Goodnight, sleep tight, don't let the dead bite

_{In een vaart sloeg hij de glas whisky achterover. Jeremy voelde het spul branden, maar het brandde niet zo erg zoals het vroeger deed. Vroeger toen hij mens was. Vroeger was hij ook al lang dronken geweest. Jeremy keek naar de twee flessen whisky die bij hem op de tafel stonden. Eén van de flessen was al leeg. Jeremy had midden in de nacht besloten om er op uit te gaan. Hij wou het dorp ook bij nacht leren kennen. Echter, zodra hij er achter kwam dat het dorp echt een dode dorp was ‘s nachts, had hij maar besloten om het zichzelf gemakkelijk te maken. Hij had ingebroken in een café waar hij eerder was geweest en had ongegeneerd de drank erbij gepakt.

Hij bekeek het café opnieuw. Het had wat weg van het café waar hij Rafe had ontmoet. De jongeman die al meteen zijn interesse had weten te vangen. Jammer genoeg was hij niet al te makkelijk te breken. De jongeman was koppig en wou niet naar Jeremy’s woorden luisteren om voor hem te werken. Logisch natuurlijk. Hij zou worden gedwongen en geen geld krijgen, maar Jeremy zou hem geen kans geven. Het was werken voor hem of doodgaan aan zijn krachten. Jeremy hoopte erop dat Rafe een levenslust had, want het zou toch zonde zijn om zo’n goede jongen het leven te ontnemen.

Jeremy had mankracht nodig. Zijn rijk groeide met de dag en daarom had hij ook steeds meer mensen nodig. Nu had hij op zich genoeg mensen in het rijk, maar mensen verwerven buiten het rijk was een stuk moeilijker. Hier kende bijna niemand hem en kon hij niet met zijn bedwing van angst ervoor zorgen dat mensen naar hem gingen luisteren. Hij moest ze stuk voor stuk aanpakken. Iets wat veel tijd en moeite kosten. Natuurlijk kon hij het dorp innemen en in één klap laten zien wat voor kracht hij had, maar dan was de kans groot dat de mensen er vandoor gingen waar hij op zoek naar was. Als zijn zoon erachter kwam dat hij zich in dit gebied bevond, dan zou hij weer meteen gaan vluchten. Uiteindelijk vulde Jeremy het glas opnieuw en nam er een nieuwe slok van.}

Rinzler

Al een enige tijd had de Program naar het plafond liggen staren. Zijn handen lagen samengevouwen over zijn buik heen, boven de dekens. Een bed verderop hoorde hij het kalme en ritmische ademhaling van JR. Een geluid waar hij al lange periode aandachtig naar aan het luisteren was. Het was overduidelijk dat hij geen slaap kon vatten. Wat overigens niet al te raar was. Nadat zijn kamergenoot en hij elkaar hadden ontmoet, was Rinzler in een enorme diepe slaap gevallen. Bijna twee dagen had hij aan èèn stuk door liggen maffen; geheel knock out geslagen door alle nieuwigheden. En nu lag hij hier. In een rustgevende kamer. Vrijwel iedereen die sliep.
Geruisloos sloeg de jongeman het deken van zich af. Een geheel naakt lichaam onthulde zich. Immers had hij geen kleding gehad en ging hij ècht níet in zijn pak slapen. Rinzler stond op waarna hij zo stil mogelijk richting de deur wandelde. JR mocht immers niet ontwaken. Die verdiende het om lekker te blijven slapen. Terwijl hij verder liep verscheen het pak bij elke stap. Langzaamaan kroop het omhoog steeds meer van zijn gespierde lichaam bedekkend. Als kersje op de taart sprongen de oranje lampjes aan. Dit was een ideale gelegenheid alles in rust te ontdekken. Al gauw was ook zijn gezicht bedekt door een helm.
Sensibel bewoog de man door het duister. Duidelijk in zijn element. Dit was het betere soort leven; veel rust en veel duister. In een uur tijd had hij meer ontdekt dan overdag. En die scoutingtocht bracht hem naar het centrum. Hier en daar brandden lantaarnpalen. Sowieso dat z'n helm geen nut meer zou hebben, dus liet hij die verwijderen. Vervolgens viel zijn blik op een cafe waarvan het licht brandde. Top! Daarmee was hij wel bekend! Opgelucht dat hij in ieder geval 1 ding herkende, stapte Rinzler naar binnen. Direct viel iets op. Geen mens te zien. Op iemand na. Dat moest vast de eigenaar wezen die nog snel even wat dronk na sluitingstijd. ,,Oh," begon Rinzler. ,,I'm sorry, Sir. The light was burning, I thought it was open." Hij haalde een hand door zijn haar. ,,I'll leave again." En Rinzler draaide zich om.

OOC: mobielpost, sorry if sucky

♦.♦

_{Jeremy had voor vanavond niet veel op de planning staan. Hij zou ervoor kunnen kiezen om dronken te worden, maar daarvoor zou hij echt moeite moeten doen. Immers zuiverde zijn bloed het alcohol er onmenselijk snel er al weer uit aangezien hij snel helend was. Jeremy nam nog een licht verveeld slokje van het brandend goedje toen de deur open ging. Jeremy keek op en liet zijn blik afglijden naar de deuropening. Een jongeman liep naar binnen. Zijn uiterlijk viel al meteen op. Het zwarte pak dat hij aan had deed Jeremy denken aan het pak dat Loras en Dylan aan hadden gehad bij hun missies, echter had dit pak een stel lampjes erin zitten. Jeremy zou niet weten waar het pak voor diende, maar had interesse genoeg om dat uit te vogelen.

De jongeman leek nu pas te beseffen dat het lang na sluitingstijd was en leek wat verbaasd te zijn om het feit dat er maar één iemand in het café zat. ,,Oh," was de eerste reactie. ,,I'm sorry, Sir. The light was burning, I thought it was open." verklaarde de jongeman en liet vervolgens een hand door zijn haren gaan. De jongeman noemde hem al meneer. Wat een manieren. Jeremy zou hem haast de zijne willen maken. ,,I'll leave again." eindigde de jongeman zijn woorden en draaide zich om.

Ho nou. Jeremy kwam recht. ”Stop,” zei Jeremy meteen. Het kwam er uit gewoonte bevelend uit dan hij zelf door had. Hij hoopte maar dat de jongeman het niet deerde en liep in een paar passen op de jongeman af. Hij trok de jongeman aan zijn arm het café in en sloot de deur achter de jongen. Hij deed de deur op slot en relaxte weer. Nu kon de jongeman hem niet ontsnappen. Hij richtte zich op de jongeman en liet zijn arm los. ”Sorry about that,” verontschuldigde hij zich vervolgens. ”Do you want some whiskey?” vroeg Jeremy terwijl hij terug liep naar de tafel en richting de fles knikte die op de tafel stond.}

