Sweet lies

Haar tevreden geluiden leken hem te amuseren. Iets wat Clarke lichtelijk irriteerde; het ging allemaal al zo langzaam. 'You’ve seen nothing,' reageerde hij op haar eerdere analyse. Die toon, voor anderen wellicht een tikkeltje arrogant op te vatten, maakte haar op de een of andere manier compleet gek. Met haar groeiende ongeduld haast boven zich uit stijgend, keek ze toe hoe Oskar de tijd nam om de ruimte van de kelder even in zich op te nemen. Ze was al klaar om te kuchen of een duidelijke zucht te slaken, aangevende dat het wel weer tijd was dat hij zijn onverdeelde aandacht op haar zou richten, toen ze zag waar hij zijn blik op had laten vallen. Oké, dat beviel haar toegegeven wel. Het was beter dan de harde, koude vloer, al was ze op het moment niet meer zo kieskeurig. Maar goed, toch wel aardig dat hij daarover nadacht, dat moest ze hem nageven. Clarke voelde hoe zijn zachte handpalm van haar hals naar haar schouder gleed en vervolgens de druk achter haar schouderblad, die haar dwong een paar passen met hem mee te lopen. Deze verschuiving in dominantie stelde haar uiterst tevreden. Dat betekende dat hij niet langer dat ondraaglijke getreuzel voort zou zetten. Gewillig liet ze zich door hem op het zitvlak van de stoel werken om haar rug vervolgens te schikken naar de kussen en het zich zo wat gemakkelijker te maken. Ze bedoelde maar, als ze dan toch bezig waren met comfort... De druk van zijn knieën zorgde ervoor dat ze haar benen gemakkelijk liet spreiden. Hij was wat ver weg, bedacht ze. Ze leunde iets naar voren om hem met zijn armen weer naar zich toe te trekken. Even keek ze hem aan, streek met een hand over zijn perfecte, egale gezicht. Haar ogen gleden naar zijn gespierde borstkas terwijl haar duim zijn jukbeen even afging. Ze beet op haar lip. Geen gevoelens. Gevoelens voor hem, al was het maar in de kleinste vorm van romantiek, dat zou zijn dood worden. Nog een klein moment stond ze het zichzelf toe in zijn diepe, donkere ogen te kijken, voordat ze het weer uit haar hoofd zette. Haar aanraking mocht niet giftig worden. Ze verplaatste haar hand naar zijn hals om hem iets dichterbij te halen en hem vervolgens ruw te kussen. Als bewijs dat het niet om gevoelens draaide. Ze liet hem los en keek hem aan, terwijl ze onbewust over haar lippen likte. 'Are you ready for this?' vroeg ze hees, hem lichtjes aansporend om zijn gang te gaan. God, ze kon dit niet langer aan.

.i'm hungry for you my love

Ze lachte. Ze lachte en liet zich achterovervallen in de stoel, terwijl ze haar arm over de rugleuning worp. 'I hád seen nothing,' grijnsde ze, terwijl ze op adem probeerde te komen. Man, ze wist niet of het kwam omdat ze al zolang niet meer dit soort aanraking had beleefd of dat zijn bijzonderheid was dat hij halfgod was of zoiets, maar dit was geweldig geweest. Haar blik viel op de plekken waar hun lichamen elkaar nog raakte, en even kon ze haar ogen er niet vanaf halen. Het was zeer waarschijnlijk dat haar bijzonderheid dit had klaargespeeld. Dat hij haar niet écht wilde. Ze onderdrukte een gefrustreerde frons en zucht. Waarom deed ze daar de laatste tijd zo moeilijk over? Vroeg leek ze er nooit problemen mee gehad te hebben maar na... Na het incident was haar gave verandert in een vloek. Niemand kon van haar houden en zij kon van niemand houden. Zo was het nu eenmaal. Ze moest het accepteren. Accepteren en vooral vergeten. Vooral op momenten zoals deze. Dit waren de momenten dat haar lichaam haar verstand even onderuit haalde en het liet geloven dat het echt was. Ze wilde hem niet loslaten. Dat betekende dat haar kleine bezwering over een dag was uitgewerkt. En wellicht duurde het bij Peculiars nog korter, ze wist het niet. Maar ze wist dondersgoed dat ze het niet kon. Ze moest hem loslaten. Ten eerste omdat het niet kon. Het was redelijk ethisch onverantwoord hem hier dagen vast te houden, en bovendien nog eens zeer stalkerig en eng. Ten tweede omdat ze wist dat het dan niet lang zou duren voor ze wanhopig gevoelens voor hem zou ontwikkelen en hem wel... zou vermoorden. Ze drukte een kus op zijn lippen, waarna ze hem zachtjes aan de kant duwde. 'Thanks,' fluisterde ze in zijn oor.

