Well, f*ck. [FINISHED]

“Heb je enig idee hoe veel calorieën er in zo’n zak zitten? Weet je, dat jongen? Zo te zien ben je vrij atletisch gebouwd. Het zou jammer zijn als je dat zou verpesten.” Hunter vroeg zich af of het de betere optie zou zijn om de zak chips open te scheuren en de man te laten tellen hoe veel calorieën er nu in zouden zitten in zo’n zak, de man gewoon een dreun te geven, weg te lopen of het maar incasseren en betalen. Toen hij de rimpels begon te tellen die zich bevonden op het gezicht van de man besloot hij uiteindelijk om zijn geduld te bewaren en de man gewoon zijn gang te laten gaan. De man had hem de hele tijd in de gaten gehouden met een nogal chagrijnige blik in zijn ogen en Hunter had zich er vreselijk aan geërgerd. Hij voelde zich een indringer hier, terwijl het enige wat hij deed een zak chips kopen was. En dat notabene niet eens met zijn eigen geld! Hunter richtte zijn kille blauwgrijze ogen weer op de man toen deze verderging over de slechte combinatie van chips en frisdrank. En dat terwijl Hunter nog niet eens frisdrank bij zich had! Eigenlijk zou hij puur voor te treiteren nu een fles frisdrank erbij moeten gaan halen, maar zo veel geld had hij niet op zak en dat was ook niet wat hij had afgesproken met diegene van wie hij het geld had. “En dan zal ik je nog eens iets vertellen…” begon de krakende stem van de oude man weer, maar Hunter had zich half van hem afgewend en liet zijn blik door de vrij verlaten supermarkt gaan. Waarom had hij deze ellende weer? “… maar waar kom je eigenlijk vandaan, jongen?” Hunter zuchtte en draaide zich weer naar de man toe. “Luister,” zei hij op een kille toon. “Of u doet uw job en u rekent af, of ik vertel aan iedereen in dit godvergeten dorp die het maar wil horen wat voor slechte verkoper u bent en dan kunt u uw bedrijf failliet zeggen. Dus, wat gaat het worden?”

Hunter keek over zijn schouder naar de jongen die zich besloot te bemoeien met het gesprek. Hij had hem wel eens eerder in het huis gezien, maar zoals bij velen kende hij ook de naam van deze jongen niet. De manier waarop de jongen het zei, toonde echter aan dat de man dit niet alleen bij hem deed. Hunter vatte dat op als een geluk. Misschien zou de man zo verontwaardigd zijn dat hij Hunter’s boodschappen zou scannen, hem door zou laten en vervolgens de jongen achter hem op zijn kop zou geven. Maar nee, dat geluk werd hem niet gegund. Hunter trok een zuur gezicht toen de man begon te ratelen over de jeugd van tegenwoordig die geen respect meer had. Nog even en hij zou de vent bij zijn kraag pakken en hem een mep geven. In zijn hoofd begon hij al af te tellen. Vijf… vier… drie… twee… Alsof de man de tijdbom zag tikken, besloot hij net op het moment dat Hunter aan één zou komen en zijn dreigement in zijn hoofd werkelijk uit zou voeren te staken door op te houden en al zacht murmelend verder te scannen. “I was about the hit him in the face,” siste Hunter over zijn schouder tegen de jongen, al wist hij niet goed waarom hij een poging deed om sociaal te zijn. Hij trok zijn wenkbrauwen echter op toen hij een appel zag steken tussen allerlei ongezonde dingen. “Are you one of those people who feels guilty about eating junk food and trying to compensate it with two pieces of fruit?” Maar goed, zijn items waren gescand en hij kon betalen. “Was that so hard?” kon hij het niet laten om aan de oude man te vragen, die hem met een vuile blik aankeek. Ach, hij zou daar echt niet van kunnen slapen ’s nachts, hoor. Sukkel.