Rinzler

Wat voelde hij zich toch weer een complete idioot. Hoe had hij kunnen aannemen dat alles hier open was, midden in de nacht? Hoe had hij het lef gehad gewoon naar binnen te lopen, zonder eens door het raam te kijken? Ondanks alle verschrikkingen in de digitale wereld, was het nachtleven er enorm bruisend. Er waren vele nachtclubs. Ieder van hen stampes vol. Wie gaf hen ongelijk? Ze moesten ergens hun verdriet kwijt en de beste manier was zich klem zuipen. De snelste oplossing voor alles. Regelmatig was Rinzler in zo'n nachtclub geweest. Enkel niet om te feesten. Eventjes staarde Rinzler naar zijn hand, dat op de deurklink lag. Ja, hij moest maar eens gaan. Stilletjes opende hij de deur. Zijn voeten kwamen in beweging, maar één simpel woord bracht hem meteen stil. ”Stop.” Abrupt hield de jongen stil, de hielen van zijn schoenen tegen elkaar aanslaand. Automatisme. Jarenlang soldaatje spelen had hem een grote hoeveelheid discipline toe gebracht. Vragend had Rinzler over zijn schouder naar de man gekeken. Deze was in de benen gekomen. Half draaide hij zich naar hem toe, enigszins verrast dat hij staan moest blijven. Een grip vormde om zijn bovenarm en Rinzler liet zich naar binnen trekken. In zijn lichaam gierde van alles langs. Alarmbellen; geschreeuw dat hij niet aangeraakt wou worden. Aan de andere kant speelde nieuwsgierigheid; dat alles van deze bijzonder vriendelijke man wou weten. Er ging zoveel door hem heen dat Rinzler moeilijk vond aan één kant toe te geven. Zijn blik schoot terug naar de deur, waarvan het op slot werd gedaan. Voor een seconde kwam een wenkbrauw omhoog. Waarvoor was dat nodig? Alsof hij niet naar buiten kon komen zonder een deur...
”Sorry about that,” sprak de man. Direct schudde hij zijn hoofd. ,,No need to apologize, Sir. It's fine, really." Waarvoor de ander sorry betuigde bleef hem onbekend. En zolang dat onbekend bleef was een "sorry" onnodig. Toch bleef Rinzler staan terwijl hij de man na keek. Wat er met hem aan de hand was... Hij kon er nog geen vinger op leggen, dus nam hij een afwachtende houding aan. Sterk, ferm maar afwachtend. ”Do you want some whiskey?” Er werd geknikt richting de fles op tafel. Whiskey? Er stonden nog net geen vraagtekens in zijn ogen weerspiegeld. Zou hij het doen? Of afslaan? ,,I- eh..." Hij zette wat stapjes naar voren. ,,Alright, Sir. It's unknown for me, so don't be surprised if my face looks funny." Aardse dingen hadden sowieso... Aparte smaken. Sommigen waren werkelijk een verschrikking, zoals citroenen. Dear god. Dat soort hadden ze wel achterwege mogen laten. Dit maal stapte Rinzler rechtstreeks op de tafel af. ,,You sure I don't bother you? I mean... Running this place can be hard." Sinds wanneer sprak hij zoveel? Teder streken zijn vingers langs de rugleuning van een stoel, tot hij zich ineens wat bedacht. Meteen waren zijn eerlijke bruine kijkers op de man gericht. ,,How do people call you?"

♦.♦

_{De houding van de jongeman viel Jeremy op. Hoe de jongeman meteen in positie stond zodra Jeremy hem tot een halt riep. Het beviel Jeremy. Het liet hem ongezien grijnzen. Hij trok de jongen terug naar binnen en deed de deur op slot. Vervolgens verontschuldigde hij zich voor zijn onbeschoft gedrag. Hij besloot het maar vriendelijk te houden. Hij zou alles eerst op de lieve manier proberen en als dat niet lukte, dan ging hij geweld gebruiken. ,,No need to apologize, Sir. It's fine, really." verzekerde de jongeman hem. Jeremy keek kort om naar hem en merkte zijn afwachtende houding op. Alsof hij op een bevel zat te wachten.

Hij was zo al perfect! Hij hoefde alleen maar te weten dat hij voor Jeremy werkte en dat hij zijn bevelen dus moest opvolgen en dan was hij al klaar om voor hem te werken. Zo’n gem kon Jeremy toch niet laten liggen? Al helemaal niet nu hij meer mensen nodig had. Deze jongen lag voor het oprapen! Jeremy richtte zich op zijn tafel en nodigde de jongeman uit voor een glaasje. De jongeman zou hier immers wel gekomen zijn met een reden. Een drankje zou toch niet verkeerd zijn? Jeremy liet zijn blik terug gaan naar de jongeman die hem vragend aankeek. ,,I- eh..." begon de jongen en zette wat stappen naar hem toe. ,Alright, Sir. It's unknown for me, so don't be surprised if my face looks funny." legde de jongeman uit. Jeremy trok een wenkbrauw uit. Nog nooit van whisky gehoord? De jongen miste wat! Uiteindelijk trok Jeremy zijn schouders op en wenkte hij de jongen om dichterbij te komen. ”No worries boy, just take a sip and see if you like it,” reageerde Jeremy op de woorden.

Hij pakte een tweede glas erbij en nam vervolgens terug plaats op één van de stoelen die bij de tafel stond. Hij schonk het tweede glas in terwijl de jongen naar hem toe liep. ,,You sure I don't bother you? I mean... Running this place can be hard." sprak de jongeman. Jeremy keek kort wat verbaasd op, voordat hij zich besefte waar de woorden vandaan kwamen. De jongen dacht kennelijk dat Jeremy de café runde. Jeremy schudde zijn hoofd en grinnikte zachtjes. ”I don’t own this café nor do I work here,” maakte Jeremy duidelijk met een lichte grijns. De jongeman had de stoel voor hem ondertussen bereikt en rustte zijn hand op de leuning.

,,How do people call you?" vroeg de jongeman hem. Jeremy knikte richting de stoel als teken dat de jongeman moest gaan zitten. ”Jeremy Suthcliff,” stelde Jeremy zichzelf voor. Zijn naam begon hier langzaam maar zeker bekender te worden. Dit kwam door dat zijn zonen zich hier bevonden en doordat Jeremy ook al wat mensen de stuipen op het lijf had geraakt en angst sprak. Hij ging er echter niet vanuit dat de jongeman hem herkende. De jongen leek niet van hier te zijn. Het pak zei al genoeg. ”What’s you’re name?” vroeg Jeremy terwijl hij het glas met whisky naar de jongen toe schoof. ”And where are you from?” vervolgde Jeremy de vraag. Hij wou de jongen wat beter leren kennen voordat hij zijn plan zou duidelijk maken.}