In het gedimde licht begon ze te zoeken naar haar kledingstukken, al was het nogal een uitdaging de hare te onderscheiden van die van hem. Uiteindelijk slaagde ze erin haar ondergoed bij elkaar te rapen en het aan te trekken. Ze draaide zich naar hem om. Zou hij het, net als normale mensen, vergeten? Zou hij morgenochtend wakker worden met het idee dat hij samen met zijn schaduwhond een banaan had gegeten in de keuken en daarna een beetje ingedommeld was? Of zou dat bij Peculiars ook anders werken? Ergens hoopte ze van wel. Ze had nog nooit hoeven dealen met de nasleep van het gebruiken van haar bijzonderheid op iemand anders. Misschien werd het eens tijd. Ze was toch al zo bezig met veranderen, dit kon er ook wel bovenop. Aan de andere kant was het misschien beter voor de jongen zelf, als hij het vergat. Het was immers niet zijn keuze geweest. Clarke wist niet hoe hij in de lus lag, wellicht had hij zelfs een relatie waarmee Clarke zojuist had zitten spelen. Het zou eigenlijk enkel negatieve gevolgen voor hem kunnen hebben, want het enige positieve dat ze kon bedenken was als hij het daadwerkelijk leuk had gevonden. En in dat geval hadden ze nogal een probleem, want dat zou zijn dood kunnen worden. Ze wist het niet. Maar zoals altijd, zou ze het wel zien.

.i'm hungry for you my love

Nadat ze zich enkele seconden had bekommerd op de manier waarop dit kleine, ongeplande onderonsje met Oskar zou aflopen, ze haar kledingstukken bij elkaar had weten te rapen en ze zich weer in haar ondergoed en skinny jeans had teruggewerkt, was Clarke ernstig van plan het los te laten. Deze gehele avond. Ze had Oskar zijn kleding ook bij elkaar zijn rapen, en, hoewel enigszins verrast, nam ze aan dat hij daarmee hetzelfde zou doen. Heel even. Tot de 'So, you kissed me goodbye, didn’t you?' Clarke sloot vermoeid haar ogen alvorens ze zich omdraaide. Zijn stemgeluid had gekwetst geklonken, maar in het schemerlicht was aan zijn lichaamstaal en gezichtsuitdrukking af te lezen dat hij het feit dat hij verlaten zou worden al geaccepteerd leek te hebben. Clarke zuchtte lichtjes en moest moeite doen om niet met haar ogen te rollen. Ze wist natuurlijk niet of Oskar zich van karakter zo gedroeg, of er iets gebeurd was dat hem had beschadigd of dat hij -net zoals alle anderen op haar lijstje- haar nog probeerde te manipuleren, maar het riep hoe dan ook een soort irritatie bij haar op. Ze had zich net over hem heengezet. Fuck, wist hij hoe moeilijk dat was geweest? Wist hij hoe graag ze wilde blijven zodat ze zich morgen niet weer zo vreselijk leeg zou voelen? Ze hoopte maar van niet, anders vroeg ze zich toch ernstig af waar zijn hart gebleven was om zo zout in haar open wond te strooien. Haar elleboog plaatste ze tegen de muur en haar hoofd liet ze tegen haar hand rusten. 'It just that I... I had to.' Ze haatte het feit dat ze het gevoel had dat ze zichzelf hiervoor moest verantwoorden. Normaal had ze er niets om gegeven, had ze zich omgedraaid en was ze doorgelopen. Al dat gesmeek, waarvan Clarke wist dat het kwam door haar aanraking, en niet omdat ze zo graag wilden dat ze bij hen bleef. Maar nu was het anders. Nu kon ze dat niet opbrengen. Het leek haast alsof ze medelijden voor hem voelde. Was hij dan ergens oprecht? Lichtjes schudde ze haar hoofd. 'Remember that little spell I told you about? That's what you're feeling. And that's what needs me to get moving,' legde ze hem uit. Ze kon het niet over haar hart verkrijgen het niet te doen, om de een of andere stomme reden. Ze was te soft geworden.

