Too much on one plate

Onderwerp: Too much on one plate vr okt 20, 2017 12:56 pm

You’re so delusional

_{Zwijgend zat Jinn aan de eettafel in de eetzaal. Iedereen was al vertrokken. Het was laat in de middag, maar nog te vroeg om al te beginnen met het avondeten. Het was de plek die verlaten was op de gezamenlijke maaltijden na, dus de perfecte plek om je terug te trekken. Jinn had zich aan de tafel neergezet terwijl de hele ruimte al vol was bezaaid met slangen. De grond was niet meer zichtbaar en ook de stoelen en de tafel zat eronder. Al die slangen hadden door dat Jinn in de rats zat. Dat hij totaal in paniek was en niet meer wist wat hij moest doen. Hij had met Typhon overlegd. Hij had hem verteld wat er aan de hand was. Maar het was niet alsof de jongen er iets aan kon doen. Nee. De jongen moest jij weg van hem blijven. Op een afstand blijven. Om ervoor te zorgen dat Jeremy niet wist dat Typhon heel veel betekende voor Jinn, want als Jeremy dat wist, dan zou Typhon het leven worden ontnomen. Om die reden had Jinn ook Typhon ontlopen vandaag. Gisteren was de avond geweest waarop Jinn was aangevallen door een hollow, maar dat was niet de schokkende gebeurtenis van die avond. Nee de schokkende gebeurtenis was het feit dat zijn vader hem had gered. Jinn was totaal in shock geweest. Hij wist dat zijn vader dichtbij was, hij wist dat zijn vader in de lus was, maar hij had nooit gedacht dat hij zich echt zou laten zien bij de andere peculiars én bij Louise. Jinn had nog gehoopt dat Louise misschien sterk genoeg was geweest om zijn vader te stoppen, maar nu verloor hij daar ook de hoop in. Jeremy ging enkel een gevecht aan als hij zeker wist dat hij het zou winnen. Jeremy had vast al onderzoek verricht naar het verblijf van Bluebonnet, de peculiars en Louise. Hij wist waar hij aan begonnen was en zonder enige twijfel zou hij het ook afmaken. Jinn zat daar maar. Het leek erop dat hij niks deed, maar in zijn hoofd probeerde hij alle mogelijke uitkomsten te berekenen. Hij wou weten wat er ging gebeuren en of er nog een kans voor hem was om te ontsnappen aan dit alles zonder weg te rennen en Typhon achter te laten.}

Onderwerp: Re: Too much on one plate wo nov 08, 2017 5:42 pm

Be like the bluebird who never feels blue

De zojuist overgetrokken stortbui had zijn sporen nog nagelaten. Met haar kin tegen haar knie rustend en haar armen haar benen omhelzend, bekeek Louise hoe de druppels langzaam van het dakraam gleden. Ze deden zo hun best om te blijven kleven, maar realiseerde zich op een gegeven moment toch dat ze moesten loslaten. Loslaten... Het was een woord dat niet in haar vocabulaire voorkwam, of bij welke ymbryne dan ook, wat dat betrof. De kinderen moesten veilig zijn. Maar Louise had inmiddels gemerkt dat het dagenlange piekeren dat haar altijd achtervolgde niets oploste. Het laatste nieuws dat haar kopzorgen bood, was nog maar een dag geleden gebeurd, maar ze wist dat ze actie moest ondernemen. Ze kon niet met de situatie in haar hoofd blijven zitten zonder uit te zoeken hoe de vork in de steel zat. Wie hij was, de man die in staat was binnen enkelen seconden de grootste dreiging voor alle bijzonderen uit te roeien. Maar maakte dat hem ook een bedreiging? Met een zucht liet ze haar benen van het bed afglijden om haar leren laarzen aan te trekken. Op de een of andere manier waren hij en Jinn verbonden. Maar hoe? Ze schudde haar rode lokken uit. Dat zou ze vandaag uitvogelen. Ze wilde richting de deur lopen, maar twijfelde toen. Binnen enkele stappen stond ze bij het raam, dat ze opende om met haar hand alle klevende druppels van het raam te vegen. Tevreden liet ze vervolgens haar kamer voor wat het was. Op zoek naar Jinn.