Rinzler

”No worries boy, just take a sip and see if you like it." Aye. Daar stemde Rinzler mee in, waardoor hij naar voren stapte. Immers was hij van de slaapkamer vertrokken om dit gebied in rust te ontdekken. Hoewel hij nu niet meer alleen was, weerhield hem dat er niet van om nieuwe dingen uit te proberen. Whiskey. Een naam die hij goed moest onthouden, voor een mogelijk vervolg. Of een nieuw ontstaande haat. Stilletjes had hij toegekeken hoe een tweede glas gevuld werd, waarna hij even opkeek naar de man. Waarom zou deze zoveel moeite doen? Iemand een drankje aanbieden deed men niet zomaar. Zou het komen omdat de tent zo vreselijk leeg was? Voelde de man zich eenzaam? Rinzler merkte op dat hij interesse had in het leven van de onbekende. Naar diens verleden. Diens levenslessen. Het feit dat de man hier alleen gezeten had en blijkbaar de dienst uitmaakte over het drank, liet hem denken dat de man de eigenaar was. Iets wat hij waarschijnlijk verkeerd gedacht had. De man grinnikte. ”I don’t own this café nor do I work here.” kreeg Rinzler als antwoord. ,,Ah," reageerde hij zachtjes, beseffend wat dat inhield. Ze braken in. Niet enkel de man, want hij was er nu net zo schuldig aan. Meteen sloeg hij zijn blik neer, verscheurd door twee verschillende gevoelens. De één die het geen reet kon schelen, de ander die vertelde dat dit zo verkeerd was. Dat één iemand in deze wereld beroofd werd van diens inkomen. Toch ging de jongeman overstag, door het ene simpele gebaar dat hij moest gaan zitten. Hij schoof de stoel naar achteren en nam plaats. Met een rechte rug, schouders strak naar achteren.
”Jeremy Suthcliff.” Wat had JR ook alweer gezegd toen zij elkaar hadden ontmoet? Om zich wat tijd te winnen knikte hij eens. ,,Strong name." Rinzler kon het niet uitleggen. Mensen met twee namen klonken statiger. Mooier. Vloeiender. Ja, hij hield er wel van. ,,Nice to meet you," vervolgde hij. ,,Sir." Dat hij de man nu Jeremy kon noemen, zou hij het nog altijd houden op 'sir'. Een getuige van respect voor meerderen. Tenslotte waren daar geen bezwaren tegen gemaakt, dus het zou wel goed zitten. ”What’s you’re name?” Rinzler nam het glas met Whiskey aan dat hij eventjes rond liet draaien. ”And where are you from?” Zijn gezicht vertrok voor een moment. Moesten ze het daar nu werkelijk over hebben? ,,Rinzler is the name they gave me," antwoordde de jongen, voordat hij zich op de whiskey stortte. Wellicht wat te overenthousiast sloeg hij het glas achterover, alsof het een shot was. Een actie waarvan hij meteen spijt had. De branderige naspoor die het achterliet, liet hem wat hoesten. Zijn gezicht stond zuur. In de hoop het van zich af te kunnen schudden, schudde hij z'n hoofd wat. ,,I don't know how you do it but damn.." mompelde Rinzler terwijl hij het glas terug op tafel zette. Ergens was hij niet van plan antwoord te geven op Jeremy's tweede vraag. Hij wilde het negeren, net doen alsof het nooit gevraagd was. Maar hoe onbeleefd zou dat wel niet zijn. ,,Anyway, I'm created in a digital world. Made to protect it, but I've failed." Een zwak glimlachje zat op zijn lippen, maar niets van die glimlach was gemeend. Hij schaamde zich diep. Niet alleen om het feit dat hij het volk had laten zitten maar ook dat hij Clu de controle over hemzelf had laten nemen. Misschien met wat hulp, alleen dat deed er niet toe, het resultaat was hetzelfde. Daarbij, wat had Jeremy nou aan deze informatie? ,,Not important though," voegde Rinzler eraan toe terwijl hij degene tegenover zich aan keek. ,,You want me to pay for that bottle?" Kort gaf hij knikje richting de whiskey fles. Alles om van onderwerp te veranderen.

♦.♦

_{,,Ah," reageerde de jongen echter op het feit dat Jeremy niet de eigenaar van het café was en er zeker niet werkte dus dat hij had ingebroken. Jeremy vroeg zich af of de jongen nu zou terug kruipen. Zou hij afhaken en weg willen gaan? Jeremy wenkte richting de stoel. De uitnodiging werd geaccepteerd en de jongen nam plaats. Hij zat wel anders dan de meeste jonge volwassenen. De jongen zat netjes met een rechte rug, zijn schouders strak naar achteren. Jeremy zei er niks op. Het stond hem aan, maar het liet hem wel vragen wie de jongen was en waar hij vandaan kwam. Echter moest hij nog even wachten met de vragen stellen. Eerst werd er naar zijn naam gevraagd. Zonder aarzelen gaf Jeremy deze prijs. De jongen leek niet van hier te komen, dus zou zijn naam hem niks doen. De jongen knikte na zijn antwoord. ,,Strong name." vervolgde de jongen. Jeremy keek ervan op. Een compliment die hij nog niet eerder had gehad over zijn naam. Hij grijnsde wat en knikte als teken van dankbaarheid. ,,Nice to meet you," ging de jongeman verder. ,,Sir." werd er al snel aan toegevoegd. Ieder ander persoon had de jongen waarschijnlijk al lang gezegd dat hij niet zo formeel hoefde te doen en dat hij hem gewoon bij zijn naam moest noemen, maar Jeremy was niet zoals ieder ander. Hij hield ervan om zo aangesproken te worden. Hij verdiende het. Hij trainde zijn mensen om hem altijd sir te noemen, dus dat de jongen dat al deed was een positieve extra.

Voordat Jeremy zich op zijn plan ging storten moest hij eerst wat meer informatie hebben over de jongen. Zo vroeg Jeremy naar zijn naam en naar zijn herkomst. De jongen had het glas whisky vastgepakt, maar zijn gezicht betrok enkel bij de laatste vraag die Jeremy stelde. Jeremy keek de jongen aan. Had hij een gevoelige snaar geraakt? Het leek erop. De vraag was of hij nu een antwoord zou krijgen. Jeremy besloot af te wachten. Hij zou het eruit slaan moest dat het geval zijn. Hij wou dat mensen naar hem luisteren en deden wat hen werd verteld. Al was het het kleinste onderwerp dat ze voor hem verzwegen. Als hij ernaar vroeg wou hij het antwoord weten. ,,Rinzler is the name they gave me," Jeremy keek op, beseffen dat de jongen zijn naam had gegeven. ”Nice to meet you,” zei Jeremy op zijn beurt. Hij hief zijn glas wat op, waarna hij het naar achteren gooide. Het goedje brandde in zijn keel, maar hij al genoeg op om het te negeren. Niet dat hij dronken was. Dat zeker niet. Hij was enkel gewend aan het brandende gevoel. Zijn blik ging naar Rinzler die het glas ook naar achteren sloeg. In eerste instantie wou Jeremy een wenkbrauw optrekken. De jongen had immers toch gezegd dat hij niet bekend was met die drank? Maar al snel bleek dat hij dat ook echt niet was. De jongen begon te hoesten en trok een zuur gericht. Jeremy kon het niet helpen dat hij daar toch kort om moest lachen. Altijd leuk om die reactie te zien. De jongen schudde met zijn hoofd. ,,I don't know how you do it but damn.." mompelde Rinzler terwijl hij het glas weer neerzette. Jeremy lachte opnieuw wat. Vervolgens pakte hij de fles weer op. ”Years and years of experience,” antwoordde Jeremy met een grijns en een knipoog, waarna hij hen beiden glazen weer vulde.