Ah, het leek erop dat hij met iemand te maken had die geen held was en die niet constant het goede in iedereen zag en al die onzin die zich daarmee kwam bemoeien. Dat kon hij wel appreciëren. Hij hield niet van mensen die alles tolereerden en die niks durfden te zeggen. En voor wie hij constant zijn mond open moest trekken. Als hij dan toch besloot om sociaal te zijn en zich open te stellen voor iemand – en wie weet ook ooit ergens vrienden te worden, in een verre toekomst – dan moest het wel met iemand zijn die zijn eigen boontjes kon doppen. Het antwoord dat de jongen hem gaf, beviel hem wel en Hunter gaf een knikje. “Fair point,” antwoordde hij rustig. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en vroeg zich af of hij door moest wandelen. Hij had geen idee of de jongen zich met hem had bemoeid om het op te laten schieten of omdat hij per se een gesprek met Hunter wilde hebben. Maar iets aan de jongen interesseerde hem wel en zorgde ervoor dat hij langer bleef staan. Hij kon zich niet herinneren dat hij de jongen eerder tegen was gekomen in het huis, maar dat was ook geen wonder aangezien hij zich nu niet echt bezighield met zijn medehuisgenoten. Voor hetzelfde geld woonde de jongen op de kamer recht tegenover hem en had hij het nooit doorgehad. “Are you a member of the house?” vroeg hij dus ook maar gewoon. “Do you have special powers?” Hij rolde met zijn ogen om aan te geven dat hij heel dat bijzonderheids-gedoe zelf niet zo nauw nam. De man leek zijn mond weer open te willen doen toen hij al het junkfood zag en Hunter zuchtte. Waarom hadden oudere mensen toch altijd die drang om jongere mensen terecht te stellen? Hij snapte het echt niet.

“I think a lot of peculiars who come tot his shop wish to do that,” zei Hunter met een opgetrokken wenkbrauw. Hij kon zich immers niet voorstellen dat er geen andere kinderen waren die hier kwamen winkelen, sinds dit de enige supermarkt was die een hoop voorraad ter beschikking had. En aangezien er een paar in de puberende fase waren en Hunter vrij zeker was dat er geen heiligen tussen hun zaten, zou er ook nog wel een paar andere dingen in het huis gedaan worden dan een paar dagelijkse taken alleen. Hij hoefde het eigenlijk ook niet te weten. Als hij ooit zoiets zou horen terwijl hij in zijn kamer was, dan was hij in staat om gewoon naar binnen te wandelen en te vragen of ze iets minder luid konden zijn. Maar misschien kwam dat ook wel door zijn gebrek aan ervaring. Sure, hij had meisjes in het verleden gezoend en was er ook iets verder mee gegaan, maar er waren dingen die je niet deed om het maar gewoon achter de rug te hebben en voor Hunter was dat zoiets, al zou hij nooit hardop toegeven dat hij echt zo cliché was. Niet dat iemand hem dat ook maar ging vragen. “Playing with fire,” antwoordde hij op een droge toon. “It’s literally just playing and sometimes burning something down because of anger. I don’t practise much because I don’t see the use of it.” Maar teleporteren klonk wel als een bijzonderheid dat van nut kon zijn. Of gedachten lezen. Alhoewel… Hunter dacht niet dat hij graag wilde weten waar sommige mensen aan dachten. Soms konden sommige dingen gewoon voor bepaalde personen alleen blijven. “How far does your power go?” vroeg hij, oprecht nieuwsgierig. “Can you only teleport yourself or can you take some other people with you?”

Hunter trok zijn wenkbrauw op bij het lichaamscontact, maar had weinig tijd om te reageren aangezien ze het ene moment nog in de winkel stonden en zich het volgende moment achteraan in een steegje bevonden, aan de achterkant van de winkel mét de boodschappen van zowel de jongen als hemzelf. Hunter was namelijk zo slim geweest om zijn eigen mandje ook vast te blijven houden waardoor hij zijn spullen nu bij zich had. “That’s… awesome,” wist hij uit te brengen, hoewel hij wel meteen zijn hand terugtrok nadat ze geteleporteerd waren. Hij hield niet zo van lichaamscontact, niet sinds de agressie van zijn vader de enige lichaamscontact was geweest die hij de afgelopen jaren had moeten verwerken. Hij linkte lichaamscontact onmiddellijk aan een vuist die in zijn gezicht geslingerd kon worden en soms bleef dat beeld wel eens hangen. Hij zette zijn mandje op de grond en stak zijn handen in zijn zakken. “Compared to your power mine sounds quite lame,” zei hij met een zachte zucht. “I guess I could burn someone’s face and the other day they won’t notice it anymore because of the loop, but what’s the fun in that?” En hij was ook weer niet zó sadistisch. Maar spullen stelen zonder dat de man de dag erna nog wist wat er was gebeurd? Waarom had hij daar nu niet aan gedacht? De volgende dag zou de man hun weer zien en dan zou hij hun benaderen als een nieuwe klant omdat hij geen idee had wie ze waren, geen idee had dat hij de dag ervoor nog tegen hun geklaagd had. En zou het hele proces zich weer herstarten. Zucht. “The name’s Hunter, by the way,” stelde hij zichzelf vervolgens voor, maar zonder zijn hand uit te steken of iets dergelijks. Again: hij hield niet van lichaamscontact en zichzelf voorstellen was daar geen uitzondering op.