Ze vond hem, na zijn kamer en de bovenruimtes gecheckt te hebben, in de eetkamer. Louise wilde over de drempel stappen, maar iets hield haar tegen. De vloer bewoog. Ze slikte. Slangen, ze had het niet zo op de glibberige koudbloedigen. Na wat nadere inspectie zag ze echter dat er haast geen plekje in de eetkamer was dat niet werd ingenomen door een slang. Leidde de slangen een eigen leven of was dit hoe graag Jinn geen gezelschap wilde? Vanaf de gang wierp ze een blik op de slangenmanipulator. Hij zat maar voor zich uit te staren in zijn stoel. Het leek haast alsof er niets in hem omging, maar als Louise het goed onthouden had, weerspiegelden zijn slangen ook hoe hij zich voelde, en de dieren leken niet bepaald gerust. Daarbij, Louise kende de blik in zijn ogen als geen ander; het was immers iets dat ze voor een lange lange tijd haast iedere dag in haar weerspiegeling had kunnen zien. Ja, het was duidelijk dat hem iets bezig hield. Iets wat groter was dan zijn in de lucht bungelen van gisteren. Louise slaakte een meelevende zucht. Met een klein handgebaar paste ze het tijdveld waarin de slangen zich bevonden een tikkeltje aan, zodat de beesten loom begonnen te bewegen en uiteindelijk stil bleven. Ze wilde hen niet pijn doen, en ze wilde ook niet dat zij haar pijn zouden doen. Zo kon ze gemakkelijker tussen de dieren doorstappen. Eenmaal aangekomen bij de stoel tegenover Jinn, legde ze een paar slangen aan de kant om plaats te kunnen nemen. Het kostte niet veel meer dan een simpele knip van haar vingers, of de slangen zetten zich weer in beweging. Ter zake. 'Hey,' begon ze voorzichtig, 'how are you doing?

because it knows from it's upbringing what singing can do

Onderwerp: Re: Too much on one plate zo nov 12, 2017 2:44 pm

You’re so delusional

_{Zwijgend luisterde Jinn naar het eeuwige gesis wat hem nog een beetje wist gerust te stellen. Het nam hem mee naar een andere wereld waar alles goed was. Een wereld waar niet alles plots in duigen kon vallen door de verschijning van één persoon. Jinn had zo graag gewild dat hij de krachten had van Louise. De kracht om tijd terug te draaien. Hij zou de tijd terugdraaien tot op het moment dat Ace in de lus was gekomen. Nee nog eerder. Nog daarvoor. Dan zou hij zijn spullen pakken en vertrekken. Nu was het al te laat. Hij had te lang lopen nadenken over alle problemen die zich maar bleven op hoopte en nooit leken te stoppen. Hij was letterlijk weggerend van alle problemen, maar nu bleek wel dat je problemen je bleven achtervolgen. Hij snapte ook niet waarom Jeremy hem nog bleef achtervolgen. Kon hij niet gewoon opgeven? Kon hij niet gewoon aanvaarden dat Jinn zijn zoon niet wou zijn? Nee. Nee dat kon de man niet. Daarvoor had hij een te grote ego.

De tafel waar hij al een half uur naar aan het kijken was, lag vol met slangen. Tevens de grond en de stoelen lagen er vol mee. Het was de enige compassie die hij nog kon opbrengen en kon aanvaarden. Hij wou geen medelijden van anderen. Misschien nog van Typhon, maar hij moest bij hem uit de buurt blijven. Voordat Jeremy het zou opmerken en Typhon zou vermoorden. Jinn had er geen twijfels bij dat dat zou gebeuren als Jeremy erachter kwam. De deur opende zich. Jinn hoefde niet op te kijken om te weten dat het Louise was. De slangen hadden haar al zien aankomen en kropen nu een beetje aan de kant voor de ymbryne. Toch hielden ze hun plaats. Ze wisten dat Jinn zwak was op het moment en iedereen vormde nu een mogelijk gevaar. Louise leek echter een eigen truck achter de hand te hebben om zich een weg tussen de slangen te banen. Het gesis stierf wat af terwijl de slangen langzamer bewogen. De vrouw stapte tussen de slangen door naar de stoel tegenover Jinn. Daar pakte ze nog een paar slangen van de stoel om vervolgens plaats te nemen op de stoel. Ieder ander was waarschijnlijk gebeten door de slangen, maar Jinn wist dat Louise hier niet was om hem op zijn kop te geven of om hem te waarschuwen. Ze had hoogstwaarschijnlijk enkel wat vragen. Vragen over Jeremy. Waarom zou ze hier anders zijn?

Met een knip van haar vingers bewogen de slangen weer op normale snelheid en keek Jinn dan toch op. Zijn gifgroene ogen gleden even over haar gelaat heen, totdat ze uiteindelijk bleven rusten op haar ogen. 'Hey,' begon Louiste voorzichtig. Door de lange tijd die Jinn in de lus had gespendeerd was Louise één van de weinige die Jinn beter kon lezen dan de anderen. Ze kon wel raden dat de jongen veel aan zijn hoofd had. Jinn gokte erop dat dat de reden was waarom ze voorzichtig sprak, maar het irriteerde hem enkel. Hij wou niet anders behandelt worden. 'how are you doing? volgde de vraag. ”Wonderfull,” antwoordde Jinn meteen. Zijn stem klonk net zo emotieloos als zijn ogen stonden, maar het was duidelijk dat hij het sarcastisch bedoelde. Hij hoefde geen simpel gesprek over gevoelens en zorgen. Dat zou toch niks helpen en dus enkel een verspilling van tijd en energie zijn. ”What do you need from me?” besloot Jinn maar meteen te vragen. Zo ook duidelijk makend dat hij ter zake wou komen en het niet wou hebben over onnozele dingen.}