Jeremy merkte hoe het onderwerp werd gewijzigd. Deed Rinzler did expres? Immers had de jongen enige emotie laten zien zodra Jeremy de vraag had gesteld. Jeremy nam zijn glas in zijn hand en leunde wat naar achteren in de stoel. Hij draaide het glas in zijn hand. Afwachtend keek hij de jongen aan. Hij zou niet van onderwerp veranderen. Hij zou de jongen niet zo makkelijk er vanaf laten gaan. Hij wou een antwoord hebben. Of Rinzler leek dit te beseffen of de jongen had toch besloten om te beantwoorden. In ieder geval begon Rinzler aan het antwoord. ,,Anyway, I'm created in a digital world. Made to protect it, but I've failed." antwoordde Rinzler. Jeremy ging weer wat rechter zitten. Hij nam het glas vast in twee handen. Hij trok een wenkbrauw op. ”The digital world?” herhaalde hij wat bedenkelijk. Dat had hij werkelijk nog nooit gehoord. Wel van wezens die verbonden stonden met de technologie en daar gebruik van maakte, maar niet dat iemand daar ‘gemaakt’ was. Jeremy besloot zich echter op de laatste woorden te richten. Het klonk alsof de jongen in dienst had gestaan van iemand in de digitale wereld. Het zou de formele houding verklaren en het zou hem des te meer in aanraking laten komen voor een positie in Jeremy’s plan. Jeremy wou er verder op ingaan, maar Rinzler stak daar een stokje voor. ,,Not important though," sprak de jongen. Opnieuw trok Jeremy een wenkbrauw op. Ho even. Wie was hij om te bepalen dat dat geen nuttige informatie was voor Jeremy?

,,You want me to pay for that bottle?" vervolgde de jongen en knikte richting de fles. Kort ging Jeremy’s blik naar de fles. Hij kon nagaan dat de jongen opnieuw het onderwerp wou veranderen. ”Well I’m not paying for it, so why should you?” ging Jeremy na. Hij schudde eens zijn hoofd. Niet laten afleiden nu! ”Rinzler, where you in service of someone?” vroeg Jeremy na. Hij liet Rinzler nog even niet antwoorden. Hij wou zijn plan eerst uitleggen anders had hij kans dat Rinzler geen antwoord wou geven. Hij begreep dat het kennelijk een gevoelig onderwerp was en Jeremy had ook geen intentie om zout te strooien in oude wonden, maar hij wou wel de nuttige informatie hebben. ”I can offer you a job to work for me, does that appeal you?” vervolgde Jeremy met een lichte grijns.}

Rinzler

Jeremy had gelachen om zijn drank-actie. Iets wat Rinzler zelf ook gedaan zou hebben wanneer iemand zo tegenover hem zat, met precies dezelfde faal. Met een zachte klap had hij het glas terug op de tafel gezet, waarna hij even met de rug van zijn hand zijn mond wat verborg. Er lag een scheve grijns rondom zijn lippen, in een poging een lach in te houden. Gadverdamme wat was dat spul smerig. Een zachte blos lag op zijn wangen, wat meer kwam door de plotselinge warmte wat het drankje hem gegeven had. Uiteraard dat het soort alcohol tussen de wereld wat hij kende, en deze wereld, héél verschillend was. Hij betwijfelde of hij ooit aan deze smaak gewend zou raken. ”Years and years of experience,” beantwoorde Jeremy. Rinzler liet zijn hand zakken en schraapte zijn keel, tijd om te herstellen. ,,So it seems," sprak de jongeman. Hoe kon deze smaak mensen stimuleren meer te gaan drinken? Daar kon hij met zijn hoofd echt niet bij. Maar ja, men verschilden. Ook hierin. In ieder geval had hij geen behoefte aan meer. Eén glas was wel weer meer dan genoeg. Echter leek het niet te blijven bij één glas, want ze werden wederom gevuld. Uit beleefdheid sloeg hij het niet af. Oh well...
Maar van aan alcoholisch drankje sloeg het onderwerp om naar iets waar Rinzler geen behoefte aan had gehad. Wat moesten mensen toch met de informatie van waar hij vandaan kwam? Voegde dat nou werkelijk iets toe aan hun kennis? Hijzelf vond van niet. Het was beter als ze er niets vanaf wisten. Alsof het nooit bestond en nooit bestaan had. Er ging teveel ellende erin rond. Waarschijnlijk was dat ook de reden waarom de echte maker van hem nooit weer was terug gekeerd; the grid was gedoemd te mislukken. En die beste meneer had het geweten. Hij had hen achter gelaten. Rinzler gaf de man nog gelijk ook. ”The digital world?” Hij keek op naar Jeremy. Het deed hem goed dat deze niet wist wat het inhield. Houden zo. Niets aan veranderen. Deze instelling liet hem zijn mond wijselijk houden. Hij ging Jeremy echt niet aan zijn neus hangen wat er daar gaande was. Dat Rinzler hier was en niet daar moest al voldoende wezen. Daarom probeerde hij gauw de aandacht te verleggen tot wat anders. Iets kleins; zoals het betalen van de whiskey fles. Het leek te helpen. Hij zag dat de blik van Jeremy verlegd werd tot het materiaal. Goedzo, hou je daar mee bezig, schoot er door hem heen.
”Well I’m not paying for it, so why should you?” Rinzler fronste zijn wenkbrauwen. Meende Jeremy dat serieus? ,,Because that means we are stealing from an innocent person," viel hij in de reden. Het zou dan nooit in hem opgekomen zijn om als eerste een fles te jatten maar ze dronken er nu beiden van. Dus hij was net zo schuldig als Jeremy. ”Rinzler, where you in service of someone?” Het plannetje mislukte. Zijn ogen werden hard, zijn lippen lagen strak op elkaar. Was de informatie die hij gegeven had niet voldoende geweest? Waarom was Jeremy er zo in geboeid? Rinzler had de neiging te flippen. Natuurlijk was hij niet in dienst geweest. Althans, niet vrijwillig. Niet zonder dwang. Niet zonder mishandeld en gemanipuleerd te worden. Hij had een eeuwige herinnering op zijn verminkte rug staan; vele, lange littekens. Gecreëerd met meerdere wapens. Gitzwart waren ze; een kleur wat ze altijd zouden blijven. Echter leek Jeremy nog niet klaar, er kwam meer. ”I can offer you a job to work for me, does that appeal you?” Rinzler wist niet of Jeremy het door had -bewust of onbewust-, maar hij kreeg een totaal verkeerd beeld van die baan. Min of meer doordat ze van het ene onderwerp over gingen in het andere. Als een ongetemde hengst leek alles in zijn lichaam te steigeren. Tegen te stribbelen. Bang voor enige herhaling. Rinzler had er moeite mee rustig te blijven. ,,I'm sorry, sir," begon hij met een wat trillende stem. ,,But I'm not interested. Whatever it might be, I'm not going to be someone's slave again." Hij schoof de stoel achteruit en stond op. Vanuit een klein, verborgen zakje aan zijn riem haalde hij wat geld tevoorschijn, wat hij op de tafel legde. ,,Thank you for this... Interesting night, but I have to go now. Goodluck with finding the right person for your work, sir."