.i'm hungry for you my love

Na haar woorden sloeg Oskar zijn armen over elkaar. Stomweg had Clarke maar aangenomen dat het niet uitmaakte wat ze zou zeggen. Want zolang hij maar op haar aanraking zou teren, zou het inderdaad niet uitmaken wat ze zei. Hij zou haar hoe dan ook ophemelen, en haar hoe dan ook gehoorzamen. Als dat het geval was, zou hij na haar woorden langzaam afdruipen, zonder verdere vragen te stellen. Dat gebeurde echter niet. Het leek haast alsof zijn gezicht grauwer werd, de vermoeidheidstrekken in zijn gelaat scherper. 'If you have to then you should go.' Hij sprak zacht, maar bleef haar blik ontwijken door een plotselinge fascinatie ontwikkeld te hebben voor de keldervloer, waarna hij zuchtte. Ze had het kunnen verwachten. Ergens. Ze bedoelde, ze wist al dat haar bijzonderheid anders werkte op Peculiars dan op mensen. Het was uitgewerkt. Ze herkende die plotselinge grauwheid en bitterheid direct. Ze had het vaker gezien, maar gewoon nog nooit zo snel. Om de een of andere reden verwarde het haar en daar raakte ze uitermate gefrustreerd van. Waar ze net de beslissing had gemaakt om weg te lopen, wilde ze nu des te liever hier blijven. Even kneep Clarke haar oogleden samen. Was dit zijn manier om haar terug te pakken? Werd er nu een spel met háár gespeeld? Haar vermoeide benen zeurden en ze gehoorzaamde hen door op de trap te gaan zitten, met opgetrokken knieën waar ze haar ellebogen op liet rusten. Ze keek hem aan. 'Why would you say that?' Ze vroeg het een tikkeltje ongelovig. Het was niet nodig, ze wist het zodra het uit haar mond kwam. En toch zou ze het voor geen goud terugnemen, want als ze hier zonder er verder een woord aan te wijden was weggelopen, zou ze het zichzelf nooit vergeven. Wellicht had ze zijn woorden te gemakkelijk afgeschoven op het feit dat hij onder haar betovering uit was gekomen. Wellicht was dit gewoon Oskar. En wellicht wilde Oskar het haar behoorlijk zuur maken.