Onderwerp: Re: Too much on one plate do nov 16, 2017 3:47 pm

Be like the bluebird who never feels blue

Zodra ze met haar vingers had geknipt, had ze de onverdeelde aandacht van Jinn weten te vangen. Even liet ze zijn intens groene blik over haar heen gaan voordat ze sprak, hem wat tijd gevend om te acclimatiseren. Dat, in combinatie met haar voorzichtige toon, was echter niet iets dat gewaardeerd werd. Ze had natuurlijk beter kunnen weten, het was tenslotte Jinn met wie ze sprak. Jinn die een moord zou doen om sociale interactie te vermijden, en dan sprak ze niet eens figuurlijk. Hij had dan ook direct een cynisch antwoord op zijn lippen, dat hij naar haar uitspuugde alsof het het vergif van één van zijn slangen was. 'Wonderfull.' Louise zuchtte lichtjes. Misschien had hij het meer gewaardeerd als ze direct met de deur in huis was gevallen, al had ze dat zichzelf waarschijnlijk niet kunnen vergeven. Na alles dat hij gisteren had meegemaakt, had ze het niet laten haar moederlijke gevoelens even de vrije loop te laten en haar bezorgdheid te uiten, maar achteraf wist ze ook wel dat Jinn ten eerste niets los zou laten en ten tweede hoogstwaarschijnlijk zijn slangen op haar los zou laten als ze er nog verder op inging. Hoewel haar bezorgdheid oprecht was, kwam ze natuurlijk ook met een ander doel. En dat onderliggende doel was Jinn klaarblijkelijk direct duidelijk.

'What do you need from me?' dwong hij haar dus het sentimentele over te slaan. Oké, zo kon Louise het ook. Ook zij had geleerd dat het soms het beste was om gevoelens uit te schakelen. Vooral omdat ze nogal in de weg konden zitten, haar heldere denken konden vertroebelen. Ze liet haar schouders dus zakken en vouwde haar handen ineen. Vervolgens gaf ze met een zucht toe aan zijn eerder woorden. 'Answers.' Even bleef het woord in de kamer hangen. Natuurlijk wisten ze beiden dat die niet zomaar uit de lucht kwamen vallen, antwoorden. Maar om de een of andere reden wist Louise dat Jinn haar beste aanknopingspunt was. 'Apparently, you know him.' Louise zag geen reden zijn naam te noemen, gezien ze allebei dondersgoed wisten over wie ze het had. Ze realiseerde zich dat het ook mogelijk was dat het enkel andersom was; dat hij alleen Jinn kende, zoals dat bij haar het geval was geweest. Toen herinnerde ze zich echter de blik in Jinns ogen van gisterenavond. Een blik die ze nooit eerder in zijn gifgroene ogen gezien had. Was het angst geweest? 'How?' was eigenlijk haar belangrijkste vraag. Als ze wist hoe de band tussen hen zat, wist ze over hoeveel informatie Jinn beschikte. Informatie die ze nodig had om de losse stukjes bijeen te rapen en een plaatje te vormen van die Jeremy.

because it knows from it's upbringing what singing can do

Onderwerp: Re: Too much on one plate za nov 18, 2017 12:08 am

You’re so delusional

_{Jinn was nooit iemand geweest die wou praten over gevoelens en dat soort onbenullige zaken. Hij wou enkel sociaal contact hebben als dat echt nodig was. Nu werd het zowat geëist door Louise die had besloten om voor hem aan tafel te komen zitten. Ondanks de bedreiging van de vele slangen had ze besloten om toch daar te gaan zitten. Jinn keek haar emotieloos aan, ook al ging er genoeg in hem om. Hij wist dat Louise één van de weinige mensen waren die hem een beetje begrijpen. Dit kwam vooral door de lange tijd die hij had gespendeerd in de lus. Toch wou hij zijn houding tegenover haar niet veranderen. Hij was bang dat hij bij de geringste verandering qua houding zou breken en in huilen uit zou barsten. Hij behield om die reden zijn houding. Het lieve gesprek vooraf besloot hij te skippen. Meteen vroeg hij haar wat ze van hem moest. Misschien niet een respectabele manier om het te vragen, maar wel de meest directe manier. Louise leek ook te begrijpen dat Jinn niet in was voor meer gepraat en veranderde haar houding. Ze liet haar schouders zakken en vouwde haar handen in een. 'Answers.' antwoordde ze vervolgens. Een logisch antwoord dat Jinn wel had aan zien komen.