♦.♦

_{Desondanks het feit dat de informatie gevoel leek te liggen, had Jeremy naar de plek gevraagd waar Rinzler vandaan kwam. De jongen beantwoorden zijn vraag, maar Jeremy werd er niet veel helderder van. Het enige wat hij zich kon bedenken was dat de jongen daar in dienst was geweest. Het was genoeg informatie om iets mee te kunnen. Jeremy richtte zich kort op de fles whisky zodra Rinzler het opnoemde. Jeremy haalde zijn schouders op. Hij zag niet in waarom Rinzler er voor moest betalen als hij het ook niet deed. De woorden vielen in het verkeerde keelgat. ,,Because that means we are stealing from an innocent person," sprong Rinzler ter reden. Jeremy trok lichtjes een wenkbrauw op. Aha. Dus de jongen was niet per se slecht. Genoteerd. Jeremy besloot zijn mond wijselijk te houden. Hij besloot in plaats daarvan over te gaan op het plan dat hij al een tijdje had klaar liggen in zijn hoofd.

Hij legde het voor daan de jongen. Hij merkte op hoe zijn blik verharde en zijn lippen op elkaar verstrakte. Weer een gevoelige snaar geraakt? Het leek erop. Jeremy ging echter verder. Hij stelde de jongen voor om voor hem te gaan werken. De jongen leek er nog niet eens lang over een antwoord na te denken. ,,I'm sorry, sir," begon de jongen met zijn antwoord. Zijn stem trilde. Emoties leken vlak onder het oppervlakte te liggen. Stilletjes vervloekte Jeremy de situatie. Hij had moeten wachten. Hij had de jongen langer moeten observeren en te weten komen dat de jongen zo’n aanbod niet zou accepteren. ,,But I'm not interested. Whatever it might be, I'm not going to be someone's slave again." sprak Rinzler verder, waarna hij de stoel naar achteren schoof en recht kwam. Jeremy moest moeite doen om niet kil te kijken. Hij moest zich inhouden om de jongen niet tegen een muur aan te planten en hem met hetzelfde geweld voor hem te laten werken. Hij wist het klaar te spelen. Een kalme blik rustte in zijn gitzwarte ogen. Hij zou de jongen nog een kans geven. Jeremy had het verkeerd aangepakt, dat was duidelijk en nu zou hij het zelf recht moeten zetten.

Geld werd tevoorschijn gehaald en op de tafel gelegd. Alsof Jeremy nog maar net door had dat Rinzler van plan was om te vertrekken, stond de man op. ,Thank you for this... Interesting night, but I have to go now. Goodluck with finding the right person for your work, sir." sprak Rinzler nog. ”No please!” begon Jeremy. Een smekende toon lag in zijn woorden. ”Please, listen to me for a second,” probeerde Jeremy nog. Zijn gelaat was zachter van uitdrukkingen geworden. Ja hij kon ook wel onschuldig spelen. ”I never meant to enslave you, dear god no! That would be just inhuman!” zei Jeremy meteen. Oh wat was hij de perfecte leugenaar. ”I have an empire. I took control over it when I defeated the last emperor. He was an evil man who would just kill and torture. I ended his reign, but that made me emperor. I’m trying to lead the empire as good as possible, but it almost seems impossible due the lack of people,” vertelde Jeremy het verhaal dat hij net uit zijn duim zoog. ”I need some people who can help me. In that way order can restore to the empire and people can be happy again. I get it if you don’t want to help me, but please, give it some thought,” eindigde Jeremy zijn woorden met opnieuw een smekende toon in zijn laatste woorden.}

Rinzler

Zo vlug mogelijk moest hij hier weg, om weer af te kunnen koelen en de warboel weer op orde te krijgen. Jeremy was aardig geweest, tot nu toe moest Rinzler hem wel. En dat de boel bij hem leek te kortsluiten was niet perse de ander zijn schuld geweest. Maar de baan had hij afgeslagen, wat het ook moest zijn. Momenteel deed hij enkel aan doem-denken. Die baan zou slecht zijn, ondanks dat Jeremy een goed persoon leek. Tegenstrijdig, as always. Hij bevochtigde zijn lippen eens, waarna hij aanstalten maakte richting de deur te lopen. Weg van dit cafe, weg van het huis. Misschien moest hij maar een paar dagen weg blijven. ”No please!” Totaal verrast bleef de jongeman staan. Had Jeremy nou zojuist gesmeekt? Niet begrijpend knipperde Rinzler met zijn ogen, waarna hij zich terug draaide naar de man. Wat onderzoekend had hij deze aangekeken. ”Please, listen to me for a second." Dat kon hij wel doen toch? Eventjes? Immers was de man ook aardig tegen hem geweest, dan was dit het minste wat hij voor hem doen kon. Instemmend knikte hij, om vervolgens met zijn rug tegen de bar te leunen. ,,Alright, you've got my attention." Aandachtig keek hij de ander aan, afwachtend wat deze te zeggen had. "I never meant to enslave you, dear god no! That would be just inhuman!” Ja, dat was het ook. En hoe had hij ooit kunnen denken dat deze man hetzelfde zou doen als wat hij gewend was? Waar had hij het lef vandaan gehaald iedereen over één kam te scheren? ”I have an empire. I took control over it when I defeated the last emperor. He was an evil man who would just kill and torture. I ended his reign, but that made me emperor. I’m trying to lead the empire as good as possible, but it almost seems impossible due the lack of people." Rinzler's ogen verwijdde zich. Vandaar dat Jeremy het oké had gevonden als 'sir' aangesproken te worden. De beste man was een leider. Een góede. Zijn blik werd even ernstig. Want dat was het ook. Mensen te kort hebben was vreselijk, zeker als je het goed wilde doen. ”I need some people who can help me. In that way order can restore to the empire and people can be happy again. I get it if you don’t want to help me, but please, give it some thought."
In dat geval had Rinzler niet eens de tijd nodig om na te denken. Want na dit verhaal keek hij tegen de man op. Iemand die een volk bevrijd had van kwaad was altijd goed. Iemand zoals hij zelf wilde zijn, maar nooit had gekund. Hij schudde zijn hoofd. ,,I'm so sorry to turn you down, sir. I judge way too quickly. Of course I will help, without any doubt." Hij duwde zichzelf van de bar weg. ,,Maybe stupid to ask, but do you want to be adressed by sir or sire?" Sinds Jeremy een leider bleek vond hij dit nodig om te vragen. Gewoon om zeker te weten. De man verdiende respect. Wellicht wel meer dan alleen dat. ,,Just one thing..." Onbewogen bleef Rinzler staan. ,,Could you accept the fact that I've murdered, slaughtered, tortured my own people? Als hij voor de man werken zou dan moest hij ook -gedeeltelijk- weten wat voor acties hij uitgehaald had. Hij zou begrijpen dat het niet acceptabel zou zijn, dat vond hij immers zelf ook niet. En hij zou het al helemaal begrijpen als Jeremy gewoon verder bleef zoeken. ,,If yes, tell me what I've to do. If not; I'll leave and we'll never see each other again."

