weten dat ze naar hier was gekomen. En ze schatte de kans ook klein dat Chase haar achterna zou komen om haar terug te sleuren naar haar pack, maar de kans was natuurlijk altijd bestaande. Ze glimlachte toen Cyrek haar uit haar gedachten haalde door te reageren op haar opmerking met de woorden dat het gemakkelijk was om tegen haar te praten en gaf een knikje om aan te tonen dat dat gevoel geheel wederzijds was. Ze was blij dat ze elkaar tegen waren gekomen en hoopte dat ze elkaar in de toekomst nog vaker zouden zien, al zou ze natuurlijk ook haar zinnen zetten op het ontmoeten van andere peculiars. “Oh, come on,” zei ze met een grijns tegen hem. “Let me help you out, then.” Ze sloeg haar armen over elkaar heen en gaf hem een ontwapenende grijns. “First of all, we have the most beautiful coat an animal could ever have. We are fast, we can scare off other people and probably a lot of peculiars with our strong claws and teeth. But, and that’s the best part of it all, we have excuses to buy new pairs of clothes because ours get ripped off all of the time.” Het was duidelijk dat ze dat maar als een grap bedoelde. “And we can talk to each other in our minds.” Ze hield haar hoofd een beetje scheef. Kon hij dat ook?

Haar pogingen om hem op te beuren, lokten op zijn zachtst gezegd een reactie uit die Yara niet had verwacht. Ze trok haar wenkbrauw op en deed geschrokken een stap naar achteren toen hij geërgerd reageerde, sarcastisch haast. De open houding van de jongen verdween en Yara vroeg zich af welke gevoelige snaar ze had geraakt. Het leek haar echter duidelijk dat hij een heel andere visie had op het wolf zijn als zijzelf en dat uitte hij door frustratie en irritatie. Ergens welde er bij haar ook irritatie op omdat ze hem enkel had willen helpen de positieve aspecten van het wolf zijn in te zien, maar ergens kon ze het wel begrijpen en zette ze haar handen in haar zij terwijl ze hem zijn woorden liet spreken. Hij mompelde iets binnensmonds dat ze niet verstond en stak vervolgens een sigaret op, waarna hij zich van haar wegdraaide en van haar weg begon te lopen. Even stond Yara daar onbeholpen, twijfelend of ze zich door haar trotse houding ging laten varen en haar excuses aan ging bieden of dat ze hem gewoon liet doen. Ze schudde haar hoofd. Nee, dit was niet haar fout. Hij besloot om onvolwassen te reageren en van haar weg te lopen, dus hij moest het zelf maar weten. “Fine then,” antwoordde ze, waarna ze zich van hem wegdraaide en van hem weg liep. Als hij zo wilde doen, dan prima. Dan maakte het haar ook niet veel meer uit. Maar iets in haar houding wees erop dat het haar weldegelijk uitmaakte. Ze dacht eindelijk iemand gevonden te hebben met wie ze het misschien goed kon vinden en dan gebeurde er dit weer. Ze negeerde het opkomende vervelende gevoel in haar binnenste en versnelde haar pas. Ze moest het maar even laten gaan. Voor nu dan.