Hij week zijn blik af. Zijn poging om sterk te blijven staan in zijn schoenen zou hij waarschijnlijk niet lang volhouden, mocht ze beginnen over de persoon waar hij al nachten over nadacht. 'Apparently, you know him.' waren de volgende woorden. Schuin keek Jinn op naar haar, langs zijn blonde lokken heen. Ze wisten beiden dat een naam niet nodig was om te definiëren over wie ze het hadden. Het liet Jinn zijn blik terug naar de tafel slaan. 'How?' was de uiteindelijke vraag. Jinn sloot even zijn ogen. Hij wist dat hij antwoord moest geven. Hij wist dat dat het verstandigst was. Louise moest weten wat voor dreiging zich had bevestigd in haar lus, maar hij vond het zo verdomd moeilijk om over hem te praten. Om over de man te praten die zijn leven had verpest. Jinn besloot daarom een andere aanpak aan te gaan. Eén die hij niet vaak aan ging. Hij rechtte zijn houding en keek Louise weer recht aan. ”Do you remember the reason why I came into your loop in the first place miss Bluebonnet?” vroeg Jinn zo emotieloos mogelijk, maar je kon horen dat hij er moeite mee had.}

Onderwerp: Re: Too much on one plate zo nov 19, 2017 8:55 pm

Be like the bluebird who never feels blue

Vanaf het moment dat Louise haar eerste vraag aan hem gesteld had, had Jinn een gigantische muur opgetrokken die ze maar niet zou proberen te doorbreken. Dat was waarschijnlijk het beste. Ze wisten immers beiden waarvoor Louise hierheen gekomen was en hoewel ze oprecht had willen weten hoe Jinn het maakte na wat er gisteren gebeurd was -en wat misschien al wel veel lange speelde, buiten Louise' weten om- leek Jinn daar absoluut niet aan toe willen geven. Louise vroeg zich echter af hoe lang hij dat vol ging houden, want haar vragen over Jeremy's aanwezigheid deden hem duidelijk al wankelen. Hoe lang tot de brokstukken van zijn muur begonnen te rollen en de ymbryne deze per ongeluk doorbroken had? Emotie, wist ze, was iets dat Jinn beangstigde. Dat dit hem dus zoveel deed, moest betekenen dat er misschien meer geschiedenis speelden tussen de twee mannen dan ze zich had kunnen bedenken. Ze wist niet of ze ooit iets had gezien dat Jinn zo van zijn stuk had gebracht. Des te dierbaarder werden haar antwoorden.

Hij had zijn blik afgeweken en vervolgens zijn ogen even gesloten. Louise' hart werd duidelijk voelbaar in haar keel en in de stilte die volgde leunde ze even een haast onmerkbaar stukje op haar stoel naar voren. Alsof dat een startsignaal zou geven. Alsof het dat wat Jinn zo dadelijk te zeggen had zou verduidelijken. Deze leek echter besloten te hebben het over een andere boeg te gooien. Natuurlijk had ze gehoopt op antwoorden. In plaats daarvan kreeg ze een vraag van hem teruggekaatst. Hoezeer ze het kleine beetje frustratie dat daarbij in haar opborrelde dus ook kon begrijpen, wist ze dat het niet eerlijk van haar was. Ze zag hoe moeilijk hij het scheen te vinden om erover te praten, en ze moest hem de tijd geven. Het was urgent, maar hiervoor was vast tijd. Alvorens hij sprak, ging hij rechter op zitten en vond de jongen haar blik. 'Do you remember the reason why I came into your loop in the first place miss Bluebonnet?' Ook hier weer probeerde hij de emotie die hij duidelijk voelde niet in zijn stem door te laten klinken. Ze kon horen dat hij moeite deed zich in te houden. Louise fronste lichtjes, dacht na over de eerste dag dat Jinn haar lus binnen was gekomen. Wat had hij haar verteld? Zijn biologische ouders hadden hem in de steek gelaten, wist ze. En niet lang daarna hadden zijn adoptieouders hetzelfde gedaan. Veel wist ze natuurlijk niet van de situatie af, zo gesloten als Jinn altijd al was geweest. 'What I know is that you had to leave your home,' constateerde ze. Het was iets dat vele van haar kinderen hadden meegemaakt. Onbegrip van de buitenwereld, en zelfs van hun eigen families. Het was iets dat ze zelf had meegemaakt. Ze wist hoe pijnlijk het was, maar wist niet precies waar Jinn hier mee naar toe wilde. Ze probeerde het onderliggende gesis van de slangen dat de kamer vulde weg te denken terwijl ze afwachtte tot hij haar iets meer houvast zou bieden.

because it knows from it's upbringing what singing can do