♦.♦

_{Jeremy besloot het over een totaal andere boeg te gooien. Uit de simpele woorden dat Rinzler hem te reden was gegeven dat stelen slecht was, kon Jeremy concluderen dat Rinzler dus niet ‘slecht’ was. Jeremy zou hem dus niet krijgen met zijn normale aanpak. Om die reden besloot hij zijn beste good guy impressie uit de kast te trekken en hield hij Rinzler tegen door hem te smeken om te blijven. Het hielp. De jongen keek verbaasd op. Ja raak er maar niet aan gewend, dacht Jeremy wat droog. Hij vroeg vervolgens, op dezelfde smekende manier of Rinzler even naar hem wou luisteren. ,,Alright, you've got my attention." gaf Rinzler aan. Jeremy knikte eens dankbaar, waarna hij meteen begon met zijn leugen. Hij vertelde over de o zo slechte leider die hij heel heldhaftig had overwonnen. Oh hoe ironisch dat hij over zichzelf sprak in een tweede zin. De jongen leek zijn leugen te accepteren als de waarheid. Jeremy zag hoe zijn ogen zich verwijde, waarna een ernstige blik in zijn ogen verscheen. Jeremy had het vermoeden dat hij de jongen precies daar had waar hij hem nodig had.

Om die reden zei hij de jongen dat hij niet akkoord hoefde te gaan, ook al ging Jeremy er wel vanuit dat dat ging gebeuren, en smeekte hij hem enkel om erover na te denken. Natuurlijk hoopte Jeremy dat hij de jongen genoeg had overtuigd met zijn leugen en zijn gesmeek, anders moest hij nog meer leugens tevoorschijn halen om het dikker erop te leggen, maar het leek al genoeg te zijn. Rinzler schudde met zijn hoofd. Jeremy keek op. ,,I'm so sorry to turn you down, sir. I judge way too quickly. Of course I will help, without any doubt." ging Rinzler akkoord en kwam recht. Van binnen grijnsde Jeremy, maar van buiten liet hij enkel een opgeluchte en dankbare glimlach zien. ”Thank you,” bedankte hij Rinzler dan ook meteen. ,,Maybe stupid to ask, but do you want to be adressed by sir or sire?" vroeg Rinzler vervolgens. Jeremy keek op. Oeh, Sire, dat klonk fancy. Misschien moest hij dat maar als de nieuwe norm instellen. Ook al zou dat betekenen dat duizenden mensen opnieuw moesten worden getraind. Laten we maar klein beginnen. ”My people call me sire, but you can call me anything you want,” maakte Jeremy met een glimlach duidelijk, ook al zou hij het niet kunnen verdragen als de jongen hem bij zijn voornaam ging noemen. Dan werd het allemaal toch iets té persoonlijk.

,,Just one thing..." begon Rinzler. Jeremy keek op. Stelde hij een voorwaarden? Was hij nog niet geheel om? Jeremy keek hem licht vragend af en wachtte af. ,,Could you accept the fact that I've murdered, slaughtered, tortured my own people?” vroeg Rinzler. Jeremy keek op. God, als Rinzler nu enkel nog de slechte mentaliteit had gehad, dan was hij echt perfect geweest! Nu moest Jeremy doen alsof hij martelen en moorden verachte. Een bedenkelijke blik verscheen dan ook in zijn ogen. Ook omdat hij nu zeker wist dat hij de jongen niet kon inzetten als huurmoordenaar. Gelukkig waren er nog genoeg andere posities vrij. ,,If yes, tell me what I've to do. If not; I'll leave and we'll never see each other again." eindigde Rinzler zijn woorden. Jeremy schudde zijn hoofd. ”Well although I strongly dislike torturing and murdering people, I will still hire you. I believe that you’re a good person,” maakte Jeremy duidelijk. Hij liet het lijken alsof het een moeilijke beslissing was, maar natuurlijk was de beslissing allang gemaakt. ”And well, what you can do for me, is give me more information about this village,” begon Jeremy. ”I’ve been here for a few days, trying to find people who can help me and trying to find the people who still work for the old emperor. I need to stop those people before they start killing my people,” legde Jeremy uit. Ondertussen liep hij terug naar de stoel waar hij eerder had gezeten. Hij keek Rinzler vragend aan. Zou hij weer bij hem plaatsnemen?}

Rinzler

Verschrikkelijk schuldig voelde Rinzler zich. Hoe had hij zo over Jeremy kunnen denken? Hoe had hij he zo kunnen laten vallen? Eerder hielp hij jan en alleman, en nu sloeg hij direct af wanneer er een vraag om hulp kwam. Maar het voelde nu ook wel goed om te weten waarom Jeremy precies hulp nodig had want zonet werd dat achterwege gelaten. Wat hij overigens wel snapte. Sommigen vonden hulp vragen moeilijk. Zeker als het voor een langere tijd was. Alhoewel, dat was een conclusie die Rinzler zelf had getrokken. In zijn beleving waren ze niet binnen een dag klaar. Dit had tijd en geduld nodig. Echter moest Jeremy wel beseffen dat hij geen heilig man was. Niet iemand die nooit wat had uitgespookt, onder dwang of niet, dat maakte in dit geval weinig uit. ”My people call me sire, but you can call me anything you want," gaf de man antwoord. Zie je wel! Al de hele tijd zei hij het fout! Rinzler boog zijn hoofd eventjes. ,,Sire it will be then," reageerde hij met een zwak glimlachje. Ondanks dat hij het fout had gehad gaf hij zichzelf toch kudo's dat hij niet geheel disrespectvol was geweest. Sir en sire, het scheelde slechts één letter. Gelukkig leek Jeremy het niet veel te deren.
Afwachtend keek hij naar de ander. Zijn ene hand hield de andere pols vast, onzeker wat voor houding te geven. Immers was hij alles behalve trots over het feit dat hij mensen vermoord had. En dat hij er toen geen grip op had, liet hij al helemaal niet meespelen. Alles was volledig zijn eigen schuld geweest. Iedere ziel die hij ontnomen had waren door zijn handen gebeurt en door niets anders. Daarom zou Rinzler ook begrijpen dat Jeremy niets meer van hem zou willen weten. ”Well although I strongly dislike torturing and murdering people, I will still hire you. I believe that you’re a good person.” Voorzichtig begon de jongen te glimlachen, blij dat de hulp toch was aangenomen. Maar hij weigerde zich goed te voelen doordat Jeremy dacht dat hij van binnen een goed iemand was. Hell no. Hij was geen hond dat begon te kwispelen nadat hij werd aangehaald. ,,Thank you, Sire." Dankbaar voor de tweede kans die hem aangeboden was. Ja, hij kreeg het idee eindelijk iets goeds te kunnen doen en dat motiveerde hem extra. ”And well, what you can do for me, is give me more information about this village,” begon Jeremy. ”I’ve been here for a few days, trying to find people who can help me and trying to find the people who still work for the old emperor. I need to stop those people before they start killing my people." Begrijpend knikte Rinzler terwijl hij dichterbij stapte. ,,Give me a list of everything you need to know. Names, places, things. Doesn't matter. Within two days you'll have the information you need." Zelfs als dat zou betekenen dat hij dag en nacht door zou moeten. Dit moest en zou helemaal goed komen.
Toch was er een reden geweest waarom hij dingen voor Jeremy achterhield. Zoals het feit dat hij nooit vrijwillig programs had uitgemoord. Clu had de volledige besturing over hem, doormiddel van twee hele kleine dingetjes. Twee ronde magneten, die een connectie hadden met zijn systeem. Een experiment die ze hadden gedaan tijdens z'n gevangenschap. Die dingen kregen het voor elkaar zijn vrije ziel te blinderen met de wil van de bestuurder. In dit geval een doorgeslagen program die op deze manier diens ultieme moordmachine had. Maar in het verleden had Rinzler door het systeem weten door te breken, waardoor de magneten nu slechts korte periodes werkte. Rinzler twijfelde of hij deze aan Jeremy zou geven. Op die manier zouden ze soort van contact hebben op afstand. ,,Maybe... I've got something for you," begon hij twijfelachtig. Zijn vingers zochten in dezelfde zak aan zijn riem, waaruit hij de twee ronde magneten haalde. Deze legde hij voor Jeremy neer op de tafel. ,,These are connected with me," startte Rinzler de uitleg. ,,Once you activate them, which can be done with your mind, I can sense whatever you need." En daar begon hij het verhaal te draaien. De man hoefde niet te weten dat hij hiermee de controle over hem zou krijgen. Slechts een klein deel was genoeg. ,,So we won't have to meet every time. It's kind off... Telepatic?" Hij kon er weinig aan doen, maar toch voelde hij zich gespannen nu hij de dingen afgegeven had. Echter kon hij niet meer terug krabbelen. Dat was onmogelijk. ,,And you need both of them. With only one nothing will happen."

