Goodnight, sleep tight, don't let the dead bite

Rinzler

Werkelijk, zijn restaurant-verhaal was het beste voorbeeld wat er bestond. Ahum. Het gaf slechts een klein beeld van wat die creaties konden. Maar hij hoopte dat het genoeg was. Dat het in ieder geval een beeld schetste van wat ze inhielden. Rinzler probeerde daarbij de twijfel te vergeten, wat lukte zodra er gesproken werd. En zodra er stilte viel? Dan waren zijn gedachten weer aan het malen. Stortte hij zich er niet wat té diep erin? Wat als Jeremy's situatie uiteindelijk was opgelost, zou de man de magneten dan ook weer terug geven? Nog niet zo heel lang geleden had hij zoveel moeite gedaan om ze te bemachtigen. Nu gaf hij ze weg alsof het snoepjes waren. Aan een vreemdeling notabene. Waar was zijn gezonde verstand gebleven? In ieder geval niet op de plek waar het hoorde.
”I understand it and that’s what counts,” Sprak Jeremy. Ja, dat was waar. Rinzler was opgelucht dat de man het idee erachter begreep. Dan hoefde hij het niet te demonstreren. Hij kon nu zijn mond erover houden zodat hij geen extra dingen verklappen kon. Oh nee, als hij zijn mond voorbij praatte dan zou dit gesprek een hele andere wending krijgen. Sowieso dat hij de apparaten terug haalde, op wat voor manier dan ook, en dan zou hij vertrekken. Hoe vriendelijk Jeremy ook mocht wezen; dat onderdeel van de machine gunde hij niemand. ,,Good," reageerde Rinzler er enkel op. Kort maar krachtig.
”I see." De ander kwam in beweging. Rinzler hield even zijn adem in, zijn vingers werden kort tot een vuist gebald en ontspanden toen weer. Vanaf het afstandje moest hij toekijken hoe iemand die helse apparaten vast pakte. Vond hij dit een prettig idee? Nee, absoluut niet. Hoe kon het anders? Hij haatte die dingen, wetende wat voor ellende ermee veroorzaakt was. Eigenlijk had hij ze moeten vernietigen op het moment hij ze te pakken had maar hij was angstig geweest. Want wat er gebeuren zou wanneer hij dat deed, was een waar raadsel. Zodra Jeremy de magneten vast hield, lichtten zijn eigen ogen kort op. Slechts twee seconden. Net zoals het lampje dat ging branden zodra een computer werd gestart. Connectie made. Kort daarna hoorde hij Jeremy, inwendig. ,,Yes, Sire," antwoordde Rinzler meteen. ,,I can hear you loud and clear." Een zuinig glimlachje speelde op zijn gelaat, onzeker of hij zich blij of angstig moest voelen. Het werd hardnodig tijd te gaan. Voordat hij zijn bedenkingen zou krijgen. ,,Well, I shall go now." Kort wierp hij een blik op de deur. ,,Take care, Sire. I expect to... Hear from you soon enough." Uit respect voor de man boog hij zijn hoofd even, voordat hij bij draaide en naar de deur toe liep. ,,Goodnight."

♦.♦

_{De uitleg met het voorbeeld klonk in eerste instantie wat verwarrend, maar zodra Rinzler verder sprak en zijn uitleg eindigde, snapte Jeremy wat de jongeman bedoelde. Het klonk als een simpel mechanisme. Natuurlijk zou Jeremy moeten opletten met wat hij zou denken en zou toelaten om te ontsnappen, maar dat zou niet echt moeilijk moeten zijn, aangezien hij haast een geboren leugenaar was. Terwijl Jeremy zich op de balletjes richtte, merkte hij op hoe Rinzler wat nerveus leek. Het gaf Jeremy het teken dat de jongen niet loog. Zodra Jeremy erover dacht, gaf Rinzler antwoord op de vraag die hij zojuist onbewust had gesteld. ,,Yes, Sire," antwoordde de jongen. Jeremy keek kort verbaasd op, maar besefte zich al snel dat Rinzler de vraag had ontvangen die door zijn hoofd heen was gegaan. ,,I can hear you loud and clear." vervolgde Rinzler. Jeremy knikte eens. ”Good,” sprak de man enkel goedkeurend. Hij keek nog kort naar de magneten. Hij moest daar echt meer informatie over krijgen. Hij richtte zich echter al snel op Rinzler. ,,Well, I shall go now." sprak Rinzler. Jeremy knikte eens en stond weer recht. ,,Take care, Sire. I expect to... Hear from you soon enough." vervolgde de jongen. Jeremy glimlachte zodra de jongen zijn hoofd boog uit respect. Oh wat was hij al goed afgetraind. ”I will keep you in touch,” bevestigde Jeremy. ”Take care boy,” vervolgde hij met een vriendelijke glimlach rond zijn lippen die niets meer was dan een leugen. ,,Goodnight." Jeremy knikte opnieuw. ”Goodbye,” zei Jeremy op zijn beurt, waarna hij weg teleporteerde met de magneten veilig in zijn binnenzak opgeborgen.

{-Topic uit}

» Take a bite
» [ RPG ] The Walking Dead