“I can imagine it,” antwoordde Hunter. Ja, hij zou zich wel voor kunnen stellen hoe grappig het was om van het ene naar het andere punt te teleporteren. “Can you teleport yourself to closed off rooms as well?” Het zou wel enorm vet zijn om naar plaatsen te kunnen teleporteren waar anderen niet eens konden komen. Of waar het verboden was om te zijn. Bijvoorbeeld in een afgesloten ruimte waar veel interessante dossiers lagen van criminelen of iets dergelijks, al dacht hij daar nu misschien weer iets te ver over na. Hunter richtte zijn blik op Connor toen deze hem een vraag stelde en haalde zijn schouders op. “That’s none of your concern,” antwoordde hij op een rustige manier. “For now,” voegde hij er ietwat onwillig aan toe. Hij had geen idee hoe het nog in de toekomst zou lopen, maar hij moest zeggen dat de jongen hem wel interesseerde en dat hij benieuwd was waar hun contact naartoe zou gaan. Wie weet zouden ze wel vrienden worden en zou Hunter uiteindelijk toch wel antwoorden op die vraag. Maar goed, dat was dus afwachten om te zien of het ging klikken tussen hun twee.  

Hunter’s spieren spanden zich kort aan toen Connor wilde gaan raden, maar het antwoord viel nogal mee en zijn grimas veranderde naar een oprechte glimlach toen de jongen er eerder een grap van bleek te maken dan dat hij echt door wilde vragen op persoonlijke dingen. Hunter zag zeker potentie in hun en hij zou het jammer vinden als Connor zijn kans had verpest door er echt nieuwsgierig over te zijn. Bij hem werkte dat hij averechts; hij klapte dan dicht en kapte het gesprek juist meer af, waardoor er weer even veel afstand tussen hun zou ontstaan als in het begin dat ze elkaar ontmoetten. “Yeah, defenitly,” antwoordde hij met een grijns. “They are the real deal.” Hij ontspande zich zichtbaar en besefte dat hij zichzelf nog niet had voorgesteld, al had Connor dat wel gedaan. Het was frustrerend hoezeer het verleden nog een effect op hem leek te hebben, al zou zijn vader hier nooit in de lus kunnen komen. Dan zou hij Hunter zelfs niet herkennen, al zou Hunter nooit vergeten wat er vroeger gebeurd was. “I’m Hunter, by the way,” stelde hij zichzelf iets te laat voor, maar beter laat dan nooit, niet dan? “Your power sounds more advanced than mine. I didn’t lie when I said that my power is playing with fire. I can bend fire, but sometimes it doens’t do what I like it to do. It must be because I don’t practise it too much. It’s not like I can use it, or something. It destroys everything on it’s path, something it shouldn’t do when in a house full of kids.” Ja, hij wilde soms dat zijn bijzonderheid iets anders was, maar dat had hij toch niet meer voor het kiezen.

Hunter fronste zijn wenkbrauwen toen Connor begon over trainingen. Hadden ze die dan in dat huis? Hij kon het zichzelf amper voorstellen. Nou ja, eigenlijk kon hij dat wel. Er waren er genoeg die heel erg bezig waren met hun bijzonderheid en die het per se wilden beheersen. Niet iedereen was half getraumatiseerd en wilde er om die reden afstand van nemen, zoals hij. Misschien was het ergens wel een goed ding als hij het beter leerde beheersen. Zijn wenkbrauw schoot in de lucht toen Connor een beschrijving gaf van ene kerel genaamd Zeal. Hij dacht wel dat hij iemand rond had zien lopen met roze haar, maar hij had er voor de rest niet al te veel aandacht aan besteed, net zoals hij eigenlijk aan bijna niemand aandacht besteedde binnen het huis. “And your current boyfriend?” kon hij niet laten om het te vragen. Het zat er dik in dat Connor en die Zeal wel iets meer waren dan vrienden, gezien de manier hoe Connor de jongen omschreef. Hij vond het allemaal prima, het maakte hem niet uit hoe iemand was of wat iemand deed. Iedereen moest op dat vlak doen waar hij zich goed bij voelde, toch? Hij kon zichzelf alleen niet voorstellen met een kerel aan zijn zijde. Niet dat hij weer zo’n meidenmagneet was, maar… ach, you got the message, right? “But I might consider it, if I feel like it.” Hij haalde zijn schouders op. Dat er trainen waren, wilde nog niet zeggen dat hij er aan mee ging doen. Hoe minder hij zich op zijn bijzonderheid richtte, hoe minder hij met zijn verleden geconfronteerd werd. Hij kon zich sommige blauwe plekken die hij had opgelopen nog steeds voor de geest halen en de gebroken arm die hij ooit had gekregen, kon hij ook nog vrij makkelijk herinneren. De jongen richtte zijn blik weer op Connor. “What’s a mentor? I heard about them, but what are their tasks?”