Magnet balls *klik*

♦.♦

_{,,Thank you, Sire." bedankte Rinzler Jeremy voor het feit dat Jeremy Rinzler toch wou nemen ondanks de moorden die hij had gemaakt. Oh hij moest eens weten. Ondertussen genoot Jeremy enkel van het horen van zijn benaming. Sire. Het klonk geweldig. Hij zou aan Eugene doorgeven dat ze dat de nieuwe norm moesten maken. Jeremy moest echter zijn enthousiasme en vreugde verstoppen onder een serieus masker. Hij moest zijn zojuist gemaakte leugen immers blijven leven. Hij legde aan Rinzler uit hoe de situatie in elkaar stak. Een grote leugen natuurlijk. Het waren mensen die van hem weg waren gelopen of die voortvluchtig waren. En natuurlijk was Jeremy de bad guy in de story, maar dat hoefde Rinzler niet te weten. Rinzler vroeg ook niet verder. Jeremy leek hem al helemaal overtuigd te hebben. Oh naïef. Het zou hem haast terugdenken aan de tijd dat Spinner nog zo naïef was geweest. De naïviteit was perfect om op in te spelen, maar het was ook het eerste wat hij zijn kinderen afleert. Altijd nadenken over acties en woorden. Niet genoegen nemen met wat mensen lieten zien. ,,Give me a list of everything you need to know. Names, places, things. Doesn't matter. Within two days you'll have the information you need." sprak Rinzler. Well die was gemotiveerd. Kennelijk had Jeremy de goede knopjes gevonden om op te drukken. Als Rinzler zijn woorden waar zou maken, dan zou hij haast een betere job doen dan de spion die hij zeven jaar geleden al naar deze plek had gestuurd. Jeremy knikte eens. Een ernstige blik stond op zijn gelaat. Het was immers een o zo ernstige situatie. ”Alright. I will make a list and hand it to you,” maakte Jeremy duidelijk. Hij kon zo al meteen namen opnoemen en beschrijvingen geven over uiterlijken, maar misschien zou dat verdacht overkomen. Hij zou het er sowieso niet op wagen.

Jeremy was terug gaan zitten op de stoel waar hij voorheen had gezeten. Rinzler had hem gevolgd. ,,Maybe... I've got something for you," sprak de jongen twijfelachtig. Jeremy keek wat vragend op. Hij besloot echter geen vragen te stellen. De jongen leek te twijfelen en Jeremy wou hem niet af laten wijken van zijn beslissing. Opnieuw werd er iets uit het zakje gehaald waar eerder het geld uit tevoorschijn was gekomen. Twee zwarte balletjes werden op de tafel gelegd. Met lichte nieuwsgierigheid keek Jeremy ernaar. Hij had nog niet eerder zoiets gezien. Het licht dat de twee balletjes afstaken kwam hem echter overeen met het licht dat in het pak zat van Rinzler. ,,These are connected with me," hoorde hij Rinzler zeggen. Jeremy keek wat verbaasd op. Hoe dan? Jeremy had nog nooit zoiets gehoord en hij snapte dan ook niet wat hij ermee moest. Hij richtte zijn vragende blik terug op Rinzler die de uitleg vervolgde. ,,Once you activate them, which can be done with your mind, I can sense whatever you need." vervolgde Rinzler de uitleg. Jeremy trok een wenkbrauw op. In eerste instantie zou hij het grote BS noemen, maar hij had genoeg vreemde dingen meegemaakt om ook dit te gaan geloven. Echter moest hij daarvoor wel eerst wat bewijs hebben. Daarbij leek Rinzler nog niet klaar te zijn dus hield Jeremy zijn mond. ,,So we won't have to meet every time. It's kind off... Telepatic?" vervolgde Rinzler. Hij leek nog wat gespannen te zijn. Als Rinzler de waarheid sprak snapte Jeremy waarom hij er gespannen onder was. ,,And you need both of them. With only one nothing will happen." voegde Rinzler er aan toe. Jeremy knikte eens. Hij liet de woorden even tot zich doordringen en richtte zijn blik terug op de twee magneten.

”So.. I activate them with my mind? How exactly?” vroeg Jeremy nu. Hij durfde de magneten niet aan te raken. Hij had daar een goede reden voor vond hij zo. ”And what do you mean by ‘sensing what I need’? Will you be able to look into my mind or would it be more like a long distance conversation in our minds?” vroeg Jeremy verder. Hij wou natuurlijk voorkomen dat Rinzler zijn gedachten kon lezen en zijn intenties kon zien, want dan was hij de jongen net zo snel kwijt geraakt als dat hij hem had gestrikt. Om die reden weigerde Jeremy ook nog om de balletjes aan te raken. Voor hetzelfde geld activeerde hij daarmee de hele boel en kon Rinzler in een flits zijn gedachten lezen. Dat liet Jeremy nog maar even buitenwegen. Als dat echter niet zo was en Rinzler sprak de waarheid, dan was het een perfecte manier van communiceren en dan was Jeremy al helemaal blij dat hij zijn zinnen op de jongen had gezet.}