.i'm hungry for you my love

Ze snapte het niet meer helemaal. Ze snapte niet hoe ze in deze situatie terecht was gekomen dat het plotseling overging van het heerlijke moment van  daarnet naar het vreselijk verwarrende moment van nu. Ergens wenste ze het allemaal weg, en dat verwarde haar alleen nog maar meer. Normaal gesproken zou het gevoel van de roes het gevoel van de leegte toch zeker enkele dagne overstemmen, maar het voelde alsof het direct was uitgewerkt. Of misschien alsof het niet eens effect had gehad op de eerste plaats. Ze vroeg zich ernstig af waarom ze in hemelsnaam weer op de trap was gaan zitten. Misschien had ze gehoopt nog iets van een verklaring van zijn kant te horen. Iets uit zijn mond dat ook maar de kleinste hint zou geven dat hij haar niet echt weg wilde hebben, maar enkel een nieuwe dimensie aan het spel gaf. Dat bleef uit. En ze wist dat het dom en naïef was om het nog te willen proberen. Hij vroeg het haar letterlijk, en toch gaf ze geen centimeter mee. Ze zuchtte. 'I don’t know. Just go, please, don’t make it worse,' sprak hij, ieder woord met meer vermoeidheid rond zich. Even zweeg ze, hield ze haar adem in. Toen voelde ze hoe haar hart weer begon te kloppen en haar zintuigen weer op scherp stonden. Alsof ze weer terug was in de realiteit. Het magische moment van hun wel heel spontane plan leek nooit gebeurd te zijn. Met een laatste blik op de stoel, de plek waar het alles was gebeurd, besefte ze dat ze er niets bij voelde wat ook maar een beetje op lust leek. Even zette ze haar tong tegen haar tanden en rolde langzaam met haar ogen. Toen hief ze haar handpalmen, om aan te geven dat ze aan zijn verzoek zou voldoen. En ook een beetje omdat ze er nogal klaar mee was. Vervolgens liet ze haar handen naar beneden glijden, naar haar knieën om zichzelf zo steun te bieden en op te kunnen staan. Zonder verder nog een woord aan hem te wijden, greep ze naar de leunen en draaide zich om. Al maakte ze wel de fout nog even zijn blik op te zoeken. Haar ogen waren inmiddels gewend aan het zwakke licht in de kelder, maar dat was niet eens nodig; ze had zijn kijkers zich ook wel in het donker voor de geest kunnen halen. Ze deed de deur van de berging achter zich dicht, en liet hem daarmee beneden achter.

Het eerste waarop haar oog viel toen ze de keuken weer in kwam, was zijn riem, die nog altijd onaangeroerd op de blinkende tegels lag. En het was alsof iets in haar als in een reflex vooroverboog en de strook leer langzaam oprolde. Vanaf het moment dat ze het had aangeraakt, had ze al spijt van haar plan, maar ze kon ook niet meer terug, bedacht ze. Ze moest en zou het meenemen. Er was een grijns, die haar gezicht tekende, maar ze voelde zich helemaal niet zo triomfantelijk als haar gezichtsuitdrukking deed suggereren. Ze nam het ding puur en alleen mee zodat ze de garantie had dat ze hem nog eens zou kunnen spreken, omdat een deel van haar dat wilde. En toch wilde ze het ding het liefst weer terugleggen omdat er nog steeds een deel van haar was dat wél logisch nadacht en besefte dat het echt niet kon, meer van hem. Meer van hem was alleen maar giftig, voor hen allebei. Het duurde maar enkele seconden, die innerlijke strijd, maar eigenlijk had ze direct al geweten welk deel van haar de overhand zou krijgen. Het was het deel dat altijd won. Het deel dat haar smekend schreeuwde om meer en meer en meer. Met een paar snelle passen begaf ze zich richting de trap. Waarschijnlijk zou ze de hele avond op haar kamer doorbrengen. Wellicht zou ze Haythel nog ergens kunnen vinden om de hele Truth or Dare concreet te maken, hoewel ze daar nu niet bepaald veel zin in had. Nog een zucht. Waarom moest hij het nu weer zo ingewikkeld maken? Ze was enkel op zoek geweest naar wat ontspanning, wat verlichting en naar iets wat eindelijk avontuurlijk kon zijn in dit saaie, lege gat. Dat ze later van die gedachten spijt zou krijgen, wist ze nog niet.

.i'm hungry for you my love