Rinzler

Voor deze ene keer wou de jongeman het zo graag goed doen. Alsof hij zijn fout van het verleden goed wou maken. Hoewel Rinzler dat nog niet bepaald toe wou geven, wist hij diep van binnen dat dat wel het geval was. Deze wereld bood een nieuwe kans. Een blanko canvas waarvan hij zelf de dienst kon uitmaken. Hij zou de eerst geschilderde verschrikking overnieuw maken. Ditmaal enkel beter. Hij wist dat hij het nooit helemaal vergeten kon; weigerde dat ook, maar wou wel deels het klevende bloed van zijn handen te wassen. En dat deed hij voor zijn gevoel door Jeremy te helpen. Wellicht egocentrisch maar als iedereen er wat aan had, dan was het niet langer egoïstisch meer toch? Naar zijn idee niet. Zo wel, dan zou hij dat gauw genoeg merken.
”Alright. I will make a list and hand it to you." Rinzler knikte eenmaal vastberaden. Twee dagen was misschien wat enthousiast geweest. Immers had hij geen flauw idee hoe lang die lijst precies zou zijn. Want een hele waslijst... Daar zou wat meer tijd over heen gaan dan enkel 2. Wat overigens niet zou betekenen dat hij zijn best niet zou doen om het in twee dagen klaar te krijgen. Sowieso dat hij zich geen rust zou gunnen in die tijd. Geen enkele onschuldige ziel mocht deze aarde verlaten en als de namen op die lijst een bedreiging zouden vormen... Dan was het van belang dat ze snel neergehaald werden. Of op gesloten. Wist hij veel, zolang ze geen vlieg meer kwaad konden doen, dan was het goed.
Zijn bruine kijkers waren gericht op de twee voorwerpen die trouw aan elkaar, open en bloot op tafel lagen. Voor het eerst dat hij ze vrijwillig afgegeven had. Maar had hij daar slim aangedaan? Wat als hij te hard van stapel liep? Jeremy was aardig, de man leek veel wijsheid te hebben. Iemand die Rinzler graag te hulp wou staan. Ging dit alleen niet te ver? Twijfeling weerspiegelde in zijn ogen. Daar voor hem lag bijna heel zijn hebben en houden. De sleutel tot complete overname, al was dat maar voor kort. Hij vertelde Jeremy er dan niet bij wat die dingen werkelijk deden maar wat als de man daar zelf achter kwam? Deze was immers niet van de pot gerukt. Er was echter één probleem; terugkrabbelen was onmogelijk. Rinzler was bang dat anders het beetje vertrouwen dat ze in elkaar hadden, kwijt zou raken. Dat zou hij persoonlijk nog erger vinden dan de magneten verliezen. Al met al had het hem al goed gedaan nadat hij die dingen van clu gestolen had, vlak voor zijn vertrek. Misschien dat Jeremy ze ook wel zou weigeren... ”So.. I activate them with my mind? How exactly?” Begrijpelijke vraag. Rinzler wist het zelf namelijk ook niet precies, omdat hij ze nooit zelf gecreëerd had. Ze bestonden enkel door dwang, anders ook niet. Rinzler wierp zijn blik op Jeremy en besloot deze uit te laten praten. ”And what do you mean by ‘sensing what I need’? Will you be able to look into my mind or would it be more like a long distance conversation in our minds?” Meteen schudde de jongen zijn hoofd. Zo ging het ding niet te werk. Gelukkig. ,,No, I won't. And you won't be able to look into mine," gaf hij eerlijk antwoord. ,,Imagine you are sitting at a restaurant. The place is very crowded and the staff is too busy to take your order. After a while you get pissed off, maybe thinking; that waiter better takes my order now or I'll leave." Hij liet een korte pauze vallen. Was dit een goede uitleg? Ja, wel zo ongeveer. ,,And that little piece of your mind, the "that waiter better takes my order", will be transmitted towards me. Nothing more, nothing less." Voorzichtig glimlachte hij. ,,Maybe not the best example, but it's the best I can do." Zolang Jeremy het concept snapte en hem hiermee geruststelde was het goed. ,,Oh and they'll just activate whenever they sense you want them to. No weird extras or anything."

♦.♦

_{Jeremy was blij dat hij Rinzler gemakkelijk kon ompraten met een mooie leugen en een opgebouwd verhaal, maar de jongen leek plots wel erg loyaal te zijn. Was het echt zo makkelijk om de jongen te overtuigen? Of zat er nog een addertje onder het gras wat betreft de twee magneten die hem werden aangeboden? Jeremy wist niet goed wat hij ervan moest vinden. Als Rinzler de waarheid sprak, dan was het een goede en handige manier van communiceren. Misschien zou Jeremy er met een beetje onderzoek achter komen hoe hij dit ook kon maken voor zijn toekomstige experimenten. Maar Jeremy had ook nog genoeg vragen. Hoe ging het immers te werk en hoe zou de communicatie verlopen? Zou Rinzler alles kunnen horen wat Jeremy dacht? Want dan ging het mooi niet door. Rinzler hoefde niet te weten dat hij voor een kwaadaardige man ging werken en dat Jeremy hem erop uit stuurde om zijn kinderen op te halen omdat Jeremy ze had weggejaagd. Ja hij zou geen parent of the year award verwachten. Jeremy richtte zich op Rinzler en stelde de vragen. Hij probeerde niet wantrouwend over te komen. Immers had hij de twijfel opgemerkt in Rinzler’s ogen en wou hij hem niet verliezen doordat hij deze gift zou weigeren.

Rinzler schudde meteen zijn hoofd nadat Jeremy de vragen had gesteld. ,,No, I won't. And you won't be able to look into mine," maakte Rinzler meteen duidelijk. Dat was meteen al een pluspunt en enige opluchting, maar daarmee waren niet alle vragen beantwoord. Daarbij zou Jeremy het best leuk vinden om in Rinzler’s gedachten rond te snuffelen zonder dat de jongen het door had. Wellicht kon hij hem zo nog meer manipuleren. Misschien hadden zijn doktoren in het lab nog meer informatie hierover. Jeremy zou hen wel eens naar de magneten laten kijken. Jeremy keek Rinzler zwijgend aan, wachtend op verdere uitleg. ,,Imagine you are sitting at a restaurant. The place is very crowded and the staff is too busy to take your order. After a while you get pissed off, maybe thinking; that waiter better takes my order now or I'll leave." begon Rinzler de uitleg. Jeremy trok lichtjes een wenkbrauw op. Hij snapte niet goed waar dit heen ging, maar besloot Rinzler de tijd te geven. ,,And that little piece of your mind, the "that waiter better takes my order", will be transmitted towards me. Nothing more, nothing less." vervolgde Rinzler. Aha. Jeremy knikte eens. Als teken dat hij het begreep. Rinzler zou dus alleen dat te horen krijgen wat Jeremy wou dat hij hoorde. Klonk goed. . ,,Maybe not the best example, but it's the best I can do." sprak Rinzler.

Jeremy grinnikte zachtjes en wuifde de woorden weg. ”I understand it and that’s what counts,” reageerde Jeremy met een knipoog. Een vraag bleef enkel nog onbeantwoord. Hoe moest hij deze magneten besturen? Hoe werden ze geactiveerd? Rinzler was die vraag gelukkig niet vergeten. ,,Oh and they'll just activate whenever they sense you want them to. No weird extras or anything." beantwoordde Rinzler nog de vraag. ”I see,” reageerde Jeremy, waarna zijn blik terug ging naar de magneten. Voorzichtig stak hij zijn hand uit naar de twee balletjes. Nog altijd iets op zijn hoede. Er was immers een kans dat Rinzler net zo’n goede leugenaar was als Jeremy en dit allemaal verzon om hem te pakken te krijgen. Maar Jeremy zou deze kans niet aan zijn neus voorbij laten gaan. Zorgvuldig pakte hij de magneten op. Hij bekeek ze opnieuw zodra ze in zijn handpalm lagen en hij ze van iets dichterbij kon zien. Dus Rinzler zou zijn gedachten nu kunnen horen? ging het door Jeremy heen. Een gedachte die Rinzler wellicht al kon oppikken, mits de magneten al waren geactiveerd.}

» Take a bite
» [ RPG ] The Walking Dead